Alle inzendingen over eindeloosheid

je schurkte tegen mij aan lachte zacht mijn naam vingers speelden hun spel in het omstrengelen van hemel en hel ik volgde je ogen maar jij dook steeds weg niet in ontwijken maar juist door mij te doen kijken jouw blik ging van binnen naar buiten verder dan ruiten en horizon raakte een weids perspectief ik had je zo eindeloos lief…

Donkere vogels krassen geluidloos jouw naam in donkere wolkenlucht er valt in mij een droeve stilte die ik moeilijk kan duiden mijn ratio wil niet verder zonder gevoelens achter de horizon, een eindeloos landschap ik hoor ook geen geluiden in de nacht, een machteloze droom dat je terugkomt met een boodschap een bos bloemen en een bonzend…

van het vlakke wad ik maan je energieën niet maar laat je gaan om in de onmetelijkheid zelf het kleine te ontdekken de warmte van leven dat schuilde en verloren leek weer opnieuw te voelen in het zich openen omdat jij er naar keek zo gaan wij samen ieder hinkend op eigen gedachten stilte van wolken en hemel lerend op pad naar de eindeloosheid…

bleek maanlicht schijnt op blanke duinen dunne strepen wit schuim sieren woelige golven de zee deint onvermoeibaar dat grote grijze wezen lijkt uit zichzelf steeds opnieuw geboren ik sta daar met koele voeten als iel en breekbaar wezen maar te staren naar dat grijs dat eindeloos lijkt te reiken naar het zwarte van de nacht vol onbereikbare…

Haar benen zijn slank en eindeloos tranen voeten tenen die ik liefkoos.…

Mijn geduld was toen eindeloos, helaas, mijn liefde In prachtige verbondenheid verandert nu in haat! Mijn leven ontluikt, zonder jou en de stomme sleur Jou wil ik 'nooit' méér Daar... is de deur…

herinneringen aan een zomerhemel, wolkeloos en wimperleeg bekeken hoe ik als kind mijn bad nam, in de teil gewoon buiten, op de plaats waar leven langs de kanten liep jouw zorg vertelde dat de doeken die me droogden zachter werden door de hand die vaardig wreef mijn warme lijf geborgen deze morgen zag mijn hart de jonge vrouw, die eindeloos…

hopend op een nieuw leven strijdend door de duisternis wakend over liefde en leven biddend voor de Apocalyps stervend in de ban der tijden vechtend in het hemelvuur hopend op een goede afloop terugkerend naar de natuur verdwijnend mens-zijn zoekend naar de zielskracht levend in een nieuwe ruimte dromend van de aardse pracht dolend eindeloos…

kroos verlaat de dag de ongeboren zon tussen het verwarde riet groeit de valse twijfel of de karekiet wel houvast vindt hij zingt er wel maar toch laat me roeien in mijn houten boot, ze draagt me goed de riemen slijten slechts voorzichtig en mijn bankje kleurt vanzelf wel blauw als ik weer troost zoek langs de tijdlijn van haar eindeloos…

Ze willen je villen, onthoofden, vierendelen, eindeloos martelen en in de electrische stoel smijten, maar dat is allemaal farce en emotieloos gekrioel van slangen. Je genialiteit overstijgt de botte systemen van hun beleid en dat zit hun dwars, dat er zomaar een eenling is, die hun superieuriteit feilloos weet te ontmaskeren.…

De nacht sluimert om ons heen onze ogen raken elkaar wij zijn nu helemaal alleen de zwoelste spanning is daar Langzaam kleed ik jou uit eindeloos zoenen wij door ik voel de allerzachtste huid jouw hand kruipt stiekem voor Een voorspel om nooit te vergeten geweldige uren in sensueel balans in extase beginnen wij te zweten deze nacht slaagt…

In een zwart gat, een fractie voor een nieuwe oerknal, is hij alles in één - begint alles opnieuw eindeloos oneindig. Eens ziet een andere mensheid ons als de steen der wijzen.…

Deze laatste dag in het oude jaar ik bedenk wat mij is gegeven de Liefde van mijn leven verwachting voor het nieuwe jaar, jij en ik, wij samen daar en eindeloos door Liefde gedreven....…

Ik zie het voor me: ieder kijkt beteuterd, terwijl massaal in neuzen wordt gepeuterd bij eindeloos gewacht op stille wielen. Zelfs met de vliegmachines gaat het mis, hetgeen voor mij beslist een raadsel is, want in de lucht zie ik geen enk'le file.…

af kan ik alles voelen voel het in winterwind rillende gras ik voel de laaiende liefdes bekoelen steeds voel ik hoe liefde bekoeld was ik heb voor een dans in de spiegel gekozen voel hoe de nacht naar ochtenden kleurt ik voel het geuren van zoetrode rozen steeds voel ik hoe gretig de roos geurt ik kan weer gaan dansen met kozende armen eindeloos…

