Alle inzendingen over Verlaten

Doodgaan doet ieder mens wel een paar keer op een dag, sterven is doodgaan bij het gevoel en stilstaan bij het liefdesverdriet wat je hebt, overgaan doet elk mens maar één keer bij het verlaten van het lichaam en de aarde.…

Te vaak al In het zwaard Gelopen van Wat zich leven Noemt, leven Dat stukje bij Beetje mij verlaten Heeft zodat ik Nu al niet Meer leef - Eerder leef ik Hierna weg bij Het oude leven Op reis naar Mijn nieuwe Horizon waar in Dit leven geen Sprake meer van is…

Ik wil hulp, ik ben alleen ik krijs, ik trap, ik schop ik roep Help, waar moet ik heen ik huil ik simp ik weet niet waarheen daar waar men altijd en immer terecht kan bij mij met wat dan ook ben ik alleen en intens verlaten daarom zeg ik ik hoop dat iemand me hoort!…

De krassen in mijn ziel Die mij tot stilstand Brachten, hebben Na jaren van zorgvuldig Wachten hun voor niemand Zichtbare schuilplaats Verlaten - Vannacht hebben ze Zich met mijn nagels Als ets-naalden In mijn gezicht gegrift, Zijn de verwondingen Zichtbaar geworden op de wangen Van mijn bange gezicht…

Loek Hermans heeft het ditmaal goed verbruid, Want door zijn vele commissariaten Moest hij de Eerste Kamer vlug verlaten, Maar eigenlijk komt hem dit wel goed uit. Nu hij méér tijd heeft, heeft hij zich terstond Gemeld als kandidaat voor nieuwe ‘Bond’.…

(Kruis II) De steen die eerst het graf had afgesloten verzegeld was verwijderd en de tombe was verlaten, leeg Hoe is het toch mogelijk dat Hij zichzelf heeft bevrijd...? Zowel fysiek als geestelijk tot het uiterste getart heeft Hij met het vergeven van schuld, ieder- een verward...!…

Het van de allerhoogste toren blazen, Dat zit wel goed in dat verlaten oord. Tweeduizendzestien...laatste week van maart…. En ja hoor, Dijkerhoek staat op de kaart.…

(234 slachtoffers op één dag) vandaag zag ik wat ik gisteren voelde de ledigheid van verlaten straten in een ongewisse tijd nu een mensenleven sneller verstrijkt dan de tijd weet ik de zwaartekracht van 't leven zeer nabij…

onrust verlaten straten in doodstille steden... doodstil de huivering die waart door het land dat ons ooit zo vertrouwd was... vertrouwen iets van weleer waarop wij destijds konden bouwen…

Diepe tranen altijd stil en versluierd nooit uitbundig slechts weemoedig introvert ingetogen opwellend in een enkel spoor omlaag weglopend op de wang onwillig de kin verlatend geborgen in de hand die de ogen wist…

Ik zie dat het vocht langzaam je ogen verlaat het wast de wonden schoon in de nerven van je ziel zie dat de rivier dieper is dan het zich laat aanzien maar het stroomt dat betekent leven zoekend kaden aftastend tot de rust is gevonden…

Ik vrees Het verlaten van de slaapkamer. Dan dringen zich de verschillen op. Slingerende kleren zwepen mij op. Kretende kinderen jagen ons op. Het zijn scheidingswanden. Al vroeg op ben ik op, op, op.…

je glimlach had magie diepte zinnen uit hun lethargie liet ze dansen door betovering ogen sjansten in verovering de dame boeide passie gloeide ik moest helaas het feest verlaten mijn partner kreeg haar glimlach in de gaten…

liefdevol zal ik mijn vingers door jouw haren halen met mijn kussen over jouw heuvels met mijn handen ze verkennen jouw dalen in het donker van de nacht zal ik mij een weg banen door die eenzame verlaten schacht op weg naar het licht dat daar ergens op mij wacht…

je glimlach had magie diepte zinnen uit hun lethargie liet ze dansen door betovering ogen sjansten in verovering de dame boeide passie gloeide ik moest helaas het feest verlaten mijn partner kreeg haar glimlach in de gaten…

in verlatenheid sterft het hart treedt het lichaam in weerklank buitendijks wat met ziel en vlees verbonden is leeft voortdurend tot water en zee ik ga weer liggen leg afstand naast je neer -trotseer dood…

