Alle inzendingen over Stompen

hoog Aan de hemel staan Zingen hun hoogste lied Dat mensen vertroost Bij het harde werk Op het land in blakerende zon; Vader en moeder die zwijgend Hun handwerk doen, de basis Leggen voor de oogst Van komend najaar En ik die kind ben, Spelend in de droge sloot Naast de akker waar zij die Mij kregen hun werk doen - Met een stomp…

Een vlagje rook, van diep ultramarijn- Blauw, dat de vochtbezwaarde nevels dompen Waar 't even wappert, wimpelt uit het stompe Vierkanten houten schoorsteenpijpje; een klein Bruin glimmend schipperke loopt langs de boord Van 't schip, blaft naar zijn buurman, om gestild Druilstaartend, 't trapje af naar de roef te gaan.…

Kruitdamp glipte door de fijnste spleet En wij, dappere Belgen… Rillen met stompe vuisten in het zand “Waar is de overkant?” Jagers klieven de hoge, blauwe stilte. Lichtjaren later, nu we schijnbaar bedaren. Eivolle magen en glitterkleedjes horen bij de straat. Verveling zuigt kleur uit onze dromen Wat gist daar in de onderbuik?…

Krachtige klauwen doorklieven mijn ziel mijn lichaam, gedachten vol van vuur Proevend van vrijheid via mijn ogen lippen, blos en hunkering Slagen snijden tegen mijn borst stekende pijnen vol van leven Stompen verschrikkelijk., verrukkelijk binnen Mijn heupen, hals en hunkering Ik ben gewillig gevangen gedachten beperkt binnen zoete…

Zwijgend verlaten de mensen je graf Nemen deze zinloze dood mee naar huis Je liep toevallig langs de doodsvuisten wetend er is hier iets niet pluis… De klap liet je duizelen in zwarte angst en voelde het leven kreunen van pijn Lachend slaan en stompen de geweldenaren je tot bloedens toe buiten bewustzijn… Omstanders staan genageld aan de…

Ze braken in de storm tot stompen met relief, waar, uitvergroot, de splinters, flinters hout ruig berglandschap verwerden met steile diepten en geheimen. Alleen een spin wist hier van seilen. De mieren en de parasieten liepen naar de hoge toppen los.…

Alles heel smaakvol ingericht met de geschiedenis der mensheid, en praktisch ook: opdrachten komen binnen en worden uitgevoerd, instincten stompen af en groeien aan. Geen flauw idee wanneer het maar eens afgelopen moet zijn.…

De Notre-Dame is best wel oud: al zal ze heel misschien Parijs nog eens begraven, dat haar geboorte heeft gezien; maar na eeuwen zal de Tijd zoals een wolf dreigt bij een stier toch haar zware lijf terug doen deinzen, elke stalen spier en pees verdraaien, met een stompe tand helaas gaan knauwen aan de oude stenen botten en er tergend traag op kauwen…

dus kerf met je hoofd, snij met je hand, schop een stompe streep in het zand, beitel je beeld in de golven, spel je misdaad, je schuld en je boete op het geopende blad van de zon. richt je haat op de cirkels van meeuwen, selecteer alles en druk op delete. wiebel met je tenen op de rand van de wereld. plooi het toe : zo is het genoeg.…

ochtend liet zien wreef ze zich rap de rood behuilde ogen uit Die nachtmerrie van zo rond een uur of tien hij had haar misbruikt .. ook al gilde ze luid Protesteren hielp haar beslist helemaal niet buitendien bezat hij ook veel te veel kracht Haar ogen huilden om haar intense verdriet in aanvang erg hard daarna enkel nog zacht Ruwe stompen…

Van boven steekt, een vormeloze stomp, de naaf uit, waar vier wieken aan ontvielen. Van ‘t juk bleef nog ‘t hoog dwarshout ongebroken. Zo rijst de molen, ‘t wrak verband ontwricht, zijn twee lege armen uitgestoken, als een gekruisigde op in ‘t koude licht.…

Na ruim vijfduizend jaren spreid jij alsnog je armen naar mij uit, hoewel je armen met stompen een klerenhanger nadoen en een van je tere voeten is afgebroken, bekoor je mij met je zoete gulheid.…

pijnbomen bos achter de duinen schreien bottige takken hoekig omhoog tot in kokende broccoli kruinen ze rouwen om al de gevallen naalden alsof ze gemeenschappelijk faalden maar de hoog daar verborgen cigalen herhalen en herhalen hun verhalen van 't echte, verdróngen leed hectaren en hectaren dakloze zwarte pijn stompen…

Bloederige wonden Afgebonden stompen Schreeuwend van pijn Dat zou misschien hun lot kunnen zijn. Ze voelden de kogels fluiten langs hun oren Tot één zich door de schedel van de jongen boorde. De aarde dronk zijn bloed. Hij zonk weg in het slijk.…

