Alle inzendingen over Blauw gemarmerde maa

Ik ben woordje Zo. Dan zal jij wel Zus zijn. Allebei onderdeel van iets groots. Twee snippers van de waarheid. Blijkbaar vullen, voelen wij elkaar aan: we beginnen te spiegelen... Zien elkaars trots om te zijn wat we bedoelen. Op te gaan in een groter geheel. Van alle kanten joelen voor- en tegenstanders: niet zómaar krijgen we applaus…

Een glad en stevig pantser beschermt jouw zachte, weke delen, zachtrose en gemarmerd, blinkend in de zon. Ach jij mooie sterke kreeft, je piept zo machteloos wanneer je sterft in kokend water, omdat ik vind dat jij dan pas zoveel beter smaakt. Gretig zet ik mijn tanden in je zachte, weke vlees.…

hij, van zijn hoog terras, volgde de lange strepen, het vluchtig zog van nooit geziene nooit gedroomde schepen door het gemarmerd zilver van de zee.…

O vrouw van mijn dromen, zo wondermooi gemarmerd Geef me de zachte huid van je vingers, de dans van je magische leden. Zwerf eeuwig met mij door droefheidsloze landen onder een gulden zon…

Met ogen open met ogen dicht… De kleur blauw maakt me het meest verbonden met de innerlijke kern van het eigen bestaan. Peilend de diepten bij anderen ervaar ik nog andere kleurschakeringen. De grootste schok en tevens geluk is de herkenning van de eigen zielestemming in de ander blauw blauw ik hou van jou…

Gimme the blues Dreint door mijn gedachten Jankende gitaren, snaren die Van geen wijken willen weten Buiten is het al niet veel beter, Lucht vochtig en klam, Zoals een zomer kan zijn - Grijze lucht, somber druppende Regendroppen - Buiten is het grijs en grauw In mijn hoofd is het maandag, Zo blauw, zo blauw, zo blauw…

een gemarmerde en gespierde schoonheid, gebeiteld in hart en geest wil ze omhelzen, vasthouden, nooit vergeten hoewel deze lippen koud zijn, gevoelloos, deze armen haar niet dragen, deze ogen niet kijken, maar staren, leeg en dood in verlangen proeft ze een warme huid, laat haar lippen dwalen en verpozen, luistert dromend naar een stille…

Vlag in drie Kleuren Blauw, wit en rood Adel, kerk en volk.…

spreek niet van vroeger tijden peilloos diep zat nog in de leden bij voorbeeld aangaande ping pong vereniging voor het vast verband vroeg men een representant bijvoorbeeld in het algemeen een tafel van hot naar her te rijden voor de grote tafeltennisshow of tewel wat een lid meer concreet tredend uit het vereend geheel achter zo'n meubel…

Ik vlieg in het blauw, kijk, heel mijn lichaam is blauw -- Vlieg en zing met mij!…

de toppen van de bomen reikend verlangend naar oneindig blauw ontelbare knoppen barsten van verwachting naar nieuw leven maar de kille wind speelt een winters spel met grijswitte wolken boven het afwachtende bos aarzelende vogels zijn voorboden van een verre lente die reeds in ons hart is begonnen…

varen naar dat blauw met of zonder jou…

En daar grijpt midden op de dag een blauw mij aan, als wij het niet meer kunnen vinden, in een late schrik. Ik had het vroeger voor je moeten stelen, tegen je wil, tot elke prijs, ergens vandaan. ------------------------------------ ut: 'Late zwemmer', 1992.…

Excuses jongens, sorry voor die klappen, het liep een heel klein beetje uit de hand al lijkt hier sprake van een misverstand waardoor wij jullie boosheid niet goed snappen: Wij zorgden feitelijk zeer adequaat voor eindelijk meer bont en blauw op straat.…

ik praat met je in onze droom tot we blauw zien we spreken tegen de hemel over anekdotes uit onze kindertijd mijn handen blijven steken in jouw tedere gebaren ik wil je loslaten maar kan het niet wij in deze vreugde van weelde en waarheid sliepen rustig verder tussen dwalen en hemelsblauw…

