Alle inzendingen over Gevangen

rimpelt het gladde water op de zondoordrenkte spiegel waar in eindeloze cirkels de nacht breekbaar uitdeint naar de morgen vogelzang en 't stille fluist'ren van de zacht waaiende wind breekt 't fragiele van 't ontwaken in wel duizend kleuren en mijn ogen buigen zich voor even rondom jouw warme glimlach ongrijpbaar maar tegelijk gevangen…

Ik voel het nu je geeft jouw intellect aan de schoonheid en degenen die jou volgen zijn door jouw woorden gevangen genomen in onschuld van poëzie ik probeer woord voor woord te begrijpen, kies ieder dag voor mezelf, de meest menselijke dichter, tussen de woorden.…

Verlaten door jouw hart, maar toch nog gevangen door jou. Mijn verstand wil weg, maar mijn gevoel blijft trouw. Radeloos, hopeloos en wanhopig, niet te omschrijven, nog moeilijker te plaatsen. Wetend dat ik moet zoeken naar een plek, die me de ruimte biedt om alle mooie momenten op te bergen.…

Je daagde me uit met schoenen in je hand spetterde jij mij kledder nat met die ogen van ik zou willen dat jij me achterna zat wat een toneel jij wilde gevangen worden vrouwen eigen ik riep ik zal je wel krijgen en dan ga ik je zoenen toen stond je stil ik zag in je ogen de wil het avontuur met mij te beleven het was wel wennen ik…

: een spiegel vóór het omklemde hart van wie doodloopt, zijn angst ophoopt, zolang ik mijn hand houd in die hand; zolang zal ik het blanke huis verfoeien met zijn grondslag in zwart slijk zolang zal ik er woelen als een kat in een vreemd pakhuis, zolang zal ik mijn woede hanteren tot een scheur in een oud patroon zolang zal ik de gevangen…

bewaarde onder diepgewortelde bomen die verankerd in hun wijsheid onveranderd zijn zij waken over heilige grond omdat daar eeuwen lang nieuw leven ontstond daar hoor ik thuis de weg terug ben ik kwijt maar een oud verbond slaat een brug tussen ruimte en tijd en takken, als armen reiken naar mij verlost van mijn angst in omhelzing gevangen…

( voor Oscar Wilde ) Gevangen in cirkels van haat viel hij in de diepste trechter naar de duisternis, maar het vervloekte bataljon van satan volgde hem tot op de verpulverde lippen, het land van zijn successen stak genadeloos een bajonet in zijn hartstreek.…

later, een oneindig spel verbindt de tijd, maakt zich meester van eentonigheid, naar links en rechts steeds onbevangen, in verwondering voel ik het verlangen, wat onontbeerlijk scheen, lost zich op in een panorama van gedachten, soms wild, soms sereen, gevoelens zo aards, wat bij tijde weer verdween, spiegelt het geluk in één moment gevangen…

Daarom ook wil ik je de valse kwaadheid en je gemene straatgeschreeuw zo graag vergeven, want het was niet werkelijk jij, maar de nare gevolgen van je proces, wat ik triggerde, gek genoeg, liever deed ik het volkomen tegendeel, maar ik zat gevangen in je web van aantrekken en afstoten, de macht van je schoonheid en je sterke heksenmanieren,…

opnieuw een toren, een fort, het baksteen het grootse uitzicht op eeuwen her vandaag gevangen in broeierige cellen van brand, broedertwist en haat trek mij langs de oorlog, hoeder trek mij langs het strijdend vuig trek mij langs vergeten historie til mij tot je trans en schrei!…

Gevangen door grenzen, en niemand die het ziet zonder oever en gewicht; overweldigend vergezicht! Hoge klimmers, gekroonde bossen, bloesemwangen. Maar ik beween in dit kleine lied het verloren licht: je sloeg de maan met je linkerhand. Waar ben je bang voor mens van deze aarde? Met je rechter bracht je de koude dood.…

Maar opgesloten in patronen, houdt angst mij gevangen. Ligt het grote geluk slechts een stap te ver. Mijn tranen zitten van binnen en van buiten is er stilte. Niets anders in mijn gedachten, dan gedachten aan jou. Nee, ik ben je niet genaderd. Altijd liet ik afstand tussen ons.…

Het giftige blauw straalt je koud tegemoet en houdt je gelaat in een rouwkleur gevangen, maar Watts kost het nauwelijks en da’s wel weer goed. Om kort te gaan, ik moest er ook aan geloven en kocht me zo’n tuinslang waar licht in ontstaat -dat deed de Chinese verpakking beloven- zodra er de stekker in ‘t stopcontact gaat.…

Ikzelf was eens in een daarvan gevangen en zag de eeuwigheid al gapen in de dood- saaie eindeloze tijd van ons hopeloos verslappende verlangen naar vrijheid of desnoods een kopje chocola met niets dan eindeloze slaap daarna. Mensen! Hoe zoet is men geschapen! Hoe prachtig past men in elkaar!…

met steeds een ander Hij heeft geen rem, als ik hem toelaat Het beest in mij is agressief Hij trekt mensen uit elkaar vol met woede en haat Hij heeft geen rem, als ik hem toelaat Het beest in mij is een moordenaar Hij kan mensen vermoorden zonder spijt of berouw Ik heb geen rem, als ik hem toelaat Het beest in mij die zit in een kooi gevangen…

