Alle inzendingen over Karakter

ik haatte op een dag al mijn leugens, mooi verpakt in knik en vriendelijke lach terwijl ik anders voelde ik wilde dus mezelf zijn en niet zo op mijn hoede gaf alle ruimte aan mijn pijn en opgekropte woede zie nog mijn baas, de heer van Geel geheel van kleur verschieten mijn handen wrongen om zijn keel dat was pas écht genieten…

Altijd wel wat om te verzagen Een muur om hartgrondig in te boren Ook schuren kan hem zeer bekoren En timmeren, ja, met vaste slagen Als de moeder hem een halt wil vragen Zegt hij: even wachten met de koffie, vrouw En nu je toch hier bent, heb je geen touw? Ik wil de trap hier wat verlagen Ze zucht maar houdt van deze man Die eenmaal alles…

Voor Annemiek Het kan alle kanten heen: soms spoelt het aan op de kust, neemt schelpen en wieren mee, soms lacht het gelukzalig de hemel stuk. Hoe ondubbelzinnig het vertier van meeuwen. Ben jij dat die eigenzinnig je initialen in het natte zand krast? Spat jij spontaan de spetters in het rond? Kom, leer mij spelen, leer mij…

Vijfenzestig. Men gaf mij een stok. Een stok, niet om mee te slaan, maar een stok om ermee te gaan van mijn bed naar het kippenhok of tot het café in de laan. Een stok, die ik nergens laat staan omdat men mij er niet mee griefde, want hij leidt mij, verkommerde haan, naar de laatste en hoogste geliefde, die, aan 't eind van mijn schamper bestaan…

Ik ben de Don. Waar is mijn witte hoed? Zadel mijn paard. Geef me wijn. Laat de boeren kreperen. Gesel de knecht. Ik ben de Don. ----------------------------------- uit: 'Alles is er nog', 2003.…

Bij al wat er gebeurd is Leg ik mij geenszins neer Sla het stof slechts van mijn schouders En... Tracht het nog maar weer…

laat mij maar een hard hoofd hebben het is anders te vlug van een ander het krult er van de softe neigingen meer en meer trekt er een lange adem door het besef komt van opzij aan de kant waar het begint te neigen en het gezicht krijgt van een mens die aan zichzelf doet mijn vingers reiken tot in de andere zijn vel en het knabbelt…

Er wordt altijd geteld op twee handen maar ook niet meer dan dat verder, dichter kan het niet komen ieder verderstrekkend denken gaat altijd ergens wel de hoek om een schitterende leugen wordt het wanneer een mens over een paar extra ledematen kan beschikken extenties zoals jezelf online uitsmeren over een aantal pagina's die je…

Zolang je deel uitmaakte van een huisgezin zag je ze fantaseren: wat wil hij toch vertellen met die peer, symboliseert het zijn karakter, zijn gedachten? hoe lang laat je de kijkers nu al op een antwoord wachten?…

er was geen ontdooien juist het harden in zwart gaf onverzettelijkheid kracht met een glijdende schaal maakte jouw karakter ruimte in sociaal bewegen maar er waren limieten die jou niet toe lieten je wendde je af met een lach toch heb ik lente zien komen scheurtjes en barsten in het schier onneembare ijs nog komt de nachtvorst kruiend…

in één oogopslag waren de lijntjes in je gezicht te lezen lente maakte je huid veerkrachtig gevoelig en zacht we hebben samen de zomer geschreven verdiept in fronsjes en lach de eigen trekjes genoten het leven in schaduwvol karakteristiek nog oogst het licht schoonheid uit lijnen in jouw herfstwarme gezicht…

Van alle dieren houd ik, maar een hond! Tot in mijn ruggenmerg snerpt scherp zijn blaf. Trouw uit karakterloosheid, sluw en laf. Tot in mijn keel ruik in zijn stand. Hij piest tegen elk ding, ellendeling verpieterde proleet, verslapte decadent die Barzoi heet. En 't spijt me zo, dat ik me niet vergis en zelfs zo'n stinkend piesbeest Brahman…

zij brak het glas dat als cocon rond vorm en inhoud zat hij had nooit uitgeblonken leek transparant maar wie goed keek zag andere sculpturen in het geslepen voorkomen waarmee hij zich omgaf zij heeft hem de artistieke vrijheid terug gegeven zijn bloed bleef aan haar vingers kleven…

ben jouw storm niet uit de weg gegaan heb de buien laten komen in een paarse hemel knettert de ontlading rolt de donder zwaar striemend hagelen mijn woorden de pas ontloken lentebloei jouw regens vlagen door de takken die onze liefdesbloesem dragen tot de storm bedaart en alle warmte naar de heldere hemel straalt de eerste…

