Alle inzendingen over Wanhoop

Achtervolgd worden door een monster, is angstaanjagend. Het verleden. Vluchten voor de duivel van de toekomst, is als de dood zijn voor zijn macht. Laten we denken aan de grote David, die moedig op zijn Goliath wacht. Wanneer een angstig mens, alles te verliezen heeft, opent zich een enge poort. Eindelijk vallen de schellen, van zijn betraande…

Een onmogelijk vraag, heb jij uit ultieme wanhoop aan jezelf gesteld, Waarbij een onomkeerbaar beslissend moment als antwoord heeft geteld. Hoe kan het toch, dat dit noodlottige moment aan ons allen is ontgaan? Ik wil toch zo graag weten; “waarom, waarom, waarom; waarom is het zo gegaan?”…

Ook nu, een half bestaan of meer al later, geeft mij de wanhoop dikwijls nieuwe moed.…

Ze omhelzen zichtbaar de wanhoop in mijn rimpels. Ik vind mijn glimlach in de warmte van jouw ogen. Ze schrijven teder mijn tranen in het zand. Ik verberg mij veilig in de warmte van jouw schoot en verzegel jouw woorden, geboren uit hoop, in de warmte van mijn handen.…

Wat leefde, leefde om doodstil te zijn bij de strijd van het laatste blad voor wie het twijgje wind een storm was en dat, half gestorven en verkleurd, zich wanhopig vastklampte aan moeders schoot, zo nauw verbonden aan de onzichtbare aarde, die, in nevelen gehuld, niet in staat was het sterven van haar laatste kleinkind aan te zien…

Anderen keren op hun stappen terug En vervloeken de vlag van het vaderland Zij krijgen de splinters van de wanhoop over zich heen Knielen voor de willekeur van de meester Zij zijn verdoemd, Al zij die onwetend zijn.…

Haar hand smoort droge snikken in smeken strekt de arm zich uit kreten sterven zonder geluid in de wanhoop van haar blikken Knikkend zoeken de knieën grond het lichaam buigt voor het geweld moe van het strijden en geveld door 'n schrijnende diepe wond Verzwakte handen weggekwijnd vangen nog even 't vol gewicht voordat ze in d'r neergang…

Ik schrijf een gedicht voor jou Zoekend tussen alle woorden, probeer ik te vinden wat ik zoek Geen woorden van liefde, Die heeft iedereen Gewone woorden Die iedereen begrijpt Eenvoudig maar wel raak Hoeveel woorden zullen er zijn Ik zoek en zoek steeds dieper en dieper Mijn ogen branden En mijn hoofd loopt om Wanhopig wroet ik dieper…

We weten het zo goed Maar zijn het iets verleerd Als zij blabla zegt Denk ik: dat is verkeerd Dan zeg ik: blablabla En doet zij zus en zo Terwijl ik tadada verwacht Roep ik wanhopig: Ho!…

Regen raakt je trieste gezicht waardoor tranen versmelten schouders zakken langzaam in en passen gaan steeds trager de wanhoop in jouw ogen leest verdriet, pijn en eenzaamheid steeds verder loop jij uit mijn tijd en slentert door de dagen de regensluier verbloemt het silhouet en ik teken je grijs en grauw, al zien mijn ogen alle kleuren…

door nevel omsluierd zich verdichtend tot een donk’re mist jij wist de weg naar een land, waar met warme zonnestralen mist verdwijnen kon je reikte me je hand hoopvol liep ik naar je toe talrijke, tastende handen plots verschijnend uit de duisternis je nam hen mee naar je beloofde land misschien leken zij minder sterk zag je mijn wanhoop…

Gebeuren zal dit niet, Zomin als een engel daalt Naar streken waar verdriet Tot wanhoop wrang verschaalt, Niet volgens onze orde: ‘t Geluk wacht zijn eigen tijd Om geboren te worden Binnen de werkelijkheid. Maar ééns, door levensengte Breekt haar rijk open, wijd… Wij werden ingewijd En weten sinds zij ons wenkte: 'Ik kom op tijd.'…

zondagmiddag zag ik jou je handen in je haren wachtend in de kou verkild waren je ogen versteend was je gelaat de witte wereld om je heen leek je te gedogen er was geen mens op straat behalve ik die je daar zag zoals je stond, gebogen sprak ik je aan en zag de treurnis in je ogen maar toen ik je omarmde in een wanhopig streven je met mijn…

In de kou loop je door de straten en smeekt de mensen om wat geld totdat je in je laatste wanhoop maar weer bij het leger aanbelt. Je krijgt daar koffie met een broodje en een warm bed voor de nacht daarna zijn het weer de straten en vooral de kou die op je wacht.…

Wanhopig gingen we elkaar, steeds meer vertellen.. We raakten verslaafd, aan een luisterend oor.. Dat het soms iets te ver ging, hadden we beiden niet door.. De drang werd steeds groter, om elkaar echt te zien.. Het feit genegeerd, dat het fout was misschien.. De eerste ontmoeting, ging verder dan praten..…

