Alle inzendingen over doelloze skeletten

Een oeroude grafkamer Waar het skelet verteert in zompige grond? De vorsers tasten in het rond…

Angst vreet aan mijn ribben tot de nacht slechts een skelet wordt en de gieren zich te goed doen in mijn scheurende buik.…

ik heb een skelet aangekleed met wat ik dacht dat leven heet zijn geraamte behangen met maatschappelijke belangen die hij dringend nodig heeft toch knookt hij nog terughoudendheid zijn zekerheden is hij kwijt rammelt botten in aanvaarde eenzaamheid dood en verwanten ten spijt ik heb hem niet kunnen bezielen met emoties en overlevingsdrang…

eigen mening de algemene norm vormt hij zich een cordon om het uitgeteerde lijf dat krijst om crematie welke ogen verdragen nog eenzaam op een eiland zijn schier reeds lang verdronken wappert het levend skelet met de flarden van zijn vel niemand die nog omkijkt naar het vernieuwde Atlantis als een bruistablet opgelost in de wereld geen…

met ravissant haar ruggelings neerstromend richting fijne taille Zal als doodskop het langst duren Een trotse venus die gereserveerd sensueel zelfverzekerd zichzelf en haar buurt opfleurt Wordt eens door vuur of wormen verteerd In elk natuurlijk virtuoos gemodelleerd lijf, al eonenlang beloftes van schoonheid en lust Duurt het naakte skelet…

Mijn sombere kop hangt mistroostig naar mijn doelloze voetenwerk gericht. In de lege whiskyflessen doe ik liefdesbriefjes om ze vervolgens woest in de zee te gooien. Het is al veel te lang geleden dat ik met een vrouw intiem ben geweest en die leemte breekt mij op.…

Wij gaan langs het skelet, de stalen reigerpoten. Het land dat wordt ontsloten begint een stil verzet. Allerlei groen venijn - distels en chichorei, hondroos en varkensgras - loopt in ruigten te hoop tegen bouwplan en waterpas, koop en verkoop. Het land biedt weerstand aan de sleutel in de hand.…

Mijn hersenen in kaart gebracht het lillend hart mijn weke buik de knoken van 't skelet. De onrust vlug gesust: het gave staal een veilig graf de gladde wand een koele schoot. Al snel stoot hij mij uit. Daar lig ik uitgestrekt op 't stalen bed dodelijk ziek herboren.…

De donder sloeg een gat in de lucht zeemeeuwen vlogen naar de nacht gezonken in een golvend dromen sprak ik jouw naam in stilte en je vloekte niet, bij het behang waar ik een skelet had weggetekend liepen de dagen als zombies langs het strand, beminde ik je tussen de bliksems uitte ik in het donker ademde jij hartslag gooide jij mijn hart…

Verkeer kan ik uitsluitend ontgaan op oversteekplaatsen, met armgezwaai, ’t gevaar in dit geval hangt samen met de weerstand van het skelet. Ik ben, kortom, een wezen dat huist in een nest van koffie, thee en tabak. Daarbuiten ben ik beklaagbaar. ---------------------------------------------- Uit: 'Overkomst dringend gewenst', 2012.…

inderdaad ligt met gaten omgeven god's skelet bloot in de glim der kelen. zo wordt verval tot hoogbloei verheven: ‘wij waren mooi, en wij waren met velen’.…

In een winterse laan staat een stoere hoge boom wit besneeuwd verheft hij zich, onopvallend voor zich uit knarsend, boven het luidruchtige verkeer uit niet zwichtend voor de kou en de last alsof bomen aanvoelen dat de lente alles zal herstellen Onder die boom rust een doelloze zwerver die ooit ergens liefde gaf en kreeg, onopvallend onder…

Kartonnen dozen, Gestapeld tegen mijn muur Één vlammetje voldoende voor een hemelreikend vuur Geelblauwe vlammen kropen stil omhoog Glimlachend keek ik naar hoe het staal verboog Zwart rode resten, vallend om mij heen Mijn glimlach is verdwenen omdat ik zachtjes ween Het skelet slechts bleef overeind, mijn wereld is verlaten Waar…

De striemende wind Splijt mijn brein Ratio in de lucht Gedachten op wolken Isothermen als wichelroede Doezelend op de thermiek Van mijn gevoel Regen geselt het sentiment De huid doorweekt Infiltratie tot het skelet De diepste krenking Letselschade Afbrokkelende koraalbank Zon aan de hemel Aarzelende oogopslag Stramme ledematen…

Er huist in mij een droog skelet wat beenderen, een ribbenkast een puzzel in elkaar gezet die hier en daar wat strammer past het durft behoorlijk hard te kraken als botjes draaien in hun kom van ’s morgens al bij het ontwaken de dokter noemt het ouderdom ik noem het kunst, een soort talent mijn innerlijke componist mijn nek, mijn rug,…

ezechiël 37 doodsbeenderen leven op grijnzende koppen glimlachen skeletten worden weer mens zij trekken op uit deze vallei en marcheren over de wereld eens waren zij verdord de geraamtes van tyne cot normandië verdun de somme margraten en de grebbeberg de vermisten en beweenden ze waren over onze planeet vertellen hun eindeloos verhaal…

