Alle inzendingen over geleend

vandaag draagt de spiegel zijn muur vooruitgeschoven als naderend front naar weidsheid in aanliggend gebied sprakeloos tot in uithoeken en gaten de ruimte waarin we ons begeven lijkt oogluikend op een paal boven water we zijn onze tijd in een geleend lichaam het huis van oneindige fantasie nooit ver te zoeken en altijd bedrieglijk dichtbij…

Veel nieuwe leden daar sinds ruim een week Niet per se slechter, dom of onbekwamer Maar er is diefstal in de Tweede Kamer Wat tot voor kort toch echt ondenkbaar leek Het blijkt dat Yeşilgöz laatst onverholen Wat troep uit Wilders’ ijskast heeft gestolen…

schemering van het verlichte leven en aldoor liefdevol en innig vastgehouden rusten dag en nacht nu naast elkaar heeft de liefde van pijn en hoop een laatste gebaar geweven, zijn laatste zucht was daar een moeder schreeuwt “Mijn zoon” de vrouw weent “Mijn lief” het kind weet het even niet, heeft nog te weinig van het leven geleend…

onder de zeven hemelen en pas later besefte ik dat daarboven de zielen wonen van Adam – verdreven net als wij Johannes en Jezus – de boodschappers Jozef – door zijn familie verstoten en Henoch – de levende leraar Aäron – nog steeds geliefd Mozes – de geduldige in de woestijn van ongeloof en Abraham – de eerste die zich overgaf Met geleende…

We zijn onszelf kwijt En juist nu komen we Elkaar tegen - In de muziek van de Avondstad worden we Opnieuw geboren - Je neemt me mee naar Je blauwe kamer En we beleven de kracht Van die machtige muziek Die leidt tot de ontdekking Van ons eigen lied waarin wij Elkaar mateloos bezingen In een avond die naadloos In de morgen…

In Roosendaal, te ver van de Schelde, leeft men met houterige zwier, geleend van kosmopolieten, die huizen in ’t stationskwartier.…

Ik heb in je rondgedoold als een priester in zijn kerk, ik heb veel wijsheden van je geleend, je bracht me veel rust in een hectische wereld. Ik werd verliefd op de mensen die in jouw heiligdommen werkten, wilde net als hen zijn, maar ik was meer een nummer in hun rekken.…

Zeeën vol van liefde heeft zij geweend haar wonderschone kind, haar Zoon is dood genageld aan een kruis met slag en stoot haar lief en leven werd alleen geleend God heeft ook haar uitgezocht te lijden vanuit reeds aangewezen moederschoot het Mirakel waar zij zo van genoot alles was voorzien, niet te vermijden nu wiegt zij haar Wonder onder…

wanneer koude alles lijkt te erven de voorzijde van het geleende landschap zich keert naar verlatenheid en zelfs de allerkleinste steen hongerig knaagt aan een gebarsten zeeschelp door een geliefde achtergelaten vogels angstvallig het vliegen vermijden zich laven aan sneeuw en ieder overlevend woord van lijden schep dan mijn…

Zeeën vol van liefde heeft zij geweend haar wonderschone kind, haar Zoon is dood genageld aan een kruis met slag en stoot haar lief en leven werd alleen geleend God heeft ook haar uitgezocht te lijden vanuit reeds aangewezen moederschoot het Mirakel waar zij zo van genoot alles was voorzien, niet te vermijden nu wiegt zij haar Wonder onder…

verwinnend goud blijde glans spreekt van een nieuwe dag met God waarbij Zijn kind liefdevolle zorg kan ervaren de moed zal hebben het kwade uit te dagen tot voortdurende strijd moge een ieder het Hemelse Koninkrijk dienen met de eerbied der Middeleeuwse boer die zonder bezittersdrang met volledige overgave en vechtgrage ijver het geleende…

. ----------------------------- uit: 'Geleende tijd', 1999.…

gemeenschap staat op zichzelf maar zijn wij niet allen gelijken Als je goed kijkt, zie je het vanzelf dat we allemaal niet veel afwijken Maar de mens is verdeeld in kleuren en geloven Menigeen heeft een verwrongen beeld en gooit alles ondersteboven Oost en west, laat ieder in zijn waarde Beslecht de discussie niet met bloed Doordrenk niet onze geleende…

. ------------------------------------ uit: 'Geleende tijd', 1999.…

Zijn eigenwaan, zijn zwakheden en feilen bleven hem trouw tot aan dit simpel graf; hij leefde in vele, en ook geleende, stijlen, maar zijn galop werd meest een korte draf.…

verlaten de bewoners verslapen in haastig opgetrokken wijken jaren die zonder betrokkenheid vreugdeloos verstrijken in weekenden rapen de gapende massa’s moed voor verplichte werkweekritten ontladen dan het onbehagen door zich stevig te beklagen vittend op verzuurde buren uren turend naar de buis veilig in het eigen van de bank geleende…

