De dood uitgedaagd

Je taalkeuze werd naakter. Als een vermoeide zwoeger
ontdeed je je van de badjas en sprong je in de vijver
achter je onnaspeurbare sprookjeskasteel. Naakter dan
dit naakt kon je niet gaan. Je perste er nog alles uit.
Als een Don Quichot daagde je de dood voor het gerecht.

Inmiddels spookkasteel zag je God als sluipmoordenaar,
die elk moment kon toeslaan. Je verwarde God met jezelf.
Je beschreef hoe je jezelf zou verhangen en hoe je daar
op zou reageren. Was het maar bij een flirt gebleven,

want de weggetrapte stoel was een stoel van Niets.
De jankende hond een beeld dat wegebde en je huis
ineens een mortuarium, bestormd door hulpverleners
en agenten. Je nagelaten woorden ademen nog wat na,
zoals je wel bij neergeschoten vogelborsten ziet.

De dood uitgedaagd Joost Zwagerman postume dichtbundel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 233