Alle inzendingen over Herinnerd worden en

Dikwijls wanneer ik mezelf in eenzaamheid verlicht door over het alleen zijn te peinzen vrees ik weer de zielsverwante verlatenheid die tijdens mijn herinnerde jeugd zo voelbaar was in heimweedromen ik keer dan terug in verwilderde rozentuinen en probeer mijn gevoelens in uitvoerige brieven te omschrijven maar ik besef tenslotte…

De bui die als een mitrailleur over het terras raasde Zaten we daarna in een pijnlijke zon die nog even herinnerde aan zomer Donderdag was nog tropisch en nu waren we al blij met dit Inmiddels droogden stoelen en tafels wat op en verschenen de kranten met het vreselijke weer daar praten we dan over en verdrijven de tijd terwijl…

Je naam viel in een toevallig gesprek onder vrienden en bekenden Men lachte om je vergeefse daden jezelf te zijn onbegrepen boos op een wereld die je niet begreep een vuilnisbelt van weggegooide dromen Ik herinnerde me je nog, vol vuur bereid om alles op te lossen maar zelfs ik niet voldoende was om je te laten blijven…

In kinderjaren hoop ik dat later deze tijd herinnerd wordt Want zelfs nu heb ik soms in mijn hoofd aan ruimte een tekort…

Plamuurmes als wapen Strak in de hand geklemd, Afgesleten nagels waarmee Hij de laatste restjes Oude tijd verwijderde, Hij wilde er immers Niet meer aan herinnerd worden, Smeerde extra lijm over zichzelf En over de rugkant van het nieuwe Behang waarmee hij de muur Verfraaide - met deze Ultieme poging plakte hij de tijd En zichzelf…

Lichtjes worden gedoofd, bomen worden herinnerd aan geborgenheid en vrede. Nieuwjaarsbrieven duiken in kistjes, met dromen voor een volgend jaar. Dagen worden gevuld met naweeën van een zalige warmte, uitgestrooid in zoete wensen. Glanzende sterren bieden weer hoop, stralend over de hele wereld.…

geschijn van een heilige kaars het is zes in de avond en buiten het duister de straten verlaten is het niet beter gewoon binnen te zijn een oude man vergeten waarom hij ooit begon en zelfs werd verwekt schrijft zijn memoires op geleend papier een latere dag wel eens zal hij het teruggeven met zijn laatste adem eindelijk weer herinnerd…

Ik meen je te ontwaren op de weg van emerald Jij die ik mij eeuwig zoet herinnerde Verborgen in de stille koralen van mijn dromenspel Ik verdwaal zonder spijt in je zilveren labyrint, in de kristallen van je tijdloos licht Wever van visioenen, met je dwaalspinsels van amarant, je ijle bloemenzeeën, smachtend naar de koelte van levend…

op haar buik kon wandelen de wind viel stil, ook de schaduwen om over te springen niemand groette mij of deed deuren open en ik vergat de vele monden, gered uit het bestaan van millimeter ribben mager uit het bloed van het kind dat op de horizon leek kortademig door de vlucht en ingebonden borsten ik heb de zee gezien en herinnerde…

de weg waar iemand liep loopt nog steeds op de diepste stilte op aard de lucht was zo blauw vanaf de bovenkant alles werd anders met de rook naar de hemel vlinderde dood een duizend harder van de torens op volle snelheid we zullen herinneren geliefd, herinnerd, gekoesterd altijd in ons geheugen vandaag, morgen we zullen altijd…

elke dag word ik opnieuw geboren als de morgen haar gezicht onthult nog niets te zien en niets te horen en niets dat mijn gedachten vult elke avond moet ik eenzaam sterven gevangen in verstild verdriet herinnerd aan de vele scherven die ik op mijn wegen achterliet hoe vaak zal ik nog moeten lijden voordat mijn trotse geest verstomt zodat…

steeds meer vat op ons kreeg wat eerst nog plaagstootjes waren bleken ineens heel serieuze gevaren wij werden voortgedreven met intense kracht door een massastroom vol macht die nivellerend zijn route koos waarvoor leven het hoofd deemoedig boog ik zag materie in het zwarte gat verdwijnen weerspannig kraakte tijd maar herinnerde…

bode op zoek naar zijn antipode en dat zijt gij mogelijk dat men op zulk een kleine schaal niet denken kan het maakt nijdig of men is verveeld dus veel te veilig dan is men verloren voor de poëzie u rest slechts een troost ligt gij op sterven gij verveelt u dan ook niet en plotseling kan dan pop en bal laat herinnerd…

lilalint gestrikt volgens lang geleden maar nooit vergeten kalenderdagen postzegels werden niet meer gestempeld, de kartelrandjes golfden langs wel, niet, wel en het stapeltje groeide en groeide het onder dagen duiken na weer een langverwachte donkere nacht sneed twijfel dwars door houten banden waar alleen het genagelde plaatje nog herinnerde…

gezichtsbedrog sommigen werken zich een leven lang uit de naad om anderen op elk moment te bevrijden van onrecht en kwaad, om ooit herinnerd te worden als: een mens van goede wil! anderen die het hier nog amper zien zitten zwalpend in een zee van ellende en haast verdrinkend in een oceaan van pijn blazen zich op.…

