213 resultaten.
hijgende vlucht
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 460 als stilte overgaat
in doelloos zwijgen
en dagen zich van
licht naar
schaduw naar nacht
aan elkander rijgen
dan sterven bladeren
aan de huid
bevriest het levenssap
rond de ziel
stokt de adem
in een wezenloos geluid
zo beschrijft zich
de uitgeholde lach
nog slechts verkrampt
waar te nemen
naast diepe kassen
een…
winterbeeld
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 596 ijzige mist belaagt
een kale bomenrij
en op de wazige dijk
staan schapen roerloos
in het witte gras
zo lijken tijd en beeld
hier in stilte bevroren
mijn blik wat meer
naar binnen gekeerd…
huis
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 646 dit huis verdraagt geen felle lichten
en ook niets wat het trillen doet
alleen het reciteren van gedichten
en zachte zuchten doen het goed
het geruisloos verschijnen en verdwijnen
van zonnevlekken op de plankenvloer
het kalme waaien van gordijnen en
ver verwijderd duivengekoer
en de weerspiegeling
van kaarsen in de ruit
wanneer de nacht…
Moonwalk
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 163 Langzaam sluit de dag z’n ogen
bij ontwaken van de nacht
verstommen stil geluiden
schaduwen schuiven langs muren
in schaars licht van lantarens
of over tegels van trottoirs
nu ontwaakt de nacht in stilte
langzaam trekt zij een gordijn
blind gaat zij haar eigen wegen
bijgelicht door schijnsel der maan
tasten schuivend enkele voeten
en ik…
Niet alleen stof.
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 111 Gelaten wachtend, wie mijn
laatste strofe strooid, waarmee
de aarde wordt vernist, die vraag
is vroeg gaan branden, het antwoord
is een lampion in de flarden mist,
vertraagt de tred van oude beelden,
bepaalt in welk hoofdstuk ik beland
niet wetend welke worden gewist.
Wind verspilt het zout van de oceaan,
naar gelang hij verder of dichter…
Mocht mijn hart nu verstillen
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 132 Mocht mijn hart nu stil worden,
laten gaan wat het griefde,
laten oplossen wat het bedrukte,
stil worden, niets anders meer.
Mocht mijn hart nu stil worden,
geen woorden meer horen,
geen verhalen meer beluisteren,
stil worden, niets anders meer.
Mocht mijn hart nu stil worden,
zoals de vale strepen aan de einder,
zoals de lijnen die naar…
Aprilse grillen
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 184 Een hels geknetter
een uitbarsting van geweld
hagel in april
geroffel en gerommel
de rozelaars verstillen
asgrauw spuwt de hemel
de tere scheuten rillen…
stilleven
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 804 tussen lommerrijke
bomen
liggen bruinwitte
vlekken roerloos
bijeen
verstillen zelfs
hun lome staarten
lijdzaam wachtend
op de koele avond
schemering…
KRINGLOOP
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 123 nog is het zomer
leven zondoorstoofd
maar ongemerkt
korten al de dagen
het leven is
al halverwege
straks
keert het in
naar oogst
en witte tijd
verstillend
wachtend
op het lengen van de dagen…
verholen zinnen
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 721 waar
woorden
er niet
toe doen
eerder
willen
zwijgen
kruip ik
liever
in warme
deelbare
zinnen
in ‘t zacht
verstillen
van verhitte
lijven
ademend
onder
één huid…
Zum Brocken
netgedicht
4.0 met 30 stemmen 978 hier is alles stilte
zoniet verstilling
dit schuldig landschap
met op het oog
een eeuwige rust
heeft na verloop
van jaren
dan eindelijk zijn
vrijheid herkregen…
verstommingen
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 44 een moment viel terug
in onbeweeglijkheid
niet lang daarna een vergeefse
poging
en de schier onmogelijke taak
woorden terug te halen
gelijkend op
dunbewolkt verstillen
ogenschijnlijk doof
maar onherroepelijk…
Sterrenstof
hartenkreet
2.0 met 3 stemmen 177 Mijn echos verstillen,
tot sterrenstof
vergaan.…
nachtelijk verstillen
hartenkreet
3.0 met 2 stemmen 799 waar luchten grauw
en adem mij ontglipt
als zucht diep in de nacht
’t geheime komen tikt
tik tik op ‘t raam
en beeld waaruit de liefde spreekt
klimt door de wasem
zoals de dooi de koude breekt
legt zich langs mij
in poel van mijn gestaar
als ‘k vraag wat er nog meer is
dan een schim van maan die daar
vangt uren in een hand
ze dorstig…
Laat me verstillen
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 366 beleef ik mijn
schermutselingen – al was het maar
de eenvoud die me was beloofd – toch
splijt ik de neergaande dagen en deel
mijn hoop en vrees
Neem nu mijn hart en neem
wat je wilt, want al wat ik heb
is meer van jou – al zijn de lege
kamers wel de longen waardoor ik adem –
Dus laat mijn leven door
de wolken schijnen maar
laat me verstillen…
Verstillende nevels
hartenkreet
3.0 met 4 stemmen 663 Een rimpeling op stilstaand water