Een smeekbede: Verlaat me niet. Maar ‘t is niet dat jij de letters ziet. De dunne lijnen van dit kladpapier verdronken met de tranen van het afscheid. Vaarwel mijn liefste. En als er na dit leven, dit oneerlijke leven, nog een eerlijker of ander leven op ons wacht: Tot daar. Tot dan.…

kapotte dromen gerafeld stukgeslagen  in het diepste kermen schrijnende klanken van onverteerbaar verdriet  ondoordringbaar  verward in kluwens draden van uitzichtloosheid scherven verspreid in diepe duisternis  verloren in verlatenheid verbinding verbroken …

Is de streling van een hand, koele ochtendstilte op een verlaten strand. De onbevangen oogopslag van een kind, eeuwigheid in een moment.…

Na Kaag en Uslu is nu Kuipers weg De ratten hebben ´t zinkend schip verlaten D66 heeft goed in de gaten Hoe je moet zorgen voor je broodbeleg Bij winst uitbundig op de tafel dansen Maar bij verlies zie je snel nieuwe kansen…

Öztürk en Kuzu hebben een goed plan Na even DENK-en borrelt iets naar boven Het grenst aan geniaal...niet te geloven Gij Groningers...verkas nu het nog kan Naar krimpgebieden...hup trek aan die klompen Wat? Drenthe?...nee dat is me té bekrompen!…

de schoen voorbij in de verlaten stad benen de weg met gepaste tred het water stroomt de gedachten voort vloeibaar als sneeuw voor de zon de bomen staan gesteend bijeen het oude schoolgebouw, vervallen de jeugd fietst slingerend voorbij ja voorbij is mijn jeugd, de brug aan beide kanten gevuld met jongens, jonge mannnen van toen de oude…

weet niets meer te zeggen er is niemand die het snapt omdat ik het niet uit kan leggen Mijn ziel is bijna bevroren de zin van het leven is weggenomen ik heb een deel van mezelf verloren en dat overspoelt nu al mijn dromen Als ik ’s ochtends opsta kan ik het daglicht intens haten het gevoel alsof ik langzaam doodga sinds jij mij hebt verlaten…

ze zijn nog maar met enkele bewoners in 't vervallen dorpje op de heuvel vergeten en in de tijd verloren primitieve boerderijtjes waarin comfort ontbreekt 's winters vochtig en tochtig lekkende daken en muren veel verrot hout 't ruisen van de wind door toppen van kale dikke beukenbomen het dorpje is reeds dood en koud…

ik loop door verlaten straten in het donker van de nacht en roep jouw naam in alle talen maar misschien nog iets te zacht wil of kun je mij niet horen al uren dwaal ik eenzaam rond ik wil je zien ik wil je spreken en die lach zien op jouw mond…

In een andere tijd-ruimte knuffelde je een kind en ongetwijfeld was de avond weer bestrooid met snippers licht (bergen, sterren, zei je) Een storm steekt op in de verlaten streek die ik moet zijn...…

ik wil met je schreeuwen een felle ruzie voor je koken in discussie ik wil met je praten me aan je ergeren je nooit verlaten het bed met je delen ik wil met je knuffelen je horen zeuren je verrassen weer opfleuren ik wil je troosten zoveel dingen met je doen met je proosten en onze eerste zoen…

ik heb haar te boek gesteld als een opgezette vogel die niet fluit of zingt niet trekken kan naar het fel gekruide zuiden of als een machine of een verlaten goddeloos dorp in het dal daar beneden ik heb haar bekeken maar niet gezien betast maar niet echt gevoeld niet met haar gereisd in de koele ochtendmist…

Ik scheer mij weg Verlaat u met heg noch steg.…

De tijd was daar gekomen Waar hij eigenlijk niet mocht zijn Opgenomen in de grote horde Het fiere verlaat vergetend Van volwassen tot heel klein Eens was hij het leven Aaneen gesloten in het geheel Nu tot last van velen Starend in de leegte Achterlatend het schraal…