(voor Mirjam) Je bent bij me weggelopen en ik heb als een zwaargewond dier nog de plekken bezocht, die me aan jou herinnerden, gesnuffeld, geschonken, geheeld. Maar nu loop ik bij jou weg, het is meer dan genoeg geweest, in korte tijd mijn leven op de kop en emoties die me bijna gek maakten. Bijna, want ik ken nu het tegengif.…

nog even te mogen springen in het veld, aan moeders hand weten hoe gewenst je bent en kleine bloemen in je haar naar waar de wind komt zoeken om dan de man te ontmoeten die je leven komt te stelen je jonge hart doet verstommen tot een gebarsten klok zonder klepel niet zeker meer van de toekomst je wordt herinnerd en herdacht te jong om…

Toen ik jou Missen moest, Je moest laten Gaan, je verliezen Aan de hongerige Klauwen van de pijn Die jou het leven Benam, en mij de Liefde van mijn Leven afnam, Wilde ik je ten Diepste achterna - Nu ik gehuild heb, En elke traan die Ik langs mijn wangen Voelde gaan zich onze Oneindige liefde Herinnerde, besef Ik dat…

onder dik ijs heerst geen wind geen geur. geen kleur. enkel uitgevaagd pallet van pastel als herinnerd. hoe er vissen zijn traag zwijmelen als verstild. ze doorzichtig zijn als nat papier en water haast vaste vloeistof is geworden. planten hun adem stokken. hoe de lucht tussen ons bevroor en ook de woorden tussen onze monden.…

Door deining immer meer weggedreven Van gewild verwachte ongerijmdheden Vloei ik over in een nooit gedacht tegendeel Van een onontdekt verlangde wandeling Die schijnt te gebeuren zonder beweging Waarin alles passeert en aangeraakt Wordt door mij en veranderd verder gaat Zonder herinnerd of weergezien te worden.…

Een kleuter vond in de la De literaire werken van zijn pa Een dame zonder broekje aan Bleek in het mannenblad te staan Een aantal blote dames verder en met open mond Viel het blad uit zijn vingers op de grond Verward las hij nogmaals de titel die voorop stond Hij herinnerde zich wat zijn moeder hem vertelde in het bad Dat een jongetje…

verlangend uur als wind soms stormend en dan weer weg- snellend kom je terug; strelend trek jij mij hongerend en met stijve lendenen door labyrinten van tijd zoals jij wilt genietend van datgene wat het leven ons laat verlies ik in jou mijn wortels en al het nog bruikbare schuin opstaand maar wel doorgebladerd en de hoeken om- geplooid om herinnerd…

Men zou zijn God vergeten als er niet voortdurend aan werd herinnerd. In Zeeland is het overduidelijk dat alleen het water bepaalt wat waar overeind blijft, eeuwenlang of anders slechts een zomer, het gras dat golft, de korenhalmen en de klaprozen. Eeuwigheden duren niet allemaal even lang, dat weet zelfs God.…

Daar waar de verhalen waren gebleven leefde je in landschap van andere verhalen dan die we ons herinnerden in het bed vol verlangen namen we afscheid zinnen leken te dansen in verbeelding verslaafd aan jouw genegenheid gezelligheid die je bracht bij nacht wanneer adem zijn reis had door het universum van dode bomen verdorde bloemenvelden…

het is waar kippenvel langs benen gaat tot in haren laat ontwaren dat emotie levend is zelfs al mis je meer dan tastbaar voelen, zoals een hand langs je gelaat of strelend zachte armen in een warm gebaar het is het ooghoekmoment de tonen van een melodie, de lach van pasgeborenen een leven, dat herinnerd wordt door hart en hoofd…

dwaalt een hemelse bode op zoek naar zijn antipode en dat zijt gij mogelijk dat men op zulk een kleine schaal niet denken kan het maakt nijdig of men is verveeld dus veel te veilig dan is men verloren voor de poëzie u rest slechts een troost ligt gij op sterven gij verveelt u dan ook niet en plotseling kan dan pop en bal laat herinnerd…

Herinnerd aan het gezang van de nachtegaal. Wanneer de dag maalt hebben we elkaar altijd nog digitaal. Oceaan blauw. Al zwevend tussen kale planeten in het heelal. Voel ik bevrijd in een hangmat als de zoete inval.…

Zij herinnerde zich niets meer. Onbewogen bleef ze staan. Ik las geen paniek in haar blik. Huilen deed ze niet. Zij stond daar gewoon, onbeweeglijk, overwonnen.…

Herkende het dodenlied niet aan het vallen van de bladeren was voor mij iets tijdloos verbonden een gevoel zonder heen gaan van dromen ik dacht ook niet aan jouw stem toen ik iets hoorde in de wildernis was er heel ver weg liefde een echo van stilte in een droom herinnerde mij geen enkele noot of muzikaal verlangen toen je nog naast me…

Nu deze weken weer voorbij ritselen in hun morsbruine jassen en bomen oude briefjes sturen naar de zakken zaad van distels, mosterdplanten en de rest en steeds op hoop van minstens dertigvoudig vrucht, nu mijn haren witter dan de mist en alles anders sinds ik me het eerste licht herinnerde, schrijf ik een mondvol ogenblikken op…