Alle inzendingen over verorberen

dat heeft de natuur niet  elkaar levend verorberen  dat mist wat empathie …

Tegen heug en meug Verorber ik mijn levensbrij Waarin ik net zo weinig zin Heb als het leven zelf Heeft voor mij…

Mijn ogen verorberen dit pure en echte. Snel, snel nog even voor de strooiwagen verschijnt.…

Het water komt gulzig, uitgehongerd huizen, land, levende wezens alles verorberend ineengeslagen vechtende handen wanhopig barricades opwerpend hoe klein is de mens nu het verhaal van een oude geschiedenis schrijft verwoed een volgend hoofdstuk opnieuw laat de natuur zich de les niet lezen…

kleine vlekjes duisternis regisseren de bewegingen op het kruidnagelende kruispunt, ik prefereer liever de ondergrondse het is wat zachter en heeft de geur van lavendel de drukte boven maakt grote gaten die gevuld zijn met ontelbare stemmem en beelden die dogmatisch mijn rust verorberen al is het wel dat mijn diafragma me nog leidt…

Hoe het ene woord spreekt met het andere zich verzet tegen de zwaarte van het schrijfpapier hoe de zin spreekt tot het punt of net erover in het niet gezegde zo willen mijn gedachten vloeien van mijn pen op het blad en terug in mijn ogen waar ik ze als mijn eigen jong liefkoos en verorber soms terug uitbraak. © Rudi J.P.…

door het schuim van de cappuccino dat blijft altijd achter omdat ik snel de koffie drink wat ongeduldig, een onverklaarbare haast zonde denk ik vaak dat witte schuim en lik mijn vingers af met de cacao nasmaak wat een genot eerst slurpen en dan de rand van het kopje aftasten alsof ik een vrouwenlijf betast en gejaagd verorber…

Zijn geslepen gezanten Bevolken Volgens heugenis Mijn gedachtewereld Sinds eeuwig Moedwillig Fluisteren ze in mijn oor Er is geen goed en kwaad Geen hemel, geen hel Slechts de geneugten des levens Leiden Tot een zalig bestaan Een bestaan Dat het leven zelf Alzo voorzien heeft Onbezonnen Verorber ik iedere verboden vrucht…

Drie in één het licht de wijsheid van mijn zingen Mijn stem is de merel in mijn mond dat opklimt naar het huis van mijn Vader die in de hemel troont Het huis met de vele woningen; voor mijn oog een blinkende Davidster terwijl ik denk aan al het onschuldig vergoten bloed; de kannibalen die nooit genoeg krijgen van het verorberen…

licht als een gulzig jeugdig jongetje wat de laatste restjes gretig verorbert 'T daglicht bevalt me het beste, goed maar de nacht zie ik niet als kwaad en wat het daglicht niet kan verdragen gaat met en aan mijn slaap voorbij Dan komt er weer een nieuwe dag de duisternis ebt moeiteloos weg en laat een vloed aan licht binnen wat ik verorber…

Een schreeuw loopt dood in misplaatste gedachten, geen honger kan deze maaltijd verorberen binnen tijdige kaders en voorbij voortijdig ingrijpen. In een perkamenten lichaam blijft het kind een kind en de milde regen blust verdroogde kelen. Aan de oevers van stilstaande eeuwigheid wacht de verlossing uit het lijden.…

(Kennelijk om daarna smakelijk zijn muisje en wij onze comfortzone te verorberen!) Heerlijk om te constateren dat de wereld zich aanstelt. Wat zouden we moeten doen om dat te verhinderen? We kijken wel toe hoe een koe een haas vangt.…

knooppunten de zelfkritiek niet zullen doorstaan dat houdt mij scherp en artistiek Voorwaar, ik ben een groot kunstenaar bedenk almaar nieuwe wegen de structuur van mijn volmaakte werk loopt als een draad door mijn leven Ik spin door, vis nooit achter het net wanneer een vlieg tegen mijn vangrail wordt geplet, maak ik een kruisteken en verorber…

Alle trouwe vrienden van het grote Sprookjesrijk mogen bij of rondom hun verjaardag voor niets smullen van een Eftelinggebak het kleine lekkernij maant het scherm der verkopers woorden en getallen onder bleek en blauw flikkerlicht voort te laten schuiven laat zich tenslotte in alle eenvoud meenemen en rustig genieten voldoening van…

Liefdesland waar ben je ook al weer Oost west ben ik al geweest Maar heb je grenzen niet gevonden Toch zie ik soms je bergtoppen Maar de wolken blijven ze In mysterie verorberen In het zuiden heb ik gezocht Maar in het heetst van de strijd Zoek je toch weer de zee van genegenheid Noord was mooi en wit In alle sereniteit Heb ik je…

hij stamtafelde tegen het [on] recht rafelde de haring schokkebrokkend en met ui geglazuurde speeksel richting zijn open wond, aandachtig om het gebeuren zaten we genietend maar ook aflatend te wachten op een kleine wonder niet dat hij zich zou verslikken maar toch een stilte in zijn verorbering zou zich in zijn oorsprong kunnen manifesteren…

