Alle inzendingen over Ontspruiten

je zult mij niet zo veel horen zeggen tenzij ik in herhaling val dan moet ik het mezelf toch nog opnieuw uitleggen en geraakt het kant noch wal meestal voel je mij wel aan ook als ik mijn blik verdraai, en aan een glimlach bouw, dan weet ik echt wel wat ik zaai, en aan de kracht die daaruit ontspruit geef ik meestal een spontane draai…

strak strekt de sluier langs haar schrale lijf waar ruimte krimpt tot een smalle engte en bottenbenen een lange weergave zijn van een kwetsbare lengte ene vrouwe met ontspruitende borsten in een sobere gratie op nakende voeten wie wil niet haar uitpuilende pruilende bolle ogen ontmoeten doch, in een voorbijgaand moment…

De grond is in de lente goed bemest en overal ontspruit nieuwe leven. Vooral langs het beekje dat door de tuin stroomt. is de grond duidelijk heel vruchtbaar. Ja, mijn hart is als een vruchtbare zomertuin en Jij bent mijn Tuinvrouw.…

Bloei het leven maar Laat de knop maar ontspruiten Geef je vriendelijke gebaar De wereld voor jou mag ontsluiten Laat je liefde maar twinkelen Straks spelen en met andere kinderen hinkelen Lach maar kleine schavuit Wees maar die heerlijke spruit Fleur met vrolijkheid maar op Ook al zit je leventje nog in de knop Beleef je de jaren als…

je staat te pronken in het landschap dat je zelf geschapen hebt tot hoog geschoond van alle wilde takken die het leven gaf een volle bladerkroon nog stevig in de wind die lachend langs je zingt maar aan de stam ontspruit nog ongewild een nieuwe loot draagt bladeren van verliefde jeugd voorbij de harten op de bast in afscheid…

Dan is er altijd iets dat ontspruit tot men moe, maar voldaan de horizon bereikt en deze haar poorten sluit.…

Wandelend over een verlaten kronkelpaadje Slingerend langs knoestige bomen Loop ik vergezeld door zilver maanlicht Zomaar wat te dagdromen Kijkend omhoog, naar de witte magische bol Voel ik inwendig de lol Om een diepe wens te uiten Een wens die een vorm van creativiteit laat ontspruiten Overvallen door een gevoel zeer frappant Lijkt het alsof…

Amsterdam Herengracht nummer 380 3 hoog achter zijn spionnetje ingeklapt huisbel onklaar boodschappen voor een hele week hij wacht voorkantig leven leeft zich na de ijspret en dooi knoppen van bomen staan op uitbarsten spreeuwen bevliegen weer hij wacht dan, langzaam, ontspruit hij voelt energie en warmte van de ander een virtuele…

hoe meer ik de chaos zie als opsomming van diversiteit waarin antwoorden uit het geheel liggen besloten is de weg die mij door onzekerheid leidt de juiste de gang naar ontspruitende loten als ik de massa een weg door de trechter gun en mijn ademen daar op richt dan zal een nieuw antwoord, ook al is de straal nog zo…

Het beeld van jou reist mee in mijn gedachten terwijl je mij kriebels bezorgt in mijn buik met wangen die bij avondrood op je wachten nu ik mijn gevoelens voor jou ontluik Het is mijn zin die zinnen schrijft door een gevoel wat steeds in mij blijft Jij bent de mooiste lentebloem die ontspruit In mijn dromen ben jij mijn bruid Ik…

een naam rust in de lente rozerode bloesemblaadjes vormen een warme deken het zaad ontspruit de aarde wordt weer groen mijn gedachten zijn nog bij toen is het al vier weken?…

Onwetend of de tak nog levend, dood, dan bultje op plek die niet verwacht zwelt zomaar in de nacht door bast eerst als kast gesloten, opgeruimd, dicht, kiert plots, wil uiten laat, laat me naar buiten ik ben een nieuwe loot, wij wisten niets van je komst wilt nu ontspruiten zo heel langzaamaan tot leven daar kijk ik tegenaan.…

praten Iemand lange paden met mij loopt, we eten op een bankje De winkel voor mijn huis En iemand zoals zij, haar leed nooit vervelend delend En vooral mijn kinderen die foto's sturen van de bergen, strand de ondergaande zon de hei, een boom, een beeld mee willen gedenken, als hij jarig zou De vogels er weer zijn En dan al het ontspruitende…

Uit de eikenstomp ontspruit nieuw en teer leven: een berkenboompje. De kastanje valt... Zal hij wintervoorraad zijn of een nieuwe boom?…

