Alle inzendingen over besef

Eindelijk daalt het wijs besef, dat het elders net zo is als hier. Dat beseffen uitgeputte mensen. Dat weet elk jonggebleven dier. Straks wordt het nacht opnieuw. Adem stroomt door onze longen. Onze harten blijven kloppen. Wij zijn aanwezig, maar zijn er niet.…

Behalve een oude man die zijn Herdershond aanlijnde was er niets of niemand behalve het besef; ik ben een bultenaar, mijn vracht drukt heftig op mijn rug.…

Besef je dan niet dat mijn hart telkens breekt, dat mijn vertrouwen met de jaren verbleekt ? Steeds heb je er spijt van achteraf, dan kom je met loze tranen, het gaat niet langer meer, ik ben bekaf.…

Het is allemaal heel snel gegaan nu besef ik het eigenlijk pas over mijn wang rolt een traan daar lig je dan...in een bedje van glas Mijn hart met geluk overspoeld maar toch voel ik ook pijn nooit eerder heb ik me zo gevoeld ik wil zo graag bij je zijn Voorzichtig streel ik je babyhuid hier heb ik zo op gewacht mag ze er heel eventjes…

de weg nog zo lang te gaan het snijdt mijn adem af als ik besef hoe lang ik nog te gaan heb ik moet vechten voor mezelf om opnieuw op te bouwen wat verloren is gegaan de tijd strijkt voorbij telkens kijk ik naar de klok om de tijd terug te draaien want ik ben bang niet wetend wat er komen gaat minuten, uren, dagen strijken voorbij ik…

Ik word ouder en besef elk jaar, Dat we steeds verder weg groeien van elkaar. Maar mama, ik weet wat er ook nog zal gebeuren tussen mij en jou, Niets kan het feit veranderen dat ik voor eeuwig en altijd van je hou!…

Met betraande ogen En een gebroken hart Besef nu, ik heb mezelf bedrogen Er is geen hoop meer, ik ga dood voor mijn part De tranen druipen van m’n kin Mijn leven heeft geen zin Vraag me nu af waarom ik dacht dat jij Ooit verliefd zou zijn op mij Het is hetzelfde als proberen Eerst jou en dan mezelf te vergeten Mijn leven was gebouwd op…

wie Wie heeft het recht mij jou te verbieden Ik zou als ik mocht maar jij hebt de macht Jouw wil zal en moet geschieden Verdomme gedaan ik kan’t niet meer aan Geduld is geen onuitputtelijke bron Ik zal en ik durf en ik geef niet meer toe Ik deed als ik wist wat het uithalen kon Ach hou toch je mond Hou gewoon je mond en verdwijn Want besef…

Donkere wolken doen laten overwaaien Maar ik besef nu.. het is te laat.…

"Tot ziens", zeg ik en streel haar hand, besef dat na elk bezoekuur 't meer klinkt als `vaarwel' op den duur.…

stem hoor Je was zo alles, zo sterk en lief er bestaat gewoon geen alternatief wat jij gaf kan niemand geven Ik probeer te leven met die pijn soms kan ik heel even gelukkig zijn ik vecht nu voor een ander leven Ik mis jou zo wat ik ook probeer en doe, ik mis jou zo de herinneringen die ik zie en hoor het is te veel wat ik verloor ik besef…

Zomaar een zondagavond en het besef dat het leven een groot geschenk is, maar kort van duur en dat de lieve lente voor zovelen alweer de laatste zal zijn. Even een groet voor ieder die dit uur lacht of weent, gelukkig is of treurt, voor ieder die beseft wat er ook nu allemaal gebeurt.…

dacht dat ik niet blij kon zijn zonder man heb nu voor 't alleen zijn gekozen en besef dat 't makkelijk kan en is 't moeten uit den boze, ik moest er altijd voor hun zijn nooit tijd voor mijn eigen ik dat deed me wel weer pijn, maar maak me nu niet meer dik voel me bevrijd van de lasten doe nu wat ik zelf wil, mannen zijn soms rare gasten…

Een vernietigende oorlog, die diep zijn sporen achterlaat Ik gil en huil, bij het besef dat het zo niet langer verder gaat.…

planeetje Langzaam minder steeds iets meer Mijn hart geneest doet minder zeer Langzaam afstand van de liefdes pijn Vind het zelfs fijn soms alleen te zijn Langzaam wennen aan wat niet meer is Soms vergeet ik even dat ik je nog zo mis Langzaam uit de put terug naar het licht Eindpunt tranendal hoofd omhoog gericht Langzaam besef…

Verstand heerst en voorkomt dat ‘t gevoel escaleert, maar soms staat hun ziel in brand gaan gevoelens - sterker als de leer - in hun brein te keer Even zijn ze weer het beest -dat wij lang zijn geweest- zonder besef van tijd en van vergankelijkheid, primitieve toestand van redeloosheid Hun wankele geest overgeleverd aan gevoelens…

