Alle inzendingen over dode

De Dood zat in u en ge wist het niet, Hij scherpte ’t mes al en ge wist het niet – Gij en uw jonge vrouw, gij schertste en lachte – Hij mikt naar ’t hart en hij mist het niet.…

antwoord jij die altijd in mijn hart had gezeten Met roestige woorden wees je mij af met koude letters, in venijn gedoopt Besef jij dat ik jou dadelijk al vergaf schoon mij ‘t innerlijk was gesloopt Met tranende ogen zag ze mij staan dat stille stil als vriend en lotgenoot Ik voelde nog iemand mij gadeslaan dit bleek die andere vriend, de dood…

schilder weer de luchten in het avondrood botters die op water rusten het getij is dood slap hangen zware zeilen de lijnen zijn gezet als straks de vloed op komt vult zich vanzelf het net geen vis ontsnapt aan het kielhalen mijn dagelijks broodje kan ik zo betalen…

Haat vergrijpt zich als een kind van God en doodt uit zijn naam maar wie één mens doodt heeft de gehele mensheid gedood de giftige slang kruipt ook waar hij gaan kan opzoek naar dezelfde intentie de dood is metgezel varen blind op onschuldige sporen naar adelaars van dood metaal die hun naam kunnen afspelen als vrije vogels van…

Een windvlaag, een knal tegen het raam, kijkend naar buiten zie ik nog net, het beestje zijn laatste klap wiek slaan, dan stort ie ter balkon. Geen terreur maar domweg de storm.…

Deze straat loopt niet door zoals het wel zou moeten waardoor je altijd toch weer terug moet in plaats van vooruit toch loop je er in tegen beter weten want het laatste huis daar moet je zijn ten lange leste…

Als een Don Quichot daagde je de dood voor het gerecht. Inmiddels spookkasteel zag je God als sluipmoordenaar, die elk moment kon toeslaan. Je verwarde God met jezelf. Je beschreef hoe je jezelf zou verhangen en hoe je daar op zou reageren. Was het maar bij een flirt gebleven, want de weggetrapte stoel was een stoel van Niets.…

De duizend doden Die ik ben gestorven Liggen begraven Ver achter mij In de wereld van Vergetelheid, Alle momenten Die mij van mijzelf Vervreemdden - Aan de einder lang En breed verdwenen - Zijn niet meer, Want in het verleden Is de tijd niet meer…

Wij allen zullen moeten leren leven met de dood. Mensen die dat leven aanvaarden zoals het is, zijn niet hulpeloos klein, maar moedig groot.…

Wat behelst onzegbaarheid, als je al naar de randen van de aarde bent geleid, daar waar het eerst pikdonker is en dan weer licht, alles ook klaarheid geeft aan een echt open gezicht. Niet als gebeiteld gelaat al gevat in marmer of leisteen want ook jij, hoe zeg je dat, gaat nog niet elders heen. Niet naar daar waar de vele sterren overtogen…

Herdenken doen wij één keer per jaar op vier mei de doden dankbaar. Velen hoopten op het wonder dat hun vrijheid zou wederkeren. Nu zoveel jaren na het grote oorlogsleed eerbied voor elkaar. Om acht uur stilte bij de vlag in rouw halfstok om de doden te eren.…

soms knookt een hand met kootjes aan geweten in warm vlees dat is geweest ze rammelt dood trekt pezen aan van wat ooit buigzaam en zo soepel was gebleken ik heb haar niet vermoord die hand was me zo heilig gevouwen gingen we akkoord geringd voelde zo veilig toch rigor mortus je in laatst bewegen jouw hete vlees heb ik mijn levenlang…

de dood denk ik steeds eindelijk begrijp ik haar maar hij blijkt erger…

In de week die geen dagen kende, de week die hing, zoals zomerkampen en kerstvakanties, in een tijd van kauwgom. Hoe ik reeds in de gang, door een diepe kleilucht heen, de rotte longen boven rook. Dat alle ramen en deuren openstonden, voor geen enkel zuchtje wind, in de week van de hittegolf. Die geen dagen kende. Hoe de stilte werd opgevuld…

de blauwe groenheid van de zee het schuim en geratel tegen stenen torens van de stad gewicht van luchtkastelen tastzin van een grottenolm het dunbezaaide lentepad naar een paradijs om er te verblijven niet om te wonen…

waai maar wind takken vliegen van de bomen zij breken eigen winterdromen ik zie ze vallen hun herfst is gestorven de oogst al lang geborgen zij knapten in gebreken de kou had hen geen nieuwe buigzaamheid gegeven waai maar wind en schift de bomen uit dood hout zal nooit meer de lente komen…

