Alle inzendingen over Blauw vermoeden

Blauwe lucht, het groene groen kristalhelder water Bloeiende bloem, stralende zon morgen is later.…

Waar men hakt vallen spaanders Waar men beukt blauwe plekken. Waar men kust: beleeft men liefde!…

gevangen in het blauwe ijs het lichtblauwe ijs geen gletsjer die de stilte breken kan het smelt het druppelt maar het ijs breekt niet…

Langzaam zweven witte wolken en spelen in het hemelse blauw Eindelijk weer eens zon na regen voor mij en voor jou…

Bladstil de middag meer blauw dan wit de hemel geen vogel die zingt een Novemberzon verrast ons wij gewend aan regen…

schamele bekleding En plukt vervolgens gebarend aan die van mij Je lippen kunnen niet op het uitkleden wachten Beginnen ondertussen al vast de mijne te zoenen Hartstochtelijk begin van een vrijpartij 's Avonds aan het diner in een Zeeuws restaurant Je kijkt me verliefd aan vanaf jouw kant van de tafel Het bronzen kaarslicht fonkelt in je blauwe…

toch zijn er weer die warm oranje dagen waarin de wereld klopt in mij verlaten wil ik dan de schemer van voorbij om blije vogel tussen groen- en blauwe veren hoger dan hoog het leven in te dragen de onderstroom verdwijnt en ook de kou daar waar het zonlicht tovert tussen groen van geel tot blauw en vermiljoen baad ik me vrij in alle kleuren…

mijn lief nu nooit meer -nooit meer nooit meer komen zou de vogels in de blauwe lucht hoe kon je ze vergeten…

ik heb alle groen verzameld naast het blauw van luchten ook al wilde het vluchten achter wit van de wolken maar het prille groen dat ik in jou ontmoette heb ik na jarenlang zoeken nergens kunnen ontdekken evenals het breekbare blauw dat straalt uit je ogen die warmte tintelen door kou uit een kier van de hemel ik heb je kleuren lief…

je draait je langzaam om naar mij en kijkt me langer aan dan kan je klinkt mij aan je echte oog en laat geen uitweg voor me vrij je spert het oog een trage deur en kleurt het blauw lichtgevend blauw je roert je niet je houdt heel stil en vangt me binnenin je diepste kleur je laat niet los je kleeft je aan en trekt mij vast in jou omhoog…

Het concert van koning Winter lijkt te zijn afgelast geen sneeuw geen vorst geen ijspret waarmee hij ons verrast ook geen koude nachten en dagen met stralende zon in een strak blauwe lucht de hemel is nu grijs en grauw zon is verdwenen nergens een stukje blauw Tja, je weet het maar nooit wat koning winter nog zal doen toch verlang ik…

vanmorgen ben ik de deur uitgestapt, heb de lucht bekeken ze was blauw en langs de wolken streken grauwe ganzen, grijs tegen licht dichterbij langs ruwe stammen klom een bonte specht omhoog zijn zwart met wit verborg zijn rood voor mijn gezicht ik keek hem op de rug – en wist tussen dat alles het rood, wit blauw van wederhoren,…

Ik liet mijn baard groeien naveldiep en werd een omgekeerde vogelverschrikker De blauwe haagmus uit onze tuin nestelde zich schichting doch resoluut Voortaan schreed ik voorzichting door het leven De blauwe haagmus broedde in stilte Toen de kroost constant werd gevoed durfde ik amper nog te bewegen Toen mijn baard geen nest meer was Werd…

Neen, nooit heb je vermoed, Hoe prachtig ze is van uit mijn hoogte. Kijk: - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - Sonnet XXV in de cyclus 'In de Hoogte'…

over politieke rechtvaardigheid, kon niet meer zwijgen belandde vervolgens na zeven maanden vrijheid opnieuw in het gevang de hel van Kiri Kiri met menselijke benevelde gevangenisbewaarders Gelukkig, engelen hielpen hem erdoorheen het lot bracht hem geschonden naar Londen schreef, noemde de bewaarders bij naam Na de moord op zijn buurman, vermoedelijk…

in het immense bed blijf ik onrustig draaien in het duister schemer jij steeds door mijn gedachten vol van verlangen steek ik schuin twee armen in de lucht naar de windstreek waar ik jouw verre aanwezigheid vermoed mijn ogen onbedwingbaar scandeer ik langdurig jouw naam, onhoorbaar, en maak me wijs dat jij dat kunt verstaan en gespannen…

Ik wil het bijna vermoeden Al lig ik geveld Gevangen in een huls Op een dood ei te broeden…

