Alle inzendingen over Ondiep

De verloren tand onder het kussen, het hoopvolle hoofd in ondiepe slaap er krachtig opgedrukt. Alles kan ontsnappen. Van elk verlies moet iets goeds komen, dat is beloofd. Dat het vertrouwen en de aangeboren hoop lang bij ons mogen blijven. Sommige dingen weten we liever niet. Er is de ernstige oudertaak dingen niet aan te leren.…

het regent in gedachten en het water wast tot aan fontanellen temidden van vaak herhalen ademt de echo zijn denkbeelden uit ook na lang vergeten blijft de boomgaard onaangeroerd kaal in de spiegel van ons staal priemt een regenboog van vlees dan schuilt ons raam zich droog dansen we zichtbaar maar ondiep naarmate het stof uit wolken…

Tegelijk met de sneeuw neergedaald Tegelijk met het kerstkind geboren Zacht gegleden in ondiepe voren Lang naar wittebrood heb ik getaald Tussen gloed, dennennaalden en licht Vreugde nu na een lange tijd rouwen In mij honderden, duizenden vrouwen Op het matriarchale gericht Kind aan herberg ooit, Bethlehemstal Voel ik hoe ik totaal samenval…

Niet alles is goed te praten niet alles wordt zo als het was soms kun je verdrinken in de meest ondiepe plas je kunt dan blijven proberen blijven praten en praten maar als de liefde over is zal ook dat niet baten soms moet je laten gaan al dat dierbaar wezen kan verdriet en tranen zullen er zijn maar daar wordt je sterker van droog…

De bunker staat daar maar midden in het Echo bos daar waar klanken draaiende wind keren en wanhopige kinderstemmen de bosrand verlaten de bunker staat daar maar tussen zo maar een boerderij en een kleine ondiepe sloot waar kroos stapjes lijkt te vangen tussen reeds bloeiende bermen en ontkiemend zacht wuivend riet de bunker staat daar…

Weer schieten de herinneringen Massaal als losse vlodders in mijn hoofd Ik klauw nog ongeoefend, half verdoofd In het ondiepe waar de zalmen springen Reeds vallen bij de eerste tintelingen En masse de lome vlinders in het loof Ik raap ze op en prik ze, onverdoofd Met een punaise bij de dode dingen Bestaat mijn moeder enkel en alleen Als…

kleine rivierenlandschap is voor jouw dorst te nauw geschapen ben je om te drinken mijn zoete water is voor jou te flauw het schip zal spoedig neerwaarts zinken je hangt wat slingers naast het bed beschonken begin je luid te zingen geen mens ontroer je met jouw pret bezig is men met serieuzere dingen mijn nauwe riviertje is voor jou te ondiep…

Ik stop al mijn gevoelens in een zwarte doos En werp ze in het midden van de oceaan Geen enkele zee is ondiep of bodemloos Zwijgend als een steen zal ze langzaam ondergaan Op het deksel schreef 'k mijn allerlaatste gedicht Onleesbaar door het schuiven van het zoute zand Veilig voor de storm, onbereikbaar voor het licht De tijd houdt de sleutel…

gelegaliseerde vernielzucht botgevierd op een historisch landschap waar harde werkers en nijvere middenstanders ooit beeldbepalend waren met karig inkomen wonen primaire levens- behoefte was soberheid gestaag opvallende verbeteringen schiep nu worden vierkante kilometers bevlekt met hogere prijsklasse aan te ondiep gekunsteld water autochtoon…

Molens malen meel rivieren bloed uit aarde in ondiepe beddingen. Fossiel gelaagd steen zover zijn stem kan dragen. over eindigheid heen. Hoop plaatst de dagen op de tijdswieken van stilte, ook voor onbevoegden. Uit het bundeltje: " Ook toegang voor onbevoegden " Pama…

Twintig treden, vijf voet loop ik af, het duister in van begraven geheimen aan de rand van de oase Twintig treden, vijf voet loop ik in de opgraving naast de ondiepe greppel die ooit vijver was Ontdekt vanuit de hemel vaag aangestipt in het zand door afwijkende meetwaarden van de ondergrond Het licht weer in waar een man op de wortels…

naar verworven vrijheid in andermans gedragen kleren je afgematte koortsig lijf verstijfd door regenwater bloedzuigers gelaten op wat jij nog aan benen had je ledematen zwaar ontkracht door honger, ziekte en verlies bleef jou wat je eerder leerde verweer uit kennismacht velen konden niets meer ruilen jij zag ze naakt gedumpt in die ondiepe…

Trillend tippel ik Over het dunne, stugge koord Van mijn gevoelens Links is pikdonker Golvend water, veels te diep Om ooit nog boven te komen Rechts is het prettig Kabbelend water, te ondiep Om in weg te zinken of te verdrinken Een wind waait naar links, Zoeft langs me heen, trekt me mee Ik struikel, wankel en val Zwemmend…

Als avontuur bedoeld, hebben we ons schip getuigd, werd het door angsten weggespoeld als jachtig galjoen, een vliegende Hollander overtuigd, geankerd in een nauwe wambuis, gekapseisd in ondiep water, waar het lot het zwaard in vast liet lopen, bolde winddruk de zeilen met 12 gordiaanse knopen van vaste koers verstoken, stuurloos…

