Alle inzendingen over Nachtelijke wals

omdat de dromen van de schelpen waren turkooise paua schelpen, de onbevangenheid van stille aandacht, lagen te fonkelen in het donkerzilver van het nachtelijk weelderig avondstrand....…

op pad, floot me door het duister, omdat iets in mij ontstoken was, nog lichter dan het uitgedoofde avondlicht, zocht langs wanen, de snoevers in hun stijf ornaat, in rusteloos beraad, op armlengte van elkaar, versloeg gestaag de lust te luisteren naar mijn geestesoog, doorgeschoten, zweeg het in alle talen, alleen te zijn in een nachtelijk…

Facet in de glorie der zomer, stilte beroofd zinloos vreugde Staren in geheimen van oudsher, het blad dat de wind verheugde De ontbering van warmte, bij nachtelijke koude zeeën Marteling van geloof in alle, grijpt elk contact buiten leven Herkenning van oude magie, als verwarring van de grens Dromen lijkt een pijnlijk fobie, eeuwig zwart…

Nachtelijke uren kunnen een vrouwelijke eer niet bewaken; laten haar niet ongemoeid tot aan het ontwaken. Lucretia, klassiek thema van een vrouwelijk leven aan schreven. Lucretia, romeinse zeden waarvoor zij schaamtevol wenste te sterven.…

De nachtelijke aanvallen bij de eerste Golfoorlog, waar we door een tv reporter schuilend onder een tafel dat angstwekkend groene licht zagen. Nu 1 jaar na 22 maart 2016 de zwarte dag voor ons land. De waanzin sloeg keihard toe. We hebben geweend tijdens de herdenking. In Engeland werden ze daarvoor beloond met een aanslag op eigen bodem.…

Zal nu een zomer lang de zon weer schijnen De dagen kleuren door bloem en kruid Bomen weer jubelen van het vogelgeluid Eindelijk kou en sombere wolk verdwijnen Zal nachtelijke hemel weer vol sterren staan Ergens in het hout de nachtegaal zingen De wereld is weer vol jeugdherinneringen En aan de hemel schijnt een glanzende maan Dan wandelen…

tot die gelige bol weer verdwijnt achter d' horizon, het nachtelijk deken rust creëert, d'eierschaal zich sluit, zodat alles weer terugkeert naar het punt waar ooit het ontstaan begon...!…

de moeders als docenten die ons voluit leren te leven door op het juiste moment de beslissende zet te doen volhardend is de verpleging van de moeders als dokteren die pleisters plakken blijven tot van schaven en schuren de laatste wond genezen is troostrijk is het zekere weten van de moeders als uitlaat die van de vroege ochtend tot nachtelijke…

Er blijft slechts de nachtelijke glans van ontelbare hemelse sterren en mijn verlangen van voor jouw sterven toen je mij in jouw passie had gevangen toen alles nog verlangen naar de toekomst leek.…

Terwijl ze achteloos Zonder te reven Me een blik waardig gunde Ik val tussen wal en schip Terwijl zij doorschippert Over haar voorsteven En haar ronde achterdek Pak jij de helmstok maar Zei ze behendig Bepaal jij de koers Dan hijs ik het zeil Al laverend tussen golven Zink ik in haar ogen En met haar zeilen Voeren we tot de horizon…

we liggen eruit, balen, balen nakaarten heeft geen nut er zijn genoeg kaarten uitgedeeld we moeten naar huis, het is prut ze praten nu op de televisie mensen die het allemaal "weten" de beste stuurlui staan aan de wal dat zijn ze kennelijk vergeten ze geven Van Basten de schuld verkeerde spelers opgesteld ze geven de spelers de schuld…

handen laten de schoten vieren de tjalken gaan nu en masse door de wind en laten hun zeilen heftig klapperen, de zware giek suist, venijnig en razendsnel, van ree naar over, terwijl de boeg diep wegduikt in een snor van schuim als een vlucht sierlijke zwanen, wiekt de vloot over het IJsselmeer, terwijl langs pier en havenhoofd, aan de wal…

Als ik de band maar los kon knopen, nam ik u allen dubbelthope: gij meiskens uit de stad, de stal, gij wijs als 't boek, gij dom als oordje, gij uit 't kasteel en gij uit 't poortje, en gij, o boom, en gras en wal, gij witte, wandelende pater, gij paard, gij zon, gij wolk, gij water.…

Mijn ogen zwerven langs de oevers van versteende silhouetten Zij zijn de roerdomp op mijn stoutste dromen, de stuurlui aan lager wal Ik zucht de dag voorbij, strek mijn handen uit naar de tastbaarheid van alledag en pluk de bloem der vergetelheid om aan mezelf te ontsnappen Hoe vluchtig is de geur van een laatste adem in het…

neem terug, het varken dat ik ben, de sloot die stinkt naar rattegif, verdronken in een dode poel als een omgekeerde tor spartelend met zijn pootjes in een putemmer vol met bloed van Christus, Boeddha, Allah, noem maar op ik zal je opzuigen als brandend gras, de hitte van zand, een stervende oase, humor en impotente gekte, want de wal…