En ik besef, 't lijf gewarmd en de geest weer fris, hoe heilzaam een douche na een werkdag is…

Ik voel je angst, je zorgen, je pijn, Ik besef ook jij had ’t kunnen zijn. Je deed wat je kon, hebt zoveel mogelijk gedaan, Gelukkig was het niet jouw tijd heen te gaan. Je hebt gevochten, deed je plicht, Je bent boven jezelf uitgestegen in elk opzicht. Je bent zo sterk, zo ontzettend trouw, Je werd van een meisje een volwassen vrouw.…

Dan besef ik ineens: Ik ben twee prachtige zonen rijk! De één zal ooit uitvliegen, wanneer hij zover zal zijn. De ander zal bij me blijven, ook al doet dat me pijn. Het is niet dat ik dit niet wil, begrijp me niet verkeerd. Maar het is nu eenmaal zo en dat heb ik geaccepteerd. Hij is een bijzonder kind in meervoudig opzicht.…

op de aftiteling en wist ineens waar het eigenlijk om ging zij speelden mijn bestaan waarin ik kon staan en gaan waarheen ik wilde nooit heeft iemand het doek laten vallen mij de echte wereld laten zien ik was geen acteur beleefde deze schijnvertoning als een koning pas na het laatst applaus en ik alleen was op de set kwam het besef…

Naar het plafond lig ik te staren, met in mijn hoofd de beelden van de catastrofe, m’n gevoel is meer dan balen, want een ramp van die orde is teveel voor menselijk besef.…

Jij, bouwsel van gewoonten en verlangen Besef dat het je nimmer zal gelukken Om welzijn uit je toekomstbeeld te plukken Of onlust aan een zondebok te hangen Je holt je hele leventje door gangen Achter een etensbak vol droom en nukken Zoals een hond achter oud brood, aan stukken Gescheurd door een bazin vol ratelslangen Je wezen valt niet…

Je bent mijn zonnestraal In deze natte zomer Het lichtpuntje In deze donkere tijd De muze van deze oude dromer Het besef van mijn verloren jaren Die ik met jou had moeten delen Ze zijn vervlogen, kwijt Jij bent de ster Waarnaar ik stond te zoeken Jaar na jaar Bij iedere heldere nacht Het cadeau Dat ik bij toeval heb gekregen En dat ik…

Op de grens van zichtbaar besef blijft de horizon buiten bereik, zijn niettemin gedachten in duizend landen tegelijk en slaat de vermoeide reiziger de weg van gescheiden geesten in.…

ik onder mijn armen mee naar binnen doe er een kleedje om heen hij is nu van mij niemand mag hem meer zien genoeg onrust is gezaaid vooral bij mij hij houdt zich stil voor even de splinters in mijn ziel maan beschenen nemen gigantische vormen aan van draken en doders worstelend om het grote gelijk dat niet bestaat zoals ik weet dat besef…

leegte om me heen en van binnen een enorm meer aan tranen, zoveel verdriet dat me overweldigt ik kan van dit verdriet, deze leegte, nooit winnen deze pijn treft mijn hart bliksemschicht na bliksemschicht Je bent de eerste in mijn leven waar ik intens veel en met heel mijn hart van heb gehouden waar ik heel mijn ziel aan wou geven, minstens nu besef…

Mijn band met God kan ik niet meer versterken dan door met mijn besef van eindigheid me te blijven wijden aan goede werken. (* katholieke begraafplaats in Leiden)…

mijn wil, de dood die ik zoek al staat het gekrast in mijn nagelriem de gesp, de gesp was te scherp en wellicht te begaafd om mij te personaliseren in een besef dat geen geweten kent terugkomend op de dood, de nacht is geen huiler maar oogt zeer voldaan nu het blad in haar nerf het sterven heeft herkend, ik hoor een galop, de herfst davert…

Zijn ogen zijn wagenwijd open gegaan bij het besef hoé de dingen beginnen. Hij zelf heeft het niet bedacht maar is een speler in dat grote spel dat “leven” heet Het harnas heeft hij afgeworpen, onbevangenheid is zijn troef De vrees om te verliezen heeft hij niet, daarmee heeft hij zijn vrijheid gekocht.…

vanochtend ben ik ontvangen in een milde, sombergekleurde dag het nachtelijk denken is geklaard, terwijl gewrichten en pezen nog bevroren zijn in onvolmaaktheid schemert het besef dat mij in een sprakeloze tuin vervlecht ik ken geen schrift dat eenduidig is van taal en begrip en zonder verwarring louter van zwijgende symbolen, afgesproken…