oprukkende betonjungels waar deuren verdwijnen wind transparante naaktheid slaat in hoeken van digitaal leven vanachter lichtende schermen stroomt chemo door aderen van geleende tijd gif licht op in elke cel modderpoelen en draaikolken van leugens leugens om bestwil en eigenbelang om landsbelang en geld wij zijn verloren gelovigen…

frutsels en tierelantijnen van lang geleden alles heeft een plaats en maakt geschiedenis jij manoeuvreert tussen velen en iedereen in regel en beslissen of het resultaat minder is dan vorig jaar blijft gissen het engelenhaar heeft een eigen problematiek gekregen wilde haren met het klimmen der jaren ook de sint heeft uit die pot geleend…

de oude kar kraakt in dezelfde voegen als haar duwer, ze smeekt om nieuw bloed, een laagje lak aan antiek, de toekomst is aan de jeugd, vers hout de zwoegende man vloekt op het weerbarstig hout dat gebarsten wielen blokkeert en zijn geleende schoenen spuwen op zijn verweerde blaren eigen vocht eerst schreeuwt hij en ploetert verder door…

Ergens diep binnenin sterft een oude wereld waar wijzers van de tijd de wetten van geleende jaren slaan Laat mij bij jouw weelderige zachtheid knielen in een donkere hemel voorbij echoënde stemmen in een versteende zee zonder ziel waar vissen zwemmen als verborgen diamanten…

Ik heb zo vaak, in stilte alleen, gemeend, Dat gij van elke kant, door alle muren, Verschijnen zoudt en wij tesaam vereend Verbleven tot ge uw hart mij had geleend Om 't nimmer, nimmer, nimmer terug te sturen. Maar deze nacht, de eerste na uw brief, Hebt ge in mijn zaalge droom mij toegesproken. Ik zag uw mond, die zei: ik heb u lief.…

jouw huis in zand geklommen van geleende korrels, duimtoppen hoog zoemt in mijn oren droom mij jou in een land van fris lentegroen en mijn gedroomde huis op kousenvoeten van slapeloze nacht is een stad zonder keurslijf de zon trekt jouw zwarte maan denken eruit stort ik volle zinnen met dauwdruppels uit totdat alles in jou glinstert leg…

onder gaat nadat alles zal verdwijnen het heelal verder zal blijven uitdeinen het is goed veel te weten tijdens uw bestaan kennis na uw dood nergens naartoe zal gaan niets zal blijven dat wilde ik maar even neerschrijven wordt het dan geen tijd om te relativeren zal de mensheid het dan nooit leren dat zij maar heel even hier op aarde in geleende…

'k Heb mijn oor tegen zoveel stemklokken geleend, mijn mond is door zoveel winden gegaan, ik heb toch zoveel lachen meegemeend, bij toch zo heel veel dingen heb ik stilgestaan - tot ik bij u kwam, o mijn schitterlief, mijn edelsteenhand, u mijn oogelief, mijn vonkend rad, mijn vogel vliegend vuur, mijn schitterlief van altijddoore…

hij loopt alleen over straat met een geleend hondje zijn reden de oude buurman is moeilijk ter been en dus alle drie blij de gezagsdrager gebukt onder z’n te dragen last kan hem niks maken een hond mag z’n baas immers nog uitlaten ook hij is blij hij houdt niet van stampij in een stille levenloze straat en vraagt zich af hoe…

Slepend teloorgang volmaakte zinneloosheid van geleende tijd. Het aardse spasme ruist in zilte branding als swingend orgasme. Maan in gesmolten meer spiegelt z’n lichtend zilver, tempoloos geringd. Bewegingloze symfonische synthese van beider lichamen Ons laatste ballet grimeert de poëzie, metafoor van ultieme bewegingen.…

plannen ondanks alles, met de hulp die ik nodig heb en cadeau gekregen, natuurlijk wil ik dat vieren, mijn leven en het ongewisse verschiet met hart en ziel omhelzen de resultaten blijven tellen en steeds weer nieuwe mogelijkheden bedenken om de werkelijkheid te meten Ik herschik opnieuw mijn krachten, ik vlieg als een vogel met geleende…

Je staat voor me Getekend door de tijd Je littekens helder En overduidelijk In je armen gekrast - Was het de tijd Of toch je zielenpijn Die ze daarin heeft gekerfd, Zichtbaar bewijs van je lijdenslast? 'k Probeer je tekens Te ontcijferen - maar het Lezen lukt me niet, Zelfs in spiegelschrift Verbergen ze een geheim,…

In het meerstemmig levenslied lijkt de blinde zanger toch inmiddels oud genoeg om wijs te kunnen houden maar heldere tonen wisselt hij voortdurend af met valse noten zonder ritme waarin woord en melodie soms niet meer zijn te herkennen dan zoekt hij naar de harmonie die hij weer een tijdlang vindt in de klank van geleende vreugde die…

Het is geleende tijd dat me is gegeven, Dus laat ik spijt en pijn achterwegen. Vannacht zag ik heel even je gezicht, Ik riep je naam maar je hoorde me niet. En toch, toch ben ik nu in evenwicht, En nog in leven … zoals je ziet.…