Want Hoedekenskerkse palen, die raken kant noch wal, En dat is met dit vers ook zeker het geval.…

kuyt - menselijk gesproken het vlezig gespierde tussen knie en enkel doet harten overslaan als hij - aalglad gelijk vissen het nageslacht in paringsdans verschietend zijn team op sleeptouw neemt den kuyt - voetballend gesproken de authentieke leider die het stof zuigt dat anderen slingeren laten die - zichzelf kastijdend gelijk een wals…

Nu tijd eindeloos de waarheid weerkaatst een hulpeloze staat schildert en de eindigheid reiken de zee en het strand naar de duinen raken zij elkander spoelen er schelpen aan wal. Vandaag voel ik opwellende zachte momenten.…

'k Wil bij Uw droefheid verwijlen, In Uwe smarten verzinken, Gij, die de beker moest drinken, Die de verzoening ons bracht, Wie zal de angsten doorgronden Van deze nachtelijke stonden ? Wie zal de duisternis peilen Van deze duistere nacht ?…

Ik wil het zelf ook niet geloven zachtjes strijk ik door je haar dwars door duizend-één beloftes we hebben beiden geen bezwaar In de nachtelijke ochtend staat een hemelhoge ster 'k zou 'm voor je willen plukken maar de waarheid ligt te ver 'Nooit meer' is voorgoed verleden wat gebeurd is is 't bewijs er glimmen tranen in je ogen…

Waarom zijn er de geweren die zich richten op de stoof van twee onverteerde buren die hun kogels blijven vuren tijdens nachtelijke uren uit de naam van het geloof ? Waarom zijn er de misdeelden die verlamd en overstuur zich aan levensvragen wagen die geen antwoord meer verdragen en dus wachten alle dagen tot het allerlaatste uur ?…

als gij de avond om uw schouders plooit, figuur, gekerfd uit nachtelijk ivoor, de droom der wimpers langs de luchten spant en scheemrend schrijdt blauwen uw ogen bloei en slaan de winden witte geur en wijn, die uw omdroomde schreden kostbaar siert; en firmamenten ruisen sterrenbloesems, die uwer handen tasten schreemrend dauwt.…

Stil teruggetrokken, doezelend, mijmerend, dromerig voelend de vredigheid van het nachtelijke stilzwijgen.…

Het jonge ochtendgloren, het warme rood van troostende gedachten omarmde stevig deze eerste prille dag liet gaan wat ongewenst geboren was de zware harde nachtelijke vorst, vrijwel geheel uit het zicht verdwenen zoals een passant in overstromingstijd de weg geplukt door eigen nemen zo leeg geraakt in maagdelijkheid zo vastgehouden,…

Dat was vaak nadat ik in de refter enkele bekers koude koffie achterover had geslagen, woest en destructief, bij gebrek aan champagne, de enige drug voor de nachtelijke jacht.…

Het derde schilderij, nog een zaal verder: De zachte avond zweem is dreigend zwaar geworden en vurig brandend, het wazig blauw is zachtjes aan vergrijsd maar beiden geven licht en diepte aan al dat nachtelijk donker boom geweld. Op een avond, op weg naar huis.…

De Hasseberg was vaste bodem in het moeras een baken in het nachtelijk uur brandde er een vuur. Op de berg woonde Hasje de heks de mening toegedaan er komt slecht volk aan doofde zij het vuur reizigers wijd en zijd waren de weg kwijt verdwaalden, zonken in het moeras verdronken.…

er is niets meer wat je nog langer hier houdt je deed me pijn wilde een vriend van mensen zijn beroemd en rijk worden van mijn kunsten mijn vuur heb jij gestolen in het nachtelijk uur waarin alleen de uil kon kijken toen de vogels lagen te slapen een zwaar vergrijp rijkdom en macht de verleidelijke rode steen afkomstig uit een barre rots…

Ze sprak onze taal als een oriëntaal variant, zo deed ze al jaren haar nachtelijke plicht. Haar handelen was vaardig maar zacht, draaide glazen kraantjes open of dicht. Toen ging ze weer weg waarbij ze even glimlacht, een witte engel zacht ruisend uit het zwakke licht.…

De nachtelijke wolkgordijnen schoven uiteen en de engelenscharen hoorden op aarde geween. in een wonderlijk licht stond het hele heelal een grote ster flikkerde boven een schamele stal een lichtend teken dat het Kind werd geboren die aan ons allen op aarde zou toebehoren….…