Op een zwoele zomeravond, waar in mijn leven - al heb ik hopelijk nog even - er niet veel meer van zullen komen sta ik na een lange zwemtocht weg te dromen Aan de vloedlijn wacht een schimmige figuur Hij laat geen afdrukken na in het zand en oogt obscuur Kan ik je even spreken, vraagt hij met een glimlach Ja waarom niet zeg ik, ook voor…

leven Waarin ik alleen maar nemen kan Terwijl ik alles terug zou willen geven Als de dood geen liefde kent Maar liefde wel de dood Dan kies ik voor liefde met een einde Met mijn bloed in het ochtendrood.…

De dood wordt vandaag de dag met alle zachtheid omgeven. Ieder lijden heeft de vrijheid in zijn macht om de pijn en de ergernis niet tot in het ondraaglijke te beleven. Lichamelijke of geestelijke pijn kiest nu vrij en zonder beven voor een eeuwig inslapen zonder overmacht.…

hij ziet me staan komt naar me toe ik kijk hem aan hij zegt geen woord ik voel dat hij mijn hijgen hoort ik bid, ik wil niet met je mee het blijft doodstil plots in z’n oog in zijn pupil een regenboog nu word ik bang uit niet mijn angst stilte duurt lang ik glimlach wel blijf mezelf in ’t helse spel ‘k geef steeds maar…

Dood onder voorwaarde van een leven erna. Niet aan ons dat eindpunt van een ieders leven hierin te bepalen. We weten dat het leven onzekerheid is, dat de dood ons op een zeker moment komt halen. Die voorwaarde is de verwoording van het gedroomde moment na een leven in de zoon van de schepper geborgen.…

ergens verblijft er op het leeg terrein nog een puntje schemerlicht, zelfs is het nog in staat een schaduw te werpen niet langwerpig, maar krom gebogen door de kou die het ondervindt in een ruimte waar de echo met een opgezette kraag tegen de wanden hangt te kleumen gisteren waakte de tijd nog met gelaarsde benen doch vandaag lijken de…

Nee, zei je, het is nu genoeg en het doet me ook allemaal zo’n zeer Zoals je het lot met opgeheven hoofd droeg Zoals je zei, dit is niet het einde, er is zeker meer. Nee zei je, nu heb ik de regie in eigen hand nu ben ik nog vervuld van passie en geest Zomaar van de een op de andere dag in beland Maar het is fantastisch en liefdevol geweest…

Zij wilde een schijfje van zijn geheugen, hij wilde best een oog van haar. In hun slijtage waren ze complementair. In de liefde, mekaars spiegelbeeld. Zij bleven in leven voor elkaar. Zij werd ziek en zei tegen haar schat: “Man wat word ik hier verwend”. Haar glimlach nog zo mooi, haar wang zo zacht als bij die eerste kus. Een paar uur…

Als er iets is waar je niet over kunt praten en blijf je daarom van binnen boos reken dan voorgoed af met die pijn leg het bloot die wond het maakt je zo levenloos stop het daarna diep in de grond verklaar het voor dood want je mag nooit zelf de begrafenisondernemer van je leven zijn…

je schemerde verdriet je smal figuur vaag zichtbaar in het onderdrukte snikken het stille hopen was er niet doelloos pak je zachte handen verdwaald zoek je naar troost pijnen zijn geen schande in het wiegen van de dood die neemt beleefd het leven overhaast het einde niet zijn komst verkondigt overlijden er is geen keuze want hij gebiedt…

onze ogen registreren verkleurde barakken wachttorens het prikkeldraad diepe barsten in droge grond kerven sporen in beladen aarde vanuit de dakgoot fladdert een mus naar de plas water in de modder een kraai ontwijkt het aangekoekte leed onze zintuigen ruiken de sepia dood…

klonken luid de witgestreepten in hun blauwe luchten Schiphol deed geen reet aan al die laatste zuchten toen de Boeiing ze aan flarden sneed ze wolkten dansend langs de hemel vlaagden zwevend zwart in gras en kwetterden steeds luider in het dimmen van het gas hun vrienden stonden zachtjes brommend de grote vleugels licht beijsd hun dood…

in een wereld vol en bol van paniek bestrijden ze met duizenden de dood met niet aflatende passie en aandacht schouder aan schouder werken zij om de zorg en ellende weg te nemen door zichzelf eraan bloot te stellen geen patiënt komt ooit alleen want het hartstochtelijk gewilde leven reist altijd met iedereen mee naast ook de gevreesde dood…

Zomaar, ongevraagd sprak zij: 'Als je dood bent, ben je weer in je geboorte terug'. Worden mensen dood geboren? Sterven we levend?…