Alle inzendingen over brij

Vandaag ben ik er weer en zie gisteren en alle voorgaande gebeurtenissen met wie ik was op de dijk, meeglinsteren alsof een garde de herinneringen mixt met heden één brij details aanvankelijk de kleurtjes zichtbaar maar dan als massa luchtig in een bakvorm gegoten in de oven, en terwijl ik mijn yoga doe met muziek hoe de geur uit de…

Het wil haar lezen en het ziet haar niets: zwarte brij, zwaar, inkt op inkt op het land.…

dat ik een open boek voor je ben wil nog niet zeggen dat je mij kunt lezen betekent niet dat je mij kent want tussen de regels, in het wit fantaseer ik een verhaal over jou, mij maar weet ik nooit wie jij dan bent bepalen de regels steeds het spel behalen de punten altijd het einde en draai ik vaak om hete brij beschrijven de zinnen…

dwalen oeverloos Door het brein, bezetten Eiwitkabels die kronk´lend Door mijn schedel gaan - Gedachten gaan vruchteloos te keer, Zonder ooit de uitgang te vinden Waarnaar zij zo driftig op zoek zijn, Waarbij zij het lichaam vergeten; Eerst maar eens het vel voelen Waarmee mijn geest moet samenvallen Voor ik verder opga in die brij…

Twee armpjes omklemmen haar, over haar heen golft een warme brij, het kind, opgelucht, leeft de dood voorbij, voor het eerst in zijn peuterleven nam hij kennis van overgeven.…

weet mijn vrijheid werd geroofd niet omdat ik in iets geloof maar omdat ik blind en doof politici vertrouwde die geschiedenis herkauwden tot een ondoorzichtige brij terwijl zij mijn "ik" verbouwden tot een onherkenbaar "wij" weet mijn stem werd verspild door ego's die onbezwaard en kil en blijkbaar zonder eigen wil als elkaar…

ik luister je schreden nabij de hartstocht die ik voel, het is woordeloos die brij aan letters die ik wil kneden om een liefdesuiting aan jou te forceren ze rijmen niet maar haken als gespleten ganzenveren in een zweem van reeds in oudheid gestelde snedes ik noem je nimmer liefste, maar roem je wereld waarin jij als mijn muze jouw wonderen…

de kopjes naar omhoog uit het donkerst van de sloot middenin de groene brij steigert wit de ranonkel in de spiegel van de lucht de paardenblinde nacht het duister van de dag met enkel springsterren terwijl de wereld van het licht uitbreekt in duizend kleuren is de hemel zwart-wit en lokt niets naar de dood het licht heeft ons gevonden…

samen zwegen ze urenlang elk verdiept in een boek ieder voor zich op zoek naar een andere werkelijkheid daarna spraken zij fel van gevoel dat dringend om ontlading vroeg maar op een dag was het genoeg geweest en over de gemoederenvloed werd neergedrukt in draaien om een hete brij tot geen van beide nog iets ervan zei dat praten niet…

Zure vochten kolken het om tot brij. Zo gaat de zon ook dier en mens voorbij. Maar handen maken weer begin van haar: LAIS verrijst, het buigt diep en ’t staart maar, het wordt aan riemen in’t galei geketend. O maan: op nachtzee deint het git van haar. ’t Wil verdrinken in haar die zich ontkent.…

We liepen op modderige paden, vertelden over liefdes, kinderen en hun daden en gleden door een dikke blubberige klei kluiten bleven plakken als een loden brij We zagen medewandelaars en praatten, vroegen welke kant, ze waren vrolijk zoals wij en groetten terwijl wij voort, ik me verdiepend in een woord De late zon tussen de wolken…

Boven op een smakeloze brij schept hij een jus van vette gebaren, opstaan, armenzwaaien, vuisten, bestek rechtop in de knuist. Zij hoofd een hogedrukpan. Bellen hete adem borrelen dicht langs haar vork. Messcherp ziet ze de ravage, klaprozen, rode vlekken. Ze slikt.…

vriendinnen nog bellen om concreet iets af te spreken voor volgende week, de printer die steeds de melding geeft dat hij dringend nieuwe inkt nodig heeft Het is zo'n dag dat die "moeten-dingen" zich ongestoord aan je brein opdringen dus heb ik mijn trouwe hulptroepen hier, agenda, potlood, pen en papier en weet ik door alles op te schrijven de brij…

de stegen oogden nooit te donker geen stad te guur, geen buurt te grauw we liepen niet, we zweefden de nacht bracht huiver, angst en kou we teerden op vergeten honger die knaagde en die vervaarlijk vrat de jongste van de bende vluchtte ver weg van de verkilde stad geen tijd nu om de held te spelen, te draaien rond de hete brij pas…

hoe dikwijls zocht ik niet vergeefs naar klank en kleur maar vond ik slechts verkeerde woorden hadden wij maar fado in ons land dan kon ik mijn gevoel vertolken en schrijven over donkere wolken van opklaring en zonneschijn maar calvinisten zoals wij kiezen uit de grijze brij die in de pappot staat te gisten bij toeval tref ik soms…

