Alle inzendingen over beminnen OR gedachten

telkens als de dood zijn aanwezigheid laat voelen schaaft hij aan leven steelt een lach zal een deel van mij bekoelen ik herinner de weelde bewust geklemd in gedachten totdat zij als zand door de vingers glippen zij hebben nagelaten de pijn te verzachten * ik maak de dood tot mijn lief om eindeloos te beminnen zullen dan…

je gedachten dan te sussen en je warm te laten rusten in de armen waar je hoort…

Ik heb stapels aan archieven in mijn onbewuste mee te dragen een dag is al een druppel in de oceaan dat is niet overdreven en het bestaat, zo lijkt bij mij, uit chaotische lagen Van kennis en gevoelens, zeg maar al het wel en wee, onnoembaar aantal ervaringen zijn in lijf en geest verweven tot aan het moment van heden en ik lijk al ver in mijn…

De hemel is zo troosteloos grijs, Het wil niet dagen... De wind zingt in de bomen een wijs Van klagen... Ik hoor de droppelen nedergaan In ’t neevlig duister, – Voor ’t open venster blijf ik staan En luister... Zo stil is ’t overal om mij heen Op donkere wegen... Alleen het troosteloos geween Van regen...…

Een dagboek zwart beklad met een beetje kleur misschien- Wist ik dat het over was want eerder kon het niet verliezen- Daarom zing ik een afscheidslied van eerder- Om je te laten weten dat ik aan je denk altijd.…

M'n hart, heeft een vriend maar dan als 'n pen die pompt in plaats van bloed de inkt vooruit zodat het op papier weergeeft wie ik ken soms gevoelig maar zo kwam het tot dit besluit mijn gedachten, laten voelen wie ik ben.…

ik zalf je met fijne woordjes waarmee jij vroeger bij ons meisje, van die rode vlechtjes draaide ik weet nog, aan het eind een flinke krul en zij met haar bleek gezichtje kende de wereld al beter dan dat we beide dachten maar jij, die me nu verzorgt me troost op het bed dat stil van woorden maar druk van gedachten zich uit met kleine…

~ De grote liefde II ~ In doordringend beminnen kijken je diepe blauwe ogen me aan Het gevoel dat je in me losmaakt laat de vlammen uit m'n hart slaan Je omarmt me, warmt je aan me aan mijn liefde, aan mijn ziel In doordringend beminnen sinds de dag dat je voor me viel In doordringend beminnen spreekt mijn gevoel voor jou de woorden…

staan Maar toch, iedere keer als ik je zie word ik weer slap van binnen wat heeft het er naar gemaakt dat ik jou ben gaan beminnen...…

Ik hoop dat je ook op mijn liefde doelt, En dat je me net zo zal beminnen.…

Naar kauwen, vrienden, vrouwen, waarover ik mateloos fantaseer, omdat ik beminnen wil. Dat het niet jij of ik of wij, maar dat het de liefde is. Dat het diepe gevoelens zijn, die ons in leven houwen. Meningen zie ik verdampen, tot fijn luisteren en kijken. Gedachten zie ik drijven, zoals wolken met de wind.…

en schenk mij licht lees mij uit, lees mijn hoofd stuk schenk mijn geest totaal geluk les mijn dorst, dicht mijn zinnen leer mij de poezie weer te beminnen…

Een vrouw beminnen is de dood ontkomen, weggerukt worden uit dit aards bestaan, als bliksems in elkanders zielen slaan, tezamen liggen, luisteren en dromen, meewiegen met de nachtelijke bomen, elkander kussen en elkander slaan, elkaar een oogwenk naar het leven staan, ondergaan en verwonderd bovenkomen. 'Slaap je al?…

als het jaar zijn einde nadert verblijf ik wat dieper vanbinnen de hemel duikt dan ongevraagd in mijn ziel alsof ik het sterven, haast gedwongen moet leren beminnen het hangend grijs dringt zich door mijn huid om de maakbaarheid te vertragen en de winterslaap te verkiezen tot mijn allerlaatste bruid als hoop verder reikt dan het…

Blijf bij mij, en ik zal je elke dag opnieuw beminnen.…

daken kleuren roodbruin in het land, bomen kijken er verliefd door vensters op zoek naar nog wat warmte binnen, ze vertakken zich als nesten of ze in de herfstzon kleintjes verwachten. de beige muren van Pontoise steken af bij de sapgroene, cadmiumgele velden boeren schuifelen niet in dit schilderij, Pissaro heeft ze allen in bed gestopt…