Het geluid van de schelp is oneindig net als de zee eindeloos, tomeloos waar je uren naar kan luisteren Als ik hem tegen me aanhoud Hoor ik je stem zacht fluisteren De schelp heeft vele gezichten zoals de man Die je prikkelt en aan wilt raken met je vingers zacht betasten Hard en geruwd aan de buitenkant Of als een vrouw Zacht gevormd…

Maar telkens weer werd ik door eigen schuld gewezen op Golgotha, dat ruwe kruis waar U mij aanzag en vergaf in eindeloos geduld. U waste mij van zonden door Uw lijden en sterven. Leidde mij dwars door geopend graf naar huis, Waar ik een plaats in Uw Vaders liefde mag erven.…

het wordt later ik voel dat met mijn ogen ik word later verder weg van ritme dat thans over mijn tijd is gebogen meer en meer drijf ik mee op voorbijgaand water mijn tijd heeft minder haast toch is het alsof ik sneller ren naar later, naar eindeloosheid word gezogen het is al maar vaker groen een groeiend kind het kind dat allengs…

Was híj nou degene om wie zij zo eindeloos lang had geweend? Wrok noch compassie ervoer zij terwijl hij voorbij werd gebeend.…

een kamer zonder vensters, waar niets begint, ook niets eindigt alles is er vederlicht zoals jonge wijn van de eerste pluk de dunne wanden transparant takken van buiten spiegelen als ranke balken tegen de zoldering alleen een verlaten schommel vult de ruimte met de trillingen van gepasseerde seizoenen trage bewegingen scharnieren eindeloos…

veel - zei zij zo eindeloos ver en zo lief - zei zij HET valt licht - zei zij en zij lachte - naar de ZEE en de ZEE - lachte mee…

na het broeden op de toendra van Alaska vlieg je naar het wad voor la Grande Bouffe je maag overvol gevuld met overheerlijke fruits de mer sluit een sierlijk vaarwel uit maar een aanloop bevrijd je van al het aardse gedoe nu je aan één stuk 13.000 kilometer over eindeloos water van de grootste diepste zee vliegt uitgeput…

de straat verloopt in gevels en in stoep kaatst eindeloos anoniem laat ongezien verblijven potten vangen knikkers op krijt verkleurt de kop in tekening heel nonchalant op het trottoir gedropt bomen werken zoetjesaan de tegels uit de stoep je schopt er tegenaan of trapt in hondenpoep blikken dromen aan de kant gepoetst in stille uren…

Maar telkens weer werd ik door eigen schuld gewezen op Golgotha, dat ruwe kruis waar U mij aanzag en vergaf in eindeloos geduld. U waste mij van zonden door Uw lijden en sterven, leidde mij dwars door geopend graf naar huis, waar ik een plaats in Uw Vaders liefde mag erven.…

De nacht is van ons Als we het rondje lopen Onder volle maan Verscholen onder Een mist van lage nevel Kwispel jij ons pad Kat sluipt achteraan Eenden kwaken eindeloos Regendruppel valt Dan nog een druppel Recht onder mijn oog, een traan Rolt over mijn wang Bomen als bakens Molshopen geven reliëf Aan donkergoen gras…

heb het lef eens te vertrouwen in hoop en liefde in vrede en overtuiging in eerlijke oprechtheid heb het lef eens te vertrouwen in iets en iemand dat en die jou vasthoudt waarvan jij dromen mag al lijkt de weg griezelig smal of eindeloos en mistig lang heb het lef eens te vertrouwen dat zij er zijn zal wanneer jij dat nodig hebt…

meeslepend gaan van drum en sax die iedereen zijn eigen weg aangaf vibreerde mee met de trompet die juist een hoge c had neergezet en rustte in de altviool je lichaam was hun melodie je stem de dirigent die ook het eigene van hun muziek erkent met ogen en woorden hield je hen in toom het was de toon die jazz deed spreken in eindeloos…

Wie van de sterren de signalen leest verschaft zichzelf een eindeloos genoegen dat als een serum 't vege lijf geneest door wat de geest aan 't lichaam toe kan voegen Ons lichaam wordt verheven door de geest gewichtloos, aan de zwaartekracht ontstegen, vangt zij de toekomst, vrij en onbevreesd. Wat nog niet is doet ons vooruit bewegen.…

De weg lijkt eindeloos lang en ver. Maar Ik zeg je, ze is niet verder dan een gedachte. We reizen op het Licht Alle ballast overboord. Een reis op de wind. Door het oog van de storm In de verte brandt het Licht van de vrijheid. Zoet land. Land van de Vrijheid. Wie zou er niet willen wonen?…

vraag hoe ze daarmee ooit begon en hoe ze dat toch doet het klinkt misschien wel stom maar ooit wil ik het hebben gedaan vraag de kleurrijke regenboog zich een poosje om te willen keren zodat er een hangmat zal ontstaan zo gewoon tussen hoge eikenbomen toon me hoe ook haar kleuren te genereren en dan kan ik tevreden rusten gaan met eindeloos…