Wat ik vermoed, klinkt zéker in mijn hart. Hoe bar, hoe onverzoenlijk bitter Is dit getij van wanhoop en van schroom. Straks zeilen krassend uit het sneeuwgeschitter De kraaien op, en hang ik in de boom.…

Een droom die wij ons herinneren alleen enkele seconden na het ontwaken een, die draait de wereld op z’n kop zwaar en ongrijpbaar, droge mond… soms zijn er gezichten en woorden die volgen hetzelfde patroon en sommige ontmoetingen als het dromenstof blijven lang, lang in binnenlucht hangen net ‘n vermoeden dat wij het nooit echt zullen weten…

Brokstukken van de vorige dag leggen stil her en der verspreid getuigenis af van wat nu open veld is Het jongetje verschijnt tussen stoffige stenen alsof hij hier niet vaker is geweest - en zoekt naar wat niet meer is Zijn gebreide slobbertrui voedt het vermoeden van een eerdere drager, die wat ouder is dan hij met z’n veel te grote…

mijn schatten die als het ware mij eerder als bezit zijn toegedicht waarmee ik mijzelf te vaak deed afmatten feitelijk tot dwingend overleven afgericht tenware een onmetelijk scheppend plan mij drijft tot een menselijk donker gat waar eerst na een blinde weerbarstigheid stilte heerst en aanvaarding rijpen kan op deze wijze, zo is mijn vermoeden…

ik heb de zomer niet gemist eerder ‘t vermoeden van een herfst wanneer de wind verloren waait in wolken papieren vliegers rusten in het zand waar pas nog kindervoeten dansten bonte fladderfiguren in een wind de hemel tegemoet die ‘t wanen liet wat meeuwen in hun vlucht verkondigden het fluiten horen over duinenruggen zeezout inademen…

Je raakt me diep met je gedachten nooit vermoed en nooit gezegd je openheid, je oprecht bekennen gevoelens op papier, diep en hecht. Meer dan ik wil houd jij mij bezig dat brengt onrust, ieder moment ik wil verder met mijn leven moeilijk, als je er nog zo bent. Laat het los schat, deze binding. Hoe moeilijk dat ook voor je is.…

de dag voordat jij kwam het was zo'n dag dat iedereen je aankijkt en gestalte neemt en: bewogen de gordijnen in de deur er was geen wind knikkend zakte iets opzij een vloed een flakkering van licht in het licht een zingend kleuren van de kleuren naar zichzelf het was de dag voordat jij kwam ik heb gewoon ontbeten denk ik en ik las de krant vermoed…

eindigt zal m’n verstand wel zeer begrensd blijken mijn geliefde zintuigen uiterst onvolkomen wel was de wereld tot ‘t eind mooi genoeg de beslagen spiegel wordt langzaam helder een nieuwe dimensie verenigt alles in een ik zal mijn beschermengel eindelijk beleven die mij behoedde voor aanstormende bussen vallend gesteente en nog niet vermoede…

Pas als jij gaat, hebt besloten, is het "alles", vermoedelijk weten. "Leuk", herinnering, terwijl je zoete geur hier nog hing. Vragen zoeken hun regelmaat, kruipen in mijn ziel en nemen deel, soms zelfs nog frequenter. Volop op zoek naar spannende herinneringen.…

Mijn diëtiste als ze eens wist wat ik soms uitvreet allemaal was ik al veel eerder op dieet kundig legde ze uit de hoe's en waarom's ze noemde vreselijk heerlijke dingen waarvan ik al vermoedde dit brengt veel gewicht in de schaal eet je dat wel eens vroeg ze met aangedikte strengheid die ik in haar ogen las aarzelend en verlegen…

in de bossen bij Wassenaar tijdens de jacht op wilde halal zwijnen is een ontdekking gedaan of hij uniek is moet nog blijken de cransoloog van het NFI is druk doende met onderzoek zijn eerste bevindingen laten evenwel het ergste vermoeden deze ondersoort van de Homo Politicus Hagiënsis blijkt een nieuwe species te zijn uit andere delen…

rijmen bakken en inpakken een eigen halleluja op Pasen heerlijk naar jou te zenden om te vieren dat we elkaar herkenden die dag een drietal lentejaren elk weerzien weer geloven in elkaar vernieuwen met verassend gezoen vermoeden van liefde in elk gebaar nooit aangekomen waar verwacht tegenstellingen hard en zacht scherp en evenwichtig…

zand Zijn eigen gebouw, zijn Eigen schepping zoals Alleen schepping maar Maar zijn kan - tot er In het overvloedige zonlicht De schaduw van een kindervoet In laars gehuld het vers Geschapen gebouw overschaduwt En in één klap met de zandbak Gelijk maakt - tranen en hoongelach Zoals het hele verdere leven zijn zal Voor 't niets vermoedend…