Je woonde aan de foute Kant van de muur Dat had je zelf niet gekozen Het werd je opgelegd Elk uur Je mocht niets meer weten Je kon niets doen Je kreeg wel eten, een dak Het leek eerst wel ok, toch toen Nu ben je weer vrij Maar niemand weet Hoe het je vervormd heeft Geïndoctrineerd Één hete brij Nu hoop ik Dat je ondanks alles…

woorden niet betekend ongehouwen nog te hakken rots uit steen voor beeld alles is ooit uitgesproken voorzegd tot oren steeds gesloten onvrij gemaakte hoofden ongezegd opgeslagen ordeloos in breinen zoekend naar verwoording in dichters gisting van Dale stort goed bergen woorden schuren wrijven in vermaledijde brij waar oh hoe waar…

wanneer komt een trein voorbij, hij mag ook wel even stoppen als ik spreek over een gedachte die passeert en aanzet tot enige beweging in mijn vingertoppen of een beeld dat zich neervlijt bij mij waaruit ik zicht heb op voldoende letters die woorden kunnen bouwen uit een scheppende brij en regels trekt over wit papier die konddoen…

alle moed de schans te hoog de hemel zwarter dan zwart soms in mij een chemiepark weliswaar zonder witte pakken maar het beeld ervan splijt mijn spiegelbeeld in twee, hoe verder draagt de zin zich vragend in mijn geest wat neemt mij en komt me tegemoet, een herdenking van mijn eigen heldenmoed ik laaf de drenkeling in mij al is de brij…

Koorts klopt in je hoofd, rillend droom je dat je slaapt of sliep je toch, -zuster, blijf, mijn buik doet zo raar- dan draait de kamer, een golf warme brij schuimt over mijn jas, wangen wisselen van kleur, het is voorbij.…

zuiger en bougie De geur van brandend rubber en mazoet De roffels van de paardenkrachten klinken Er wordt nog wat gepoetst: het chroom moet blinken Er stroomt een sloot benzine door het bloed De chaos is zo ongeveer compleet Het rondemissje schikt haar pronte tietjes De mangedachten zijn niet langer kuis De stuurman heeft van al die brij…

pas toen de “frisse wind” ging waaien voelde zij de adem in haar nek en nog voordat zij zich om kon draaien zat er een ander op haar plek bij de directie kreeg zij geen vertrouwen van haar collega’s enkel medelij en haar baas -geen fan van vrouwen- draaide slijmerig rond de brij zonder afscheid stond ze buiten met haar spullen in een doos…

Al zijn die, vergeleken met mij toch brij… Illustraties kreeg hij nooit, noch internet!…

Lange zinnen dreven samen tot een donkerblauwe brij. Woorden vielen uit elkaar. Letters gingen kopje-onder en verdronken in de kantlijn. Vlekken stolden tot jouw ogen.…

Je denkt aan stroop, aan brij, aan 'hoe zal mijn toekomst gaan', je smeert je nog eens in, ineens hoor je het woordje 'kolder'- en heb je genoeg van die ò-klank. Je laat de modder los. Even was het je moeder. 'Your mother', zegt de Brit. Een portie troost. Dat is het.…

De stuurman heeft van al die brij geen weet…

Je klanken klonken als klinkklare brij Maar je had stroom nodig en natuurlijk: mij !…

De stuurman heeft van al die brij geen weet die navigeert naar Hollandse garnalen ‘Hé, kijk eens hier: drie halen, twee betalen en extra korting op een zwijnenreet! Een appeltaart met daarop verse kersen, een hele kraam met spul om steen te grillen.’…

in het onderhuidse spel van spanning en ontlading bepalen magie en mystiek hun eigen vorm en kleur waar stroom subtiel de geleiders raakt golven weerstand en vertraging altijd tegendraads kolken emoties warmte vrij verstikken problemen door totale inertie tot een onoplosbare brij zacht voedt magie onmerkbaar kleuren van…

alle gaatjes vullen zich tot een kleine zwarte brij kennis het is als een nachttrein priemende zoeklichten en al je gewicht erachter om dan toch nog te arriveren in een donker krocht tevergeefs het verwordt zo het vergaren van rails naar een uitval van licht thuishaven of tussenstation wie weet houdt het ooit op het klossen van een…