Alle inzendingen over baar

‘je bent oud’ zeggen ze, ze keert zich om en kijkt naar al haar woorden een samengeraapt vocabulaire gaapt bodemloos de put voorbij en blij draait zij zich terug ja ze is oud; ze draagt de dag op handen en met flair gebaart ze, dat het mag wis en waarachtig blijft het fout haar jonge kant nog te belichten, maar alla- ze is er nog…

De zee toont bij vergane wind nog hoge gelaten golven met bolle gladde ruggen vol stille schuimslierten waarin luchtbellen steeds verstoppertje spelen de traag slinkende welvingen tillen en duwen het schip voort geven de reizigers bemoediging en verlichting het loerende gevaar verdwijnt voert kwijnend een griezelspel op grappen zegevieren…

Een vrouw die baren moet. Een man die sterven gaat.…

Onder een badlaken een meisjesbeen zandkorrels verraden een zomerse dag gestrand in eeuwigheid De dood die IS zaait angst Vliegtuigen keren terug zonder dromen De zon achtergelaten op een kwetsbaar strand Tegelijk een stille straat in een rustig dorp Een egel roerloos langs de kant van de weg Geveld door snelle onachtzaamheid We zijn…

schoonheid is niet aan te raken ik ervaar dat met mijn ziel, een kwetsbaar baken, die roert, beroert en ontroert maar altijd is, ook tijdens gemis immers dan is het vaak zoeken naar troost of zalven van een wond dan schenkt een kleur of roept een beeld dat neigt naar liefde, naar het gebroken nabij waar de nacht de dag besteelt het lijkt…

ik sterf aan mijn huid waar jij nog flirt met bloesem mijn ogen dimmen telkens meer, de glans van binnen lijkt te tanen jij daarentegen verbeeldt een eeuwig wuivende verenpracht, in dit moment dat jij met mij deelt buig ik verder terwijl jij lacht…

letters zweven voorbij op zoek naar een plek in woorden gevoelens woelen in mij die nooit bij me hoorden al de letters nu op een rij vormen plots wat we ooit waren weer jij en ik samen wij en het juiste gevoel wordt opnieuw geboren kruipt weer omhoog in mij een woeste zee te woest voor woorden komt gelukkig langzaam tot bedaren met…

Harde storm op zee schept benauwende vaart, wil zeemanskunst en veiligheid sterken, brengt klemmende drukte bij het werken. Alles klaar? Nieuwe spanning wordt gebaard. Mensen liggen duizelig en verzwaard, kunnen niets meer van reisvertier merken, zien rondom hun rustplaats zwarte zwerken. Is deze ellende spoedig bedaard? Gezonde dichters…

Neen...neen...Al de stemmen zingen mij: Ga mee op zee, met de baren van Kristus, met de baren van de Loreley. 18 mei 1918 ------------------------------------- morose - somber, droefgeestig…

je staat op en het wordt langzaam avond je gaat aan de bar zitten en het wordt langzaam licht…

Laat de angst toch Varen Over de wilde Baren Ga in een hoekje Mediteren Daar zal je meer Van leren!…

Een gedreven poëte uit Laren wou allemaal dichtertjes baren. 'Die krijg ik,' dacht zij, 'als ik dichterlijk vrij.' Ze zong limericks tijdens het paren.…

ik heb ze zien spelen de kleine orkesten niet alleen hoempa maar ook kamermuziek voor een uitgelezen publiek of in de zaal naast de bar waar dans de inname snel groter maakt in het zicht van de kleine uren belt overlast traditioneel de bekende klachten van de buren dan selecteren vocalen een eigen groep neuriën anderen…

Dan, als ik tuimel in de kist doodsoverwonnen en bezweken, laat mijn twee handen zijn ontbloot, en uit de baar naar buiten steken. Dat, als ik het paleis verlaat en langs de grote weg mij richt, een elk mijn schamelte ontwaar' en worde door mijn lot gesticht.…

Ze legt twee “wereld” bollen op de bar Die spreiden zich gedwee In een weeld’rig decolté Z’n ogen staren star. Hij buigt zich nu naar voren Om haar bestelling aan te horen En met zacht geluid betovert zij Als de eigentijdse Lorelei. “Pardon” zegt een tikje schor een kale heer met snor, En een stem, die zeik’rig zeurt.…

