Alle inzendingen over weedom

In één lange gemeenschap zal uw leed Zich meng'len met mijn ziele in enigheid En zoet verkeer van vlammen in de lucht; En om ons beiden weven wij een kleed Van tranenvolle teerheid, waar ge in schreit Om weedom, maar nooit meer in weedom zucht.…

Verbergend schoonheid Siert haar glans`t tranendal Door weedom gesmoord.…

Elk hart zijn eigen pijn, Elk huis zijn eigen strijd;- Tussen òns zal niet zijn Dan weedom en eenzaamheid.…

God heeft een huis gebouwd en dak en zoldering bespannen strak met kommer, druk en droefenis, weedom er de bevloering is en alle wanden zijn bekleed met zorgen en met harteleed en in betreuren ingehuld; Hij heeft de goeden er in weggeloken en toegesproken: de sleutel van uw deur is het geduld.…

GOD heeft een huis gebouwd en dak en zoldering bespannen strak met kommer, druk en droefenis, weedom er de bevloering is en alle wanden zijn bekleed met zorgen en met harteleed en in betreuren ingehuld; Hij heeft de goeden er in weggeloken en toegesproken: de sleutel van uw deur is het geduld.…

o Gij, in weedom neergebogen, Weerhoud geen tranen in hun loop: Zij drenken 't bloemetje der Hoop, En moest hun bron bij u verdrogen, Bid God, dat Hij uw leven sloop'.…

In weedoms schijn zie 'k alle aardse dingen, En van de droefenis waartoe mijn ziel nu wies, Wil ik mijn liederen van elke dag doordringen, 'Lijk op de fluit één aêm verscheiden tonen blies. --------------------------------------------------- Nagelaten verzen - Drie (oktober 1912 . mei 1916)…

o Gij, in weedom neergebogen, Weerhoud geen tranen in hun loop: Zij drenken 't bloemetje der Hoop, En moest hun bron bij u verdrogen, Bid God, dat Hij uw leven sloop'.…

In de gezegende dagen Van jubelen en van bloeien Wanneer de hartstochten schroeien En hun dorst naar de lippen slaat, Wordt soms ons geluk door vlagen Van sombre weedom verdorven: Dat zijn liefden, lang gestorven, Die beschuldigen van verraad.…

Mij eindelijk opgevoerd tot deze vreugd, Mij, die zolang in weedom heb gekermd. Nu zijn wij vreugdenrijk, gelijk de bijen, Die naarstig honing garen op de hei, Of als de zangvogels, die zich verblijen, Nu alom weder heerst de bloeimaand Mei.…

Bidden is in stilte weten Weelde en weedom van elkander; Bidden is zichzelf vergeten Om te peinzen aan een ander.…

Wat spreekt gij tot mijn hart, En wekt er droevig echo's op Van weedom en van smart?... 't Is van van een vroeger lustpaleis Z e l f sombre puinhoop thans, En slechts herinrings avondrood Ontgloeit het nog met glans.…

Van verre komt het als een schoon gerucht Daar is een kind geboren in Bethlems stal - Zijn naam is Zaligmaker, want Hij zal De wereld redden, die in weedom zucht. De wereld kent Hem niet, maar in de lucht Zijn tekenen en wonderen door 't heelal, Uit de open hemelen klinkt een schoon geschal En engelenscharen zingen in de vlucht.…

Toen mij de weedom van een dodelijke schicht, Gelijk gij denken moocht, met duizend pijnen kwelde. Ja, toen mijn tranen, als getuigen van mijn smart, Verzelschapt met een tal van zuchten uit mijn hart, U schenen 't aldermeest mijn liefde uit te leggen.…

de altijdonvolborentheid des weedoms! De oude jaren en letten ‘t herontvangen, noch het grootgaan, immer: sterven van droefheid, zult ge, in barensnood, en ‘t eeuwig - leven - erven!…

Mijn liefde is als de zee die 't al omgeeft, Met machtig aangedein van sterke baren, Mijn liefde wil de wereld ommewaren, En troostend lenigen waar weedom leeft.…

Wanneer ik nu in de oude bladen lees En zie het wonder beeld-werk van die tijden, Die nog voor 't heil-begerig oog belijden Een geloven, dat hoog boven werelds vrees En hel en dood en wat het meeste dees Tijden onteert: kil onverschillig lijden Van weedom, hief tot 't hoogste heil verbeiden, Des dervend nu doolt menig hart als wees; Dan…

