Alle inzendingen over Speer

dienaar volgt hem met trompetter ten aanval trekt hij moedig onverschrokken geharnast en gezeten op een vurig ros vijanden die niet vluchten zijn de klos heeft geen tijd te eten of jagen achter rokken de burger ziet hem naarstig komen men heeft geen echte vrees voor hem mensen kennen zijn verdwaasde dromen zijn wapens zijn slechts houten speer…

was en daardoor prooi vooral Gaf hem een mantel, riet en bovenal Slaag en een doornenkroon, waarna hij weet Had van de zoveelste bizarre moord Op hem, op potsenmakers, harlekijnen En wonderdoeners daalde rampspoed neer Men dreef christen en hekeldichter voort Hitste elkander op, dronk teveel wijnen Beschimpte, kruisigde, stak met zijn speer…

maar wie die winst pakt is niet voorbesloten, eerst sprinten, springen, horden, kogelstoten, de zuiderburen zeggen dan: ‘Je suis pas net begonnen aan te vangen, ’k ga nog hink-stap-, hoog- en dan nog polsstokspringen en steeplechase en dat soort rare dingen dan speer- en discuswerpen, blablabla …’ ’t Is duivels veelgevraagd, zo’n twintigkamp…

Lisbloem, die bloeit aan de zoom van de vliet, Hoog op een vorstlijke schilde geheven, Als door een lijfwacht van speren omgeven Troont gij te midden van 't riet! Over het veld ruist een lied van de vloed, Kostlijk als harpspel van zilveren snaren, Brengen, bezield door het koeltje, de baren U met de morgen haar groet!…

IJswind joeg sneeuw over de toendra Een gletsjer strekt zijn sluipende armen Zwerfkeien rollen in zijn greep De mammoet sleept zijn wollig haar De kiezen malen groene vezels Dan trilt de speer Doorboort het hart De jager klooft het vlees Schuilt in de tent van zijn vacht Uit ivoor snijdt hij een beeld Het skelet wordt een gebinte…

Het is allemaal niet meer duidelijk ambivalentie neemt de overhand paniek slaat toe de vuurrode bank dreigt te verkleuren onder de omineuze gulden speren van Ra Maar tevergeefs, het doek valt op het commando van een korte, kleine nietsontzienende klik verdwijnt het leven uit de gloeiende kamer langzaam, in een angstwekkend gestaag tempo…

Blindelings greep hij zijn vertrouwde speer. De jongen bukte en dook onder. Later keerde hij in een koningsmantel weer. ------------------------------------- uit: 'Gevleugeld/ontvleugeld', 1996.…

Lieflijk zijn de zonnestralen bij dit Arctisch geweld; een speer-strakke wind, eenlijnig. De zon stoot schitteringen uit de sneeuw in tinten van de regenboog: een heller engelblauw, een dieper heidepaars en groen zo glanzend als smaragd. Het twinkelt tussen twijgjes, boven blanco, zuiver als een ziel zonder manco.…

Vast in de vrede, die geen angst kon deren, Verdonkren de gezichten, die zich keren Van waar de zon nog flauw in 't Westen brandt Achter het hoge bergkam-woud, als speren En bajonetten, dreigend zwart, geplant.…

Zottige koppe Slaan kupige vlotte Een holderlin volderin Mottige mokkel Gaat klungelig lummelig Op leuterkoek slungelig Kriebelorig balorig Recht op en neer Stroeiwoeiend speuls Met danseke sjanseke Ganzeke zwanzeke Friemele manseke Lanzeke speer Met zottige totteke Kom lotte totte mij Jan Joris vlot in mij Totte mij zotte…

Op de brug voor deze muren stonden de speren met de hoofden van iedereen die in de weg stond rafelig afgehakt op het blok als de veroordeelde weigerde om de beul te betalen voor een snelle dood, de hoofden met gaten waar de merels pikken de gaten waar de ogen zaten De parochianen droegen sjaals voor hun neus en mond tijdens de zondagsdienst…

De legers van Gwynedd trokken op naar Ardudwy, Gronwy hield lang stand maar Llew’s scherpe speer doorboorde zijn stenen schild en mijn minnaar viel.…

Denn Einer nur – Ik dacht aan Wotan’s speer. – De felle hemel leek Brünhilde’s Rots, En ‘k wist: ‘k zou waden, ik, haar held, haar trots, Door bliksemvlammen, kreeg ‘k Brünhilde weer.…

haar deeg deint in het korset van satijn een hoekig en stijf kleed dat haar lijnen in een koker dwingt, een huls die splijt als zij haar speer in de berm plant want ze verkiest het lijf aan lijf gevecht toch houdt zij iets achter in de voering van haar kameelharen mantel knelt het vlindermes alsof ze broedt op een ei van glas waarin haar…

de woorden die jij tot mij hebt gericht waren scherp als de punt van een speer een harde klap in ‘t gezicht doet vele keren minder zeer je hebt zeker nooit gelezen dat die wonden niet genezen pleisters plakken op mijn wonden ze verzachten niet jouw zonden verhullen dat jij me bedroog onttrekken ze slechts aan het oog je ziet ze niet,…

