Netgedichten

netgedicht (nr. 40.701):

De lelie en het mes

als tederheid is uitgeteld
in de goed ommuurde hof
en de man zijn vonnis velt
huilt de vrouw van Willendorf

zetel van de ziel is zij
nu gaat hij alleen op pad
speer en roede houdt hij bij
wie heeft haar ooit lief gehad?

bliksems slaan op ’t middaguur
vernietiging van al wat was
paars gekleurd het zonnevuur
de open schaal vol bittere as

de lans doorboort het pentagram
haar mantelschelp is week en zacht
de levensschenkster leeg en lam
verliest haar toegewijde kracht

bipolair in eigen kosmos
de lingam wordt zijn eigen kruis
Wodan hakt zich uit de grot los
torenhoog troont nu zijn thuis

diep verzegeld in de bron
van het menstruele bloed
blikt de lotus naar de zon
gave is haar laatste groet