Alle inzendingen over Afstanden

jij was het die de lucht verschoof donkere draperieën opbond zo dat de inkijk groter woonde ruimte gaf aan het benauwde dat veilig onze handen vond zodat doortastend weer op afstand stond later brak het inzicht door dat eigen kracht de macht weer pakte als jij op dezelfde golflengte lachte wij waren intiemer dan we zelf…

Zij wandelde langs blauwe open luchten Langs hemels vol met zwart omrande wolken en slaakte duizend zuchten Openheid en ruimte had zij nodig De afstand des te meer De klanken van herinnering deden nog vaak te zeer Alleen met wind en met geweten met troost voor eigen ziel moet deze weg gelopen om al die pijn te kunnen gaan vergeten…

het is ontluiken jij zet met je ogen de wereld buiten door het ophalen van het doek dat de afstand markeert tussen warm bloed en kille stille zakelijkheid transparant maar nog altijd oorzaak nummer een van dodelijke kramp door affectief gemis bijna onder handbereik maar de groepen zijn hun leiders van vroeger kwijt het is de…

1 naarmate ik afstand neem komt zij steeds dichter bij 2 mijn denken draagt verbeeldende gedachten nimmer sluitende definities 3 in het geweten is vaak alleen het verleden opgegeten 4 ik hou van viaducten ze gaan tenminste ergens over en zijn vaak stevig onderbouwd 5 ik sterf aldoor aan de liefde en kom…

ik voelde de muur rook de binnenplaats met de geuren van hun familiegebeuren stappen zagen hen gaan in een dierbaar raken van de aarde naar vrienden of gindse bazaar samen hoorden we bomen dromen in stille hitte van de dag ondanks de afstand die er tussen ons was ik liet het komen de empathie van het leven en zijn om mij heen…

mijn blik wordt getrokken naar de man op het scherm ik voel mijn adem stokken merk dat ik zachtjes kerm zijn naakte lijf is zichtbaar opgewonden voor de cam hoewel op afstand weliswaar klinkt er passie in zijn stem ik laat me graag verleiden tot een spel van fantasie maar eventjes terzijde de man in kwestie hij is bi ook dat kan me…

meegesleurd door het intense bittere gevoel dat haast afstandelijk de buitenwereld omheint in hooploze berusting op aarde koud van ledige woorden leg ik mijn hoofd en gebreken verder omlaag, lager dan mijn geschramde knieën in bedorven waan met gezwollen buik van zwarte angsten schuurt mijn ziel het laatste uur langs rode vruchten…

snel en onbeheerst snijdt waanzin door het onzichtbare touw de lucht, donkerdood wacht op het gegrom van roem, voorbijgaand in een kort en heftig geluid wanneer de ruimte de strakgespannen liefde onderlijnt, omlaag rond hals en nek, zet elk woord zich vast in een verbeten afstand, de voetstappen vervallen tot een duister vlies…

het kijken is anders geworden een intens begrijpen maar dan zonder woorden waar begrip altijd de lach kleurde is nu de blik het nieuwe gebeuren wij zijn terug kunnen niet meer over de brug komen om samen te dromen het afstand houden raakt ons tot in het diepst van onze ziel daar waar ieder zijn essenties heeft geborgen tegen…

Misschien ook de muziek van toen waarmee jij de nacht zou inluiden met een mandoline, nam ik afscheid van mijn ledig hart, zo jij vertrouwde droeg je mijn bloedsporen, meelevend naar maagdelijk witte sneeuw, besproeid beleefde jij, die helletocht, gevaarlijk nam jij ook afscheid, doch wederkerig sliepen wij afstand terug in duisternis…

Er gaapt een afstand, de tijd is weer in tel, in in goede luim geland vaarwel de oude keurs, vertaal mij uw nieuwe noden in taken, tekens en geboden, besloten in één unieke code, als mossel hangend in een rij, de kost verdient als schaaldier, zich geduldig voedt met een ander tij, en zich opent zonder enig plezier zich voelt als vis op…

Opdoemende donderkoppen en route Worden wegens krachtige windvlagen Met schrikgezichten gadegeslagen In spookachtig oplichtende gloed En bibberend onder de broeiende nok Gevlucht op een berg zonder regenjas Samenspannend boven het opgetaste gras Slaat de bliksem in de schuur met een schok En daar de nadering op handen lijkt Raken zij hun afstandelijkheid…

Op de A0 is een zondagsrijder gespot met bebloede ogen verkrampte hersenen herkennen oranjebitter op afstand akelamoeders dragen dagelijks kloeke rokken en halsdoeken die knoop je niet zonder bezwaar vast aan Heras hekwerken Welke afslag de moordenaar neemt is volstrekt duidelijk Afslag Vangrail, derde rotonde rechtdoor naar…

jij wist als ik je koesterde jouw bladeren heel kunstig te vouwen in warmte en vertrouwen je steelde hoog zonder afstand te nemen met lichte trots droeg jij je knop net even anders getopt bloeien was een dialoog waarvoor jij even boog om in het openen de kleuren te bekennen van jouw oogstrelend rood de hemel kierde in de schoonheid…

het doek is gevallen de laatste akte speelt zich af buiten het aanschijn van vreemden zonder enig licht nog wat resterende stuipen toegedicht aan ontheemden geblinddoekt op planken tastend op weg moe van spoorloos kruipen soms is applaus door zwijgzaamheid omhuld het kent begrip op afstand zogezegd monddood kil de zaal…

