Alle inzendingen over Ploegen

Dit was een wildpad tot voor kort zwierend om diepgelegen hoeven die zich in grasduinen begroeven onder gewassen kiel en schort Gortdroge sikken dwaalden hort de heuvels aan het recht geschoven haar scheuten meer dan eens bestoven door hordes vorsten uit het fort Ze kregen hooimijt van het ploegen zelfs als ze braaf hun kruisje sloegen…

de kleuren zijn gestolen die ik al mijn liefdes gaf Geen halsdaad was mijn aandacht waardig geen wanhoop heb ik ooit gegrond mijn ogen blijven even rond zelfs met lenzen eigenaardig Verslonden heb ik met genoegen vlees is een natuurproduct voortijdig uit de grond gerukt En zodra de nachtzon is vervlogen rest mij slechts nog wortels ploegen…

Dit herfstig landschap en de wijde voren die achterover vallen onder 't blinken van de ploeg, ze maken heimwee wakker naar de dagen dat ik je voor het eerst ontmoeten mocht.…

als ik voetballer zou zijn waren er geen netten zo wit dat de bal er in zou gaan en het gejuich voor mijn ploeg nooit mijn verdienste ook verdedigend liep ik dan met mijn traptechniek geheid tegen de kaarten van KVM aan voor overspel op enkels en andere handzame wapenfeiten of op de bank te zitten heel het spel zou ik doen keren tegen…

Ploegen van genadeloze hardheid hebben de akker omwoeld. De rangorde van aardse lagen is resoluut doorploegd. Door het kalme land zijn in rekenschap diepe voren getrokken en met de scheiding van lichaam is zwijgzaamheid doorbroken. Ergens begint te dagen, het wie en wat, over de vlakke grond die geen heuvelen meer bevat.…

bomen fluisteren bos het knagend nerven van het blad door mieren op hun jagend pad zet de zomer neer op mos de bosrand loopt de hei voorbij donkere akkers ploegen voren met balen hooi en resten koren verstrooid zijn daken van de boerderij die zomer heb ik in mijn hand haar geur gegrift in mijn geheugen genieten deden we met volle teugen…

jij kleine kristallijne zonnestaal dwaal door de ruimte ploeg een voor in de tijd van de schaduw daarachter door snelheid bevrijd in jou dansen stofjes op de stilte van wind in de rust van het denken die zijn kleur in herinnering vindt jij brengt het licht en de warmte vandaag je schijnsel is vaag maar weerkaatst in het raken…

Bij het Noordzeekanaal voeren noeste boeren op wijde polders hun daagse bezigheden uit waarbij ploffend gedruis van langs varende schepen lustig de tijdmaat geeft aan het ploegen zaaien maaien en hooikeren zwervende damp uit vaartuigen strijkt over de landman noodt stil tot reizen maar aarde vol groeikracht roept met ruisende…

Opgekropte modder spuit uit mijn lijf ik moet hier weg, ik moet ontvluchten ras mijn vege lichaam luchten anders wordt ik koud en stijf Ring na ring etend ploeg ik nieuwe gangen steeds dichter naar het oppervlak ik voel het fibrerende tikketak van de neerslag die me wil bevangen Kronkelend verlaat ik het aardse rijk slingerend denk ik…

Ik start met een nieuwe maan, de intense kou tart de emotie van mijn hart en blijven voren achter de ploeg stijf bevroren, want de ingevallen vorst houdt aan.…

Er spreekt een weten uit hun rustig staan een tonen van bewust zijn van hun waarde voor het bewerken van de zwarte aarde door zij aan zij de ploeg weer voor te gaan.…

Duwt men mij in de rechte voor, waarvan ik de ploeg niet wil weten. Heeft dan niemand meer door dat ik jou echt niet wil vergeten. Worden de tranen die ik om je laat allemaal gevangen in een vergiet, tot een druppel op een hete plaat, die sist hé laat haar nu maar gaan.…

Verboden te ploegen, een straf op erosie en ook op tektonische activiteit, opdat het landschap niet langer lijdt.…

Zo ploeg je voort in wind en regen door restanten van oude wervelstormen die zich willen laten horen en voelen zuigende modder waar doorheen je worstelt het vertraagt en houdt je steeds weer vast immer bang voor scherpe punten en de pijn die je met kwetsbare blote voeten riskeert zacht zand op een makkelijk pad onder een verwarmende zon…

zwijg je met je handen als je woorden voren ploegen in gevoel werk je aan later als in het heden dromen breken zonder doel droom dan je zwijgen laat je handen woorden zien met smoel breng emoties koel woede zal verdwijnen en in liefde overgaan leef je uren zonder dagen en versier het randje van bestaan zon flitst dan weer…

