Alle inzendingen over dromen OR demonen

's Morgens bij het wakker worden, nemen we de nacht eens door, heb jij nog gedroomd vannacht? Jazeker wel en ik vertel! Dat klink beter als die van mij, zegt hij, zoonlief was met me aan het klussen, we pakten samen een plank, toen nog een en ineens moest ik er vijf pakken! Toen ik hem zei, dat niet meer te kunnen, zei hij; sjouwen…

Wanneer onze dromen geen waarheid meer zijn wanneer onze dromen ons bedriegen zal de schone schijn van al het liegen aan het licht komen…

Dromend neem ik afstand en stijg op. Een naamloze waarnemer ben ik. Een getuige zonder naam. Wat groot leek wordt weer klein. Details kan ik niet meer zien. Fakkels zie ik laaien en weer doven, alsof het sterfelijke schepsels zijn. Rivieren zie ik door oneindig laagland gaan. Gedachten zie ik reddeloos verdampen en uit wolken weer ontstaan…

Deze maand herinner ik mij ook de treurwilg weer deze metgezel uit een van mijn vele verse dromen, welke ongevraagd vol met beelden langs komen, als tintelingen dan mijn ziel bewonen keer op keer .…

zie de bomen in het bos allemaal hetzelfde maar toch uniek als je de wegen en de pijlen ziet kijk dan, kijk dan elk takje en elk wormpje verdwalen als duistere demonen en jij ziet de pijlen als één van de goede welke richting ga je op?…

Als het donker pijn doet aan je ogen, Als het licht enkel leeft in de krochten van je ziel, Neem dan mijn doornenhand, Waterbloed zal stromen, En laaf je aan mijn verleden, Omarmd door mijn engelen, Versier je met mijn demonen.…

de zon achter de wolken maakt licht in de duisternis fluister mij je woorden en laat mijn lichaam zweven laat mij langzaam dood gaan verzacht de pijnen niet voel mijn lichaam sterven en laat mij aan je overgeven bewaar mijn lichaam maar begraaf mijn ziel laat mij herrijzen zoals jij laat alles wat mij lief was vrij kijk mij recht in…

Toch kwamen de oude demonen terug en hadden ze ineens betere tentakels, je had niets meer aan Wodan of Lugh, de doodskopvlinder wuifde voorgoed alles weg, alle mirakels.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

nooit leek het licht zo gedwee als toen het die dag bij valavond de stilte werd ingedreven waar het leek of een in zichzelf gekeerde wereld zo geducht ademde dat spinsels van spoken en demonen de overhand op gedachten kregen…

Ik droom een droom, van een witte Kerst, die er waarschijnlijk niet komt. Ik droom een droom van een mooie Kerst, die er misschien komt, Ik droom een droom van een vredige Kerst, die er zeker weten niet komt Want de nachtmerrie overspoeld als een ware tsunami alle vredige gedachten die Kerst in zich heeft!…

Mijn reis begon toen ik je warmte hoorde, je zoetheid rook en je liefde proefde. Het was jij die mijn hersenen liet stoppen en mijn hart liet werken. Het was door jou, dat ik in deze tijd nergens anders aan kan denken. Ik zal lopen tot er geen land meer is, varen tot er geen zeeën meer zijn en vliegen tot de lucht zichzelf uit de wereld…

problemen kom binnen in een wereld vol magie hier heerst vrede en geen oorlog de liefde verdrijft er alle haat geloof me vrij, hier is nooit bedrog iedereen lacht er en is nooit kwaad kom maar binnen, beleef je mooiste dagen want lepeltjesgewijs zal alles er wel komen op mijn planeet van goddelijk behagen is fantasie de koning van je …dromen…

Gezegend is de jongeheer die mijn navelholbewoner vindt en koestert in zijn hand, met lede ogen constateert dat pluis tot stof is weergekeerd een windvlaag op een korrel zand…

