Alle inzendingen over SCHIPBREUK

een afwijking maakt schipbreuk op het feest dat onbevaarbaar strandt door de verwaande dame die rondkomt met liefde, zeurend om een te klein pensioen doet mij borrelen. de opwelling waarschuwt mij voor haar streven naar eigen gewin. verweer is hier absoluut uit den boze.…

Ik voel: ik moet dit leeg lokaal dóórvaren en schipbreuk lijden aan jouw waterkant. Lukt het je echt, aanbiddelijke fee, me binnen je betovering te binden? Ik denk het niet, ik vaar met alle winden om elke rotspunt waar jij zit te zingen heen en geef je desgewenst gewoon een 2.…

Dichtbij het onwerkelijke.. vaart een majestueus schip, volkomen uit koers geraakt bij het omzeilen van de Kaap in ‘t allerijl verlaten nest gaat het gekraai verloren, serene rust aan de overkant omgeven met zacht groen soms zo wonderlijk levensecht bevalt het water voorbeeldig gedragen haar mooi evenbeeld met zeilen hoog gehesen…

voorbij ook het laatste hotel met het waarschuwingsbord interdit au public waar geen vlieger meer opgaat vliegeniers niet meer landen (Coli et Nungesser) waar de stroom sterk is en meeuwen als oude vissers akelig kakelend lachen om buit waar de kust heerst de ijskoude hoogte en steilte de wind aan het plunderen slaat daar lijdt de naam schipbreuk…

Over álles is wel wat geschreven, 't is te lezen, of 't is verteld, over oorlog, vechten, vrede, of over dom en zinloos geweld, over liefde, haat, kortom 't leven, over personen die bestaan, over landen, steden, mensen, over water, de zeeén, de oceaan, over schipbreuk, terrorisme, over geboorte en verdriet, over lieve leuke dingen,…

In de krochten van de geest, heb ik het vermoeden dat ik op mijn tochten hier al eerder ben geweest en de diepste wonde hier het best geneest, telde ik in woord en liefdesdaad nooit ongeschonden waarin ik telkens schipbreuk leed, de smaad en lot zichzelf voorspelde, als roerganger verkleed gebonden aan de stoutste dromen vallen oceanen…

In het museum staan we stil bij de suppoosten: een gangster een strandmeisje met slaapogen en een net niet omvallende man die opschrikt en weghinkt naar de zaal met glazen grafstenen We zien mensen somber wachten, op het einde nog genieten van een sigaar de ramp lachend verdringen aan de piano, bij hun man schreeuwend hun gelijk halen…

Ik wil lekker knoeien met het zout, ik wil niet aardig zijn, maar stout en van de leuning roetsen en schipbreuk spelen in de teil en ik wil spugen op het zeil! En heel hard stampen in een plas en dan m'n tong uitsteken en morsen op m'n nieuwe jas en ik wil overmorgen pas weer met twee woorden spreken!…

De dichter in seance vond de gekte van het onmogelijke toen hij zich overgaf aan de stemmen die leidden naar herhalingsdwang, zijn dromen en illusies mochten niet verdwijnen voor de waarheid van een heden dat ongewild schipbreuk leed in zichzelf.…

samen in het wankele bootje stapten, voor hun onvoltooide reis vol van regen, storm, hagel en donder, tot de wind tenslotte liggen ging en het scheepje begon te koersen op een innerlijk kompas wat mij nu elke dag nog treft als een onzichtbaar wonder, maar wat ik, eeuwig ongelovig, wel weet, maar nooit zal begrijpen: telkens wanneer er schipbreuk…

landelijke kamer voor de haard waar hij met poëtische verkwisting haar liefde en geloofde dat zij zijn paden ging om samen de hemel te ontdekken of de hel minstens echter het leven verzonk de toekomst in een kopje bloedrode thee die gedronken werd als adem van het ongeborene engelen bedekten de bodem met sneeuw terwijl een vloot van verliefden schipbreuk…

De hoop begrenst door onmacht lijdt schipbreuk op weerbarstige klippen van wederzijds ervaren die we niet kunnen ontwijken, dan neigt het water ons naar de lippen.…

Zoek hoe de oude olm is vergaan, waarvan de wijze uil lang is uitgevlogen steeds verder van de rotte kern vandaan, in de wereldse trouw was ik niet bekwaam en mijn wortels over het kleed in de aarde liet ontstaan, waarover ik de eerste stappen deed in woord en in de liefde, maar ten telken malen schipbreuk leed.…

Koor, haal toch ontbindend uit Naar wat ons zo dwangmatig bindt, Dit ostinato enkel Scheept ook nabestaanden Op hun uitvaart, schipbreuk lijdend, In; de nagels zijn verroest, Vermolmd het heilig wrakhout.'…

Mijn overspannen geest verdwijnt nauwgezet en als een marionet uit zijn verwoeste lichaam met krakende poppenkastdeuren na schipbreuken en bosbranden.…

Mijn pogingen lijden echter schipbreuk en ik zoek vaste grond onder m’n voeten. Eén ding is nu wel duidelijk; het is de schuld van het Heilige Moeten.…

hier het best geneest, ik zoek hoe het de oude olm is vergaan, waaruit de wijze uil allang is gevlogen verder van het rotte hout vandaan, in de hemelse trouw was ik niet bekwaam sleep het boetekleed over de wortels van bewogen grond ik mijn eerste stap telde in woord en liefdesdaad een nieuwe getijdestroom ontstond waarin ik schipbreuk…

waar is DE GROOT gebleven, Die voor de schipbreuk van zijn leven, Zelf onder 't opgeheven zwaard*, ’t Gezicht des Doods braveerde*; en sterker Dan staal, voor eeuwigheid van kerker Noch bittre laster was vervaard?…

De vreedzame tovenares ofwel lage godin woont met haar dienstbare nimfen op het onbekende verlaten eiland Ogygia soms ontvangt zij een god van het Olympusgebergte verwent hem dan gastvrij met smakelijke maaltijd blijft de eenzaamheid verkiezen kunstig spinnen en weven in de ruime grottenwoning geeft haar levensvreugde begeleid door…

Ik voelde mij door zeven jaar werk verraden; Mijn Lusiade had ik grootgebracht In scheepshol, grot en kluis, bij dag en nacht, Gered uit brand en schipbreuk als mijn gade.…

Maar toch ze ging en ze sleurde mee in een sleep, kindren en klanken, in zwarte zee ging alles scheep, en 't dreef nog even, het water zwart vonkte van diamant, in die grote schipbreuk brak ook het hart, alles zonk, het laatst de hand.…

onstuimig meer, wiens rustloos golfgewemel Dooreen woelt, hotst, zich-zelf verslindt, Waar schipbreuk woont en vreze, en 't starlicht van Gods hemel Geen spiegel voor zijn stralen vindt!…