Er zal weer blauw zijn strakblauwe lucht en wolken als zeilen Het groen en geel trekken zich uit het landschap terug Nog even maar is er klatergoud bladgoud in kruinen van bomen Langs stoep en straat waar wind vrij spel krijgt je de adem wordt ontnomen Het seizoen wordt oud en misschien wijs rijgt laatste bladeren aan…

de donkerte vlindert in onze schemering donkerrood gekleurd haar gefladder zoetig gegeurd maakt de duisternis op donkerblauw en zwart voor haar eindige nacht ze geeft me onze droom ik droom hem zacht en wacht niet lang laat mijmeringen en herinneringen dichter komen tot de angst verschijnt hij overvalt te lang het donkerrode,…

kleine droefheid roept en raast als regen in de duinen kleine droefheid kijkt verdwaasd naar de bramen neder. zwarte vrucht van droefheid in de regen, zoet en koud roept en raast, verdwaasd en teder. koude duinen, wolkenblauw bewaasd, omringen de verdwaalde droefheid, stervend haast, die in al haar kleinheid roept en raast. -------…

Zij hecht hem een tuiltje van blauw aan de hoed. Wie het aanschouw' Wete, dat blauw Altoos in Holland de kleur was van trouw!…

Zodra een streep, geen streep meer is, een vaste lijn wordt zeg maar, kun je zeggen, morgen na de kater, ben ik er wel mee klaar!…

je schuift de stoelen naast elkaar gaat zitten en praat de uren vol ik luister haal geen adem en merk niet het graven van wie je bent naar mij blauwe bloempjes werk je stoer en zonder schroom naar binnen je bezet zo zwanger het luchtruim dat ik het niet kan dragen en zwaar moet leunen in de nacht alles wil ik wel geven om de stoelen weer…

Als dichten een verslaving is Zijn de letters m'n drugs Woorden de roes Het gedicht de rush…

wat is dichtbij wat is ver weg iemand dichtbij wordt vermoord iemand ver weg wordt bewonderd als ik door de vallei loop langs de schaduw van dood en ik val neer tussen distels terwijl wolken donker trekken over gras en over vogels zal ik weer opstaan vergeet dat ik viel vergeet dat er wolken waren alles is nu zo blauw…

zo blauw als de zee zo blauw als soms de lucht dat tijdloze rustgevende blauw waar ik zo heel erg van hou maar op dit blauw ben ik beducht het brengt onrust in mijn kop hoe kan dat nou zo klein van stuk een blauwe envelop…

ik ben de kleur die er niet toe doet eeuwig op de achtergrond en nog dunner dan gedachtegoed ik ben de kleur van de middagstond als voorbode van avondgloed; opgehemeld tot blauw en hoogblond…

ik doop mijn ganzenveer in een inktpot vol tranen waarmee ik verzen schrijf in de blauwe winterlucht over hoe we samen dansten ondanks het hebben van vier linker benen zwierden en zwaaiden we niemand dacht aan later want al wij hadden was het nu twinkelende ogen, jouw koude handen warmend in de mijne samen opgaand in een sterrenstof…

Ze vliegen vliegen in 't blauw van hemel de aarde ver beneden hen Ik weet niet of ik eraan wen de trek van vogels hoe lang? naar waar? Ik zie en hoor hun schreeuwend afscheid de snelheid waarmee ze overvliegen naar daar waar voedsel is in overvloed insecten of zaden Het doet me goed dat ik ernaar mag raden...…

In de lucht zit iets blauws dat weg heeft van 'n naderend voorjaar de winter met natte koude glad doet vergeten We weten dat zon ons meer en meer ....verwarmt Ik ben klaar met deze winter de dagen kort van hemels licht.…

Niemand die mij dwazer maakt dan jij. Er is door Pope gezegd, een dichter, dat niet alle idioten dichters zijn, en stel. O stel, dat ik bij dezen allebei ben of allebei onmogelijk uit elkaar kan houden. Ook staat er geschreven dat liefde nergens schuilt ook niet in het bijzondere, ook niet in jouw ogen. Ik denk veelal verkeerd, maar dit keer…

De antieke pastoor kroop op de kansel Wees naar zijn borst Zei Het hart is een verraderlijke spons Die gif slorpt Toen klom hij op de arduinen sokkel Waar Eros troont Gemarmerd naakt onder een kruisgewelf Hij schoof er hem puffend af Tot hij aan brokken, splinters viel Noemde hem kobold Vaagde hem door het kerkportaal Toen haalde hij…