Het is niet jouw fluweel jouw verlangende orgaan je reikhalzende nachtkus je zelfgemaakte portret wat je continu blootgeeft Ik heb geen heimwee naar jouw dynamiek jouw extroverte attitude je onverstaanbare gedrag dat aan je karakter kleeft.…

heb de stoep weer schoongeveegd restanten van het feest in grijze afvalzakken mijn goede voornemens kreeg ik nog niet te pakken in opgeruimd flonkert nu iets meer dat sfeer geeft aan normaal het sprankje hoop dat dit jaar anders wordt het roer gaat om nu helemaal…

Met zeer hoge felle golven stroom jij net als een zee met bestormende kracht daarna verzacht, want dan komt je wat bij Je keert je om en ontremd in de nacht stoot je naar daar waar het zenit jou wacht, waar dromen die jij steeds meevoert leven, het perfecte is, dat nooit wordt gegeven, alles en niets heb jij daar in jouw macht. Telkens…

Haar karakter is oneindig veelzijdig. Voor mij van grote waarde.…

Jij stroomt binnen en ik waan mij in een roerige zee, raak daarin op drift, word van mijn verstilde strand gelicht. Heel gestaag kerft nu jouw branding rake woorden in mijn huid en almaar verder word ik meegetrokken door de golven, soms omhoog getild, dan weer bedolven, getroffen door een stilte, een krachtige storm en ik lach, er wellen warme…

jij had ook een rugzakje maar daaruit pakte jij nooit de geijkte zaken wel verrassingen die met een lach tevoorschijn werden getoverd jij wist precies voor de mensen om je heen de juiste sfeer te creëren waarin hun talenten weer op zouden bloeien om in samenwerking met anderen de mooiste dingen gestalte te geven jij deelde…

Speelse blikken, een leuk karakter en toch mis ik je Mooie ogen, een lieve lach en toch mis ik je Golvende haren, een gevoel voor humor en toch mis ik je Zoete klanken, een mooie naam en toch mis ik je Altijd vrolijk, een gelukkig leven en toch mis ik je Zelf heb ik alles en toch mis ik je…

een woord uiten is vaak balanceren op een koord als vechten tussen waarheid en schemering tussen klaarheid en behoudzucht tussen zwijgen en opgelucht krachten bespelen mijn gemoed het karakter zal ten einde bepalen: is het woord hard of zoet…

een woord uiten is vaak balanceren op een koord als vechten tussen waarheid en schemering tussen klaarheid en behoudzucht tussen zwijgen en opgelucht krachten bespelen mijn gemoed het karakter zal ten einde bepalen: is het woord hard of zoet…

Geen gezeur over karakter of over de kleur van je huid. Je spreidt je vleugels en waait mee met de wind. Als ik nou een vlinder was, denk ik niet dat je me nog vindt.…

Woorden, gesproken of geschreven Uitstraling, spontaan of gespeeld Structuur, open of hierarchisch Karakter, bescheiden of bepalend Vertrouwen, uitgesproken of vastgelegd Een mens is en blijft een mens Communicatie is en blijft een kunst De manier waarop siert hem of haar Waarvoor dank!…

Het leven Heeft je van je gevoel beroofd Heeft je karakter getekend Heeft je hart verwond Mijn handen beven Terwijl ik denk aan jouw leven Ik huil al jouw onvergoten tranen Omdat ik jouw hart niet kon verwarmen Ik weet Je had me lief kunnen hebben Maar je bent misvormd Misvormd door het leven…

Kleine, dappere leeuwin, jij trotse Koningin Je sloopte lachend mijn onzekerheid en gaf mijn bestaan weer zin Je eerlijkheid, jouw recht door zee perfect gecombineerd met een karakter voor mij zo zoet als honing, kroonde je mij, zo enpassant, ook nog tot jouw Koning.…

Voor Jan Haan Roet dat moeizaam Naar beneden glijdt Onbeschadigd zijn gelaat Vreedzaam z'n blik - De mens die toch zijn Medemens het liefste mijdt In herinnering buurman Jan Haan, karakter in J.J. Voskuils romancyclus Het Bureau, deel II…

Mijn karakter gaat op wilskracht het gevoel wat ik voor jou schrijf. Teder hoe ik mijn woorden kies hoe je taille in het licht verschijnt. Mijn droom die een brug kan slaan van energie die leidt tot jouw geest. Het geloven in de straling ’s nachts dat wonder blijft voor mij een feest.…

zeer laat op mijn levensavond ben ik mij vaag ervan bewust dat er misschien een dichter in mij woont toch volhard ik in een bepaalde toestand van bescheidenheid en rust de vormen van mijn grenzen zijn nog vaag help mij Erato bij mijn wankele schreden en stimuleer mijn fantasie behoed mijn karakter voor arrogantie…