Wat kan hij anders dan haar vasthouden en vasthouden, terwijl zij strijdt met haar geesten en demonen op haar laatste stukje werkelijkheid die haar met hem verbindt en die reeds scheuren toont groot genoeg voor beiden om in te vallen de leegte tegemoet, vastberaden, barmhartig en met heldenmoed…

ook bij mij verzakt onder de ogen het vel tot wallen alsof daar zichtbare jaarringen de ouderdom willen tonen als beelden van sterfelijke demonen er wordt lucht in bogen onder mijn bril gezogen waar de huid te vroeg door het leven is bedrogen…

Je ziet er monsters, duivels en demonen. Wordt u door die gedrochten wee en hol? Neem dan een grootse, zoete Bossche bol!…

Soms valt het licht er zonder splinters gruzelementen Soms staat het licht weer op poetst zich schoon de aarde van de duivel of het stof van een demon Soms valt het licht samen met een gedicht dat zegt iets van de dichter.…

hij reist met een steen in zijn schoen een pijnlijke metgezel op een zware reis in zijn rugzak vechten demonen om de beste plek hij hoort ze proeft hun angst kan ze zelfs ruiken hij zoekt een uitzicht om zijn lange val te breken…

Liefde in woorden gaat nooit voorbij en is altijd dichtbij schrijven we vrijend en lachen naar de demonen die bang het bloed en het gif met dezelfde woorden en gebeden schrijven in kranten waar rouwadvertenties en beurskoersen niets meer veranderen…

Nu nog levend lava haar bloed zal zij beslist ooit, ergens -god weet waartoe- tot mijn argeloos hart weerkeren verdicht wellicht tot roodgeronnen steen van bliksemend basalt of bloedrobijn - een angstaanjagend amulet om demonen te bezweren.…

de donkere demon hij beloert ons liefdevol terwijl wij spelen in zijn zomerzon en slaat dan zijn scherpste klauwen in ons zachtste vlees troostend strooit hij zout in onze wonden en spreidt vol mededogen zijn lange winternachten voor ons uit…

tot sterren aan de hemel de nacht weer laten vallen het donker overheerst demonen vervliegen in tijd en geest zal het verdriet van België voor immer schijnen…

Beklonken schreeuwt men het uit bij de dromen Die veel hebben verloren; ook hun zin – Hier weet men: aan geluk moet een eind komen. Ja het is tijd: je moèt er nu wel in.…

gedroomde reis het gewicht van de taal verdween toen ik net als de zwaluwen in het wolkendek oploste een laatste blik op aarde liet me de zeeën zien op de bodem van een verlaten bootje schitterde een schelp in de zon…

ze waren aanwezig, meer in aantal dan het gezwam van onderling bakkeleien wie nu de mooiste kleuren droeg of het groenste blad ja, de viooltjes spraken vannacht de huiskamer vol met eennachts spreuken en onderlinge verwensingen anderzijds werden ze aan schouder gedragen en van snaar tot snaar ontheven van een spectaculair melodieus ontheven…

Mijn dochter in Enschede, houdt heel veel van de zee. Op elfhoog in haar torenflat, voelt ze zich tevree, als op de golven van de zee. Maar eens per jaar, dan gaat ze echt. “Ze waait dan uit, “ zoals ze zegt. De haren in de harde wind, de voeten in het zand, lekker samen naar het strand. En is ze weer thuis in Enschede, dan droomt ze…

demonen van de nacht hebben mijn hoofd verlaten en zijn nu stil verdwenen zonder met een deur te slaan de slierten van de morgen omringen ochtendlijk gevoel van nieuw en weer herhalen de aarzeling van sluipend licht een dag met vormeloze blik nog ongevuld en ongevreesd en schakel in een lange rij door wie mij opgedrongen?…

Verwoed-fantastisch staat het grote heer Van hoondemonen op de ommegang, In gramme toorn of onverschillig-wreed, In spottend peinzen om de wereldklucht. Zij lachen om het zwoegend 'tout Paris', Om rechtsgeleerden die met brede bef Van onschuld voor de schuld'ge borst te pronk Het recht verdraaien; om de heer curé Die met zijn zalige zalfblik…