Alle inzendingen over Een nieuwe adem?

Adem IJzige adem, noorderwind Kronkelt zich als ’n sneeuwwit lint Tussen de kale bomen IJs Zwart en wit, snijdende kou Kraaien in de lucht, zo blauw Winter is gekomen Nacht Eeuwig en eenzaam, duister en donker De donzige sneeuw onder ’t sterrengeflonker Droom je winterdromen…

woorden een stem donderen over het aardvlak adem het leven van de sprekende dichter ik acht mij veilig hier achter mijn schutting onder bitumen platen oorverdovende schijnbare litanie ik herken plots mijn eigen woorden… mijn eigen stem… mijn eigen adem… mijn eigen leven… zo uit het al een ander gewicht aan de woorden van mijn…

Fier het schuift zijn werelden terzijde en wordt als adem adem in haar zoen.…

Ik sluit de ketting met parels om je hals zodat ik kan snoeren en je adem kan laten stoppen.…

koude mistnevels ademen de bomen wit de winter trekt een bontjas aan ik ook maar dan nep!…

huis weer op adem gekomen frisse wind doet zijn heerlijke werk…

altijd te voet stoot ze enkel adem uit die rappe hinde wie niet belast verdient belastingmindering……

Adem condenseert tekent gevoel op het raam één druppel zet koers.…

Als een partij je helemaal niet zint, Dan breng je die het allerliefst tot zwijgen, Maar wie van plan is zó zijn zin te krijgen, Die moet wel weten waar die aan begint. Zo’n wetsvoorstel van dergelijke lieden, Zou ik dus ogenblikkelijk verbieden.…

ik zou zo graag u overweldigen onder uw protest met luid lawaai zoeken naar uw glanzen dat straks mij zal omvatten kneden tot de grens van pijn uw handen leid ik naar mijn kruis dat ik zal dragen als een man uw zilte geuren zal ik ademen uw mond en tempel vullen tot u de adem mist om door te gaan dan leidt u mij naar binnen…

streel zacht zonder vragen wat schaduw over blozende wangen zonsondergang laat uw fluister het land bekleden met bloemenpracht in gouden kleuren kruidig pittig zacht slaap en droom de nacht maar begeef u even in de tuin waar liefde woont hoor hoe de nachtegaal schoonheid zingt adem mijn adem sluimerzacht…

Laat hier de aarde ademen laat de helden rusten na hun laatste benarde uren Geef dit beladen landschap ruimte bied een bladerdak voor vogels in de nacht Laat rozen bloeien voor hen die het leven lieten voor jouw vrijheid en die van mij Bied hier de aarde adem laat hier de helden rusten uit eerbied voor hun moed…

De dood, de dood dan haal je geen adem Aan adem geen nood Dat is de dood Leven is even Dood dat is lang een dik stenen muur met een laagje behang Jij bent zo anders zo een geeneen dood gewoon dood verscheiden en heen Nooit uit de mode past iedereen dood met zijn allen en ieder alleen…

Een Chinees jochie van amper acht verdiende zijn rijst met het opblazen van skippyballen tot diep in de nacht voor zijn slavendrijvende bazen In het oosten sterft een jochie van acht buiten adem en zonder lucht In het westen stuitert een meisje zacht op de rubberen cel van zijn laatste zucht.…

Toen het eenzaam stille eindelijk zweeg zuchtte die allerlaatste adem uit je mond Ik weende; ik voelde mij alleen, zo leeg tot ik je na een wijl in mijn armen vond Zelfs die wind buiten ademde niet meer waar ik hem zojuist nog hoorde wenen Mijn ogen traanden; mijn hart deed zeer grote liefde voor jou zit in al mijn genen Teder streel ik…

In zijn huis woont nu Magere Hein. In het vet op de boekenplank, in de grijze vlekken in het gordijn en in de zwarte plekken op de bank De kamer is beroofd van enige kleur en moord hangt duidelijk in de lucht. Van de dader hangt nog de geur in het slachtoffer z’n laatste zucht…

