Alle inzendingen over Weldra onderweg

Bang voor gist'ren, Bang voor vandaag Bang voor zo meteen, Bang zoals geeneen Bang voor morgen, Bang dat ik het niet meer kan, Bang voor de angst Die het leven platlegt Van een echte man…

wanneer faal je in het heengaan wanneer vertelt iemand mij over de bloemen of de dromen die doen vergeten als een minnaar, dichtbij want meer, veel meer verdwijn ik in de dagen erna in een dag nooit gemaakt een achtste of een negende waar het antwoord slechts bevrucht wordt met verte en nimmer uit mijn zwijgen glijdt alsof…

Het boerengrasland geurt, belooft toekomstig hooi; reeruggen golven sierlijk, met beheerste haast, boven de hoge halmen.…

nestkastje in, nestkastje uit - weldra gepiep…

Weldra zingen de engelen een triomflied vol vreugde springen vissen uit het water vormen hun vinnen vleugels en vliegen zij ijle hoogtes in. Weldra branden alle duivels een bitter vuur van woedende wrok duiken ze als vogels het water in zonder kieuwen om te zwemmen een stikkende nood verdrinkend.…

De onderliggende wereld gaat weldra sluiten. Jouw donkere pakking zal weldra bijna elke levensgang stuiten. Avondhemel bloed doorlopen. Met jouw avondrood weerspiegelt zich een dagsluiter die er wezen mag. Ver beneden hoor je de laatste vogels fluiten. Valt weldra de stilte in.…

speelse bladeren verlaten weldra de boom alweer een seizoen…

Moord onder water weldra 'kweekmens' op menu alle leven dood!…

men steekt kaarsen aan en kijk weldra baden wij in een zee van licht…

Weldra zou Praag vallen, wist ik, weldra sprak ik mijn eerste dissidente woorden - weldra zat ik in deze dode hoek mijn blinde te scanderen. Plotseling die vreemd klinkende stem boven uw boek: 'Niets kun je voor me doen. Ga nu maar weg.' De koekoekklok roep onomatopeeën en u werd onverstaanbaar.…

een groepje dennen lange lichtgroene scheuten langs de autoweg…

Ik ben jouw grote held Groot en sterk En zelfs dapper Werpen je ogen me toe Maar als ik je daar zo Zie lopen Je schrille levenslust In haast te grote sprongen gegoten Hou ik m’n pas in Weet ik wat moed is Een sluwe poging Om het leven bij te benen…

de reis het einde waar naartoe het stof de mensen massa moe wanneer ik vreemd beneden sta en dan omhoog mijn oog opsla hervindt mijn voet haar vleugelkracht: ik zie dat iemand op mij wacht…

In het kinderzitje bij vader in de auto kijk ik naar mezelf in de trein naast me: een jongeman onderweg naar school hij kijkt vooruit en ziet me niet In een trein onderweg naar school kijk ik naar mezelf in de auto naast me: een jonge vader met zijn kind hij kijkt vooruit en ziet me niet In de auto met mijn kind naar huis kijk ik naar…

Zon brandt voeten vast in langzaam smeltend asfalt van de weg altijd onderweg naar einde zonder weg Vond mezelf weer terug tussen menshoge varens stammen met grote ogen verbaasd zonder haast Reisde door 3 landen rond een enkel punt maar miste steeds het echte middelpunt…

onderweg ik dacht: ik ben er en: ik wil er blijven ik dacht: ik kan blijven binnen deze ommuurde tuin verborgen voor tergende demonen die me verjoegen naar godverlaten oorden stil luisterend rustig ademend onder het bladerdak onrust vond moeiteloos zijn weg en ik dacht: ik kan hier niet meer zijn ik was opnieuw onderweg…

vastgezeten in een kooi van ijzer voortbewegend over lange, strakke banen vergezeld door illusie, weter van waar-en-daar-naar-toe glas en blik verdwalend in een onwerkelijk landschap waar niet op me wordt gewacht droefheid sijpelt gestaag in mijn hart als illusie laf de benen neemt.…

er zijn geen monsters meer verslagen of op handen gedragen gemaskerde creaturen dansen rond het vuur dat passie heet schilden weren de vlammen as smeult in de aarde hier en daar blaft nog een hond de avonden zijn rustiger nu buiten dwalen de lantaarnpalen in het groene maanlicht ik hoor de echo van haar stappen ze is ver weg van huis…

