Alle inzendingen over boetseer

De ramen spatten eenzaamheid spiegelen de dood als vanzelfsprekend en zaaien vergif over het ongewenste groen zodat het leven de kans krijgt om weer als maagd te worden herkend maar niet wanneer kleuters hun verleden boetseren in een ongewenste infrastructuur zodat hun jonge leven te vroeg zal worden gerijpt tot het moment dat de herfst…

Oog op doofnetels gericht keel gesnoerd gehoor geremd alles gaat langzaam slapen luister en kijk hoe mijn leven te boetseren handen brokstukken rapen scherven rood geel en blauw blinde hitte voelbaar kouder borsten wiegend op de wind het late voelen vroege oorsprong vindt kus ik de glimlach van je lippen scherven raken goudgetint.…

Haar ogen boetseren een droombeeld geven het een hart zo onstuimig als de branding van de zee ogen als sterren een warme lach als een gouden horizon een haarkleur als golvend graan in het zomerse zonlicht mocht ze hopen ooit in deze droom te lopen dan zou ze onwankelbaar gaan in de vallei van de liefde heel zacht fluistert de wind…

Het inspireert de kunstenaar tot schilderen, musiceren, marmeren, vilten, boetseren. Droombeelden worden scheppend waar, stilstand komt in beweging, sporen openen wat dicht, nodigen tot verbeelding. Bezoekers volgen gericht de voetdruk naar beleving, vormtaal spreekt in Zeelands licht.…

er staan dikke muren in hun oude sfeer boetserend, rond een eeuwig hart het zoutbad stort vanzelf in sprekend lichte vormen, tussen rozen en de schijn van wat vanille, rozemarijn en zuivere gebaren zandsteen schuurt langs wit beton waar het plafond de druppels draagt, van warmer evenaren maar het water schraagt het stillere ervaren…

een boom de boom boetseren met gevoel is scheppen door zijn hand of soms teder de bast kussen het is kunstig wat ik bedoel door bezieling overmand daar zijn aard innig met de natuur is verbonden wordt hij telkens door liefde voor rijzige stammen naar wat hout gezonden aan de man van de zon wordt alsmaar gevraagd het…

Als zachtheid van limoen Schaduwen van een bladerdak Zon het tegenwicht belicht Natuur spreekt de taal van het gemak Verkleurend blad biedt warm tegenwicht Zacht speelt het spel van de natuur Als spinnen webben weven Je gedachten aan droomland overgeven In een bezinnend avontuur Alle rust momenten In gedachtegoed begroet Tijdens boetseren…

Een nieuwe herfst rolt mijn erf op komt binnen zonder kloppen terwijl ik nog blader in een najaar van voorheen straks zullen ze mengen de verleden tinten met de nieuwe dood het kleurrijk dwarrelen zal sterven in een winterdans ik kniel op het tapijt van herinnering vormen van weleer boetseren beelden in mijn geheugen zetten zielloze…

met handenvol wind probeerde zij wolkjes te boetseren in hun altijd zo eigenaardige hoge vlucht zij vulde ze met regen en stuff uit de verre sahara toch moesten ze nog speels zeilen in de lucht waar rood in neerslag donkerde wist vocht de onderste randen te kleuren met donkere schrik zij zette de cumulus keurig op een rij…

Geboeid zit ik te staren naar je opeenvolgende baren, die in hun tocht komend uit de horizon, gedreven door de wind, de maan en de zon, de branding boetseren en het strand penetreren.…

De kille grijns op zijn verstarde tronie -zo grimmig en zo peinzend als altijd- drijft nu gerimpeld in een waterplas Maar morgen kneed ik mij een nieuwe man uit vette klei, boetseer een brede borst en van die strak gemodelleerde billen, geef hem een vuren hart en latex armen.…

neem mij mee van hier tot ginder neem mij mee naar jouw idee boetseer, kneed mij of beeld mij uit in zwart /wit maak mij de David van je ultieme dromen naakt en honderd op een rij genoeg om dagelijks klaar te komen stapel mij op in glazen urnen versier daarmee het eiken dressoir stof mijn potten dagelijks steevast af met…

Pronte borsten volmaakte natuur heerlijk te boetseren in liefdesvuur. Statige rug van bijzondere klasse windt zich steil om wervelassen. Heilige heupen swingen de godendans van Shiva en bidden mijn rozenkrans. Haar benen zijn slank en eindeloos tranen voeten tenen die ik liefkoos.…

Laat dan gedachten en woorden handen zijn waarmee ik wil boetseren jouw gelaat en lichaam zo ik je zie door licht omgeven in pracht en praal en niet eenzaam maar wij samen.…

Dolleman draaft rondjes dwars door de stad op zoek maar een adres dat niet bestaat kinderen stampen in een regenplas een achteloze dichter legt het vast Mooie meneren en dure dames wentelen zich in satijnen lakens blote bloemvrouw danst een gat in de lucht de wassende maan reist mee en lacht Wolken boetseren schapen en wolven moeder brak…