Ik sper mijn ogen open en stamel in opperste verrukking: dank U, Heer, voor dit prachtige geschenk.…

Wie zoals ik ooit Monk op een concert dik drie kwartier geen noot zag spelen maar al die tijd in trance gelijk een me- dicijnman rond de Stein- way dansen en onder toe- nemend gemor van een op- eengepakt gehoor plots als een speer op het i- voor af duiken en na nog één tel wachten met één accoord die hele drie kwartier goedmaken doet…

machte is om met liefde zijn houweel te slijpen aan trots en het waanbeeld dat er een god drijft op de stem van vaderlijke uitingen buigt mijn hoofd, zinkt mijn toebedeelde gedaante in zwijgen, een stilte die me raakt, me verhardt en de waarde van ieders waarheid laat dalen, dalen totdat het innerlijk vuur verkoeld tot pegels die ik als speren…

Hij prevelde van een godin en ook iets van een uil Omfloerste woorden, want hij maakte echt geen handen vuil Gepeupel sprak hij toe met entartet en boreaal Dat was het Noorderlicht: volkomen onschuldig verhaal Hoe alles ooit begon, waar de was tijd nou toch gebleven Toen mannen nog met speer van jacht op mammoet konden leven Hij hunkert…

Er welt een zin op, mooi en dicht En regels rijgen zich aaneen De zinnen geven helder licht Een vers geboren als geen een Het tweede vers volgt kort erop De inhoud komt tot atmosfeer De clou verblijft nog in de dop De laatste regels als een speer En nu, het onderwerp ligt vast Het derde vers kost veel meer tijd En heel veel woorden zijn…

Maar m'n lichaam en gevoel wil meer Wat je doet dringt diep tot in m'n hart..als een speer Ik kan er maar geen genoeg van krijgen één gedachte aan jou doet me van de aardbol opstijgen Op..op naar de hemel..een eindeloze reis Samen met jou..naar het mooiste paradijs Sluit je armen om me heen voor altijd Kijk me aan met je warme blik en zeg..…

Wodan op je achtbenige paard Weergod met je witte baard Woest tekeer met lange speer Woelige wereld van weleer Wodans wachters weten Wie is hen vergeten? Witte bliksem uit de hemel haven Wilde wolven en twee zwarte raven 1977.…

Maar 't leven sloeg, met stille speer, in ieders zijde een eigen zeer. Wij hebben 't bloed gezógen; een lách heeft onze smart gekoeld; - maar w' hebben in de wond gevoeld 't geraamte van ons logen...…

Ik weet soms ook niet goed meer hoe ik de eindjes aan elkaar moet knopen, maar ondanks de minimale besteding ga ik nog als een speer, zij het veelal in illusiesferen van alcohol en poëzie.…

als tederheid is uitgeteld in de goed ommuurde hof en de man zijn vonnis velt huilt de vrouw van Willendorf zetel van de ziel is zij nu gaat hij alleen op pad speer en roede houdt hij bij wie heeft haar ooit lief gehad?…

Maar 't leven sloeg, met stille speer, in ieders zijde een eigen zeer. Wij hebben 't bloed gezógen; een lách heeft onze smart gekoeld; - maar w' hebben in de wond gevoeld 't geraamte van ons logen...…

laken dat je kreukelt met in tongen gesproken berichten edoch, mijn taal neem jij als een zee van bloeiende bloemen en draagt ze mee in de vaargeul van je diepte, ach de nachten zijn slechts nog een herinnering wanneer de dag onthutst het gezang van de klokketoren begint met het geruis van een zwaar te ontvangen FM zender en jij als een speer…

crijchs-luy niet die met haer felle vuysten Den rietstock hebben of de hamer opgelicht, Of het vervloecte hout op Golgotha gesticht, Of over uwen rock tsaem dobbelden en tuyschten: Ick bent, o Heer, ick bent die u dit heb gedaen, Ick ben den zwaren boom die u had overlaen, Ick ben de taaye streng daermee ghy ginct gebonden, De nagel, en de speer…

zocht zijn weg in zijn ongure biotoop de holbewoner die in huiden kroop en zich voor hete vuren moest verwarmen het wilde vlees verteerd door maag en darmen waarvan vaak het verhitte bloed af droop de tand des tijds liet niets op zijn beloop een ongelijke strijd zonder erbarmen soms woei van ver een schetterend geluid dan trok hij er met speer…

onze lichamen zich worstelden teder in een lawine van zoetheid Mijn lippen zoenden koortsig elk plekje van je huid mijn tong maakte je dol gek van pure hartstocht tot je uiteindelijk smachtte in een hoogtepunt van extase Met je ogen lokte je Weerstand was zinloos Hijgend reeg ik je hitsig lijf nat van geilheid aan mijn kloppende speer…