Klein meisje, onbevangen Zo puur en zo sereen Een traan voor wat verdween In andermans verlangen Haar kinderlijke pracht Genomen door de wind Geen vrouw maar ook geen kind Gevangen in de nacht En 's avonds huilt ze zacht Tot haar dromen haar bevrijden Uit haar wanhoop en haar lijden En laten zweven in de pracht Ze wil alleen maar schrijven…

De bunker staat daar maar midden in het Echo bos daar waar klanken draaiende wind keren en wanhopige kinderstemmen de bosrand verlaten de bunker staat daar maar tussen zo maar een boerderij en een kleine ondiepe sloot waar kroos stapjes lijkt te vangen tussen reeds bloeiende bermen en ontkiemend zacht wuivend riet de bunker staat daar…

Met mijn hart in duizend stukjes Mijn tere ziel verscheurd Mijn ogen vol wanhoop en verdriet Waarom is dit toch gebeurd ?…

Mijn hersengolven patronen geweven door het geweten ze dansen als doffe geluiden die breken op eenzame boeien drijvend naar de uitgestrektheid de kust ver achter zich verlaten enkel het wegsterven van vuurtorens nog net in zicht maar onbereikbaar patronen golven in mijn hoofd kom nader tot het baken droog de tranenvloed van wanhoop zet…

enige twijfel Dat wonder krijg je nog wel Het lot had een ander idee Besloot dat voor jou Hier geen plaats meer was bij mij En nam je op zijn eeuwig lange reis mee Het besef, voor weken al in mijn hoofd Drong niet door tot in mijn ziel Ik kon niet, het niet geloven Dit verhaal van haar aanstaande dood En nu, nu ik het net weet Vult wanhoop…

Een hopeloze strijd die ik vlug verliezen zal Als ik uitgeput en verdooft in de onbekende diepte val De kleuren verdwijnen langzaam uit de nacht Angst en wanhoop omdat ik al zo lang wacht Stekende pijn die me helemaal verblind De kracht die de ziekte langzaam verslindt. Ik geef me over, laat me Alleen ……

De liefde voor de Taal, die ik als mest over haar Uitstrooide, heeft haar nimmer Tot wanhoop gedreven. Toen al werd de kiem gelegd In een gedreven taalgevecht In woorden op het scrabblespel Nu in Gedichten Punt En El. We mogen haar straks roemen Dan mag zij zich Doctoranda In de Nederlandse Letteren Noemen. Ik bedoel maar...…

als muntstuk over bergen van jouw borsten wulps trillend vlees bewogen om mannelijkheid te behagen naakte ik mezelf bijna bloot gaf ik mij over aan de geilheid die je mij die avond had beloofd voordat je mijn ego had verdoofd met alweer dezelfde flauwe smoes dat je verkeerde in een dronken roes toen je het deed diezelfde nacht met Wanhoop…

het zadel uit en op pedalen staan verstand op nul, de blik op wazig turen de helse kramp, de spieren die verzuren dit was, hoe erg, de Daal en Bergselaan helaas, het kan nog erger zijn dan erg de allerergste vorm van hevig lijden waar gieren om je lichaam willen strijden de flanken van de Lange Vijverberg door wanhoop en vermoeidheid overmand…

de lades zijn eruit getrokken hun gif spreidt wanhoop rond verborgen nood valse papieren wimpelen vertrouwen weg, zelfs nu; na vijftien zomers en een arm vol dood wanneer vuur de uiteinden likken zou, zou ijs verschijnen uit hun kou, verdwaald door harde leugens eerdaags moet de inhoud sterven in een oude doos maar eerst pak in mijn…

Een klagende viool In de decembernacht Een stem in de verte bezingt de wanhoop zacht Waar is het licht dat nu zou komen Waar is de hoop die werd verwacht De stilte verstikt De silhouetten van de bomen Er is iets op komst Al weet niemand wat Een onweer, een kracht De tijd is hier Dat ons onheil wacht Dominus illuminatio mea Want het donker…

lees een boekje over bomen: zie zijn lot in wintertooi, toch zal er weer kleur op komen lentegroen het mooiste mooi lees een boekje over pauwen: zie zijn wanhoop als hij ruit, toch komt er weer zelfvertrouwen straks een verenvolle huid lees een boekje over zeeën: zie zijn onrust bij een storm, toch golft hij straks weer tevreeën na de…

‘k Loop in herinneringen als een wanhopig kind, Dat ziet de oude dingen En de' oude weg niet vindt. Maar hebben zich mijn zinnen In schone schijn verward – Zij zien verbaasd naar binnen In ‘t eigen mensenhart: - En langzaam gaan mijn ogen Naar dieper beeltenis - Ontdekken zij de logen Van wat daarbuiten is?…

Het is onbekend hoever wanhoop kan zinken naar de laagten van de zwaartekracht, voordat verkalkte echo’s onderaards klinken. Een vlucht naar stille bossen lijkt zonneklaar, daar is de massa onder humuslagen bedolven, doch zelfs hier is ongenade niet verhandelbaar.…

als je er niet was hartstochtelijk Ik las tussen de regels door als de woorden uit bleven hoopvol Ik zag het niet maar voelde het glazen plafond keihard Ik fluisterde tegen de wind in toen de bladeren vielen ongrijpbaar Ik voelde je warmte en negeerde de aankomende kou zaligmakend Ik vermeed het afscheid door weg te gaan wanhopig…