Alle inzendingen over OPWAAIEN

ik durf het niet te fluisteren want de waarheid is geboren je kan het niet verdragen en verzint een list maar dat gaat boven mijn geweten alsof ik niets anders wist nu zal de rust die er was even zand doen opwaaien en kuch ik hard als de stof mijn zuivere lucht heeft verpest.…

Ik zag haar zweven sierlijk, met een zachte zweem van blauw en met haar voeten schoof ze over gras bedekt met dauw Ik zag haar zwieren magisch, in een droom van duizend draaien en met haar rokken deed ze alle bloemen licht opwaaien Ik zag haar zwijgen lachend, maar haar ogen spraken meer en met mijn benen rennend zweefde ik al evenzeer…

Wacht, in het kader van de aanstaande avond werd ik gevraagd licht te dimmen in een zee van bloemenregen zonder gevaar, zonder gewaar tegenlicht te overwegen - sentimenteel pandoer volgt organiek mijn wielspin - dodenvleugels kort te wieken sterstof te doen opwaaien in catacomben van het heelal Zolang uniformerende schemer sluipt…

De stemmendans gedanst, de wals voltooid. Het opgewaaide stof wordt nu beschouwd en door de analistenschaar herkauwd. Opiniefestivals vervelen nooit. Mijn tuin weet niets van politieke droesem en baadt zich in de witte kersenbloesem.…

jij bent de clown en laat het circus de revue passeren jongleert sterren van de hemel voltigeert met paard tijgert langs de stalen hekken van de leeuwenkuil laat stof opwaaien uit de hoogste trapeze door dodensprongen zonder net in stilte huilt de clown maar kondigt lachend zijn nummer weer aan in het eeuwig gaan voor…

Hij laat de bladeren opwaaien, om ze dan in de hoogte te blazen. Ik doe mijn ogen dicht en laat hem begaan. Hij is de wind, zonder hem is er een zaadloos bestaan.…

Stille woorden Worden verlangens, Opwaaiend in het zand. De lucht kleurt lichtpaars, Met poëzie gevuld, Gedachtelang. De avondhemel, In eenvoud gedeeld, Schrijft licht neer in jouw ogen. Zachtjes zoekt de wind jouw armen, Nog mooier dan de zee, In mijn dromen.…

mensen roepen wel eens we kennen je niet alsof ze maar één oor hebben wanneer ze het wisselen van wind in koude bomen hangen misschien ben ik wel niet die ik had willen zijn of moeten of wennen zij nooit aan mijn sterven terwijl alles maar voorbij gaat in opwaaiend zand en nachten die ik wakker lig in het weten dat ik slechts…

zong Marilyn miss silver screen in vervlogen tijd op 't witte doek uitgemonsterd in haar wijd uitstaande oogverblindende wonderwitte mannenhart en ogen blik verslindende boven beide bovenbenen vrijelijk door een luchtstroom opwaaiende zomerjurk een bruidssluier in wittebrood vervlogen tijden lang geleden…

de speelse wind danst en glinstert in het stof dat hij doet opwaaien het is mijn vrind vaak botsen wij op strand en boulevard hij jaagt scherp zand met hagel en regen door mijn haar maar als wij lopen langs de vloed is hij het steuntje in de rug dat doet mij oneindig goed soms schiet hij uit zijn slof orkaant kusten drijft…

een grens doet weinig stof opwaaien als je de wolkenloze woestijn verdroeg waar je vooral zag wat er niet is wat is een grens in een donkere maanloze nacht als je een kolkende rivier behouden overstak Welcome to America zou je denken toen je het las en wachtte aan deze zijde van de grens je liet het kind…

Stel je nu eens voor zeg eens hardop tsunami waarmee in een klap alle oerbossen wegvagen dan zijn veel problemen opgelost en kunnen wij het echt overleven hebben…

Ik las de open brief van Erwin Kalle Die nu al dagenlang wordt rondgetweet Ik dacht niets anders dan: "Dit kàn toch niet!" Zo blijkt hoe diep een kabinet kan vallen Bezuinigen dóet pijn. Ten enen male! Maar dit gaat ver voorbij het meest basale…

het moge u nu al duidelijk zijn dat het gaat over een ongrijpbaar fenomeen haast met een psychologische diepte een wezen wroetend door zijn wereld dát heeft hij met ons bestaan nagenoeg gemeen buiten schot baant hij zijn weg doch kan veel stof doen opwaaien knaagt blindelings vaak aan edele kunst weet zichzelf in de leegte om te draaien voor…

Walsend door de golven langs het lichaam van de nacht omgeven door woeste zinnen klinken letters zinderend zacht namen ooit geschreven in wild opwaaiend zand stampen weten in vergeten langs een uitgestoken hand galopperend door de stroming begroet het licht een nieuwe dag diep verscholen in een duinpan hoor ik nog immer jouw lach zandkorrels…

wangvet torst ze zich over de straat het dikste meisje van de klas zelfs van het vervallen woonblok in de kamer met geelbruin verkleurd, vettig behang verzwaart de moeder niet het schuim van de zee - ze kan het niet laten - de fragiele vleugels van het kind traag, onverzettelijk pakt het meisje met opgewonden blik de veren beet die opwaaien…

