Alle inzendingen over Nachtelijke wals

Steek je neus in het glas, wals ermee en ruik weer. Neem de wijn tot je en doe dit alles nog een keer. Rode wijn, uiteraard op kamertemperatuur. Cabernet sauvignon of Merlot. heerlijk bij een goed diner of drink het ook eens zo. Een glaasje port als afsluiting. Een Tawny, Ruby of Vintage port.…

Het water ligt zo stil tussen de wallenkanten de hoge boom, die met zijn kruin de sterren raakt -de onderkant van het talud beslaand met imposante stam in zwarte aarde- begroet ik als een goede vriend hij is er altijd, vast en zeker en elke dag en nacht weer anders nu kijkt hij peinzend naar de verte een wachter op een aarden wal bejaard…

Duizelend van wijn en wals dansten ze de rest van de nacht dronken bij korte rustpauzes keken naar hun evenbeelden in het rimpelloze water -Was ik maar mijn spiegelbeeld dat ik mezelf kon volgen zonder altijd als eerste een stap te moeten zetten- -Ik begrijp het, zei hij troostend, maar je kunt niet zonder elkaar als eb en vloed of…

Het muisje liep muisstil de trap af, zachtjes tree voor tree De trap was nieuw en kraakte niet, dat viel gelukkig mee Beneden in de keuken zag het muisje een stuk kaas Het water liep haar in de mond, haar honger was de baas Maar toen ze dichterbij kwam, zag ze, oei dat is een val Dus ging ze weg en woont ze nu bij buurvrouw van der Wal…

Europa's vrachtvaarders in botters langs Skagerak en Kattegat voer men, kajuitloos in 't vooronder naar Botnisch Baltisch Riga toe langs Jutland Kielse Bocht en Sont met Scandinavisch hout in kotters lang voor de Hanzestedenbond en Vikingen al rovend kwamen was toen het limeslegioen de Rijn afzakte Juul Civilis baas in 't land van Waal…

Zo het regent pijpenstelen uit de vloer Drijf ik naakt gezwollen zonder roer Verschroeit mij vrieskou van buiten Gutst water onophoudelijk langs ruiten Nachtelijk duister met warm lichtende stralen Bereikt mij niet maar verkiest naar buiten te schijnen Dan klim ik klauwend met gescheurde nagels Omhoog in de nat bebloede gordijnen In…

Zwijgend is de kracht van de stilte wanneer de wereld inslaapt ondergedompeld in fluweel-nachtelijk tapijt, en fluistering van schaduwen gevormde beelden in haar geest laat spreken en de droom de eenzaamheid gaat doorbreken.…

Of zal ik schrijven over sterren, zilver in nachtelijk blauw? Misschien over trillende stemmen vol emotie ergens ver weg? De wind draait keert zwiept, neemt hij mijn trieste verzen mee? Of zal ik schrijven over de blik in iets oudere ogen, die oeverloos staren naar... niets? Vannacht zal ik verzen schrijven, over jou, mij...…

als ze zich rot voelde bij ’t maanlicht Haar masker met ‘t opgewekte gelaat wilde ze iedereen als enige laten zien Ze meed winkelramen alom op straat vreesde ze de confrontatie misschien Haar masker vond het fijn op school die voelde niets van de eenzaamheid Was ze niet van alle jongens ‘t idool daar ze knap was propvol vrolijkheid Nachtelijk…

Wat is het stil, wat is het donker met hier en daar een lantarenpaal die zijn licht laat schijnen Ontelbare sterren die me begeleiden, op mijn nachtelijke tocht. De hond laat weten dat het nu wel welletjes is, we maken rechtsomkeert. De stilte buiten achterlatend voor de stilte binnen.…

een toren met gruis vermolmd hout en een pook op voorjaarswind zingt een kind uit 't duister ontslagen rondom de geur van bloesem en insectenplagen ik kijk naar blauwe hemel en bonte bloemen in de tuin lelies teder wit, naar 't korte gras, de schors van boom, de kruin en zwanen op rimpelige meren die drijven op golfjes van heil in 't nachtelijk…

Na een nachtelijke busreis belandde ik 's morgens in een Wildwest-Parijs, waarna ik zo gauw mogelijk naar de wijk Montparnasse snelwandelde. Vele Franse francs op zak. Ik had grootse plannen en ik liep dan ook naar alle straten en vermeende woonplekken, waar Arthur Rimbaud en Paul Verlaine vertoefden.…

rijk aan gedrevenheid is de smetteloze wiens jacht op vunzigheid vereeuwigd in al zijn zonden hij dient in den nevel van de nachtelijke aard van beslommeringen zich enkel te bekommeren om de stille gang door de spelonken waar vrees en duivel heersen hij kent geen deemoed in de herkenning waar speer en drietand zich spijbelend hebben…

De Fado heeft hun God verdrongen in nauwe straten wordt geen psalmen meer gezongen kleurrijke transformaties naar het levenslied, waarnaast de mensen hun Godshuis bouwden soberheid van welbehagen in een mediterrane habijt de sterren genieten in hun nachtelijke lijsten van de zoetgevooisde geuren van persing in vloeibare olijven…

