Alle inzendingen over Lichtgewicht

Ze komt naakt tevoorschijn Als lichtgewicht Uit de kopieermachine Een traan welt op uit de aarde Van maandag tot en met zondag oud…

Op mijn schouder Zat mijn vader Hij werd zwaarder Telkens zwaarder Tot hij bezweek Door het gewicht Nu is hij terug Maar veder-licht…

een lichtgewicht valies algemene rugzak openbaar paspoort geplukte creditcard zon zee palmenstrand lagunes formule all inclusive mijn god, wat is `t hier mooi…

Zijn zij daar nu juist zwaar- of lichtgewichten? De een speelt voor de ander fuselier. Send in the clowns. Ach wat, ze zijn al hier.…

De titel van mijn gedicht, is niet bepaald een lichtgewicht. Hoewel ze ontelbaar is beschreven, was dat een ieder naar eigen beleven. Wat kan ze dan al niet zijn, van God tot seks of zielepijn. Terwijl deze letters samerijgen, weet ik niet anders dan over haar te zwijgen.…

ademen in het eenpersoonsbed van de dood een gelaat zonder gezicht ter beschikking van gemis in de keuze besloten weet ik het antwoord van lichtgewicht en schemerzone hoe smal de lijn is in het eerste en laatste woord van ontvankelijkheid…

Wie zich in gespierde taal steevast aan het woord vertilt maakt zich ongewenst verbaal en lijkt aangeschoten wild wil mij tot de macht verheffen dat ik woorden wegen kan want diep dichterlijk beseffen doet lichtgewichten in de ban.…

pakte nog wat herfst het blad was al niet langer lichtgericht lichtgewicht op een nog speelse wind en dwarrelt samen tot tapijt dat langzaam winter voorbereidt de lage zon kijkt nooit meer om sprankelt slechts in kristallijn door druppels die op spinnendraden door de ochtendvorst bevroren zijn…

ik zie pluizen langs de huizen omhoog zweven stukjes lichtgewicht die op warme wind hun leven richting geven ver van blad en tak waar lente hen tot bloei en vruchten bracht in deze miljoenendans heeft slechts een enkeling de kans om op te groeien zij heeft tijd en plaats goed uitgepluisd om ooit van droom tot boom te komen…

er vliegen woorden door de lucht waar de wind geen vat op heeft die hun betekenis op schrift pas kenbaar maken als lichtgewicht of explosief je kent de lading niet in vonnisrood en op papier wegen rechters de zwaarte van hun vlucht maar de wind erkent geen grenzen voor een handjevol gebakken lucht…

ze vlogen op verjoegen zicht langsrazend staal in plastic lichtgewicht lichtgeraakt de vleugel haakt en fladdert in een zielloos togen geen bumper is verbogen maar als een coryfee neemt snelheid de gebroken vrijheid mee de vogel vlucht een vleugel weg en op de baan zijn veren zo vergaan…

Binnen innige diepzinnigheid Speelt haar uitbundig vuur Waar anderen zwoegend levenszuur Zwaar ademend verzuchten Buiten gewogen grammatica Vallen haar stergedichten Binnen structuur van alle cultuur Huppelen de lichtgewichten Haar ruimte wordt haar schilderij En zij zei tot mij: Ook de fraaiste vergezichten Zijn lelijk van dichtbij…

Gisteren zat ze daar, een vrouw in een strandstoel, een lichtgewicht, ineengedoken, bijna onzichtbaar, een schraal figuur, pal in het midden van het strand, ze keek voor zich uit, recht naar zee, bijna onbewogen, de handen in haar schoot gevouwen, ze had iets sereens, en toen het avond werd, verdween ze even geruisloos als ze was gekomen…

Zij leidt de dichterschaar Van 't Vaderland, voorwaar En Vlaanderland, nietwaar 'k Heb medelij met haar Want één ding zit me dwars Als Neêrlands dichteres Had lichtgewicht miss Lieke Te weinig in haar mars Zij is meer dan een 'zes' Maar ging niet polemieke…

Open zee naar het oneindige waar de aarde zich laat vallen een dromerig landschap dat nooit zal versmallen Vorstelijke hemel zo blauw omhelst wolken van licht een overdekte hemel als onaantastbaar lichtgewicht De stilte leeft vol geduld zweeft door het heelal een voelbare rust maakt zijn vrije val...…

ik zoek mijn plek op de regenboog en zie, ik glij het ebt in mijn wintergetij de hemel lijkt ook minder hoog het landen dwingt de weegschaal met een scherp oog tot balanceren; veel lucht en nog meer aarde blijken eens temeer lichtgewichten de laatste zucht verliest vele gezichten de ontstane leegte kan in eeuwige tijd…

met een grijns en met een lach, en de leegheid van de dag, vergeet ik woord en raad en dicht, ben ik van zwaar naar lichtgewicht. ben ik vergeten wat ik hekel, ken ik geen prik of scherpe stekel, ik ben zo doods als zand en pier, ik ben nu ook gewoontedier.…

in en uit de ademtocht op het deinen van de zee lichtgewicht gedragen welbewust van overgave strelen golven welvend voldoening van een warme waterwieg nachtdonkere diepte tintelt helder gekleurde levenskracht in zwierig ritme begroetend de zonneklare moederlach ongemerkt lengen vreugdetranen zilt de gul geschonken zachte schoot seconden…