De angst mag ons niet gevangen houden. We mogen het de terroristen niet gunnen. Nooit zullen we weten waarom zij ons zo haten. Wij pendelaars, citytrippers, gewone mensen onschuldig reizend door het leven van elke dag.…

Stilte in huis Straalt een eindeloze kalmte De rust om te denken Niks doen, tornado van gedachtes Denken over verleden, heden en toekomst Blaas ik het stof, van een vervlogen leven Een reliek vol herinneringen Geluk, liefde, pijn en verdriet Gevangen door een nummer, word ik meegevoerd Een reis door mijzelf, van buitenaf Herleef…

We lopen slechts naast de waarheid en het licht Gevangen in duister van gestorven liefde Verblind de hoop die zich naar de toekomst richt Verwijderd, elk gevoel dat niet beliefde Ontheemd van elk gesprek dat ons nader bracht Maar zoeken blindelings onze eigen wegen We mijden dageraad en gaan door donk’re nacht In ’t licht der ochtend komen…

De winter trof ons Slapend alleen Geen spoor verlopen In toverslag bijeen Dan priemt een sluimerend verlangen Verscheurend als een eerste licht In richting gemeend gevangen Toont ruimte haar gezicht Zo roept de vorm van beide Het hele circus in bedrijf Geen opvoering meer te mijden Ieder wakend in een oneigenlijk lijf Men went aan…

Ach beste vriend vergeet wat achter je ligt En leef je leven vandaag, leef in ‘t heden Gooi achter je de deur naar ’t verleden dicht Vergeet ’t verdriet wat je hebt geleden Kom vriend en recht je rug, ga moedig voorwaarts Zit niet gevangen achter een open poort Met gebogen hoofd ga je zo snel neerwaarts Geniet elke morgen als de zon weer gloort…

de machinist verveelt me want hij vernauwt zijn blik  tot de sporen voor de trein maar zelf ben ik meestal ook zo: eens je teveel traagheid hebt opgeslorpt kan je immers niet sneller eens je horizon bepaald kan je soms niet meer terug…

Dinsdag, 7 december 2021 Zo vanuit de moederschoot zo in haar schoot geworpen het Koningschap der Nederlanden zo buitengewoon verwoord door wijlen H.M. Koningin Juliana bij haar aanvaarding van de troon “Wie ben ik dat ik dit doen mag!” Of haar achterkleindochter Amalia daar ook zo over denkt blijft afwachten want, wat hebben wij gehoord…

Leven doen ze niet meer Niet meer zoals vroeger Verdwaasd lopen ze door de gangen In hun eigen geest gevangen Ze zijn altijd aan het zoeken En ik hoor iemand roepen Waar is mijn fietsje gebleven Dat ik van mijn moeder heb gekregen Ik loop maar door en zeg maar niets Want ik weet niets van een fiets Ook kan ik niet zeggen Ik zal hem…

Ogenblikken gevangen in een bel ergens over de tijdgrens waar je mijmert Hij las de kennis in een damesblad raadde de welvingen van de juf de deining van haar buik de bloesemgeur van haar liezen Kronkelende krijtlijnen op het bord, Over leenheren die zonden ruilen voor bezit.…

En nu zit ik gevangen in mijn eigen verdriet en eenzaamheid. Soms weet ik niet hoe erdoorheen te komen. Het geluk heb ik verleerd, vertrouwen doe ik bijna niemand meer. Al die ellende voor de mensen om me heen die me lief hebben, dat doet me nog het meeste pijn. "Waarom " vraag ik dan? maar daar krijg ik geen antwoord op.…

scherper dan wie twee ogen heeft lucider dan een helderziener ik overspan gezwind toen en nu leg een roestende knoop tussen geheugen en verleden tussen droom en wat werkelijk is drijf op het meer golf op het zand van herinneringen en memories in een blauwachtig labyrint het scenario is uitgetekend generaties geleden reeds het éne is gevangen…

zwakke geslacht Deed alles zelf, m`n huis was een pracht Toen kwam jij totaal onverwacht Je mepte me omver met je aantrekkingskracht Ik kon niet meer op mijn benen staan En van wat je zei heb ik geen woord verstaan Rood, verlegen wat niet meer Voor jou had ik geen natuurlijke afweer Tranen liepen over mijn wangen Jij hebt me voor altijd gevangen…

welkom als een heerlijke passievrucht, vurig pel jij de laatste schil van mijn lichaam, raakt mijn hart in haar ziel, ik volg jou in woeste golven, bemind door al jouw zinnen verlies ik mij in jou, speel begerig met ons verlangen, nader dichter dan dicht, streel onze adem met mijn tong, laat je smekend verdwalen in hartstocht, eenmaal gevangen…

En o o wat zijn de gevangen dichters vol jolijt wanneer ik hen als spelbrekende klikspaan zeg dat uw geheugen zo leeg is als een ontrafelde windhoos. Vanaf morgen bent u toch alles kwijt en herinnert u zich enkel dat ik dankzij u in mijn zomersblauw walhalla lig. Blijf nu in vrede. Denk aan niets.…

Ze bestaan en houden me gevangen in onwetendheid van vergeten verdriet en ontvluchte werkelijkheid. Tot steen gestolde gevoelens zitten vast in mij, worden terug vloeibaar door begrip en erkenning in een wereld waar ik ze reeds vergeten was. En toch deden ze pijn. Als paarden in galop breken zij uit mijn lichaam.…