Alle inzendingen over berooid

Wij rennen ras naar het altaar onze honger kan niet wachten vleselijke liefde te betrachten boterbrief daarvoor, aldaar Leg sintelstenen openbaar bid wiens ook hoger machten om dit kippetje te slachten eer de schrans met huid en haar Rook likt lucht vol ziltekruid wit van maagd`lijkheid berooid als ze zacht door sluier sist…

Wanneer het geronnen bloed door de mazen van de schijn is weggevloeid, kleeft de smart van arbeid aan ieders handen, nestelt rechtvaardigheid in de scheuren van ons boetekleed,die als lompen aan de wereld werden uitgedeeld, wordt het lichaam van de berooide aarde met nieuwe gaten doorzeeft, waarin nieuw zaaigoed resistent wordt in alles…

Het zijn slechts voet-prints die we achterlaten voor de eerste stap nog onbedorven zand, waren slechts een korter leven beschoren dan gedacht de bezem van de tijdswind kwam eerder dan verwacht als ik ergens anders aarden kon ben ik rijk of berooid door eigentijdse en vervlogen symbolen gedwongen afwezigheid dat er al iemand voor…

laat Uw machtige hand alle kracht schenken aan hen die hulp verlenen aan de arme berooiden getroffen door dit vreselijke gebeuren de wegen van de Hemel zijn voor ons stervelingen geheimzinnig onvatbaar maar hebben een bestemming wellicht zullen we na 't aardse leven en zwoegen meer begrip hebben voor leed en tegenspoed die de wereld…

Maar vraag je: “wanneer heb ik U dan berooid gezien?” Kende jij geen weduwen, armen, berooiden nabij misschien? Die oude vrouw op de hoek naar wie geen hond omkeek, De asielzoeker wiens leven jou nog geen stuiver waard bleek. Wat je voor één van Mijn minsten niet hebt gedaan, dat heb je ook voor Mij laten staan.…

Ik kan wel knielen en mijn schedel breken, kluizenaar worden of wellicht cipier, het kruis vereren, met gevangnen spreken, in regen lopen om een nachtkwartier, of, als Van Gogh, voor de berooiden preken, mijn hemd verscheuren, arm zijn als een mier, en met een scheermes mij het oor afsteken, krankzinnig sterven; maar het helpt geen zier.…

Wanneer het verloren bloed door de mazen van de schijn is weggevloeid, kleeft smart van arbeid aan ieders handen, geronnen de harten van rechtvaardigheid, geketend in peilloze plooien van het boetekleed, als brood en spelen aan de wereld uit te delen, het frêle lichaam van de berooide aarde door latere generaties getroost, gezeefd…

Het voelt zo leeg in mijn hart, zo berooid. En ons afscheid, jij ging toch veel te vlug!…

Haïti, berooid land op het westelijk halfrond. Schandelijk verlaten door Europese kolonisten. Een volk, een land, zwaar gewond. Door plunderaars vernederd, velen noemden zich christen. Haïti, land van imperialisten, de slavenopstand fanatiek. Vrijheidsstrijd gewonnen, tegen het Franse bewind. Keizerrijk, koninkrijk, republiek.…

Er kleeft smart van het geweten aan ieders handen, geronnen in de harten van rechtvaardigheid, geketend in peilloze plooien van het boetekleed, om het brood en spelen aan mijn vrienden te uit te delen, soms aan één, maar soms aan velen, het frêle lichaam van de berooide aarde door latere ideeën te zijn getroost en nagestreefd, wordt…

door de donkere steeg met grauw gruis ga ik omhuld door een nevel van herinneringen aan mijn vroeger thuis als vanzelf vind ik de weg naar la Place de Liberté toen liep ik hier ook gedwongen mee unter befehlen berooid met z'n twee met nog meer, velen, wij, schaduwen van schrik als opgejaagd onteerd vee ik nader de hel…

Als honden met staarten tussen de benen zo dropen zij samen af, verlieten berooid de ouderlijke woning met niets, en dat was hun verdiende straf.…

Telkens weggeslagen doelen wegwijkend niet te bereiken, uitgestrekte armen te kort om te rijken slechts het einde wacht steeds tergend berooid jammer-vol onvoltooid. Maar verderop gloort wederom opnieuw de weg naar een volgende desillusie. Maar koffie maakt rauwe bonen zoet…

Dat dood mij zo verging berooide mij, wat was er met het hiernamaals gedaan dat men mij kende en terug zag gaan? --------------------------------- uit: Carabas ontvlucht (1982)…

Vanonder wolken, gij, die ontstegen zijt, roep ik u na - vanuit de wervelende storm der blaren waarin wij samen waren, waar ik nog sta geschroeid van dromen en van licht berooid, roep ik u en bezweer ik u: als ooit…