Ondiepe zeeën leken wel woestijnen waar vele schepen geenszins varen konden. Aan droogte leden ook de haringgronden, geschikt geworden voor kampeerterreinen. De bodem was bezaaid met zeebanket, daar op de dorre grond een zee van vissen helaas hun levenswater moesten missen. Er werden haringtenten opgezet.…

het pad van nieuwe mountainbikers volgt nog altijd oma’s oude fietssporen en steeds draait het ingespannen wegenwerk langs zanderig gele paden waar de gespaakte road gang slavend minibergen uit grootmoeders’ plekje slijt die daar toen ook haar tijd wentelend besteedde maar dan aan meer genoeglijk vertier ondiep nu verhullen braambosjes…

Zie dan de kracht van natuurlijke paarden vele malen sterker met hun wilde ondiepe glans. Sterker dan hebzucht ooit vergiftigd kan kiezen is men rijk, diamant koopt waar geen bloed akkord is om door te gaan. De groei van de waarde weet de royale levensduur van de doorzichtige behuizing wel betekenisvol te noemen.…

Als luchtig avontuur bedoeld, hebben we het schip getuigd, werd door angsten overspoeld een jachtig galjoen, als vliegende Hollander overtuigd, geankerd in een nauw wambuis, gekapseisd in ondiep water, waar het lot het zwaard vast liet lopen, bolde winddruk 12 zeilen met de kracht van de gordiaanse knopen en van een vaste koers…

Pas als we met onze neuzen bovenop de spiegel staan Zien we hoe stil en ondiep het water is. De rotsen van de bodem hangen boven onze hoofden. We scheuren ons los. We keren terug naar het licht.…

alle verre zwerfvogels verstikken in vaste klei als hagel van anijspegels met zulke zwakke enkels is het bovendien lastig koekpaleizen bouwen al vliegend, al vliedend komt verte nooit dichtbij en is hier altijd ginds zo op het oog bespiedend bij gebrek aan ondiep lijkt hoogte te bezwijken zonder bedektzadig gezicht verdwijnen nachtbloemen…

Voetje voor voetje stapt hij, zonnebril op, met een brede grijns door het ondiepe water. Deze domme dagen zoek of bedenk ik maar wat bij elkaar, met stomheid geslagen. Zo voorbeeldig, en dan stopt het. ------------------------------------------------- uit: 'Zijn opkomst in de voorstad', 2000.…

huizen als verlaten weduwnaar, de wind veegt de laatste hoop van het trottoir, over veld, de wereld uit, schaduwen leunen uit de ramen, astraal geworden in de kringen van de maan, fluistering vult gevallen gaten van het pleister aan, waar cement van tijd en geest niet baten, nooit te worden wat het is geweest, gelaten namen op de stenen ondiep…

De doden zijn niet dood, de levenden niet levend de tijd van het verleden, verkeerde lang in een ongeschreven verlangen, uit nood vermeden, verleert wat door een kind is geraakt, het leed als carrousel in een eentonig spel, de afgrond als ondiepe kwel,waar kraaien zich spiegelen aan hun verstand.…

we waren nog jongens van die hele vrije blije ik mocht met hem mee zwemmen in de Leijen de Leijen was de zee uit mijn dromen omdat ik dacht nooit bij de echte te zullen komen mijn broer kon al zwemmen en ik nog niet het water was koud dus was het meestal even wennen geen probleem vooraan was het warm en vrij ondiep mijn broer die…

Fijner dan stof Ontastbaar vermenigvuldigd Zweeft de korrel Verschilt van vorm Van de bol naar het ei Van geribbeld tot scherp gekant Van kussens tot ondiepe schalen Het oppervlak toont een moeilijk patroon Een lijn die kronkelt zonder regelmaat Cirkels in motieven verdeeld Als een iris, een vingerafdruk Daaromheen de schil Tegen verderf…

hartstochtelijk vond ik je diepe schaduw, verdonkeremaand maar toch Liefde, uiteraard het zijn diegenen, waarvan je doornen ondervindt op twijgjes, ondiep en te meer somber tussen intense tinten donker met toch die eeuwige schakering treurend rood er zit een dramatisch klampen aan mijn nuances verzinnen, van deze strootjes minstens even…

Mijn doden zijn niet dood, de levenden niet levend de tijd van het verleden, verkeert te lang in niet geschreven tekens, wat uit angst wordt vermeden, verleert de man, wat door het kind is aangereikt,het leed lijkt een eentonig spel, de afgrond is een ondiepe kwel, waarin een vis, die zich spiegelt aan in z’n eigen stilstand.…

juichend bevrijdt de zilte wind het water van z'n zware last strijdbaar gras omarmt het nieuwe land, beschermt en houdt het vast verdreven uit de hoge rotsen, verrezen uit de getijdenstroom groeit de parel in het ondiepe duister waar de zon de strandglans doet ontwaken uit z'n droom zo hervindt het woelig zand 'n nieuwe bergplaats, 'n haven…

Van minder een stoel getimmerd, men gaat zitten onder een verbazingwekkend roerloze zon terwijl de dorpskinderen de vrede bezingen op hun blinkende brommers, terwijl de hemel ondiep is als water onder een roeiboot, terwijl men woorden laat drijven en zinken hoort men zich roepen, bloed valt uit de bomen men herkent zich, staat op om te…

Aarde sluiert licht, nachten te ondiep in de barre grond begraven. Wolk aan de horizon, ondergeschikt aan hemelen om elders heil te zoeken. Onder bomen ruist de dood, lichaam rekt zich in ijver, de maan kraait in z’n vijver. Door de zon verdroogt, fluistert vuur de dagen uit, wensen met as vervuld.…