Alle inzendingen over Verbleekt

het heden is verleden nieuwe woorden bleken slotakkoorden ik stierf in schoonheid het verbleekte toen de pijn zich losweekte ik werd wakker en zag dat het vandaag was…

Zij vangt beetjes zon stiekem op haar huid, terloops probeert zij dat te verbergen, maar pigment kleurt rozig, en verraadt waar zij scheen. Zij bewaart tevergeefs stukjes zomer op haar vel, Maar die kan daar niet blijven, en ontsnapt onderhuids naar buiten, dwars door al haar sproetjes heen.…

Een woord wat niet bevriest, warmer dan mijn bloed, zoek ik, wie het vindt mag het roepen wat alle pagina’s beslaat uit woordenboeken, wat ik lees is lopend vuur verliefdheid zó heet, dat de dood ontdooit en waar mensen gaan, de haat verbleekt, tot er zinnen vallen, als bladeren gestorven zijn in beide handen, verbleekt maar…

Maar wat je niet verwacht is dat het verbleekt als verbeelding ontbreekt verliest het haar pracht…

tussen de wieren verbleekt een zonnebloempit hij moet de grond in stille zaterdag…

Hoe is uw lief gelaat zo bleek, Dat eenmaal zo vriendlijk kon blozen? Ach, als de zuivre zonne week, Verbleken de lachende rozen. Hoe is uw voorhoofd nu zo dof, Zo stroef en zo droef en zo duister? Ach, als de wind ze sleurde in 't stof, Verliezen de lelies hun luister. Hoe staan die oogjes nu zo flauw, In wenende wimpers verscholen?…

strijdbare woorden waren er al venijnig krassend schreef ik een vlijmscherp betoog als monoloog aan de dood fileerde gevoelens tot op het bot versneed lange jaren hakte relaties kapot als helse apotheose hing ik mijn testament zonder eeuwigheidzegel in het leven te drogen door waaiende wind zijn de letters verdwenen de dood is verbleekt…

Mijn herinneringen zijn foto's waar het leven overheen raast van wit naar donker nacht naar dag gevoelens alweer opgelost in zwart of verbleekt in de felle zon Kiekjes van de aarde stilgezet, toch vluchtig door het snelle tollen in de eeuwige hemel van de tijd van wit naar donker nacht naar dag naar voorbij, voorbij voorgoed voorbij…

hoe zou het ze vergaan als de attractie van rechte lijnen verbleekt door vrije curves en ruige kronkelpaden?…

vergeeld papier het handschrift verbleekt armzalig rijk overblijfsel van geschreven gedachten…

Mijn leven verbleekt bij dat van anderen Ik zie het leed, wat niemand kan veranderen... Ik ben bedroefd als mensen moeten lijden en geen uitkomst zien, waardoor ze overlijden...…

~~~ voor mij was je goud totdat je verbleekte als een blad aan een boom natuurlijkerwijze verdraaid doch elke schilfer blijft gekoesterd ~~~…

in het voorbijgaan aan het venster glimp van vervaagd verleden verbleekte silhouetten vervluchtigd tot schimmen in de verstreken spiegel van glas…

Er waren vele liefdes er bestonden kleuren namen zonder namen, plaatsen zonder tijd maar alles verbleekte, in het zicht van dat éne Licht.…

De zon verbleekt bij 't ochtendgloren en breekt de stilte in haar schoot - de kreet van 't kind dat is geboren De maan verwarmt het iele lijf.…

gij zult niet, aldus sprak de meester, iedere dag uzelf bevredigen dat verbleekt het dichterszaad het is dan zoals woorden in het luchtledige legen…

raapte sterren bij elkaar uit een nacht vol slettebakken verbleekte met de nieuwe maan maar zelfs in het ochtendgloren kon het kroelen mij nog steeds bekoren het schaamteloze zonder haar…

Een woord wat niet bevriest, warmer dan mijn bloed, zoek ik, wie het vindt mag het roepen en alle pagina’s beslaat van verzen, wat ik lees is lopend vuur verliefdheid zó heet, dat het de dood ontdooit en waar mensen gaan, de haat verbleekt, tot er zinnen vallen, als bladeren gestorven zijn in beide handen, verbleekt maar…

De maan rimpelloos in het zwarte water bezweert het geheim van de komende dag Gesteund door de sterren verduistert zij de zon nog een nachtvol tijd voor zij genadeloos verbleekt tot een schim (…

al sta ik vroeg op de zon is me al voor het warme witte licht lokt alles binnen naar buiten kristalhelderheid de verbeelding verbleekt bij zoveel licht ik vind geen zinnen van beheersing…

gedachtes in kroniek summier in uitvoering of toegewijd en nauwkeurig gehaast in nonchalance een register van lotgevallen tegelijk een vergeetboek inkt verbleekt in onleesbaar van loodgrijze pagina’s…

Ik zag je tussen lentebloemen elke kleur verbleekte door jou iedere vorm viel in het niet hemel straalde dieper blauw. Ik zag je door zomerzon alle schaduwen verbleekten ik begreep ik dat ’t niet kon toch kwam ’t alleen door jou.…

Verbleekt maar ongelofelijk rein, dat woord is vol en stil en waar genoeg, taalgrenzen voorbij toen je er naar vroeg, ligt een toekomst buiten mij, die jij aan de liefde opdroeg .…

Dat koningsdrama binnen zijn partij verbleekt bij de ethiek van dit reveil.…

als op eieren balancerend loop ik heel voorzichtig op mijn tenen daar woorden zwaar worden gewogen is spontaniteit stervende instabiliteit verbleekt alles van waarde zijnde en kleurt de hemel grauw…

Die het negatief is van Het meest uitbundige licht Dat een mens zich voor kan stellen, De volle zon, Verbleekt bij de aanblik Van het licht dat schijnt In mijn hart, Ontstoken door de vonken Die spatten van mijn liefde Voor jou…

Ik wou een verbintenis zonder mij hij voelde zich verbonden ging en nam mij mee nu ik mijzelf verloren heb het daglicht niet voor handen is scheur ik het donker uit mijn zien en mijn gezicht verbleekt ik had de liefde niet begrepen…

voor tactiek heb je geen tijd meer je woorden ruiken nu naar angstvalligheid de inkt verbleekt in een mistige poëzie het grimmige wat je had slaat over in kokhalzen je onstuimigheid zwijgt in alle talen of ben je soms een simulant aan de kantlijn…

Natuur is niet meer iets om op te pimpen Het rijksbeleid is schaamteloos verbleekt Al wordt om nieuwe donateurs gesmeekt Natuurorganisaties blijven krimpen Eén stichting groeit, het lijkt paradoxaal Maar het is echt geen broodje-aapverhaal…

jouw lach en jouw eenvoud oplichtend in tweevoud de zon is gestorven de warmte is verbleekt de liefde is zoek het nablussen ontweekt de herinneringen uit ons gezamelijke plakboek…