Alle inzendingen over Open wonden

Geleid mij naar het rijk van troost waar de harde waarheid zetelt ik reken af met de provoost die mijn open wonden netelt ontrukt aan de vergetelheid koester ik geluksmomenten tot nieuwe toekomsten bereid over lijken van serpenten bevangen door verbeeldingskracht zal ik meren in jouw haven wij zijn elkanders volle dracht laat het wildebeest…

Geen troost, geen mededogen, Maakt ooit dit hart gezond, Want zagen nieuwsgierige ogen De grote, open wond, En peilden nieuwsgierige handen Hoe diep die wonden zijn, Hoe smartelijk zouden ze branden Met haast onduldbare pijn! Want iedere blik zou schrijnen, Wat toch reeds zo moeilijk geneest.…

De handen op de rug gebonden, touwen stremmen het bloed, verborgen zijn de open wonden, ze aanvaardt haar lot met moed. De beul snel, doch genadeloos, leven vloeit uit haar weg, op haar graf : één klaproos, haar ziel is reeds onderweg.…

vermalen doelen, onuitwisbaar miskent en toch eenvoudigweg te herleiden naar de noemer van het bestaan beelden doen er niet meer toe het aangezicht is majestueus liefde bloedt niet in open wonden verder dan mijzelf kan ik niet gaan ik peil mijn eigen diepte strooi geen strooisels zonder doel maar raap graag het miskende nooit voor…

geloof mij als ik spreek over mijn gelopen ronde denk maar dat het helen is van een open wonde wees niet bang wanneer mijn blik stagneert als mijn weg doodlopend is en mijn fakkel nog spaarzaam walmt in een verloren nis nog eenmaal zal ik mijn bruid aanschouwen als zij is gekleed in een zwarte japon zij gaat met vaandel…

geloof mij als ik spreek over mijn gelopen ronde denk maar dat het helen is van een open wonde wees niet bang wanneer mijn blik stagneert als mijn weg doodlopend is en mijn fakkel nog spaarzaam walmt in een verloren nis nog eenmaal zal ik mijn bruid aanschouwen als zij is gekleed in een zwarte japon zij gaat met vaandel vooraan…

De zwarte auto’s in het groene land Ik zal het nooit vergeten op mijn netvlies staat het gebrand honderden mensen aan de kant Een lichte trots vervult mijn hart thuiskomen in een land van vrede de realiteit is bikkelhard geen toekomst meer, alleen verleden Door herinneringen voor altijd verbonden ‘t is balsem op een open wond Zij gaan…

de nacht is doorgehaald tussen bevroren rotsen gletschers grote massieven schreeuwend ijs lacunes immense lawines dreigend d'herinnering aan wat ooit misschien en onzeker was is niet meer gehemelte met ijsstoppels waar tanden zaten kiezen innerlijke tranen gestold in pegels die niemand ziet die nimmer open wonden liet toegedekt…

Gruwel dient zich aan Met uwer aller lot begaan De geest angstig verward Sluit het sponzend in het hart Gevoed door de geletterden Dringt het in de open wond Woekert rond om te veretteren Ieder ander geloof te verketteren Luistrend naar wat het boek zegt Met woorden in oeroud geschrift Genocide moorden terreur volgens gebod Verschuilend…

Zacht gras bedekt de open wonden met een helend groene waas.…

Ik stond aan de kust En kuste de wind Streelde de golven Met mijn ogen Zout water prikte In mijn open wonden Schelpjes staken In mijn blaren In de verte zag ik Een schip varen En ik voelde me Ver weg Wolken trokken weg En mijn adem steeg Er bovenuit Een zucht ontsnapte Ook vissen Bubbelen hun adem Tot boven het Oppervlakte…

Pauw maar doorvragen aan Krol: "wat is dat nou met ouderen" "wat is dat nou dat ruzieen" ik denk, dat ik het weet mag ik de vinger leggen op de wonde voor sommigen een open wonde de wonde van vergankelijkheid, geen wonder ik denk, dat, dat het is het jongens- en meisjesachtige is er wel af wat rest zijn doorgaans kwaaltjes oudere…

Het zielt me dat haar geest zo snijdt besmeurt ze het mes met open wond die in kalme uren van eeuwigheid nimmer de kern van daglicht vond alsof ze het zwijgen lijdzaam hoort volgt ze zorgvuldig gekozen wegen innerlijke beproeving stuwt haar voort zelfs blijk van liefde houdt niet tegen blind voor wat haar wezen vreest zoekt ze naar eigen…

Als een vrouw haar man dreigt te verliezen kinderen hun vader zijn moeder haar zoon broers hun broer en het ligt allemaal zo open als een open wond dan kijken we ernaar behandelen we elkaar en bereiden ons voor op genezing met medisch handelen en goddelijk gebed of een natuurlijke dood Met elkaar zijn we gebet in het lijden…

