Alle inzendingen over afgewend

armen om je knieën hoofd afgewend niemand die ziet dat jij zo anders bent uitdrukkingen verborgen masker ervoor je lach is nep maar niemand heeft het door en af en toe zou je je eens bloot willen geven gewoon alles vertellen wat in je zit maar je houdt je mond stijf dicht hoofd tussen je knieën je leven vervuild niemand die ziet…

liefde aanvaardt het sterven niet dat zei hij afgewend en moegewaakt toen Gods woorden vielen naast het nachttij en haar dode lichaam dat in het toegewaaide duinkleed geen beloftes meer droeg ik zag hoe hij afstand nam van haar slaapliedje, nog teder in zijn lijf zoals vergetelheid ademt over woorden in een te korte tijd…

Zie ik haar weer als mijn ware, voor een gevoel en een moment, toch wil ik niets van haar bewaren; houd ik mij harder afgewend. Maar nooit gehouden is nooit verloren. Ik droom van zaken niet geweest; zij kon mijn stilte niet goed horen. En nu is hoop opnieuw geboren, zonder waarheid, zonder leest, om mijn sluimer te verstoren.…

ik zag je al van verre staan je trok me aan als een magneet hield je hoofd wat schuin schouders afgewend een glimlach die me kent handen waren warm ogen koel je liet mij zacht het ijs ontdooien je blikte dieper dan je mocht ik voelde me verlegen wist waarnaar jij zocht we zagen in elkaar de ander dromen ik zag je meisjeshart…

De dagen van jagen en veranderen zijn stap voor stap voorbijgegaan zo aangedaan ben ik en aangerijpt en tanend als de maand september dat vruchten van de bomen slaan en herfst de eerste kleur bekent waar zomer zich heeft afgewend en straks naar oud verleden geurt en al wat ik heb afgekeurd zal levend zijn en waar gebeurd en soms geschikt…

in de nacht heb ik strak van ongemak op de slaap gewacht ik open het verleden dat zich vloeiend vermengt als een aquarel met het heden van alledag wat laat ik zien waar toon ik me de meester van de afgewende blik waarom kijk ik schuw achterom het lichaam omarmt sluimerend mijn ontwortelde ziel ver weg diep achter me vliegt een zwerm…

weet je nog dat we ergens naar zochten een gedachte een vermoeden een boek vragen zonder antwoord dat we steeds meer verdwaalden tussen zinnen en beelden dat we onze gezichten hadden afgewend weet je nog dat we ergens wel wisten dat tellen en meten ons niet verder brengt dat de kraai altijd de vogels verjaagt dat de wereld een landschap…

ik zag je al van verre staan je trok me aan als een magneet je hield je hoofd wat schuin de schouders afgewend een glimlach die me kent handen waren warm en je ogen koel je liet mij zacht het ijs ontdooien ogen keken dieper dan je mocht ik voelde me verlegen wist waarnaar jij zocht we zagen in elkaar de ander dromen ik zag…

Hoofden afgewend, toch volg ik jouw gelaat. De ondergrondse spiegel toont jouw bezorgde blik. Onzekerheid, nerveus, jij boos en stil ben ik. Jouw mooie plaatje lost snel op, nieuw daglicht dient zich aan. Ik zit hier aan jouw zijde, zo met je lot begaan. De metro duikt opnieuw, de angst diep ondergronds.…

zij hebben de ogen afgewend spelen in de wereld van blauw licht zelden zien zij een gezicht als zij kijken dan ontwijken ze de blik een reflex die rust moet geven na een jeugdig leven van alert moeten zijn in totale uitdaging zijn zij ten onder gegaan alles was gericht op status en een goede baan zelf zijn zij kind gebleven…

Als een schip in de eeuwigheid verankerd Ligt ver van de oevers het kasteel in 't meer, Der wereld afgewend, hier onveranderd Het rijk van bos en water en weleer.…

we niezen in het geniep we kappen zonder te snappen we vermijden mooie tijden en zijn zo moe aan bevrijding toe ongeremd, niet afgewend ongestoord, niet ongehoord uitzinnig, krankzinnig gewoon!…

Zelfs wereldbranden worden afgewend: er komt ook een zelfdenkend president. .....Nieuwsfeit: De zelfdovende sigaret is sinds maandag verplicht in de Amerikaanse staat New York. Nieuwe wetgeving bepaalt daar dat uit oogpunt van brandveiligheid smeulende peuken uit zichzelf moeten uitgaan. (Bron: Nu.nl).....…

Met het hoofd geheven, Vol tegen de wind Schijnbaar verder leven De ratio die wint Geen traan, maar dapper, Het gezicht is afgewend Gaat de tijd steeds rapper Maar niemand die mijn ware kent Toekomst aan de horizon Hart nog in verleden Dat wil terug als dat nog kon Geteisterd wordt de rede De rede die het verliest Van immer bonkend…

gekromd gelegen mededogen op de koude grond het hoofd deemoedig neergebogen met ogen niets ziend in het rond een zwarte lepel open mond geen woorden de ogen afgewend van afgebroken staren en magere handen die nog futiel gebaren de koude kruipt geniepig diep verkrampt mijn ingewanden zoals je daar nu ligt ooit sliep verkleumde…

