Alle inzendingen over as

Er komen hopen as in bed. Ze rusten nu in vrede. Hun ouders slaken zucht na zucht. Hun harten zijn gebroken. Wat later zegt men opgelucht: 'Ze zijn gestopt met roken.'…

." "'k Heb 'n swager, net as uwé, Die s'n borst is ook sou rouw; En wat heb die al verdokterd!" En de man zegt: "Zo, juffrouw." "Onlangs had ie nog so'n vleuchie, Dat j'ies beiters wachte sou; Maar 't is nou al weir feul slimmer." En de man zegt: "Toch, juffrouw?…

tot woestijn, De man ondermijnt het gezag, En lag, Verlangend naar water op de grond in de scherpe zon, Die snijdt door de lucht, Kilometers weg van de klok die tijd heet, Is het kind breed lachend, De afstand is niks zeggend, Als internet oneindig is, "Meisje draaiend op de dansvloer, Wankel is de stabiliteit van de draai om haar as…

misantroop) Met de mimiek van een versteende natuur waarbij de zwarte lucht zijn harde grijns verpulvert Met de thermiek op het laatste uur van krijsende vogels die in vlucht cirkelen en die zich in duister hullen kruist hij zijn armen met illustere blik en ogen branden een gat in de dag als gloeiende kogels Zijn gedachten waren als de as…

griene brij stegere wyt de kikkertsblom yn de spegel oan de loft de hynderbline nacht it tsjuster fan de dei mei inkeld springstjerren wylst de wrâld fan it ljocht útbrekt yn tûzen kleuren is de himel swart-wyt en lokket neat nei de dea - libben lûkt oan dyjingen – dy’t troch it ljocht fûn binne harren heuge noch de stjerren as…

Ons as zal vredig rusten. Samen zullen wij bestaan.…

door hun zonnegod geraakt regeren trommels waarin de mensen hun ware krijgskleur tonen vervoering op gezichten krijgen de tooi van regenbogen, een permanente liederen ontkiemen op de ranke lende van een vulkaan gewortelde voeten in de levensoceaan een ode aan godvergeten goden en op de longen van de wind perkament getekend in de as…

Een vuurvogel op weg naar de diepten der aarde, waar vuurvogels aan het eind van hun leven na hun sterven weer herrijzen uit hun as; zo kent de Phoenix vele nieuwe levens, waarbij de grauwe eindtijd zich telkens weer wisselt voor het prille vitale begin van een ontluikend gewas.…

als schapen naar de les Denken over sommen na In de metafysica Lippen rood als rozenblaadjes Fluisteren geheime praatjes Babbelen om niemendal Van wat nooit gebeuren zal Meisjes van de H.B.S Gaan als schapen naar de les Denken over sommen na In de hoge algebra Rose nagels, tere handen Rode oren, blanke tanden Bloesemwangen zacht as…

een vriend, jarenlang, een gabber meer dan dertig jaar van mijn leven, gemoedelijk en zonder dwang, bleef hij zichzelf geven, onschuldig en zo puur, voor mij zo helder als glas, geen kwaad zag ik in het geven van vuur, want hij verdween toch telkens weer in as, al die jaren was ik mij van geen kwaad bewust, niemand kende de gevaren om hem…

Vertel haar, de tuin sterft ook en wordt wedergeboren met alle mogelijkheden van aardse liefde zo is leven, as zondag is om nu te toasten op de ontluikende lente op de zes en vijftigste dag van ook dit jaar tijd glundert. Tijd voortzeilend over ook het eeuwig ruime sop steeds golfbewegingen ook in hart en ziel verweven mag geven.…

verwant is Een oorspronkelijk Platonisch rijk, ver weg van Sidon, Tyris, daar waar nu nog de Levant is, ouder dan Persepolis laat staan Constantinopolis Eeuwen voordat het Foenicisch zeevolk - volgens de Aeneis - van Carthago en 't Iberisch schiereiland met zijn milities Rome tartte en heroïsch tweemaal, als de vogel feniks uit z'n as…

enkel het niet meer stromen van het bloed het niet meer kloppen van het hart waar ik nu ben beland dat weet niemand Ik ben in kracht aanwezig vragen blijven onbeantwoord ik weet nu hoe het is de weg naar de hemelpoort Ik fluister in jouw wees niet bang er is een magische opvang Zo wandel jij met mij samen dode lichamen worden as…

Moeders hebben, zei ik al eerder, het eeuwig leven, bewaken en bewaren jou in hun moederschoot blijven de as, het wegende in je, zelfs na hun dood.…

Ook kom ik nu langs de vissersboot waarmee we as van mijn vriendin uitstrooiden op zee En ik woonde vroeger een paar jaar in de bergen en soms ga ik er weer om me zoals toen te verliezen in de toppen, haar witte glinstering…

