Alle inzendingen over Wanhoop

Zij hebben de kern van ons hart geraakt droegen hun eigen geliefde kleuren waarvan takken traag en uitentreuren op velden verbleven; onaangeraakt ons verbonden onuitwisbaar klaaglied heeft ieder bij de lurven gegrepen wanhopig in maandenlange repen van niet te stollen tranen van verdriet hoe ijzig behouden hooggeplaatste waarin finaal vergane…

Ergens op de wereld is een korenakker alleen nog dodenland rijst een aanklacht naar omhoog vanuit een lege hand en ergens huilt een moeder of treurt een jonge vrouw wacht een vader op bericht of hangt een vlag in rouw ergens op de wereld vliegt een jonge zwaluw langzaam naar de dood klapt wanhopig met de vleugels in zijn stervensnood…

Net als Christus Jezus geef ik mijn leven voor jouw levensheil en inwendig weet ik dat je wanhopig in de knel zat. Ze kunnen je van alles en nog wat wijsmaken, mijn allerliefste dochter, maar de bloedband tussen ons kunnen ze nooit uitwissen. Zelfs niet als ik doodbloed.…

Houdt moed, wanhoop maakt ook ziek!…

binnen de betonnen muren dondert het tikken van de uren voelt alleen zijn meer dan verlaten is er dat murmelen in het niets zoveel voelbaarder dan gisteren koud, kouder jouw huid te lang al onaangeraakt hunkerend naar al was het maar een vluchtige aanraking hier in de verte noem ik je mijn woorden als in pluche dekens getergd door een wanhopig…

chaos schept in korte zinnen wartaal uit begrip brengt wanhoop bij mij binnen in een leven zonder grip ik lach maar voel wantrouwen loop maar ben de weg steeds kwijt wil met jou kastelen bouwen maar de lucht krijgt altijd spijt zie me in je ogen breken mijn woorden hard en vol venijn dwing je zo mij te vergeten dat denkt de chaos in mijn…

groen de dodenakkers bloeien verliezen in roodwit hun bloem op de uitgestrekte velden ze glooien in de ochtendzon de naam op marmeren stenen gebeiteld is hun laatste woord niemand weet meer van de moord op deze vaderlandse helden in het fluisteren van de wind hoor ik vaag nog de sirenes angst en pijn zijn niet verdwenen ik voel de wanhoop…

ervaren op handen van succes, nu loop ik op wolken van elektrisch licht glitter en bewondering mijn pensioen te vieren in de hemel der feesten ster onder de sterren lachend mooie mensen parels, botultox en gel in halfgrijs haar, onvermoeibaar op de maat van het koper niemand hoeft naar de wc we zweven over de bedden waarin de wanhoop…

deze dagen zie ik de hopeloze onmacht die zijn vijand hem belaagt, in de bloei van het leven dat enkel wanhoop draagt maar om mij gaat het niet wil dat duidelijk beamen het vraagt om innerlijke kracht met de traan van liefde en verdriet we dragen het samen…

zekerheid en het dansen op het scherp van de sneden die liefde uiterst pijnlijk laat splijten meteen het vers rode bloed doet vloeien in plaats van de gevoelige warmte van kus knuffel en je sterke hand die voelen als geluk waar ik oh zo voorzichtig mee ben omdat de pijn dieper steekt als het geluk even niet meegeeft nog liggen wanhoop…

opstandig handen nerveus nog zijn de vonken niet overgeslagen heeft de overheid enige grip zonder slagen ze bedaren in samen door de somberte weg te zingen op het pad dat een stem in het donker beschijnt waar handen tassen pakken van het strand zonder elkaar aan te kijken want contact is de ziel zien die met angst en wanhoop…

Zó vanzelfsprekend waren wij samen dat onze harten ongemerkt verstrengeld zijn geraakt, nu onze wegen scheiden stroomt een stil gemis dat raakt aan wanhoop uit barsten en scheuren die ons uiteengaan nog steeds maakt.…

dan ook niets lijkt te bewegen handen op mijn schouders houden mij tegen een stem klinkt achter mij, donker doch luid stevige vingers raken mijn naakte huid ik wil, maar kan mij niet meer bewegen elk gebaar, zelfs een uitgestoken hand lijken mij van top tot teen te verstenen toch woedt er in mijn lijf een helse brand nog steeds is mijn wanhoop…

blauwe ogen gedachten vliegen woorden voorbij handen willen vatten, grijpen in het ledige duister, waar zinnen ooit neergelegd om glimlachend te bezinnen verweven worden tot een laatste gebod, helaas nooit door God geschreven schreeuw ik de klanken, roep om datzelfde elfde gebod in gebed, laat het achter, draai mij om en laat het wanhopig…

wanhopig en treiterend het is niet jouw schuld dat ik lieg het zijn de kleine beestjes in mijn hoofd hoe kan ik denken? het is allemaal te dichtbij ze knagen langzaam aan mijn handen handen op mijn heupen liefde in de lucht beseffen ze wel wat ze doen? zingen wil ik de spier is weg waarom op mijn zwakste punt?…