Van schip op land gespoeld in hand van jutters schat geworpen, storm bekoeld in wiegen en in sussen, als meeuwen heel gevat de top van baren kussen.…

steeds bang voor hemelse dreiging stug volk van een schrale witte zandbodem met paarse heide en donkere jeneverbessen witte wieven des heeren onfeilbaar woord somber starend naar de onvruchtbare grond bossen vervagend in mistige verten de weemoedige roep van nachtvogels onzichtbaar in het huiveringwekkende duister alles getuigt nog van een bars…

Lucht ijlt lijkblauwe slachtoffers drukt met forse klachten de rouwenden de kop in rukt het zweet met tuiten uit. Van de geëpileerde wereld blijven ingebakken kraaienpootjes over een oog dat niet meer sluiten kan. Bladeren schrapen radeloos aan de wind- stilte, hangen opgehangen in hetzelfde schuitje uitgeperste vuurcocktail. Barbestelling…

Gij die gebaard hebt, en in moeder-smart gestaan, hoe ben ik als een tuin voor uw gepijnd verlangen? Hoe gaat ge in barre hoop, hoe draagt ge onvruchtbre waan, en heeft uw liefde een liefde om mijn gelaat gehangen?… Al slaat in mijn moe hoofd uw zware zomer-geur, Vergéefs zult ge, als een roos, uw adem míj-waarts keren; want, ben ik úw door…

Huis waarin ik woon leefde 'n ambteloos pastoor met z'n huishoudster; geliefden tot in de dood wat de kerk hun verbood Twee rode rozen bloeien zomer's op hun graf door niemand gepoot; in onze tuin heel bizar groeit 'n zelfde rozen paar Het zal toeval zijn plaats voor m'n gemoedsrust een mantel van gaas; mantel om de rode rozen op het…

ach dames, blijf niet langer onbevlekt een goddelijke taak voor u is ... baren het veilig vrijen blijkt nu vol gevaren zo heb ik na wat rekenwerk ontdekt het is de kinderloosheid die ons nekt gehoorzaam mij, sla ongeremd aan ’t paren houd Nederland straks financieel gezond behoedt u voor condooms en ook voor pillen maak van de ware liefde…

Zit het soms wat tegen, of je voelt je depri of ontdaan, Vind je verborgen in een hoekje wat zonnige herinneringen Aan betere tijden en tijden die nog komen gaan.…

deze kant kleeft aan jouw liefde maar hield mijn oever onbereikbaar voor jouw aalmoezen Mijn hand op je schouder rust als een laatste gebed om de schreeuw te verdoezelen in een stilte die geen oren heeft Resten nog de wegstervende voetstappen op het gekozen pad der eenzaamheid Ik doe geen oog dicht deze nacht waarin rozen doornen baren…

('s Avonds) Als ik loop Zie ik sterren en De mooiste die ben jij! Onweerlegbaar…

Breng aàn uw kransen Van schone gedachten En daden; laat glansen Wat ge onder hem wrocht als hulde op zijn baar; Zacht roeme Uw mond zijne weldaân; elk woord zij een bloeme Voor 't dode Jaar.…

Zij bevaren de zeven wilde baren; om de Kaap heen zijn zij niet te evenaren. Hela, hola, hijs de zeilen. Wij weten van wanten, wij weten van het reilen. Wij zetten koers om de Goede Hoop. Ons hart ligt op zee en klopt sneller op wereld's zilte bloedsomloop.…

Ik heb het tegen Gijs met vijftig tegen honderd afgelegd zijn oud-ivoren hoofdje, zoëven vlot geraakt uit het vertrouwde groene licht, hangt met een blij gezicht boven de bar zijn dorre handen vatten met een teer gebaar het borrelglas, hij zegt ik ben al bijna tachtig jaar u bent nog jong dat komt nog wel terecht. ---------------------…

een zomerse zondagnamiddag op een open terrasje aan de zee genieten van een ijsje of een thee of wandelen langs het goudgele strand kijken naar het neerslaan van de baren met de zwiepende wind door je haren tot je huid bijna rood verbrandt je ziet die fleurige mensen op de promenade je slaat hun doen en laten gade oudjes lopen met hun hondje…

Jouw wieg werd een baken op woeste baren. Ongehavend meerden wij aan, vermeerderd.…

Ik baar Ik baar zoute meren En kijk hoe het gras opgaat In krommend riet dat op maat Zwaait naar zwanenveren De rimpelende boom buigt en kraakt Knielt zijn takken het water in Eeuwig drinkend, alleen zijn kin Het water dat de bladeren maakt…