Alle inzendingen over bitterzoet

ik wil je alleen maar slaan je vastbinden aan een stoel desnoods doe ik je pijn als ik in godsnaam maar begrijp wat ik lees de meester in de poëzie laat me begaan hij glimlacht sereen als een oude wijze monnik geduld en liefde is genoeg hij neemt me bij de hand naar een donker huis ik zoek op de tast een lichtschakelaar hij laat…

Men raakt schrijvenderwijs steeds meer verweesd Somtijds een metafoortje hier en daar Een vergelijking in je lexicon Ik wou dat ik het minder cryptisch kon Mijn hersenpan is onberekenbaar Gegroet, o wees, Maria, wees gegroet Toon empathie, verdiep u in de ander Geef hem of haar kritiek danwel waardering Uw hersenspinsel smaakt nu bitterzoet…

Ontdaan van meer en losgelaten bladderverf gaat deze reis naar binnen: iconen op mijn pad Langs langvervlogen beelden nu zelden zonnig ingekleurd langs steile rots vol diamant van bitterzoete dromen In harmonie en dissonant van oude liefdesliederen als wonden aan het oppervlak de huid nog vurig van het branden Zo loeiend is de zomerzon…

Hun lach bitterzoet, minimaler. Hun tranen zouter, godswil. En de rimpels in het water herinneren aan gestorven gedachten. Aan een wereld zonder later waar oude geliefden wachten. Maar nog even niet!…

drijvend tussen grachtenpand en duinenrij, de nieuwe brug het oude strand de zee met zeilen op haar rug doorweekt in ’t witte zomergoed de huid omhult met nevel bij stilte tussen eb en vloed de tram rijdt door het raam dwars door ’t glas ik weet dat het een leugen is er zijn geen scherven toch is daar telkens weer het kerven in bitterzoet…

Het slot en zacht kent bitterzoet beloon: “En je bent een lieve zoon.”…

lijkt het, meer verweesd Soms gaat het met een metafoor gepaard Dan wou ik dat het minder cryptisch kon Die vergelijking in het lexicon Zo'n brainwave, als uit noorderlicht gebaard O rijm- en woordenminnaars, wees gegroet Bekritiseer of geef elkaar waardering Toon empathie, verdiep u in een ander Uw hersenspinsel smaakt zo bitterzoet…

elke keer wij afscheid nemen wil ik jou mijn dromen geven gehuld in bitterzoete tranen helpen ze de pijn dragen de pijn is maar voor even dromen voor een leven leven zonder afscheid afscheid zonder tranen zoals de ondergaande zon gehuld in duizend kleuren beloftes maakt voor morgen een toekomst zonder zorgen laten mijn tranen jou beloven…

staren, leeg en dood in verlangen proeft ze een warme huid, laat haar lippen dwalen en verpozen, luistert dromend naar een stille kreet, ze werpt het koude laken van zich af, voelt de kille nachtkou, draait om en om, kreunt kronkelend in dit eenzaam bed, ze laat haar handen dwalen en ontwaakt, in verloren hartstocht en verlangen uit een bitterzoete…

haar bij de hand en leert haar hoe 't missen is omdat het zich tevoren voelen liet als haastig en veranderlijk waaien dat op haar huid wel kilte gaf maar nu pas doordringt tot de broze plekken van haar onvoorzien vatbaar bestaan hij kent dit hartverterend voelen alsof er even niet meer overblijft van ingebouwde zekeringen of ook de bitterzoete…

mijn aders Mijn bloedstroom zakt als zacht wolkje naar de bodem “Loop weg” zo denk ik Maar de vaste grond is leeg afgestorven of in de pels van de winterslaap verborgen En de lange sparren arrogant hun naalden houden me op afstand Uit de grond dondert het donkerrode ijsklompen vervroren bloed hagelt als lava Schaats ik verder op dit bitterzoete…

ik beantwoordde de gestelde vragen maar dacht reeds aan iets anders zag de toekomst gans veranderd moest nu maar de gevolgen dragen beslissingen nemen onder invloed dat is solliciteren om problemen ik ben de boeman van mijn ondernemen en de naweeën smaken bitterzoet ik heb gebeden en tot God gepraat voelde me geen minuut op mijn gemak…

Als een donkere schaduw volg je mij Door weer en wind voortgedreven Een echo die nagalmt in mijn hart Als een aura die om mij heen blijft zweven Mijn hoofd is moe van het denken Jij hebt zoveel pijn achter gelaten Mijn ogen regenen bitterzoete tranen Lippen trillen maar kunnen niet praten Alsof ik onzichtbaar ben geworden Draden tussen…

ijzig koude werkelijkheid De grijze, grauwe realiteit die mij doet huiveren en leert dat liefde louter, zuiver existeert in deze ravissante, troostrijke droom Laat mij verdrinken in uw vrouwelijkheid Verdrinken in uw elysische zaligheid Droom, laat mij in u overvloeien en consistent bestaande zijn Bitterzoet…

Jouw gedachten doen mij pijn en dit scheiden is ook voor mij nieuw lijden maar het volgen van mijn hart is bitterzoet mijn keuze is gemaakt, het ga je goed vriendin, vandaag zwaai ik je uit, ik kwam niet lichtvaardig tot dit besluit nee, ik heb gewikt en gewogen en afgesneden met mededogen. dag niet-meer-vriendin.....…