Ooit zag ik hem van nabij in een restaurant een dubbele omelet verorberen na een wilde nacht vol drank en hasj, wat op zich ook imponerend was, maar zijn aanwezigheid op Spitsbergen sloeg alles.…

het vandaag weer denken denken en denken aan alles en iedereen aandacht schenken die men zo zeer verwacht of liep ik mezelf achterna wilde zovelen verlichten verenigen wat onhaalbaar is aan hen die turen achter de begonia's bevrijdende vreugde toedichten het zekere voor onzekere nemen en maar niemand vergeten te wenken het nieuws verorberen…

Ik hou van whisky en van wodka, drink graag een goed glas schnapps; eet meestal vegetarisch maar verorber soms ook vlees of vis. Ik ben een natuurminnend stedeling die geniet van kunst, cultuur en kitsch; een burgerlijk levende rebel compleet met caravan.…

We zullen kabbelen op de stroom in de hunkering van ieders droom Planten en bloemen zullen ontluiken en de bomen en de struiken 'n Verdwaald lieveheerstbeestje had moed maar werd door nachtvorst niet behoed Vroege merels laten zich zien Ze verorberen rode besjes voor tien Olijke kopjes kijken naar binnen blij om de dag te gaan beginnen…

Ik tilde honderden boeken naar het dormitorium, waar ik in mijn kloostercel tot diep in de nacht alle kennis in sneltreinvaart wilde verorberen. Ik schoot door en ik floepte uit het strenge ritme weg.…

dan lief vind, zoals een slapend kind je vertedert, hoe je kadootjes in mijn tas gooit, naar jouw gedrevenheid op tafel, je aanwijzingen, je reikhalzendheid naar iets en toch afwachten, het twee in één passend willen maken, het secondewijzertje dat los komt en de wijze wijzers jouw omhelzing wil ik uitvergroten het voelen ervan steeds verorberen…

Gadegeslagen vanaf een lage tak zit een brutaal eekhoorntje handig een beukennootje met knaaggraagte te verorberen. Een zwoele windvlaag wappert door de pas opgehangen witte lakens aan de lijn.…

Ik heb een roofdierhart en roofdiermond, verorber land na land, elk moment is het moment voor de sprong. Ik knoop tijd aan elkaar. Hoe het komt? De grens, klemvast, was een ver geheim. Het was nacht, de maan was rood. De hoge heuvel sleepte stenen aan waar 't licht afdroop als afscheidstranen. Het gevaar verbond de wond.…

Hij hangt nu lui in een boom met zijn bengelende achterpoten zijn lekker stuk vlees aan het verorberen. Nu is hij moe en loom. Het sluipen is voorlopig gedaan, tot morgen de zon weer is onder gegaan.…

gesel van ’t grauw geraamte in grijze hemelregen gezichtsloos, pauzeloos waar slechts jouw kleur en bloed mij houdt in ’t leven en heel jouw zijn mij grenzeloos doordrenkt met de contouren van jouw lijf daar waar jouw lenden waren met zinnen ooit gesproken die mij verwondden, beten verslind ik woordeloos jouw stilte die mij drijft verorber…

Met vrolijke danspasjes huppelt en springt ze in het gras, op weg naar de dichtstbijzijnde gracht waar zij stukje brood sopt, net zo lang in het water tot het lekker zacht is, ongestoord en in een mooie omgeving verorberen wij onze maaltijd.…

Nu kwam ik in mijn leven voor Tante Gery (93) van mijn mans familiekant Ook zij een overlevende op een gesloten afdeling van “Voor Anker” in Huizen-Centrum, vlak naast de kerk Ze lag nog op bed maar al snel mochten we 'aanleggen' in een kamer-appartement met veel sfeer ze was sterk vermagerd, maar nog zo pienter van geest Tussen het verorberen…

'n kruisiging die echt alle zonden van alle mensen opving God bleef en blijft dus trouw aan zijn schapen die doorgaans altijd bereikbaar lopen te blaten "Het verloren schaap" komt niet meer voor gechipt, geschoren krijgt God de locatie door God de Vader blijft ons dus zien als schapen één grote kudde aan het rapen, schrapen 't gras verorberend…

komt niet meer thuis, hij is voorgoed in een jazzcafé blijven handen, rokerig als de mist die hij wist te blazen uit zijn zwarte, geharnaste ridderlijf, zijn poëtische veroveringstochten staan in marmer gegrift, zijn liederlijke dollen met de schattige, smaakvolle boobies van Eva ook, Ik zag hem eens in een chic café een dubbele uitsmijter verorberen…