Je blik is soms van grote dingen in deze wereld afgewend, omdat je in het meest geringe het al omvattende herkent. De jaren volgen op elkander je voelt het, maar je zwijgt, dat een eeuwig durende kalender de dagen aan de dagen rijgt…

"Dag lieverd, daar ben ik weer", helaas blijven ook deze keer haar ogen onaangedaan afgewend: reeds 't afscheid, tijdstip onbekend. Onmogelijk haar aandacht te vangen haar blik blijft onbewogen hangen op 'n onzichtbare plek op de wand.…

kon ik je maar zeggen wat ik werkelijk bedoelde, maar die nukkig afgewende rug maakt dat ik het verwoorden nog steeds niet durf, omdat ik de kou al voelde die volgen zou, al voor het laatste woord, gewogen en te min bevonden, de poel van onmin deed ontluiken.…

het hoofd afgewend vertelt over het onbewoonbaar plan van een mens op zichzelf in afwezigheid vastgesteld ontkenning van 't bestaan niet zomaar de overgave aan 't zinloos mensengeweld tussen koffie en koek kijken naar 't vergaan van alweer leven in een smalle Gazastrook met kinderen achter vurige lopen huilt hij met elke letter zo hartstochtelijk…

Ik struikel over elke stille morgen, ‘k heb mijn ogen afgewend. Het licht verstopt zich in mijn verdwaalde blikken, waterdruppels doen mijn gedachten steeds opschrikken. Heel zachtjes huilt het diep in mij, zonder woorden, maar zo heel dichtbij. Ik zoek jou in een tranenzang, samen kwetsbaar, samen zo bang.…

berg zand aan weerszijden twee vastgesnoerde vrouwen in het midden zit jij op een plank hoofden handen en voeten van lindehout dezelfde gezichten in berusting gestold onthutsend ongeloof over wie zij zijn als in een stomme film de weidse gebaren de sprakeloze ogen in het verstarde gezicht het gemis aan moed van het afgewende…

wel bij nieuwe maan een lichtschijn tussen de nevels door ziet komen of dat meent te zien haar onverwacht ontmoet er vloeien tranen, woorden zingen van een zoete liefde eens, een schim haar verbitterd hart, ogen vol boosheid zijn niet milder te stemmen bewegen tot een traan vergeefs vergeven doet zij nooit en niet het hoofd blijft afgewend…

De wang waar het gezicht om vroeg, Staat in afgewende ogen Nog af te lezen, als wens naar huis.…

Nu rijst de zon boven de doodsvallei waar schuld en zonde onder gaan, nu spelen licht en leven vrij hun spel in ons vernieuwd bestaan, nu zingt ons hart een nieuw lied voor de Heer, de toekomst heeft een nieuw gezicht, vreugde kent nu geen einde meer, wij groeten blij het morgenlicht, de dreiging van de dood is afgewend, het kruis is ons…

Verdreven zijn verspilde jaren, het duister afgewend. Gebleven de zon, de wind, het firmament. Uit: 'Dichter op de huid', Christian de Valk Uitgeverij Elikser, Leeuwarden Zie een bespreking in Meandermagazine, Klassieker, 166…

Zij weigeren te wiegen in een zo dunne wind bedriegelijk als in een tijdperk van de rede doen zij zich gelden in het volle licht en afgewend. Het regent 's middags druppels warmte, reddende scherpe stukken warmte in hard licht verstrooid. ------------------------- uit: 'Spinroc', 1958.…

Ik hoef geen stoeipoesen meer in mijn leven, die types hebben zich gelukkig van mij afgewend, genoeg door hen geleden, genoeg geduvel gekend, mijn hart is verlost van een koortsig leven!…

akkoorden het Bijbelboek zonder stof op een opgeruimde tafel als ons vader daaruit leest houd jij gepast je snavel mijn geloof is uitgegraasd zonder de hemelse weiden mijn eigen geest verliet die vorm van belijden de liefde voor de Heer uit kerkelijke kelen ik mis het samenzijn niet en met mij nog zo velen een ziekte heeft mij afgewend…

braindrain de schoonprater springt van nest naar vogel en blijft opgetogen in de spaghetti van glossolalie lepelen bepaalde aspecten moeten worden meegenomen als je niet bepaalde effecten voorkomt maar kunnen ook blijven liggen als vorm van antwoord zoals de schepping ook is bepaald die met mensen in de supermarkt al te toevallige offers heeft afgewend…

te staan die weg duurt levenslang en eenmaal ingeslagen raak je steeds verder van het kind zijn vandaan het zonder moeten maakt me toch zo bang en toch ik heb hem altijd nog herkend in alles wat ik heb gedaan hij hield zich rustig op de achtergrond hield van mij en ik van hem heb op de weg z’n verbeelding deels losgelaten me nooit afgewend…