Weggerukt uit de werkelijkheid in verwarring verbaas ik mij over gevoel waarvan ik niet meer wist dat ik het bezat alles was grauw het dal was diep de weg omhoog leek lang en eenzaam het einddoel onbereikbaar het kronkelend pad dat ik nu volg leidt mij langzaam naar de top in het licht van jouw ogen ...…

We zijn onderweg door ons leven van de ene halte naar de volgende. Er wordt ons heel veel gegeven ook zien we onderweg veel ellende. Elke reis heeft een bestemming toch gaan wij steeds maar door soms voelen wij een beklemming waar doen wij het allemaal voor. Toch zit er wel een regelmaat in want God leest voor ons de kaart.…

de geur van hars het ruisen van de bomen een tuin vol hemelsleutel open in de wind van rode hulst en ruwe bolsters van wat kastanjes en een zoekend kind…

We liepen door straatjes waar de huizen ruimer zijn mensen elkaars gelijke zijn hun hoofd bedekt tegen brandende zonneschijn niet creperen het wanhoopsvergif niet laten zegevieren we liepen door straatjes met geopende ramen zagen brood en wijn op tafel staan met slechts de liefde als beschermengel tegen de dood…

er is geen onderscheid de voorbijgaande auto is het sluipend dier waar koren op sneeuw lijkt en aarde fluweel een weg recht een berg op kan gaan en de prairie vlak en hard als holland langs een spoor of over een spoor door huizen op een lijn de kerk, de schuur, de opslagplaats er wacht zijn langs de kant van de weg in een al…

Zwerver zonder spiegelbeeld zon zindert over het land verlegen lichaamstaal uit de zonnestralen van de zomer gehaald   omdat je naakt wilt zijn onder koelte van katoen samen onderweg naar de slapeloze horizon en de zee die zwijgt omdat de zomer zichzelf alleen maakt.…

Afscheid van Holland nemen valt niet zwaar, in Hilversum staat op beschaafd niveau een humanist te liegen; men hoeft maar een hand uitsteken om hem met een knop te smoren; uit Brussel is altijd muziek te horen. De weg naar 't zuiden weet niet meer hoe snel hij zich aan mij zal onderwerpen en ondertussen rijd ik de gemeente binnen van de verscholen…

weilanden, ze twijfelen zich groen en geel laag bij de grondse daken knikken hoofs tussen roodachtig roest op de velden bolle wolkjes toeven boven de kust, wachten met tuiten huilen moeiteloos loopt een pad de dijk op, een vogel staat te wankelen even uitwaaien…

er zaten buizerds langs de weg hun lichte buiken vingen zon, de snavels leken scherper nu ze zacht met bomen spraken het voorjaar had veel kou begraven, maar op de grond viel nog een grauwe waas en waar de autoweg voorbij kwam riepen raven dat vandaag al over was we reden sneller, toen een stormkraai wind verwachtte thuis in de zachte…

nog rond het had allang over moeten zijn vanaf de dag dat jij een ander vond werd mijn wereld veel te klein Ik verban jou uit mijn leven althans, dat ga ik proberen vrienden vinden het overdreven ik had jou allang moeten weren Dwars door al mijn verdriet luister ik naar wat ik zelf zeg geloven doe ik het nog niet maar ik weet; ik ben onderweg…

Onderweg naar jou buigt de weide voor de wind in golven van groen, van een van wilde bloemen verweven tint van de lente, van de zomer van de lach van een kind.…

overal onderweg laat ik woorden na als een uitgedund gedicht als een blik in jou richting en hier en daar zweeft er een zin - tussenin de schoongelikte alinea’s zacht uitgedrukt tussen alles wat zwart is overal onderweg wring ik me in letters drop ik souvenirs als kleine tableaus op zoek naar juist dat woord dat vertelt – waarom…