Het nachtelijke zwart maakt plaats voor ochtendgloren Het haantje achter in de tuin die laat zich alweer horen Terwijl de wekker naast mijn bed nog niet  is afgegaan Ik wil er nog niet uit en trek de dekens tot mijn oren De herrie die dat haantje maakt kan me deze morgen niet bekoren Nee sterker nog, het liefst draai ik zijn nekje om…

Als het leven zwaar weegt Alleen zijn teveel ruimte neemt De rouw te rauw De kou te koud De schreeuw van binnen ongehoord De grijze nachten ongestoord Insomnia de enige die op visite komt Altijd laat Als iedereen naar bed al gaat Kondigt hij zich aan Een duistere vriend Met een theelichtje hoop Opgebrand in de nacht De ochtend…

wie heeft er de kleine bugel gezien wie heeft er de grote bugel gezien en wie Gaston met zijne basson Marie-Katelijne Marie-Katerien want dit is geen pavane of geen sarabande meer dit is geen gigue of geen allemande meer en geen wals dat is 'nen charleston 'nen boerecharleston van Gaston op; zijnen basson En wie heeft er de kleine bugel…

O, wankelende zure regen ge likt zo graag aan het zwijgen met doorlopen ogen vult zich de Rijn en ik dwaal door Maas en Waal over de nek van dorst naar borst van buik naar fuik zo Lek nog zonder blinde praatjes in uwer uiterwaarden gekte tot de diepte van het meer en dan de rust voor deze lust schreeuwt hier die diepte alle…

lijf grijs en opgeruwd waar ik ooit bluste als de enige ware was thans een zwaardschede te ontwaren het was me het stel wel terwijl ik gemeen zei schelpje wat heb jij de tand des tijds doorstaan drong ze zich tegen me aan en trok hij aan de bel arie rondje voor heel de zaak we maken temet riep japie kwal de heleboel te gek los aan wal…

niet meer uitzwaaien wanneer jij per carrousel vertrekt om naderhand met hetzelfde liedje bij mij terug te keren opdat het enige dat onveranderd blijft de verandering is die ik niet meer verdragen kan is het daarom zo vraag ik je luister zing en geef me dan toch mijn blad vol muziek van loos beschreven noten waarmee ik evenwichtig wals…

Een hand trekt mij op d’andere wal, en in een stevige omklemming raak ik mijzelf kwijt door hevige emotie: het hart klopt weer in moe- en vaderland.…

schepen liggen in de haven onbeweegbaar aan zware ankers vormen eentonig geborgen in de misthoorn van de morgen zelfstandig getekende kranen helpen de wachttijd dragen huizen op de wal hebben de diepgang van roerloos verleden masten die in de ramen opsteken een havenstad waar het gerucht in een schelp wordt geblazen tritons onder bruggen…

De beste stuurlui aan de wal draaien aan het grote rad. Zij menen dat er een waarheid is of juist iets meer dan dat. In het land van de grijze luchten dwaalt een dwaasheid door de tijd. Lopen de rivieren van oost naar west; voert het watervolk zijn eeuwige strijd.…

in de vroege dagen van het voorjaar waar de tijd 8 maart kalendert vieren wij de liefde voor later die veertig jaar geleden in het land van maas en waal toen lente jullie leven nog bloesemde elkaar werd beloofd het erewoord van toen bevruchtte zich tot doorgegeven leven dat rijpend aan zoete lenteregens een lange zomer kondigde waarin verfrissende…

Zoekend danst ze als een wals de weg van de danser, altijd maar sneller en sneller, tot ze zelf In klank en beeld naar waarheid de woorden uit kan spreken .…

stenen om de muren op te trekken balken om een vloer te leggen hout om te bekleden, pannen voor het dak trappen voor omhoog of naar beneden draad waardoor de stroom kan gaan koper die 't water naar de kranen kan geleiden deuren om te weren, glas dat zonlicht binnenlaat leg bestrating rond het huis met patronen die geen aandacht trekken Waals…

Ik slaap zoals een ongeboren kind zou slapen in uw schoot, En drink uw koele donkre kracht in nachtelijke dood, En elke nieuwe morgen in het nieuwe licht Rijs ik op sterker vleuglen, Moeder, weg uit uw gezicht: Als ziel en vogel die zijn moeheid dichtst aan uw hart verslaat, Die stijgt en zingt het naast bij God met iedre dageraad...…

Het Muiderslot zacht verlicht in warme nacht als spiegeling in water ervaren wij daar elkaar verblijven waar ons het wandelpad bracht voorbije Zuiderzee kijkt zichtbaar onzichtbaar onder blauwfluwelen nachtelijke deken gekropen gaat tedere bloesem in donzig intieme sfeer open.…

om zoet het voortbestaan te begeleiden zelfs het water jubelt in gestaagde gang golft minnekozend langs de oeverzijden waar zomen van de weidse velden glooien kinderen een verkruimeld broodje strooien om de zwaan tot naderen te verleiden pas als kille schaduwen zich lengen gaan schemering binnensluipt in wazig grauw verduisterend als nachtelijke…

Neem me mee in je armen tot waar de maan de zon welterusten kuste Laat me even vliegen naar waar de sterren dromen aan de donkere hemel Wieg me op de vleugels van de nachtelijke paradijsvogel met donzige zachte verenpracht Laat me neerkijken op hen waar ik zoveel van houd Maar laat me ook even bij haar zijn die ik zo mis Heel even haar…