Er ontspruit een stil verlangen vanuit de diepte waar jij mij raakt het gevoel waarmee ik word behangen is puur intens in schoonheid naakt Jouw zijde zachte huidige moment klopt in mijn hart zo liefdevol en warm het is iets wat ik lang niet heb gekend dit fijn signaal geeft licht alarm Mijn spiegelbeeld in helder water kijkt verlangend…

Nu lig ik laag, Uw wortels mij omwinden, Mijn bloed verandert, het ontkiemt, ontspruit; Nog staat het lot mij toe, o mijn beminden, Dat ik mij innig in een bloesem uit.…

Vandaag stuift meel en wuiven pollen, we veren op uit onze wintervacht, het frisse groen ontspruit uit tulpenbollen, Gods lentelicht schept opwekkracht!…

Het voelt alsof een nieuwe twijg ontspringt in de nerven van mijn oude ziel een leeuwerik luid gebekt fluit zijn zomerlied met veel respect opgetogen strooi ik een handvol vlinders over het gazon laat ze dansen in de zomerzon van bloem tot bloem het raakt mijn gemoed dat warm, minzaam als zwoele wind langs mijn dagen trekt ontspruit…

kersenkinderen een witrode gloed Door haar sap mengen dromen, geheimen, verhalen Er vaart een klein meisje in mee In haar kruin ruisen duizend talen En verlangen naar de zee Langs haar stam waait een eeuwenoude wijsheid Langs groen en knoesten en mos Door haar bladeren huilt het afscheid Zij laat haar kinderen los Aan een droge verdorde tak Ontspruit…

zeker, de lente is ingeluid de natuur zich in al haar schoonheid zich aan ons ontspruit…

Hoe heerlijk dit gevoel, dat zich ieder jaar opnieuw onthuld, het leven doet ontspruiten. Met nieuwe moed vervult. Blijheid, goedheid, vrede. Een jubelende dankbaarheid, doet je hart van vreugde beven, voor hem die liefdevol… het leven heeft gegeven.…

Als ik Femke daar zo zie ontspruit mij de gedachte, Juffrouw Ooievaar - bouquetreeksideologie.…

uit de ranke glazen tombe ontspruit een hemels bloesem groots toont de schepping schoonheid van stervende blaren opdat de ziel gevoelde eeuwigheid blijvend in ons kan bewaren.…

Een blad papier te zijn wit halsstarrig wat onder de huid zit gepropt in de keel gesloten in zichzelf Ik trek een horizon met witte potloden wit en maagdelijk ontspruitend uit een wonder gekropt uit mijn lichaam zelfsluitend Halsstarrig teken ik witte V’s vogels in formatie het wit op 't witte landschap komt tot leven de vloed steekt…

Mijn hart vindt nu eindelijk rust in de terechte onrust , de woorden geuit met een lippendienst bewezen wat ontsproot en ontspruit nu ook zij het weer uit. Niet langer is tijd en het weten de vreemdeling een afstandelijk of armetierig ding. Als ik gedachten laat kantelen doet het ons nu niet meer wankelen.…

terwijl mijn stof nog door een zware deken wordt toegedekt blijkt in de hemel een nieuwe maagd geboren; naïef nog en onbevlekt waar droefenis heerst blijken bloemen te groeien terwijl houten planken nog moeten worden gezaagd zie ik elders al leven bloeien zelden ervaar ik bij het sterven van de winter de lente zo vroegtijdig ontspruiten…

Het laatste blad valt en hij weet dat in het voorjaar geen nieuw groen meer zal ontspruiten. Van binnen ziek en vermolmend wacht hij berustend totdat hij na de dooi wordt gerooid. Zijn ontloken zaden, weelderig gegroeid, tooien zich in het voorjaar weer met volle bloesempracht.…

Ik ga daarom thans dagelijks naar buiten waar nu de liefde steeds gaat ontspruiten. Dat vonkje vuur geef ik nooit uit handen daaraan kon ik toen en kan ik nu mijn hart verpanden. Steeds opnieuw zal dat vonkje er weer zijn wat de dagen gelukkig weerhoudt van zielenpijn.…

(hooikoorts) ik zie de kleur van mint of van smaragd de lentetinten na eenvoudig snuiten die zo charmant de mensenneus ontspruiten ik vang ze in de hand, geniet de pracht soms komt er slechts een habbekrats naar buiten maar is er sprake van een karrenvracht die zich ontworstelt met een woeste kracht dan vallen trots en jubel niet te stuiten…

Ach huil maar niet mijn vriend Zie ’t als een nieuwe start als tulpen in de koude grond bollen groeien en ontspruiten tot bloemen met een kloppend hart Ach lach nu maar mijn vriend En voel de warme stralen ‘t gevoel van puur geluk waarmee de zon kan pralen.…