De vlegel van het dorp was op pad met een dodelijk rietje in zijn hand Op zoek naar een kikker of een pad tussen het hoge riet aan de waterkant Het slachtoffer zette het op een gillen, de dader vulde zijn longen met lucht. En met een rietje tussen de kikkerbillen slaakte de kikker z’n laatste zucht.…

De oude boom buigt zich nog eenmaal diep voor de aanzwellende wind wolkenmassa’s hollen gezwind grauw aan hem voorbij Gefluit hoorbaar ver gedragen een verschrikkelijk scheuren is zijn lot geknikt en gespleten tot het bod de ziel gebroken Jaren van rotting weelderig bedekt met zwammen de kale boomstammen het nieuw leven proces…

Mijn borst zuigt zich bol Dan slaak ik een krijsje En adem me vol Ik glibber en bibber Want fris is de lucht Maar warm in mijn hemdje Dan slaak ik een zucht.…

Emotie wordt doodverklaard Door normen uit de rede Gevoelige waarden leggen Het loodje Hoe druist mijn teer gevoel In tegen het bruut combineren Van waarden en normen In één adem en een droge zin Hoe huilt het onbegrepene Zich door het gevoelig kind Dat telkens wordt gestoord Van het rationele woord Dat heel beredeneerd Als was er…

trekt men aan je wil men van je dagen vliegen nachten liegen eist men van je vraagt men aan je roept men naar je doet men met je ademloos adem happen dromenloos nacht uitstappen altijd bezig nooit meer rust tijd vervliegt als je jezelf steeds maar voorliegt…

ik heb gewikt en gewogen kijkend van beneden naar boven nog maskeer ik mijn onzekerheid adem warmte in woorden die niemand wil horen kleur zinnen die ego’s nooit zullen beminnen ondanks hun bekende edelmoedigheid heb vaak op op lange tenen getrapt in het spoor bijster zijn maar zonder opzettelijk venijn open treed ik naar buiten…

komt in ahorn, rood aan d’ horizon ligt naakt reeds lijn van zwarte aarde en vluchtig als een laagje heel dun ijs de blik gericht op verre einders verzwijgt de dag de adem achter ruggen.…

Veertig procent van de bedrijvigheid in de geldhandel is geen productiviteit moest fout gaan was altijd al ongezond gaf Willem Buiter zondag in Buitenhof les Die geldshops hingen ons al een poos om de nek een loden last niet gezond vergelijk de staart van een hagedis die door fout ademen opgeblazen is Neem de herverzekering van risico's…

maak me vrij van doemdenken oftewel, geloof in jezelf waar adem leeft daar waait de wind van Gods geest in vrijheid je liefkozend tegemoet…

Maar soms als ik stil zit neemt tevredenheid me lange tijd mee alsof ik op een rivier zachtjes word meegenomen op de adem van leven met een glimlach in mijn vredige hart.…

de processen zijn gestopt ontleden is verleden tijd eindelijk adem ik jouw warmte weer voel ons bloed in samen stromen wij kijken en zien in harmonie met omgeving niet gescheiden maar delend in het gaan van ons bestaan geen kleine scenes of drama’s maar het leven nemend in zijn geheel…

Op foto’s van feestjes die via de digitale weg jouw ogen bereiken smijt ik mijn geluk Recht in jouw gezicht Ik leef nog De straten met jouw naam negeer ik ’s nachts slaap ik alleen want ik ben niet bang In het donker Voor spinnen Mijn banden plak ik zelf Samen de zonsondergang bekijken is cliché En ooit bedacht voor op een ansichtkaart…

Intensiteit wakkert het vuur aan in hevigheid de heide tijdens oogstmaand vlamgevat door de hitte van de zon Twee mensen, jij en ik, die weten hoe uiteindelijk de tijd zowel fysiek als zeker ook met brein, onz' lust vervult Schaduw van de tijd die is in het licht van tijd die reeds voor ons ligt De lichtjes in jouw ogen zien…

Ik liep met de schep naar buiten Om lucht te scheppen. De atmosfeer binnen was ondraaglijk. Ik schepte, en schepte en schepte. Tot ik niet meer kon. Dat luchtte op.…