Als in de stille uren van de nacht, de radio een melodie laat horen, ‘Plaisir d’ amour’ mij komt bekoren grijpt bitterzoet, weemoed de macht. Ik voel een vaag maar toch intens verlies. Geen woorden vind ik om dat te benoemen. Een glimlachendl gezicht dat op komt doemen, verwaaide zwarte haren in een zomerbries.…

Met regelmaat heb ik een trieste dag zo zwaar als lood en haast niet door te komen gevuld met bitterzoete onderstromen en zoute tranen, soms een wrange lach. Zo’n dag waarvan ik enkel maar kan hopen dat hij voorbijgaat zonder ongeluk of ander soort ellende aan mijn juk; hij kan niet vlug genoeg zijn afgelopen.…

Triana, Triana o zo bitterzoet Rivier, stad, gitanas bier, wijn in overvloed Zo zacht maar soms zo wreed breekt zij harten open Als Triana hardop weent tranen in de rivier laat lopen zullen groene heuvels haar omringen wolken wit in de hemel staan Als gitanas zullen zingen hun liederen over de stad heen gaan zal Triana betoverd zijn…

Jij vroeg mij naar de liefdespijn Naar 't bitterzoet van rode wijn, Was jou en mij geen morgenland beschoren?…

Ooit zal die dag toch komen dat hij zijn gezicht moet tonen zijn leger zal hem kronen en de nieuwe orde zal er komen Beschermd door demonen onzichtbaar voor zijn oog kan zich niet vertonen - beschaamd voor zijn betoog Nooit had hij kunnen denken door twijfel overmand dat zij alles zouden schenken voor de vrucht van zijn verstand De bitterzoete…

Wie kent de bitterzoete pijn in stilte vergeten, het vage weten niet meer hier te kunnen zijn waar elke dag opnieuw begint in zachte hemel-kleuren alsof je dansend dromen omarmde dwars door avondrood heen verloren in de nacht , alleen jezelf pas terug vond in een schaduw-leven achter verborgen schemer-deuren waar je voor heel…

Weg naar vrije wil, proeven van het bitterzoet in stilte, de gedroomde daden maar te laten, als ik dat had gewild, maar niet anders gekund, laat me schuilgaan in volledig zwijgen, als mij dat wordt gegund.…

Waarom u dan mijn hand die beker bood, Vol bitterzoete weemoed? – zet, o gij Voor wie hij NIET is, snel die kelk terzij, Waarin ik zacht mijn stille tranen goot!…

Het was een liefde die mij vleugels gaf en achteraf, herinneringen, bitterzoet. Aan wasgoed dat te drogen hing op houten rekken rond ’t fornuis; aan een te klein, te koud, te vochtig huis. Aan uren in het donker liggen fluisteren in bed en luisteren, of je niets hoorde op het dak als je je schoen had klaargezet.…

Een nieuwe ozonlaag het bitterzoet van zonnestralen doopt in lankmoedigheid toebedeeld, wordt geaderd marmer vloeibaar door het bioritme van een visioen.…

Ruik je ook daar de geur van vuur er heerst hier bitterzoet een stilte ik voel intens de verzadigde kleuren, al was het gewoon Herst in wintertijd. Herfst, met ergens 't sterven van weer een blad of bladzijde die vol geschreven nu wordt gesloten, een leven uitzwaait, al zie ik ook groei, elders ook weer bloei.…

weten (niet van zichzelf, niet van een ander) Protesteren tegen Het Leven is heel erg Leven, ook al is het belachelijk temeer omdat je nog zoveel wilt (meemaken en genieten) Misschien roep ik maar wat schreeuw ik om niet te huilen en dood te gaan van wanhoop Vrienden vangen flarden op (en begrijpen me niet) Er zijn ook goede uren bitterzoet…

liefdespijlen voor een verhaal van het verstikkend net van goud weet jij niet dat ik van je houd Je hoort slechts wat je horen wil Je ziet slechts wat je wil zien Je voelt slechts wat je voelen kunt nooit is er meer dan misschien Neem toch weg het liefdesvenijn knagend aan mijn bloedend hart Laat mij jouw glimmende ridder zijn los op mijn bitterzoete…

Groen met een rood blozende bol Pioen die lacht naar de grote Bereklauw Afrikaantje bespeelt als ‘n fanaat een fijnbesnaarde Akkerviool de ranke Florentijnse Lis blaast trompet op een gele Narcis de vrije Meiklokjes klinken frivool Jonkvrouwviolier volgt het Ridderspoor stil sluipt Kruipend Stalkruid naderbij Pestwortel plaagt het Bitterzoet…

Neen Zij werd steeds kleiner, hij steeds gemener Tot zij op een dag toch de bubbel doorbrak Nu zit ik hier bij de kleurige scherven Waar ik me telkens opnieuw aan snijd Hoe erg het ook was ik kan niet vergeten Hoe mooi het me scheen, hoezeer het me spijt Bitterzoete herinneringen draag ik als een kruis op mijn rug Die kleurige bel vol…