Waarom kan ik niemand meer vertrouwen, waarom kan ik niet meer op de liefde op bouwen Telkens weer die verdomde pijn steeds maar weer zo eenzaam zijn De fout om jezelf totaal aan iemand geven De fout om compleet voor iemand anders te leven Na een flinke val probeer ik met open wonden weer op te staan, en doe ik mijn best weer vol vertrouwen…

Zij keren nooit ofte nimmer terug toch levenslang met ons verbonden ook dood - vliegt de tijd heel vlug moeizamer genezen - de open wonden van die te jong of plots zijn weggerukt een naam op een steen zijn gebleven een foto op een gedachtenis gedrukt zo houden wij hun afscheid ten leven hun ziel die naar 't hogere is gestegen onder Gods…

wond gericht aan God alleen de merel floot…

De stilte werd in mij gewekt om te luisteren naar het ruisen van de luwe wind haar verhaal waarvan ik vind die luister van de natuur bij mezelf te zoeken rust op mijn oude dag om te genieten van dat vleugje schoonheid en adem het zuurstof in dat verwondering wekt wanneer vertrouwen gaat bloeien die een open wond nodig heeft om dicht…

ik wolk weer in mijn kleuren schilder bloed uit open wond op je lippen proef ik geuren uit een frisse morgenstond je haar drapeer ik als een lente op het doek in je hemels- blauwe ogen speelt de zon de zomer zoek je stem blijkt een verrassing waait met alle winden mee in haar diepste ondertonen klinkt de branding van de…

wonden Liefde heb ik jou ook nooit gezonden Laat me in alle stilte verder leven Ga weg, ik heb je immers niets te geven Maar eigenlijk wil ik dat je bij me blijft Jouw gedachten op mijn lichaam schrijft Dat je ondanks al mijn wonden en mijn pijn Niets liever doet dan bij mij zijn…

daar waar enkel koeien graasden toen de tijd nog vroeger was liggen nu als open wonden grote vlakken zonder gras grauwe grond bedekt de bollen van de tulp en de narcis krokus, druifjes, hyacinten wachtend tot het warmer is straks is al het kaal verdwenen en verschijnt als visioen een palet van duizend kleuren tussen al het land'lijk…

onstuimig-verre oceaan rolt vloedig-dikke lagen zand over een - van God verlaten - strand om open wonden toe te dekken alsof zij nooit hebben bestaan en diep onder de aarde waar zij hun vleugels zandig nat door tochten langs het donderpad naar het domein van helledromen onmogelijk verzwaarden waar zinnen niet meer in beheer bewegingen…

Zolang al geen ‘Je maintiendrai’ Maar houten Klazen, lange neuzen Bij open wonden helpt geen pleister U bent beschermd niet tegen zee Een vlootvoogd mist u, watergeuzen!…

Dat ik daarom niet de enige ben Is voor mij een schrale troost De zon staat morgen weer aan de hemel Herinnert mij opnieuw aan die vrouw Hoe verliefd ze me aankijkt, stralend bloost Een spiegelbeeld van een open wond Het gevoel nog dagelijks Brandend op de voorgrond...…

Achter zwarte klei die open scheurt zwermen meeuwen gulzig krijsend op zoek naar leven uit de grond uit alle zeven hoeken van de liefde zoek ik naar een teken van leven achter de façade van een open wond probeer het teder, boos en stoer onbeholpen, vleiend en begrijpend maar alleen humor ontsteekt de lont als een lach tenslotte openbreekt…

ik was scheerslags plat gegaan en besefte gestrekt op één oor dat ik mijn gezicht verloor en voelde eenmaal opgestaan van voren alleen een open wond daarbij viel ik ook op mijn mond met droge ogen en lange bloedneus water stijgend tot aan de lippen geen kies over om mee te bijten geen baard om aan te plukken ja wat je noemt zwaar flippen…

Nu bleef zijn hunkren als een open wond En ’t lied van nederwaarts gericht verlangen Zwaar en verzadigd als een boom die treurt, Terwijl die Andre opnieuw de cirkling bond Waaruit alleen de opvaart van zijn gezangen Haar – voor hoe kort, helaas! – had losgescheurd.…

Nu bleef zijn hunkren als een open wond En ’t lied van nederwaarts gericht verlangen Zwaar en verzadigd als een boom die treurt, Terwijl die Andre opnieuw de cirkling bond Waaruit alleen de opvaart van zijn gezangen Haar – voor hoe kort, helaas! – had losgescheurd.…

Als de eeuwige getijden, eb en vloed bewegend in een open wond. Zwart en wit, angst voor het donker. Heftig wanneer je er alleen mee zit, wachtend op dat ene kleine wonder. Waar je soms vanuit de verte eventjes naar mag kijken, een dartelende vlinder ronddansend in stralend oogverblindend licht.…

hij stamtafelde tegen het [on] recht rafelde de haring schokkebrokkend en met ui geglazuurde speeksel richting zijn open wond, aandachtig om het gebeuren zaten we genietend maar ook aflatend te wachten op een kleine wonder niet dat hij zich zou verslikken maar toch een stilte in zijn verorbering zou zich in zijn oorsprong kunnen manifesteren…