Omdat zij zo lelijk is met een scheve mond grote benige handen haar afgebroken tanden Zo plat als een liniaal scheef kromgetrokken en de hobby heeft om met agenten te knokken Die haar regelmatig op haar stompe klei neus slaan om overeind krabbelend toch weer door te gaan Bokkend en briesend als een dolle uitgemolken koe stormt zij…

ga ik in duikvlucht rakelings over de klokkentoren ik scheur door dikke, lauwe lucht met een gasvlam in mijn ronde staart de gestroomlijnde neus sleept een kegel mee een werveling van cirkels die uiteenschuiven elkaar overlappen in een spitse huls die nog scherper wordt als ik gas geef het kan ook omgekeerd zoals de trage zwaan een stomp…

26-10-1895 ------------------------------------------------------ afknuisten - zo afsnijden dat er een knuist overblijft wangedaantenis - iets wat een lelijke gedaante heeft bonke - stompe stam geil - groeizaam strem - stram tjok - het onderste deel van een boom met de wortels…

Het stompe mes van de lente Kietelt mijn hals De slagader popelt Een volle kelk klimt uit gras Mijn zolen strelend Ik omhels jou, lente Ziek van oprispend maaggas Mijn honger…

Zijn vrienden liepen wat vooruit hij liep daar wel vlak achter En voor hij 't wist kreeg hij- klappen en stompen... en lag op straat, ineengekrompen... Hij dacht ineens aan zijn nieuwe mobiel kreeg weer een klap van een imbeciel Een dreun op zijn neus tot bloedens toe Zinloos geweld! god nog an toe...…

de stomp in zijn maagstreek deed de oceaan ineenkrimpen, voor even trok hij zich terug van de omringende stranden, rechtte dan zijn sterke rug om zich weer de spreiden in zijn bed.…

In deze oefening Wil ik je brengen Naar de diepste geheimen Van je hart Ik moet voorzichtig zijn Ik moet heel voorzichtig Dat hart openleggen Ik ben geen chirurg Mijn handen trillen Mijn kleine mesjes zijn veel te stomp Maar kom maar hier Ik moet het doen Of je wilt of niet Vandaag of morgen Een keer moet het er toch van komen Natuurlijk…

Maar steken bleven zijn wijde wortels en een stomp.…

stippen maken een raster Geen halo maar een masker Je naam klinkt veruit In stilte schreeuw ik het uit Het pad is bekend, niet recent Droog en hard met verdriet doordrenkt Glad als olie op glas, onbedacht De slang grijnst en lacht Een goed aardige dans Geeft een tweede kans Zon bevecht de duisternis Het breekt lagen vernis Ik krab, spuug, stomp…

Mijn spieren zitten vol bobbels van ingekapselde rumbonen; mijn kloten zijn stompe knobbels, mijn genen zullen niet meer klonen. Mijn wangen zien grijs van olifant jenever en scholen schelvispekel bijten als piranja's door mijn verstand en bezorgen ratio een bloedhekel.…

Mijn ruwer begrip en stompe styl, Verwerckt die, o mijn Goddinne!…

Het is te hopen dat de mooie rode autobus die alle oude mensen later af komt halen, hem nu spoedig over rijdt naar ongenadiger terreinen, naar jachtvelden van eeuwig asfalt, waarin overal verchroomde bakken voor zijn rochels en de uitgekauwde stompen van zijn stinkende sigaren.…

Stomp en afgesleten, Eenzaam en vergeten, Zinkt ons de eeuwgeest af. Wie zou 't leven dragen Met zijn heil en plagen, Met zijn lang verdriet, Zwol, na zoveel kommer, In een dal vol lommer 't Zachtste rustbed niet? Alles is verschijning, Alles is verdwijning, Op de levensstroom.…

Doch van allen was er een Met een krom en krepel been, Met een plompe, stompe voet, Die had veren op de hoed, Die was voren aan de dans, Die was bij de rozenkrans*: Die was om en aan de mei*, Die was leider van de rij; Wat men peep*, of wat men zong, Krepel had de eerste sprong.…

Ik hef weer de bijl tussen de duim en de geringde stomp: zijn blad is het raster, de slag is de inkt. O heilige sleutel, o slot op mijn lot, gun mij een sintel van gratie, gun mij de sloop van uw nacht: gans mijn hand is met u verbonden, de middenvinger wijst, de zelfdruk begint.…

In de gevangenis, bij 't stomp verkwijnen In 't dranklokaal, of op een kil terras, Voelde hij als wroeging vol verwondring schrijnen Waarom voor hem geen plaats op aarde was.…