Ik heb de centen verdiend om de grond te bewerken ploegen, zaaien, maaien, oogsten met de blik naar het Zuiden en de vruchten aan de boom dikwijls staarde ik naar de zee als naar een lang vergeten heimwee dan schreef ik jou brieven bij het kaarslicht van de nacht er lagen hier lijken begraven schreef een oud potlood op vergeeld papier…

verhalen, moezend Appels, bramen, de geur van regen De kleur van zon en stille zomerwind De smaak van warme dagen Wandelend langs vergeten klanken Romans gestapeld onder het gebint Moes, in zwierig handschrift Ze roert, vangt de zomers in kleuren En wekt het seizoen in bleke winters Ik open haar verhalen Planken vol, geoogst aan haar ploeg…

Het leven is zwanger: koeien, schapen, de Aarde zelf wil baren, leven schenken, melk laten vloeien; Barden dichten en bezingen luchtig het leven, de liefde, sensueel geurende bloemknoppen die kleurrijk ontluiken; Smeden smeden ploegen, timmerlui herstellen de kraal, bezielde handwerkslieden, begeesterd door het eeuwige vuur van Kildare…

De lucht kleurt zich zeeblauw boven de zomerse korenbloemen Arbeiders ploegen de aarde Bijen laten zich vrolijk zoemen In de verte klinkt onheilsgeronk van duizenden vliegtuigen Niets zal na vandaag hetzelfde zijn en valt als een kaartenhuis in duigen De lucht kleurt zich zeegroen Met hakenkruizen vervuild Het oorlogsgeweld is begonnen…

de tijd beweegt als stroop plakt mij vast aan stilstaan ik ploeg door kleverige dagen en mijn gedachten draaien kolken maar brengen niets meer dichterbij de tijd gaat weg en zwijgt noemt geen naam of plaats aanzien moet ik volgens hem stilstaan met mijn armen open zegt, hierzijn brengt je dichterbij de tijd laat mij te wankel achter ik…

ik ploeg en zaai vind mijn draai in het oogsten met de zeis ik maai met korte streken de strohalm is taai een karwei van enkele weken als het gewas zijn bloemen heeft is één zwaai genoeg omdat het leven zich dan overgeeft je lijkt verbaasd als ik je nader kijkt naar omhoog en roept de Vader je bent nog niet volledig uitgebot…

Weerkaatsten wij elkaar verwrongen Zingend van liefde, leven, sterven Beseften we- de tijden drongen Brokstukken, flarden en fragmenten Verdronken in verdeelde beelden Waarin we soms elkaar herkenden Of dat wellicht een weinig speelden Wanordelijke mozaïeken Heldere delen, slechte voegen Harten die bonsden, de klassieken Het zware ploegen…

wij nemen de bekende weg belanden in een fris seizoen met verse akkers tot de kim en klare taal tussen de velden intussen heeft de landman voren nagelaten door dieper ploegen komen oude resten weer omhoog als weggezonken tegenslagen is het de straffe wind of toch het lage licht dat mijn verdriet na al die tijd nu zienderogen stromen…

Eén man staat aan de ploeg en één ziet, dat het recht gaan zal, en beiden hebben zij aan al hun aandacht niet genoeg. Dan komt het tot een draaien, de wijde zee van klei weer in. De paarden houden even in. De lange manen waaien. De hoge koppen nijgen zich neder tot de zware klei. De luie modder zijgt opzij. En de twee mannen zwijgen.…

Verliezen werd steeds meer een loden last. Waar men vooreerst hardnekkig bleef ontkennen Is het toch eventjes behoorlijk wennen, Ook Rabobank komt langzaam uit de kast. “De middenmoot reeds ons maar zo voorbij, Wie zet dan zijn principes niet opzij?”…

Vandaag ben ik even helemaal stil Denk ik terug aan de jaren tachtig De Post-trein was destijds oppermachtig De TI-Raleigh-ploeg maakte het verschil Door het raam dicteerde Peter zijn wil Mijn helden luisterden dan aandachtig Dit ploegenspel was werkelijk prachtig Ik zag toen de koers door een roze bril Op de pedalen als idioten Ze reden…

Ik voer de strijd vol ambiguïteit, ploeg niet erg consequent, maar onbezonnen. Nauwelijks nog maar met één voorn begonnen, doemt in mij op een rijk van ijdelheid.…

Nog voor de regen valt zal ik ze temmen en mijn land laten ploegen. Dan zoek ik een draak wiens tanden ik uit z’n bek zal slaan waarna ik ze in de aarde stamp. Na al mijn zwoegen zal een leger opstandelingen groeien, zij zullen de maagd met een list verlossen uit het kamp van de altijd wakende tandeloze.…

al wat hier leeft groeit uit mijn handen er is geen wereld er is alleen de dood zegt men maar mijn kleuren blijven ademen mijn woorden zoeken zinnen ze reiken naar ongekende verten het nieuwe leven wacht op een zon die de aftrap geeft zo wil ik schrijven, zo zal ik schilderen getooid in buitentekens samen slaan we de hand aan de ploeg…

Als je leert om te leven zoals Christus betoont, worden ploegen gesmeed van ontelbare zwaarden. Is het tijd voor vergeven; wordt de aarde bewoond door anderen...…