Om te vergeten speelde hij in zijn Theater van beminnen met zijn poppen daar van binnen om te zeggen wat hij wou maar nu verbeeldde met een lijf waarmee zijn stem iets kon beginnen en zich spreken zou tot hen die hij zou spelden op zijn mouw Ik hou van haar - mijn hele leven en zou haar echt alles geven waren steeds zijn laatste woorden…

zoveel rechters hebben hun oordeel geveld in het begrensde land dat in de boeken staat beschreven, de verdrevenen opnieuw verdreven beschermd wat zo beschaafd in naam van koningin en vaderland met alle wapenen wie anders is te lijf, te lijf gegaan de wet heeft opgesloten die als kind werd opgejaagd in chaos van besloten huizen, de kelders…

Een muze beminnen is goddelijk, voor een poët. Dichters begrijpen de roerselen van uw ziel. Ze herkennen de liefde in uw ogen. Laat hen tot uw stoutste dromen toe. Geef hen al uw zorgen en uw smart. Nooit worden verlichte dichters moe. Onvermoeibaar beroeren zij uw lichaam, en uw geest. Zorgen tillen ze van uw schouders.…

Zonder liefde kan men niet beminnen; daarom wacht ik hier op jou. Ik heb steeds de geluiden van de angst overstemd. Mijn mond weigerde zijn klanken te imiteren. Mijn gemoed bleef altijd op de vrijheid gericht. Ik heb met een mes op de muren geschreven. Mijn hand kerfde telkens dezelfde naam. Ik heb klanken naar een melodie toegezongen.…

Vandaag wordt je gezicht in een gedicht opgenomen, gelijk de gedachte aan beminnen ik richt me tot jou, mijn lief en tot je oude slaap leg mij neer in die duisternis.…

Gewoon maar een kleine glimlach een blik uit groene ogen een gedachte zo zachtjes en dan toch een geweldig gevoel. Het was moeilijk te begrijpen dat ik van je hou want daar was nog die andere met die ik al lang gebonden was. Wat moet ik nu verzinnen om jullie beiden te beminnen? Was dit nu nog echte liefde? Wat een vreemd gevoel!…

Heerlijk in de zon Voeten in het warme zand Mijn blik gericht op zee Neem brood en koffie mee Zalig zachte zonnestralen Geven zand een gouden gloed Zeebries streelt mijn huid Meeuwen krijsen herkenbaar luid Bijzondere schelpen Op zandbanken gespoeld Vanuit de golven uit de zee Neem ik deze dag weer mee!…

Iets of iemand spreekt in mij, vaak wisselen we van gedachten, maar niemand spreekt of sprak. Steeds vaker neem ik besluiten, die ik onmogelijk zelf kan nemen, alsof een stille stem me leidt. Altijd voel ik een aanwezigheid, wanneer mijn gedachten zwijgen. Geleerden noemen het intuïtie. Gelovigen geloven in God.…

over hoe zij haar hemel om hem heen bouwt hoe zij elkaar onder hoogspanning beminnen omdat zij nog steeds met een ander is getrouwd...…

Mijn Lief, mijn Liefste, diep van binnen enkel wil ik jou beminnen met hart en ziel en zaligheid tot aan het einde van de tijd.…

Haar woorden echoën nog na Zij klonken lang als een vonnis Niet door haar uitgesproken maar als bevestiging van mijn kwaad Niet kunnen beminnen Niet kunnen begrijpen Nu klinkt zij opnieuw als een strelende melodie Ik hoor haar voel haar omdat jouw muziek mij ontvankelijk heeft gemaakt Jouw beeld geeft gedachte die zorgt voor blijvende beweging…

Mijn gedachten reizen naar je toe, de wens is de vader van de gedachten. Ik ben het leven nog lang niet moe, want jij kunt het zo verzachten. De telefoon die gaat ineens over en ik weet het zeker, dat ben jij! want het is chemie en geen getover, de leegte is weg, ik voel me blij! Na een paar dagen al, ik mis je...…

Voor de verliefden is er maar èèn hartewens Elkaar beminnen.…

Gedachten in mijn hoofd schrijven poëzie voor jou Gevoelens in mijn hart maken de man in mij wakker Tinteling in mijn vingers voel ik bij jou Jij kan onweerstaanbaar beminnelijk zijn Samen met jou de ladder naar de hemel beklimmen Ons paradijs hier op aarde Wij zijn voor elkaar geboren Wij zijn voor elkaar…