De nacht werd dreigend wit verhit bracht luchtig berooid en vergeeld een groen, van top tot teen besteelt ventje.…

De nacht werd dreigend wit verhit bracht luchtig berooid en vergeeld een groen, van top tot teen besteelt ventje.…

- Berooid, met lege handen, schuil 'k huivrend weg, een bedelkind gelijk. Mijn haard is zo koud, reeds donkren de avonlanden God is zo rijk! God is zo groot! - In blauwe hemelzalen Schalt engelzang, maar dringt geen kreet van nood. Hoe zal Hij zien mijn droef en eenzaam dwalen? God is zo groot! God is nabij!…

Een brave bakker deelde haar nood, ze treinden naar 't Waasland, berooid en beroofd. Hoe pover en eenzaam, hoe wars van comfort, dat huisje verstopt in 't Kemzeekse bos. Mijn moeder in 't wiegje voor de kachel die snort, zo ging dat in 't land van Reinaert de vos. Soms tuur ik in spiegels en ogen en speur naar dat klein kwartje Pruis.…

doorgelegen vesting - niets is minder waar, de hechting is sterker dan ooit mokerslagen komen niet aan, woorden draperen aaneen en spreekkoren vol met jicht kreunen wanneer een windval met bewustwording van aarding wordt ontwricht en ze allen beschaamd naar huiswaarts keren en de media gooit het uitgekookte water uit mallen van zeer over de berooidheid…

De Hemel vorst: Jezus' zonneschijn strooit genade rond, neemt Diens geliefden mee; brandend is Satan van zijn macht berooid.…

ik nog de weg naar huis als mijn denken zich verschuilt achter een vertraagde dauw heb jij ooit gekropen door een buis waar voortgang je gevoel bevuilt en het einde vol besneeuwd lijkt met rouw het was een droom, ooit een wonder boven wonder maar naarmate de tijd vervliet gaat het onzegbare ten onder; allengs van genadevolle fleur berooid…

Aan de oevers van Cape Cod melancholiek Zwaait Bas Jan af in zijn triptiek De levende have wier wuivend weesgegroet In zijn uppie voor de Zefier uitgaat De opgang tegemoet Schier Atlantisch overschrijdend document Waarvan elk zweemsel naderhand verstrooid Getuige de Guppy van zijn smartenman berooid Op de verstgelegen klippen van Aran…

Er is Rijpheid In mijn ogen Maar toch ben ik In de liefde bedrogen Want Hij kon mij niet aan Liep van mij weg Voor zijn gedrag Gaf hij geen uitleg Ik wees hem de deur Ik besefte Hij was een acteur, een charmeur Hij versierde mij vlot We hadden ons genot Maar spraakzaam werd hij nooit Ik voelde me berooid Dicht gaat mijn open hart Eventjes…

zijn onzichtbaar De mist hangt in slierten haar voor haar gezicht in 't wazig doolhof trekken de uren voorbij 't gevaar Zingt haar bloed dat de bladertjes rood zijgen doet op het water waar de spiegelende zwanen drijven Sierlijke schoonheid de schemer blauwt door twijgen zij overlegt hoe ze de kleuren in 't palet kan krijgen Zij is de berooide…

ik zoek de vrede die de dag mij nam; en onweerstaanbaar brengen mij mijn schreden naar 't stille kerkhof waar ik na uw sterven berooid en eenzaam iedre avond kwam. waarom?…

boerenknecht, z’n vaar en moer waren erfslaaf van de hereboer Een arbeider in de katoenfabriek stierf uitgemergeld aan een koliek Z’n vrouw moest hoereren om niet te creperen en de kinderen, zo had God verkozen, overleden verwaarloosd aan tuberculose Een matroos kreeg de zweep voor het minste vergrijp De werkman z’n hongerloon in de kroeg Berooide…

boerenknecht, z’n vaar en moer waren erfslaaf van de hereboer Een arbeider in de katoenfabriek stierf uitgemergeld aan een koliek Z’n vrouw moest hoereren om niet te creperen en de kinderen, zo had God verkozen, overleden verwaarloosd aan tuberculose Een matroos kreeg de zweep voor het minste vergrijp De werkman z’n hongerloon in de kroeg Berooide…

Schilder verdraagzaamheid als bloemen ogen zonder de angstblikken van ooit toen berooidheid een voorpaginawoord was. Wat wens je immers nu halverwege februari buiten maan en lantaarnlicht verder te verdragen. Soms verfrommelt er iets in mijn hoofd.…

ogen, met vaste hand, gericht op angsten die verwijzen naar de verdwenen vrienden uit de jeugd, waarmee we zwierven door de bossen en de dalen, over wegen ons toen toevertrouwd, en als je mij uit de vrieskou komt halen waag ik alle stappen met of zonder jou, niet graag zou ik de droom verstoren, in alle luchtkastelen, de ondeugd van van berooide…