Alle inzendingen over Blauw vermoeden

zand Zijn eigen gebouw, zijn Eigen schepping zoals Alleen schepping maar Maar zijn kan - tot er In het overvloedige zonlicht De schaduw van een kindervoet In laars gehuld het vers Geschapen gebouw overschaduwt En in één klap met de zandbak Gelijk maakt - tranen en hoongelach Zoals het hele verdere leven zijn zal Voor 't niets vermoedend…

gij vreemdeling die onverwachts gebaart verhaalt van verre kusten waarvan ik ‘t bestaan vermoedde, maar niet dorst heen te gaan ge neemt me mee in grote vaart wolken, slierten, licht, beweging, flitsen toverlantaarn met brekend licht dat kleur geeft en mijn ziel verlicht mijn kern raakt tot atomen splitsen ik staak ’t verzet, ruik…

Hij gaf mij een thuis vol liefde en vleugels Een buik vol vlinders en een altijd Smeulend vuur Dompelde mij onder woorden waarvan ik de betekenis niet kende Zette mij op een troon en maakte mij zijn koningin Betrad ongeplaveide wegen en opende deuren waarvan ik het bestaan niet vermoedde Met eindeloos geduld ruimde hij puin, wiste…

Een reiger -muizen zijn zijn daaglijks brood- die zag het muisje niets vermoedend staan op krap een meter bij zijn bek vandaan, een pik een slok en ’t muisje was morsdood. Moraal: Wees altijd waakzaam buitenshuis ’t vergaat je dan vast beter dan die muis.…

Ontroerd zien we je blije moeder strijken over waar jij nog niets vermoedend, onderhuids de brenger bent van dit geluid. Je vaders kijkers kruisen olijk die van opa en van mij, met vreugde wordt er naar je uitgekeken, we fietsen stevig op, we gaan met jou uit eten. * * * Wil je het hartje horen?…

door uw middens en onthul de zevenentwintigste letter aan hen die niet geloven want het wonder moet mijn teken zijn ook dit beken ik dat mijn armzalige bewakers elke avond bij mij biechten en ik ervan tweemaal twaalf onvoltooide boeken schrijf één voor elk verloren uur tot een doodskrans voor de dag van vrouwen heb ik een ontluisterend vermoeden…

Kijken naar zwanen geeft rust, al vermoed je veel beweging. Minimale beweging weliswaar: amper voortglijden, een rimpeling van water, het strekken van een vliespoot, de ander verborgen in het vederdek. Sprookjes van vroeger roepen zij op. Zwanenhalzen voor de mooiste prinsessen, nooit voor echte zwanen.…

gaf mezelf geen waardering en bleven er de nodige gedichten zonder tot opeens dit weekend al die open gedichten met een zesje of een zeventje werden gewaardeerd, iemand die dat blijkbaar even heeft ingevuld, op een nazomermiddag ik hield juist van die open plekken maar nu is dat alles negatief gewaardeerd door een lezerdictator,eentje,vermoed…

mijn redenen die ik prevel wanneer de zon mijn hart bereikt ik zend mijn vragen naar dove oren ' k zie een vals gelaat achter het scherm dat mij weerkaatst, ik ben een toehoorder van de stoutste dromen droog mijn naaktheid af met het spel aan mijn geslacht, kus mijn tederheid aan het vlees dat mij bemint, lees stilte in de haat die ik vermoed…

het was een zich deftig voordoend gebouw: de stortbak van de wc had dan ook twee deftige trekkers, er hing een stukje ivoorkarton naast waarop in deftige drukletters stond: ‘voor grote spoeling gebruike men de lange trekker voor kleine spoeling gebruike men de korte trekker’ een vermoedelijk iets minder deftig iemand had eronder geschreven:…

Ook fladderde er een woord achteraan (met een botte, afgeknotte klank) dat ik niet goed kon thuisbrengen maar waarvan ik vermoed dat het diepe sporen achterlaat in iets dat zich aan het oog onttrekt. Als dor blad dwarrelden zij op uit, en sloegen weer neer in een vreugdeloos groepje oude mannen dat op een verhoogd grasveld stond.…

Zo snel als ik kon een lange weg afgelegd naar jou Levensecht maar toch ook weer niet lag je daar Slapend onder witte lakens Overal slangen en meetapparatuur om je heen Een zelf niets vermoedend gevecht Minuten werden uren En jij lag daar maar Uren werden dagen Maar jij gaf het nog niet op Weer een schokkend telefonische mededeling Ze…