Het kwik heeft in het Britse Lagerhuis een dieptepunt bereikt, het kan niet lager. Geen strijder, pleitbezorger, fakkeldrager belichaamt nog elan in dit gedruis. Dan laat Elizabeth wat van zich horen: Ze slaat hen allen deftig om de oren.…

Gisteren huilde ik enkel en alleen zijn ruw vergane as mijn treurnis deed dat stof enkel en alleen wat dansen dacht ik Vannacht blonk hij als glinsterende ritselende confetti zweefde woordeloos en onherkenbaar ergens tussen de zandwitte sterren slechts opgeblazen eilanden en de bleekgestraalde stranden slechts gevallen sterren Tot…

Hebt gij, of geen leed u deerde, Ooit het vuur, dat u verteerde, Driest verloochend onder de as? Weet gij wat het zegt te schromen Dat in ’t spel der ochtenddromen U het beeld van haar verass’ Die toch nooit de uwe zal wezen?…

Zo dekt een donkre wolk het stralend zonnelicht, Gelijk mijn Liefste nu zijn vriendlijk aangezicht; Zo lang dat in mij scheen, slóeg mij het hart van vreugden, Toen was ik sterk, en zong en sprong langs 't pad der deugden; Maar nu zich eens verbergt die Goddelijke schijn, Bevinde ik mij een worm, in stof en as te zijn.…

twa blaue joggers rinnen mei harren koppen tsjin de hurde wyn lâns de iere Wetterskipdyk, de grize wolken yn 'e loft lizzen as een winterflues oer dit tsjokke, griene lân se sjoggen op harren horloazje, dat eltse fiif sekonden piepet, en se witten, oe sa krekt, hoefolle tiid ferlern is en foarby, sûnder dat se eat sjoen hawwen, fan de…

Formally known as Boogie Woogie. De gier heeft zich al vol gegeten. Dan het konijn. Dat konijnig langs het prikkeldraad huppelde, dat gat en groef wist te ontwijken en uiteindelijk zelfs van de gier werd gered, om door de mens te worden geschoten. Fijn kerstfeest, broeder Jan. Maar wat maakt dit feest fijner dan? De jus op ons vlees?…

Daar waar je nu bent op gegaan in het stof je lichaam verwordend als as weet ik je bent geweest je was. Jouw tijd is nu verleden jouw kleur jouw passie jouw galante verschijning is met een ruk wind mee verdwenen uit het heden.…

ander van een Amerikaan of Hollander zij waait door de bomen, loopt ruisend over een blad en ik heb er nooit genoeg van gehad Het is God Die Zijn adem aan mensen gaf Hier is het bospad en ga ik rechts af Daar ligt een blad van een eik en s-winters wordt die geel Haar kleur is misschien gewoon God Zijn wil de dunne nerven lopen door het blad as…

De worm getransformeerd tot Flermuzanus Stond in Voorspellingen van Nostradamus De wereld zou vergaan in schuim en as De Krakatau en de Tambora later Doofden 't licht der zon met wolkenlava Gods toorn om zondeval van 't mensenras De eerste bug sloeg angst in mensenharten Paniek voor duivels ondergangsgevaar Van 't heilig…

Oh lieve help de maan wordt steeds maar kleiner Als dat maar goed gaat op de lange duur Als ie verdwijnt dan duurt een dag 6 uur Niet alles wat zo klein is is ook fijner Elk nadeel heeft zijn voordeel...voor een slok zit dan de vijf wel vaker in de klok…

me schilt ende betrouw siet ghie mie anne dun enst raoke oew gesichte mere oawer dun least dien skouder gedraeghe un ganse lief is oe an te siene als geliecke verskole piene die werme skout sich slegts in wienig telle as diene oge glaense doch seltsame kere gelieke die klostertuune omrinkt ut oewe siele alwaere ut oe self…

Laat onze zachte melancholie opdrogen, gekrompen eenzaamheid uitwaaieren als vergeten as. Opnieuw geboren, ons aarzelend samenzijn laten rijden en dansen op de magie van de sintels.…

een geduldig minnaar wacht een devote goudsbloem in zijn late bloei versierd door restanten oudjaarsvuur blinkt als het opgepoetste voornemen uit een vergleden jaar goudgeel vergeten figurant een minuut slechts lijkt de wereld brandhaard, smidse van de menselijke geest maar doven zal ook deze stookplaats zieltogen in haar eigen koude as…

Maar in Vlaanderen ben ik geboren, waar de nevelen domen, In een klein dorp, waar achter de beteerde muren, Onder stormende luchten, geladen met as van de rokende vuren, Nog arme, maar koppige varenslui wonen.…

Mocht ge, als ik niet meer zal wezen, 't Stille graf mijne as bewaart, Eenmaal nog dees lettren lezen, Zeggen: "Druk hem zacht, o aard'! Helmers was mijn vriendschap waard'!" Oktober, 1812.…