golven van geluk overspoelen mijn hart
nevels verstillen
oceaan van ruimte
de tijd is van mij
vandaag een dageraad
als warme sprei
fijnbesnaard theater
onbegrensd
tintelend moment van tijd
wandelend verder
langs deze oever
als grenzeloos bevrijd
morgen dan
zien we wel weer…
Ruïne verstilling
netgedicht
4.0 met 21 stemmen 466 Zal het leven de dood hier overstijgen
of is het de liefde die eeuwigdurend
de harp zijn snaar besneert
en de wereld doet verstillen?…
Verstilling (haiku)
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 55 Denken aan winter
zowaar een vredige rust
in stilte gehuld.…
hoop
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 331 de taal maakt zich
los van het woord
klanken vervagen
in het loze niets
gebaren verstillen
zoals bij strenge vorst
de wolkjes die ik uitblaas
'hoop 'is het woord dat
ik iemand hoor fluisteren
'hoop 'is de kachel waaraan
wij ons gaarne warmen…
reikte
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 118 er ontluikt een lotusbloem in haar gelaat
tevens mond en hart buiten adembereik
haar vrouwenogen zijn het venster op de
buitenkant van mijn ziel, inwijkend
als een zucht die nooit voorbijgaat
diep inhalerend
in gedachten te schikken
die met ‘t verre water verstillen…
loslaten
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 642 loslaten
het mooie moeten loslaten
het warme weerloos laten gaan
doet verstillen en verkillen
alleen verleden blijft bestaan
herinneringen zijn geschenkjes
voor wie die wil verwerven
laten dat mooie leven levend
loslaten is een beetje sterven…
bijna wit
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 84 daar blaast de wind
over het water
creëert een wirwar
aan golfjes
hier bijten woorden
zich vast aan het papier
vermengt inkt zich
met zilte tranen
eens barst de poëzie
los als een bevrijdende regen
om te verstillen in stille woorden
ingetogen, bijna wit…
Afscheid
gedicht
2.0 met 195 stemmen 92.725 Het roze aderwerk: de lijnen met een dun penseel gezet,
en hoe het aan de slapen marmert. Ledematen
die in steen verstomden- de vingertoppen broos, in kringen
heeft de tijd korstmossen, algen afgezet op schouderblad, een
borstbeen dat, nog niet gebarsten, lijkt te spreken-
nee, alles is stil nu. Je staat in de post van de
deur. Geen negatief…
de gunst is dogma
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 101 dit zijn is het bindend pact
de speling der natuur het vel
strak op het frame van bestaan
dat trekt met ‘t krullen van tijd
mijn huid slinkt en krimpt
mijn kim daalt neder verstrijkt
tot avonduur bochel schaduw
verzwindend het tafereel
zo is mijn verschijnen versneden
naar binnen het moment
kromt naar willekeur de kruin
uit zichzelf naar…
In lichte luchtigheid
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 114 maar toch alert
op indolente wijze
het grijze krijgt
ondanks de jaren
geen enkele vat op jou
in lichte luchtigheid
speel jij met tijd
zonder sporen na te laten
hebt een vrede over je
waardoor de wereld
jou niet meer kan raken
maar in het kringetje
van vrienden en vriendinnetjes
vallen steeds meer gaten
stop met verder te verstillen…
Winter 2
gedicht
2.0 met 9 stemmen 6.919 langzaam glijden hier de uren
in een bestaan waarin het spreken
al bijna onmogelijk het lachen
ongehoord is het zwijgen
een ziekte
een bestaan waarin de nachten
wakend worden doorgebracht wachtend
op wat niet komt dromend van
rumoerige trottoirs en teder
geruzie onder de bruggen
langzaam sneeuwt de voortuin vol en
een vreemd…
rust uiten
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 629 Flink aan de weg timmerende
de afgelopen tijd
Laat ik nu even verstek gaan
loop de kantjes er af
Wisselende van klinkende
materiaal akkoorden
Naar slechts een zandloper
die geruisloos wandelt
Het is het nu moment
waarop tikken verstompt
Stilte zijn aandacht krijgt
waar de natuur zijn rust uit…
Ode in de sloot
hartenkreet
2.0 met 1 stemmen 81 Zou ik al op weg naar verstilling zijn?…
Belachelijk blij
hartenkreet
2.0 met 1 stemmen 133 Voor de laatste keer loop ik het bos in.
De zon schijnt, de vogels zingen.
Het gevoel bespringt me,
ik geef me over.
Ik ben zó ontzettend blij.
Blij met de bomen in het bos.
Blij met de geplette egel op het pad.
Blij dat ik ‘nee’ zei tegen mijn vriendin
en mezelf nog één wandeling alleen gunde.
Ik kan het schreeuwen van de daken,
alsof…
De volheid van stilte
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 121 Verdwaald in golven
Geen geluid waar te nemen
Alleen verstilling.
Wanneer in de vroege morgenschemering mijn
aandacht wordt getrokken door een sluier van verstilling
in dichtheid en uitgestrektheid van waar de vage contouren van sil-
houetten opdoemen terwijl gezichten en portretten lijken omhoog te zweven.…