In een waan ruik ik al jouw geur in een hallucinatie zie ik je staan mijn illusie wordt werkelijkheid jouw fluweel voelt al tastbaar maar ik heb nog geen vermoeden.…

mensen zijn gevlucht naar rust tussen de bomen mos om op te dromen in zonnestralen zie je vlinders dwalen, dansen muggen boven kroos kronen vangen zon onttrekken met hun groen het zicht op vogels in het licht daarboven is het open speelt de wind met wolken die zij vindt ik zie gezichten op de boom vermoed beweging onder donkere…

wij waren al toen tijd nog naar zijn kinderschoenen zocht heden met verleden vocht herinnering geen ruimte had en niemend iets vermoedde van een gangbaar pad we deelden met elkaar het bloeien van de bloemen vrijden zonder afscheidszoenen geschapen als een paar tot ik je uit het oog verloor ik wist en voelde je in het vliegen zonder spoor…

Het vermoeden dat gedurende jaren in hun genen was geslopen. De ontreddering van soortgenoten, het recht op leven en voor wie dat dan wel gold.…

Ik ging en ging maar verder door toen ik plots iemand vermoedde In mijn spoor en toen ik verzeild zat in het zand voelde ik op mijn schouder, een hand , een stem die zei: vlucht niet voor uw kruis zoek de weg terug naar het Vaderhuis het staat heel dichtbij, - Hij houdt u staande aan Zijn zij en het was of ik plots stond weer op mijn eigen…

Dat was daarnet alweer een tweede stuit Er wordt wel heel vaak achter net gevist Geluiden op de court doen je vermoeden Dat er een geile porno wordt geschoten Het luid gekreun doet de tribunes beven Ten spijt de slappe bal en weersinvloeden: Dat tennis is voor kleinen en voor groten De wezenlijkste bijzaak van het leven…

de tuin staan duizend gerechten Als fruit en dood dier op hun eigen schavot Aan bomen Hangt blad dat het kauwen ontkomt In bomen Wachten gitzwarte vogels In de tuin staan ook duizenden stoelen Zachte zitting de ruggen in zwijgend gelid Alles onverwacht stil na dat alwilde spel In de tuin liggen greppels gegraven Rokende hulzen vermoedelijk…

met de wind maar die besloot uiteindelijk alleen maar 't blauwe briefje mee te nemen.…

Het is kijken op de tast: Het is voelen Aan de blauwe/groene vlakken…

wie is hij dat hij haar zo kon omarmen haar het vertrouwen geven daar in dat blauwe meer in het heiligdom van de sfinxen en blauwe libellen? kijk de kruik bruiste van champagne en verbrak de ongeheelde pijn van gebroken uren in een leven heel alleen!…

De aarde, blauw aangezicht in het kosmisch kille licht, je wrijft je warm, op vlucht tussen planeten, waarvan we de namen zijn vergeten, ik dicht een arm om je middel heen.…

in duizendvoudig blauw en witte sterren scheen de winter zachter dan een baard vol oude gewetens zonneschijn in koude lijven, huppelend als het kinderhart, dat altijd daar gebleven was de blauwe vis verdronk zijn licht onder gladde waterspiegels waar het uitzicht rozen telde, gold de diepte van die dag en wat er uit mijn ogen sprak zocht…

Op het water dreven zeilen tussen oevers wuivend riet toegezwaaid door wilgen spiegel van blauwe hemel die vertelde in een zachte bries van nog vele dagen zonneschijn.…

rots en breekt in bruinrood blauwe golven in hun landing ik streel je eeuwig met mijn branding…

Dromerig zie ik uit over groene landerijen door ochtenddauw bezaaid met parelen omzoomd door bos in blauwe nevel overgoten met stralen zonnegoud en als luchtkastelen zweven witte wolken door azuren blauw diepe herfsthemel frisse herfstwind waait over velden zacht huilend om de zomer maar in vochtig bos vullen de bladeren dit seizoen nog…

Als de Oranjes vallen En de republiek wordt uitgeroepen Dan vallen ze niet door Rood Maar door Groen Met instemming van Blauw Want waren het niet de Rooien Die steeds het Koningshuis redde Drees met de Greet Hofman Affaire Den Uijl met de Lockheed Affaire Kok met de Zorrigetha affaire Groen bidt wel voor de Koning Blauw speelt graag met…

kleurt Blue Bluish blauw…

een vloek weerkaatst in stilte brekend hout spattend bloed schreeuw van pijn vallende hamer blauwe duim…