De hemel hangt ontroerd Boven novemberweide Ik wijk niet van zijn zijde De doodsdrift is ontvoerd Met peperkoek gevoerd Niemand kwam tussenbeide Zij kreeg een vrijgeleide Die knibbel knabbel koert Ik voel me, hemel, zo content En kijk u zielsgelukkig aan Skeletten vol ontbladering Staan met mij in omkadering Van grenzen in een nieuw…

En langzaam teert ze weg blijft er een omhulsel over van de eens zo fiere vrouw er zit een omhuld skelet dat is alles wat rest haar hersens zitten er nog wel maar zitten in ’t verleden, haar gedachten die ze nog wil delen blijven hangen in heel lang geleden, er is geen plaats meer voor de hedendaagse kost.…

De troosteloze aanblik van de oorlog, verstilde schuren in het schemerlicht een levenloze boom tekent zich af als een skelet tegen de bloedrode lucht die lijkt te roken in een hemels schijnsel gekrompen is de hooiberg die schuilgaat in het donker wachtend op de morgen, voor elk geluid beducht in een zucht lijkt Putten uitgestorven…

Met een horizon in oker boort de zon een gat omlaag tot diep in de einder 't Skelet van bomen tekent de hemel meer dan magnifiek Met een vlies bovenop 't water keldert temperatuur traag Diep onder de spiegel daar gaat het leven volop door weliswaar gestáág verder terwijl de ondergaande zon contouren voor het plaatje fotogeniek aanreikt…

noodweer weerlicht de noodklep open het sluimerraam dicht dromen dromen zich dood dodekop tooit zich in het zwarte zwerk vlekken bleekmiddel het skelet kraakt een aangebrande wolk een blaar een sudderlap aan de slapen druif van droefenis de versteende vissen beitel die uit de bedding terwijl gier fluistert blaas op de holle blik…

Met ochtendoogjes, priemend door flarden stralingsmist, overzie ik de lijdensweg van het landschap, de permanente correcties, oppervlaktepeelings, agrarische tatoeages, ontstoken piercings langs de rivieren, alsook het menselijk skelet dat overal werd ingebed waar wormen knagen en everzwijn wroet.…

hoe gedegen is mijn trots telkens wanneer het streven me laat dolen in de duisternis vol raadsels, raadsels waar mijn hart van overslaat en spinnen in hun eigen web verpauperen tot het skelet verfijnt tot raadselachtige dromen deuren afgehangen in kozijnen van meerdere modellen, al modelleerden ze allen te hoekig en scherpten ze hun snede…

Ze schittert bij Museum Naturalis In wat een majesteitelijke zaal is Maar was zij écht geweest, niet slechts skelet Ja dan was Leiden vreselijk ontzet Toch is er reden om voor haar te vrezen: Héél Leiden staat in ’t teken van dat wezen!…

Wanneer ik loop danst in mijn vlees de dode boom van mijn skelet. Wie schiep naar zijn bizarre wet mij deze dood in eigen vlees?…

Die schelpen klinken als munten, skeletten, zij tonen aan: de zee is niet van gisteren. Schoonheid en brute kracht: twee handen op één "duin". Dit pennen de meeuwen in zweverige letters.…

Zij dolen langs doelloze wegen komen allerlei hindernissen tegen hongerig, afgemat en uitgeput voor de oorlogsgruwel gevlucht zij komen aan in een onbekend land iedereen kijkt hen argwanend aan kinderen op de arm en aan de hand zien zij deuren voor hen dichtslaan de winter komt met ijskoude nachten ze schuilen dicht in een tent bij…

Zij dolen langs doelloze wegen komen allerlei hindernissen tegen hongerig, afgemat en uitgeput voor de oorlogsgruwel gevlucht zij komen aan in een onbekend land iedereen kijkt hen argwanend aan kinderen op de arm en aan de hand zien zij deuren voor hen dichtslaan de winter komt met ijskoude nachten ze schuilen dicht in een tent bij elkaar…

het verwrongen lijden van roemloos verzande tropen en laat hem vrijwillig vluchten Eindelijk terug bij 't druilerige weer glibberen bevroren tegels zijn zolen onderdoor en storten lawines gemis zich over het avontuur heen Nu draait hij zijn delirium door tot zijn gebarsten trauma hem opnieuw verwarmt en schijnheilig zoetjes zijn skelet…

hij is lang van stuk deze man voortstappend in een doortastende pas gedragen door zijn zwarte jas waaronder, onzichtbaar, zijn schraal postuur; een lopend skelet alras zijn bleek gelaat met ingevallen wangen en uitstekende botten lijken de ogen achter tralies te hebben gevangen en de geest te verrotten zijn vilten hoed ruim…