Alle inzendingen over galop

hoe kan ik je nee ik kan het niet niemand kan het met die gedoodverfde woorden die menen weg te kunnen slijpen jouw intens verdriet troost rijdt op het oude paard van tijd ze komt stapvoets voorzichtig soms een stukje in galop zo verwerk je verdriet tijd en oude paarden kun je moeilijk dwingen om snel te komen het is jouw tijd van…

‘ Hei, dat gaat kostelijk’, jubelt die, ‘ Nu hard eens in galop!’ ’t Gaat wipprend, tripprend op en neer, Tot vader uitroept: ‘ Oef! Nu kan ik je niet houden meer En laat je vallen – poef!’ De jongen roept: ‘ Dat heit geen nood, Dat weet ik wel al lang; Ik ben, zit ik op vaders schoot, Voor niemendal niet bang.’…

Och waarachtig bijna tachtig nog altijd prachtig want ik schrijf door de velden met mijn helden wilde paarden volop in galop grijze haren ogen die staren oude botten lekker ravotten met mijn kleinzoon een fijn persoon om mee te stoeien en inkt te knoeien blijf maar schrijven dan zal je blijven kon dat maar waar zijn maar het…

Geen dwang, geen plichtpleging ontsnapt aan de knevelende hand van de oude meester uit het lage land Behoedzaam strekt het paard de broze benen het linnen spant in de krakende lijst en het wegbarstend vernis laat ongepolijst het tafereel de glans van het echte leven lenen het ros verdwijnt in galop naar het achterland grint en hoefijzers…

misschien al na het middageten nu ik meer van de wereld begrijp begrijp ik eigenlijk juist minder verwondering heeft plaatsgemaakt voor angst, woede en verbijstering waarom haten mensen elkaar zo waarom maken ze vaak doelbewust elkaar en ook de wereld kapot vroeger, ergens in een vorig leven was ik een prins op een wit paard in volle galop…

twintig jaar ruimt hij de zolder op Maar altijd hield hij die alerte kop En iedereen kon bouwen op zijn schouder We hingen uit het raam bij elke stop Hij nam me mee op reis in alle treinen En wees op reeën, bergen, bruggen, seinen We zagen steden, stranden, steeg en slop We ruilden onze rollen lang geleden We reden op een draf, niet in galop…

Buiten kraakt het witte land, de stilte in galop, naderend in ademloos koude vlagen springt hij midden in de kamer.…

voor mijn gevoel ga ‘k in galop en ben de tel der dagen kwijt ik ben een zware zwoeger ben in de war met later en nu vooral met vroeger ik speel maar mee in dit theater dit schouwspel van de wisseling van dreigend donker naar het louter licht brengt mij tot grote aarzeling mijn tijdsbesef totaal ontwricht ik blijf niet langer vechten…

als ik weer de jongen in jou zie met ogen die guitig lachen dan gaat mijn hartslag in galop en jaren vallen uit als grijze haren weer twintig en er is geen leed de dagen lachen de jaren uit later is een laan met duizend bomen leven met jou is alle dagen feest elke dag verpakt in blauwe strikken en je lach bleef altijd schijnen verlichtte…

Een jonge deerne op het vlakke ijs. 1000 meter in galop. Niet wetend waar je zou eindigen. Een snelheidsmonster met engeltjes op jouw schouders.…

Ik zie de lelies in galop over het rimpelende water gaan en forellen op een vlonder staan De druppels verkleven zich tot slokken niets en alles wordt dwaas en driest een klok slaat twaalf voor één en bevriest de tijd. Ik wankel en val de dag in brokken snor als een poes en niet veel later nadert van verre een gretige kater.…

maanden weer bij zinnen en hinnikt hij bekoord door wat verschilt van plicht eens zal de witte merrie lichtend voor hem staan en hij zal rillen van geluk en op haar teken woest en fier door riemen en door ruiten breken ja over de savanne galopperen gaan hij brak ook uit hij had de kolder in de kop en droomt nu kreupel in gareel weer van galop…

Wereld in verwondering Werkelijkheid in wording Waarheid zonder leuze Woensdag was de keuze Woedende krijgers in de hemel Woeste wolven vol gewemel Wentelend op uw paard Worstelend met grote vaart Weerlicht en donder in galop Wilde jacht met paardenkop Wodan eenogig met baard Winteroffer bij de haard Wuivende bomen overal Wachten…

begrijp begrijp ik eigenlijk juist minder verwondering heeft plaatsgemaakt voor angst, woede en verbijstering waarom haten mensen elkaar zo heeft de één een kort lontje de ander een aansteker paraat waarom maken ze vaak doelbewust elkaar en ook de wereld kapot vroeger, ergens in een vorig leven was ik een prins op een wit paard in volle galop…