Nu eens leidt Wanhoop Avier voor Banenvrees Folio, dan bekrachtigen de teamleden van Jan zonder Vrees hun dominante positie, vervelend bumperklevend gevolgd door Bang Bang en Bang. Als steeds meest dreigend aanwezig is mr. Ontslag in de volgkaravaan.…

Ik begin langzaam de moed te verliezen naar jou terugkomst naar huis wanhoop maakt plaats voor berusting maar toch blijft dit altijd jouw thuis. Het enige wat ik nog van je heb is je foto aan de muur met een kaart waarop geschreven staat: ik heb je lief, die woorden blijven in mijn hart bewaard.…

gouden woorden die spreken het gezicht doet verbleken wijze woorden die dag toen ik voor het eerst zag het bloedrood opkomen verblekende lichtstromen vurig omhoog geschoten mijn hart omsloten wervelende waaiende winden die witstralend verblinden het gevoel in een klap en wegvrat hap voor hap twijfeling, angst en wanhoop verdwenen…

zag je armen wanhopig zwaaien vingers vertwijfeld graaien naar het laatste stukje houvast van het leven dat jij nu niet meer in handen had waar ooit je dansante passen en lach synchroniseerden tot innemend zijn brak nu dat beeld tot de scherpste scherven in diep gevoelde pijn je schimde naar het verdwijnpunt van de werkelijkheid…

jawel, ik kan uw onbegrip begrijpen uw wanhoop, woede en uw hoge toon ik kan ook leven met uw lach en hoon en snap dat u mijn strot wel dicht wilt knijpen u mag de botte bijl van mij ook slijpen een gruweldaad is mijn verdiende loon na twee uur wachten is het doodgewoon dat uwerzijds de nood begint te nijpen vergeeft u mij dat ik geen stempel…

danst lijk ik verdwaald zie vreemde gezichten uit een onbekend land exotische talen stemmen die twisten wantrouwende ogen half gesloten in kou en striemende regen met kapot plastic blauw ze schuifelen colonne vloeken verdomme kinderen glijden uit jengelen luid van honger en dorst in de vieze nattigheid ze kijken mij aan met wanhopige…

De wil, dat een ieder die bestaat, eer natuur, zijn leven zal nemen Als zalig mens, door het leven gaat slechts gepaard, met reële problemen Ja, gaarne laat ik na mijn spoor, doch behoeft ooit te weten Dat ik hierbij mezelf verloor, door pressie, en wanhoop, bezeten…

Twee namen gekrast in een oude boom een groot hart in wanhoop gesneden verweerde klanken tussen bladerenzoom alle hunker naar morgen vermeden hun wereld stond al jaren in brand waar lichamen ondergronds leden verloren zij hun stad hun land vonden bunkers als huis van heden het mes, verroest, werd onlangs gevonden maar de boom was niet…

vraagt zich in arren moede af wat haar bezielt de criticaster in haar hoofd zal als excuus de uitlaatklep wel weer gaan halen of het ego dat moet worden opgefleurd waardoor zij ach zo mededeelzaam is onder het mom van groots verdwalen kom ik dan tot mijzelf dan is het antwoord snel gegeven mijn dichtsels geven bij verdwalen, wat soms tot wanhoop…

liefhebben dat de duinen ons dansen de schermen achter de paviljoens de kleur dragen van je ogen het vroege toch ook al oud augustus remt mijn drang om in jouw vlucht het gelag te zijn van mijn rijpe daad waarin jij mijn appels mocht plukken glazen vullen, bottelen – het geven van een fooi - ach ik laat het leven achter dat me bracht tot wanhoop…

wind waait zoute druppels, het raam knarst zwaar om de wanhoop van de dingen ik staar voorbij bomen op de weg en het binnenwaartse zwijgen dat machteloos om de schemering valt zich in schaamte nestelt en in nog meer zand in mijn ogen ik zie vreemde witte vogels vliegen doorheen verlangen en de waarachtigheid van de nacht ze leggen…

een rivier maar nog onvoldoende om het gemis te stillen van vrijheid en geest die langzaam verdroogden in elkaars nabijheid hoe verlaat je een warm zinkend schip dat je eigenlijk niet wilt missen zonder geen van beiden te verdrinken ver weg dwaalden ze, verdwaalden zonder elkaar de lichtsignalen vanuit hun verre andere ik veranderden in wanhopige…

In de verte hoor ik een kind huilen en roepen of is het een vogel die z'n familie zoekt, wanhopig als ik?…

liefde zoals die er was in ’t begin onmiddellijk in de kustplaats van heimwee, eb en vloed je woont daar in het droomhotel van verlangen naast de brief van een vreemde uit een ongelukkig huwelijk geboren alle waangedachten laten je los omdat je het kind bent van een droom in onverteerbare herinneringen begin je een laatste brief vol wanhoop…

Wanhopig zoekend word je dol. Weet dan dat je jezelf kwelt vermits er onder handbereik beschikbaar is: een naaidoos vol.…