Achter het paviljoen liggen de duinen met hun opwaaiend zand. Hoe hard de golven ook op de vloedlijn slaan met hun witte schuimkragen. In het najaar zal het badgasten en zonaanbidders niet behagen.…

Al had ik graag eens de schrijfhand van 'Opwaaiende zomerjurken' willen vastpakken, het mysterie intact laten trok me meer.…

het sterven bespoedigen in een lichaam dat zijn adem sprokkelt in een wereld die de zijne niet is het doel van het ouder worden is als een lege fles, niet rekbaar en zonder statiegeld nimmer inwisselbaar de knoken die de sculpturen zijn van een verleden waar de strijd in staat gekerft lossen op in het stof dat ik eens liet opwaaien…

Maar op de drempel van de deur gekomen, terwijl de kille wind een slip van zijn gewaad opwaaien doet en strijkt langs mijn gelaat zou nog een laatste aarz'len mij doorstromen, niet om 't verlies van veel vergeefse dromen, maar om het lachen van een kind op straat.…

Een vlieg in mijn gezicht blaast, haren opwaaien, eksters uit bomen, zwarte kraaien. Ik koud tot binnen in mijzelf ben, het ademen mij moeite kost, maar dat ik ademen moet. Dat jij er bent, zegt dat je me nodig hebt, wat ik betwijfel. Ik soms een lied hoor. Dat me meeneemt, meevoert. Breekt. In stukken.…

de schrijver van ’t Dichtertje zat er al aan het raamkozijn 's winters met gloeiende konen turend over de watergang naar de opwaai van jurken door blazingen vanaf 't IJ op de Nieuwendammerdijk bedacht daar wis en zeker zich warmend aan de wijn stilletjes bij het gordijn 'O God, als er nu eens een wonder gebeurde, als nu eens ineens…

De door de wol geverfde prof deed opwaaien veel oud stof Hij maakte zichzelf graag het hof dit was economisch gezien erg tof Maar is, als je je eigen ruiten inslaat met de hamer van de verzekeraar, of bewust niet naar huis toe gaat, als je de weg kwijt bent, zelfplagiaat ?…

beweging het wapperende stof langer in de wind dan nodig is terwijl het pad het bos in draait de lange bomenrij volgend dringt het plots tot mij door het is geen toeval zij toont zich mij als kleine fragmenten van een langzame film steeds korte beelden die in mijn hoofd stukje bij beetje samenkomen tot een onweerstaanbaar geheel de opwaaiende…

Lispelend als een kind dat biecht De voorgekauwde zonde verraadt Schijnzwanger van haar lied Met ronde klemtonen opwaaiend Beken ik dat ik broos ben Met de lage altstem die vloekt Om het simpel gebed van de mens Ik lees de welving van haar bovenlip De groef die ik te gretig openwoel Haar dubbele tong die een glimp onthult De tand die glanst…

Hij murmelt, stamelt, kreunt en fluistert tegelijkertijd, graaft, graait en grabbelt naar de juiste woorden, die verpulveren tussen zijn magere ongeringde vingers en als afgevallen bladeren doelloos alle kanten opwaaien Het meer van woorden waaruit mijn vader put is aan het verdrogen en het water is troebel en donker.…

feestgespuis schreeuwend in de jubelende menigte gaan klank en stem ongehoord verloren de parels van angst blijven onzichtbaar het publiek buiten de ring geplaatst met de ogen gericht op het middelpunt blind voor het gevecht van de toreador vastgepind op kennis en wetensschap verwacht men beide partijen te overleven klinken oe’s en aa’s bij opwaaien…

Eindelijk iemand die het opneemt voor mij Hij nam afscheid, had nog genoeg te doen: windmolens laten draaien, bloemen verstuiven en diverse zomerjurken opwaaien (refrein) Het is niet de regen de regen is een fopspeen maar het is de wind die achterblijft alleen.…

fruit in dopen Gulzigheid alom bij de vlees- en visbakken, de biologische ook en zelfs oploop een lange rij bij het gebak met koffie Bij het ijsbuffet verdwijnen de bollen onder omhoog spuitende slagroom MEER, MEER, MEER Het ontbijt en lunch met publiek doen er niet voor onder Op alle eetmomenten zwieren zwaaien luchtige niet opwaaiende…

(1 let-ter) Men neme 1 korreltje zout en houde het voor het linkeroog: de wereld lijkt rond en ver weg Ontploffingen niet meer dan wat opwaaiend stof kinderwagens overschrijden in colonne de grens iemand heeft alle grassprieten geteld en krijgt daarvoor de ereprijs Men neme 1 korreltje zout en houde het voor het rechteroog: de wereld…