rivier te baden Orion het is dichterbij veranker daar gewichtloos zwaar thuis ontspannen kwam hij oog in oog met een stroom van vocht rimpelend in zijn dode arm schommelde in zachte golven dichterbij streelde ik hem met mijn oog mijn wimpers vielen op de kade hij beviel mij de schaduw van de stad op afstand…

die in de kabel kwam doordat jij al was verguisd en ondergekotst bleek groter dan ik op het eerste gezicht kon vermoeden welke kleine plassen leken ontaardden in grote modderpoelen waar laarzen dieper in wegzakten reikte jouw hand naar iets tastbaars om niet weg te zakken in datgene dat jezelf veroorzaakt had keek ik rustig van een afstand…

iets doen besluiten Zonder mijn hart en ziel Iets waarvan ik niet dacht Dat het mij moeilijk viel Ik zou zo graag willen Dat onze relatie anders was Waarin wij kunnen genieten Zonder enig tegengas Het blijkt niet te gaan Zonder een traan van verdriet Ik zou je willen vragen Alsjeblieft vergeet me niet Met pijn in mijn hart Doe ik afstand…

De zee klotst tegen 'n rots omhoog brekende golven, 'n boel kabaal Op vijf minten afstand mooie pijnbossen, een ander verhaal Stoere mannen bedwingen het water houden zich staande in de golven Terwijl het donk're bos bedoelt lijkt voor wolven Maar echt het mooist van dit geheel is toch de zon die ondergaat Weer een dag voorbij, terwijl…

...Bij iets in je ogen…, liet je afstandelijk begeren Zag ik blijde angst tegelijk bewogen in gevecht,niet te acteren Een zon in de schaduw, die niemand misschien zag Woorden vertelden me ruw, een gesloten mond in ooglijke aanslag Het verlangen in charme, de pauper in charisma Dringt als verloren warme, kijkende schisma En het stil…

wij zochten regels die we ademen konden een waanzinnige liefde om afstand te dragen, ons staande te houden in elkaars lichaam, en uit zoals de slaap van vogels naar zee die nooit afscheid nemen van poëzie van zon en uur, almaar meer hoe verzonnen wij de echtheid het ruiken van de duinen, de vele manieren van gemis en hoe je het litteken…

Mijn ijzige ego zal bezwijken voor jouw stem Niets liever hoort mijn oor dan een woord van jou Laat mij dromen van een toekomst waarin wij samen één zijn de afstand is maar zo klein. Help mij over de drempel heen En noem me nog een keer mijn naam…

De klok ooit nog de trots van oma tikt verder hier de uren vergroten steeds de afstand tot wat je achterliet. Het huis de muren vol verhalen vult zich met nieuwe bloemen van hen die jij nooit zag. Het erf eens zo verstild verlaten begint opnieuw te praten en springt van tussen oud een nieuwe toekomst in.…

het leven laat los ik voel het al even verwachtingen geraken bros en wat is geweest lijkt voorbij te zweven wat ik ooit heb geplant staat verreikend in bloei vruchten doen mijn ogen blinken ook is het meer aanschouwen op een fragiele afstand en hoor veel in een echo klinken het leven laat los terwijl de tijd vervliegt ik ben tevreden…

Nader je niet in afstand omdat je bij me bent hier achter die spiegelwand van de horizon waar we meanderen in straatrivieren omdat we aardappelen lenen van een dronken boer neem ook geen genoegen met jouw toenadering nu je achter me staat voor het verlaten land waar we creëren op het gezonken plein omdat we boeren laten voor beschonken…

Terrassen zullen waarschijnlijk overal vol zijn, maar wel op gepaste afstand. Geniet allen van deze dag, als we respect houden voor elkaar dan moet het goed komen. De regels zijn er, laten we ons eraan houden. Een mooie tweede Pinksterdag allen.…

Op een steenworp afstand in het ziekenhuis met glinsterende ogen door de morfine en verzoening met het aanstaande sterven ligt mijn vader in zijn laatste bed hij herkent me na enige twijfel na afwezigheid van meer dan vijftien jaar verschijnt er een glimlach op zijn gezicht hij kan niet meer in zijn rolstoel de krachten nemen af, een aflopende…

vriendschap groeit zich één ziel in twee lichamen vergroot het geluk verdubbelt vreugden en deelt het verdriet vriendschap geeft afstand ogen stilte een stem is onafscheidelijk een kind - een poes leeuw, hond of kabouter vriendschap biedt houvast aan de eerlijke spiegel die waarheid spreekt uit sympathie en empathie begrip…

In al jouw heersende stiltes toch heb ik je gekend geweten wie je was de moeder, de vrouw het bevochten verleden altijd weer suste het heden met één vinger op gesloten lippen ssst waar ik speurde tussen de regels van ongelezen bladzijden op afstand bleef je in mijn zoektocht maar soms was het alsof ik iets van een fragment vond in…

Wie ben jij Waar kom je vandaan Kan ik je naakt zien Zonder dat we iets van elkaar willen Elkaar zien Elkaar voelen Elkaar in gedachten beminnen Het raadsel van jou Komt in mij binnen En leert mij dat leven Afstand en nabijheid is Het raadsel Blijft En beklijft Omdat niemand Open tegen de ander is Geslotenheid In de samenleving Geeft…