Indien gij weet wat leven is en lijden, en welk een zee van weedom in een traan ligt, laat mij die holle weg in ’t woud vermijden, verg niet, dat ik mijn schreden naar die laan richt! Daar sluipen schimmen rond van vroeger tijden, een geestenheir, doodsbleek in ’t zilvren maanlicht.…

Ik kan 't mij niet verklaren... àl 't verlangen, Dat nauw meer ademde in des harten diep, Springt òp en rijst zó heftig, dat ik bange Bange word om zo groot verlang, dat sliep de stille slaap, of 't slapend wilde omvangen De koude dood, die sombre weedom schiep... Toch... 't is zo wonder heerlijk... niet meer bange...…

O laat me eerbiedig u genaken, van liefde bevend en ontzag, en uw gewijde handen raken, en schuchter opzien naar uw lach: dees lippen, die schier nooit eens lachten, dit harte dat van weedom brak, ontloken, met verjongde krachten, of nauw Gods woord de schepping sprak.…

O laat me eerbiedig u genaken, van liefde bevend en ontzag, en uw gewijde handen raken, en schuchter opzien naar uw lach: dees lippen, die schier nooit eens lachten, dit harte dat van weedom brak, ontloken, met verjongde krachten, of nauw Gods woord de schepping sprak.…

Grauw omendomme ligt de wee die 's zomers groenegroeiend deinde, en zong gelijk een zachte zee, geluidloos in een weedom zonder einde. Geen kalfjes rond een luie koe die hippewippend huppelen. Geen koeien kerft een wilgeroe tot wissen en tot knuppelen.…

en de oceáán wordt vúúr en ogenblíklijk verstilt De wind en de ontroering der zee zwicht Die in teerdere ritmen rilt; En het hart wordt kalm als de zee, En de stem der driften zwijgt, En de heugnis van weedom en wee; - Dan het stillere hart ontstijgt Zijn innigste, opperste toon: ‘O leven, leven, Gij zijt goed, gij zijt schoon!’…

Hij is een parel, er is weedom genoeg, hij niet. Alle brij valt terecht in een zalf van vergeten, een wolk van gekleurde libellen, een reuzenrad van poedersuiker. Hij absorbeerde de stralen van zuiverheid of hij toverde de gruwelheden om en er was licht!…

Ik heb verlangd te lijden en mijn dagen Met rouwend wenen om mijn leed vervuld; Een gans heelal van weedom moet ik dragen, Ik was een god van smarten die zich hult In ’t rood gewaad van menselijke zonden En ’t heerlijk hoofd met doornen heeft omwonden.…

Mag ik den weedom van uw haat niet delen? Maakt dan mijn liefde uw kwaad niet ongedaan? Ik riep u niet. Ik heb mijn hart Verboden aan uw hoge heil te denken, Want al begeren, wàt gij mij kunt schenken, Moet ik verliezen, en geeft dubble smart. 'En als ik allen hoon vergeet?' Ga ik u nieuwe krenkingen bereiden.…

IV Zo kom -: mijn enige begeert Is schoon te zijn en rein van hart; O red mij, want mijn ziel verteert Van Uwe weedom en de smart Om dwaling als een-elk belaagt Die door der mensen volte draagt Wat hunne harten niet bekoort: Het zuiver goud, dat u alleen behoort.…

Dan klemt de vorst met ijzren handen De stromende rivier in banden; Dat stort de scherpe hagel neer, Dan zal de sneeuw natuur bedekken, En haar tot rouwgewaad verstrekken; Dan is hier niets dan weedom meer! Gij hoort wat plagen, welke rampen Zich hechten aan deez’ ruwe grond; Hoe alles met de dood zal kampen, En vliegt gij, Zwaluw!…

Door ijzing bevangen, Van weedom en smarte Gevoelloos en stom, Zoekt ze aaklig in 't donker, Schoorvoetend en tastend, De strodeur der hut. Ze ontsluit ze, stuiptrekkend, En ijlt door de heide In 't holle des nachts. De noodstormen huilden, De springvloeden loeiden - Zij hoort het niet meer!…

Niets, - het regent fijn, in weedom welgezind. - Ik herinner me nu 't gedicht Van een frans dichter, mij bleef Het bij, zó fris, dat ik 't als motto schreef Hierboven bij mijn droefenislicht gedicht. Verzen van pijn, verzen van leed.…