Voor ons een heuvel en in galop, galopperen de paarden er tegenop, door het bos zijn we gegaan, tot bij de beek, daar stil gestaan. En bij een avondhemel, stil verkleurend, wacht hen de weide zacht en geurend, het frisse groen met bloemen overdekt, die hen tot dis en leger strekt.…

ik ging in galop. ik stak de straat over. het was te laat. het werd mijn dood.…

zich aaneen het mulle zand door uitputting en uitdroging vallend uiteen strakke vermoeide blikken gericht op het groen in de verte woorden en zinnen in scherpte verwoord maar met verve Spelende kinderen tussen rondscharrelende kippen en schapen Vrouwen met kruiken op hun hoofd, lopend in bonte gewaden Loslopende dieren die van draf in galop…

uit de straat als de koets zich langzaam in beweging zet, nog draven ze gestrekt, ik kijk niet om zeg me waarom we slaan op hol en stijgen langs ogen vol afgrijzen bolle koppen nokken hoeven splijten schedels uit de weg met het gebedel om sensatie en iets nieuws we rijden wolken plat onweer ketst in buien het regent slag en in galop…

Daarop ging Papa aan 't schudden Jantje raapte schielijk op; Jantje kreeg zijn hoed vol pruimen, En liep heen op een galop.…

Als paarden in galop breken zij uit mijn lichaam. De stenen versplinteren in alle pijnlijke kleuren van gevoel.…

jij teugelt niet breek me niet maakt me alleen maar goed jij teugelt niet dwingt me niet tot galop dwingt me niets wat moet jij teugelt niet laat me vrij in wat ik ben of ooit moest zijn jij teugelt niet je breekt me harder maar zonder pijn jij teugelt niet laat me nog even huppelen en genieten van de tijd jij teugelt niet…

In galop! Hou de kop Meer recht op, Naar de aard. Deze laan In gegaan. Neen, nog niet naar huis. Voort mijn knol! Voort mijn knol! Nog een rit. Laat uw bit Als het zit. - - Niet zo dol, Of gij zult Door uw schuld, Krijgen met de zweep. Nu naar stal! Nu naar stal! Gij vindt daar 't Voeder klaar.…

op licht daverende muziek eerbiedig strak aan de toom laten tamboerijnen slaan terwijl ze dansend verder gaan de paarden hoeven niets te dragen wanneer trommels het laatste ritme hebben weg geslagen zonder smart wenden ze het hoofd naar nieuwe dagen muziek breekt onvermoed los een orgeltje strooit onhoorbare tonen om hun galop…

~ Jan dacht: ~Dit kan ik wel schudden Vlug, waar wacht ik nu nog op Pa’s reactie is weer knudde Hup, ik smeer hem in galop!~ http://www.voorbeginners.info/kinderliedjes/jantje-zag-eens-pruimen-hangen.htm…

soms vroeg gesmoord toegeven aan die begeerte verstrooit wendt steeds tijdig het steven opdat elke hoedanigheid zich ontplooit Rosa zijn mam die daarvan vernam haalde meteen voor zoon haar gram vroeg de wijsgeer zich te verpaarden op vier voeten zijn rug te ontbloten om hem opzwepend te doen versnellen breeduit te bezitten tot fors in galop…

een houten trap bevende benen bij elke stap er klinken fluisterende stemmen ik moet aan het duister wennen op zolder hoor ik zacht koorgezang schaduwen op de muur van de gang ik blijf trillend van schrik staan een spook in rook kijkt mij aan sneller dan snel weggaan de angst komt eraan ik ren weg de straat op mijn hart klopt in galop…

Kijk ze gaan, daar in de pas, hoedjes recht in ganzenpas, Netjes lopend in de rij, alle kinderen zijn erbij Vader en moeder lopen voorop, stappen nog net niet in galop Strikjes en kantjes op jurkjes en hoedjes Kinderen zien zo heel erg zoetjes Want het is zondag.…

Geen ding, bij iedere vreugd of smart, Bij ieder tochtje uit de vert’, In driftige galop. Ik wenste mij een effen blik, Een onbeweeglijk oog, Dat nooit verried wat liefde of haat, Wat lust of luim, of goed of kwaad Van binnen mij bewoog.…

Mijn dijen klemmen rond het in-uit van haar ademhaling als we versnellen, draf en dan galop. De paardenjongen rent en hijgt zoals hij ’s nachts zijn lief berijdt. Ik houd van hem, het paard, de zee, het leren tasje op zijn buik. Zware Van Nelle, zoete pijn als hij mij zuchtend op de grond tilt.…

Dan herneemt 't orkest zijn razende galop. 14 - 21 januarie 1917…