Roem voorbij, de glorie verging; het elftal was een lichtgewicht; het trad uit de machtige kring, de beker bleef ver uit het zicht.…

De ramen groeiden dicht Van vet en stof, geen zicht Had hij nog op enig licht Of schemering, een lichtgewicht Werd hij, vel over been. Een kapstok, zo ging hij heen. Alleen en alleen en alleen. Allang toen hij was heen - Gegaan, ging plotseling de bel. De buren riepen: Zie je wel, Hij doet het toch, de bel! En nu is hij niet thuis.…

wat moeten toch de vlinders in gedichten ze fladderen als goede feeën rond een huichelachtig lachje rond de mond die zweverige, valse lichtgewichten ze mijden laf depressies en het front en weten van geen zorgen, van geen plichten je kunt ze nooit van arbeidsdrang betichten ze existeren slechts als vagebond wellicht is er een zweem van jaloezie…

Met hart en ziel werpt ze zich in zijn Ring Deelt met fluwelen handschoenen Plaagstootjes uit, ook onder de gordel Het is lichtgewicht tegen zwaargewicht Beseft ze als hij steeds meer bevriest Flink bekoeld verlaat hij het bokspaleis Laat haar vrijwel knock-out achter onder Laserstralen, spiegelbollen, in rook gehuld Versuft hangt…

Droomde van de tempel der sonnetten de priesteressen klessebessen luid beschuit met veel vocht zet behoorlijk uit alles klopt zelfs dames in korsetten Lies Obies zingt forse klankgedichten vluchtig ingepompt door adelborsten die in koren schallen zonder kosten zij behoren tot de lichtgewichten qua metrum en jambe komt zij er door hoewel…

ik wilde je schrijven op flinterdun papier maar mijn lichtgewicht woorden wilden niet beklijven op wit a-vier schreef zonder schaduw met mijn witte stift het contrast was te lezen als je dat tenminste zag ik wist dat je vingers langs letters gingen om warmte en emoties te vangen die daar achter bleven hangen op het eerste gezicht…

jij was weg van de wind schaduwde tijd in het verkennen van licht bang voor volume in een commune van lichtgewichten en verdwaalde anorexia ’s wist hun agenda’s door het turen op uren in ledigheid doorgebracht met negatief passionele kracht in dwangmatige perspectieven doorstonden zij therapieën gingen niet door de knieën voor…

zie mij op jouw eigen altaar bleek wachtend op scherpe punten slacht mij af met je kwade lust laat mij de bodem zien schroom niet te stunten mij te doen vallen tot onder de top tien stroop mijn vel na dit gedicht ik ben eerlijk zie mijzelf als lichtgewicht slechts massaal gebrul wil ik horen schreeuwende koren die mij zonder…

In zijn eigen aardse bestaan lag er een eikel in de regen naast de eikenboom in het park toen het droef werd omdat het herfst was het lichtgewicht tussen ontbladerde bomen als de wind een fluisterend dromen hoe een man zonder geld aan liefde kwam en alsmaar zwierf door stille straten hoe de daad van romantische liefde tot in diepste…

De zon was dood en de aarde kleurde bloedrood verdriet voorbij want materie kent dat niet het is fysieker dan dat de oude God was onder zijn eigen lichtgewicht bezweken gedoofd in een wit geboortekanaal Duister het andere kon nu schijnen grijs licht ruis van fotonen een beetje als uit de ether verdwenen teevee kanalen het dode meisje…

hij verbeeldt de mens misschien die vaart over woelige baren eenvoudig kan ik dat verklaren hij staat doorgaans met zijn lichtgewicht in een voederbak, nu even vol met water uit de hemel zogezegd daar hij is geboren in een stof van kunst en drijft nu zodoende passief, wachtend op later het kan ook een gebaar zijn van overgave hunkerend…

Toen mijn publiek dit aanzag en hoorde Steeg een gefluit op van uit het niets Wijl ik prikte op rijm met speld, dat zeker wel, En op ene monotoon ritme, De banden lek van mijn fiets Literair zijn reeds gevormde verzen Ontsproten uit een grijs getint lichtgewicht Ver weg van de Wet van Meden en Perzen Maar er rijst wel een glimlach Op mijn…