In een opwelling van creativiteit Boetseer ik een realiteit Een duister, donker continent Waar iedereen me als een god erkent Drijvend op een heet lavaspoor Zwemmend tussen scholen witte haaien Rennend tussen horden tijgers Scherpe zee-egels aaiend Een zwart land, zonder zon, zonder maan Een land zonder vreugde, zonder vrede Geen hoop, veel…

ik schrijf m'n eigen regels naar de letter boetseer een heilig, openbaar gedicht nee, eer mij niet, ik doe alleen mijn plicht afvalligen behandel ik als ketter ik overweeg slechts zaken van gewicht mijn omvang groeit, ik ben een binnenvetter de spanning tap ik af als gele etter ik druk me uit in Duisternis en Licht dan keert het om, weerkaatst…

wij denken ons vrij, als we dwalen door weer een een uitnodiging te aanvaarden om deze dag te boetseren naar het model dat tot de avond leidt met wat was in de handen voelt de kilheid van de zwaartekracht iets zachter aan, er is strijd in deze achtergebleven tijd waar wonderen weigeren zich te vertonen langzaam trekt ontboezeming een…

vreugde bezingen in prille tintelende gezangen een zwaluw scheert mijn panorama voorbij snel schrijvend in de bezwangerde lucht rijt mijn verdwaalde visioenen genadeloos open de hemel zet mij op de vlakke aarde terug hoe echt blijkt dan de scheppende werkelijkheid ontdaan van enige schijn of kunstmatig beeld ach, natuurlijk, eens boetseer…

wereld in een web vol clichés in spiegels van een onverzadigd labyrint, speurt naar waarheden uit het verleden, van onmacht en onvermogen, afkomst in brons gegoten bloed tot aan de dood in een vast gebakend lied van overleving, ingevuld naar believen door dualisme, waaraan een ieder is blootgesteld, als gewijzigd inzicht te boetseren…

Nu voelt ’t nog wat onwennig Als ik je in mijn armen heb Maar ’t is wel heel gezellig Je blik en lach vol pret Straks zet je een grote stap En gaan jouw kinderogen echt zien De eerste ontdekkingsreisjes met mam en pap Tot de eerste som van tien Zo groei je verder door Tot een flinke jongeheer Zo boetseer je je eigen leven En ontdek je…

ik teken jouw figuur met een gouden pen je huid verzorg ik met een verjongende crème neen, je hele lijf boetseer ik zo dat je volledig aan mijn mannelijke verwachtingen voldoet meer is er toch niet achter jouw façade ja, de duivelse macht die je eeuwig beboet hij is heerser over een onveilige haven hij heeft het vertrouwen,…

Sommigen rechten nadien de rug Anderen boetseren de kromming…

, verlossend maaier in een wervelende show van stralen, in een oceaan van hoop, de ogen vlammend gericht op het aards verdriet, deinende ritmen door de weidse ruimten, vormt het zout uit de kleur van stuwend bloed, gelijke stolsels van de twee geslachten, uit de schaduwen van het licht naar evenbeeld, waaruit de Goden de seizoenen boetseren…

geboorte de mail op datum het gesprek wat niet loont, beloftes in loze ruimtes dragen mijn spouw op het laatste fundament ergens sijpelt wat vocht over het behang, het voedt de bloemen op het gele perkament, de nacht kent zijn slaap niet meer en beeft onder het zeilen tegen de wind het laveren in ruimtes die er niet toe doen, het boetseren…

Passiviteit boetseer ik tot een voetbal, laat hem alle hoeken van het veld zien. Leef me uit, een visotter zweet minder, knap op van de hernieuwde activiteit!…

hij jammert de oude rekel door merg en been huilt hij vanuit het vlas de avond rolt patrijzen uit in strakke formatie door de geeuwende polder veren boetseren vingers tegen de neergaande zon komt er een vervolggesprek met de vos aan de rand van het schor tussen lamsoor en zeekraal, een dialoog..…

andere redenen bemint en het macro van denken nog niet heeft geleerd kon ik stemmen dan tegen ondanks mijn verweer ik schenk het mijn hand en trek het dan mee naar het riet langs het schuim en de vliegers boven zee en ik vraag het te ademen te ruiken te horen maar het antwoord blijft uit want de blik lijkt verloren onwennig het zand boetserend…

Boetseren we de vette klei waarin verborgen valse tonen van de aardse dramatiek het heden wordt verdraaid tot wulpse normen? Onthult de schaamte in het licht van overmorgen te lopen in een rechtvaardig zwaard, wat aftekent in de gloed van de naderende dageraad?…

Jullie die gewoon schilderen of boetseren of in de rij van de supermarkt staan. Jullie hebben iets in zichzelf gevonden waarmee je verder kon. Komaan druk jullie uit de modder. Blijf niet steken in argwaan Voor alles is er een oplossing! Als we elkaar steunen. Een mailtje doet altijd deugd aan iedereen.…