thuiskomst

Het bloed dwingt om de brug te repareren
die ons sinds lange tijd zo pijnlijk scheidt.
Canossa aan de overkant, wacht al een eeuwigheid
op wie zich hult in schaamte en in boetekleren.

Mijn hoop moet ik op sterke pijlers bouwen
om het belast gemoed te kunnen schragen,
verruimd van geest had ik ze eertijds weggeslagen,
had mij vervreemd, onteerde elk vertrouwen.

De verte tekent af met torens en kantelen,
wachters van beloften die, voor wie berouw
zo zwaar gedragen en ter goeder trouw,
meer blijken dan alleen maar luchtkastelen.

Het huiverend hart heeft dolend rondgezworven.
De laatste planken die ik nog moet leggen
zijn het zwaarst; er is zoveel om uit te leggen,
zoveel om goed te maken van wat ik had bedorven.

Wiens stem verheft zich tot een roepen? Een hand
trekt mij op d’andere wal, en in een stevige
omklemming raak ik mijzelf kwijt door hevige
emotie: het hart klopt weer in moe- en vaderland.

Schrijver: G.B.Scipio, 30 oktober 2012

epcrdischotmail.com

thuiskomst

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 133