Alle inzendingen over gewemel

het houdt van verval, het trage ontbinden, de graduele neergang van orde tot aarde, water en slijm, het kleven van woorden aan handen ontdaan van hun grip, vuur dat vreet aan molm, gebinte van kerken, donker gewemel diep in een crypte, barsten, glasbreuk, stofwalmen, krakende vloeren, steenslag, roest, gelig vet in de kromme hoek van het blad…

De herfst hinkt op haar laatste been December binnen Ik wil ook naar binnen Dus draag ik scherven Naar het spiegelpaleis Waar ik een mozaïek voltooi En een matglazen poort vergrendel Door een valbrug Ben ik met het gewemel verbonden Ik maak mezelf wijs Dat daar ruimte en tijd en stof Een achterhaalde orde zijn Die je herschikt Kneedt…

Ik denk aan u zoals gij waart, toen de eerste maal ik uw gestalte donker op zag komen tegen het licht gewemel in de feestelijke zaal, en ik van uw gelaat mijn welkom heb gekregen.…

Koninginne van de nacht in de onbewolkte hemel zwemt de mane in ’t blij gewemel van haar pinklende erewacht. D’hemel waar de mane lacht wederspiegelt in de vlieten die verzilverd henenschieten klaar in ’t donkre van de nacht.…

Ik zit hier op mijn torentje En zie de groene aarde, Met alles wat daar paarde En nieuw gewemel baarde, Als één ontzettend ledikant, Een grote, felle liefdebrand...…

Als in 't najaar vogelscharen, Zich verzaamlend voor zij trekken, Blanker dan het schuim der baren, Kust en duinenrug bedekken, Eerst in aarzelend gewemel Angstig door elkander kringend, Dan - hun opvlucht naar de hemel, En de zee het reislied zingend; Zo staan talloze verlangers Zuidwaarts naar de trans te turen; Doch hun stem…

Eens, op hun tocht vanuit het Oosten, kwamen de mensen bij de kust en dronken, als om zich te troosten, de ogen zich vol aan ruimte en rust.https://www.nederlands.nl/ Over het golvende gewemel ontwaarden zij de einder, strak en vast onder de klare hemel als onder een metalen dak.…

Over het golvende gewemel ontwaarden zij de einder, strak en vast onder de klare hemel als onder een metalen dak. En bij die verte, voor hun schreden onoverzienbaar uitgespreid, hervonden, ballingen van Eden, zij ook in zich de oneindigheid.…

Het gewemel op de luchthaven, hekel aan deze zooi Ik denk aan ons grote bed, het gezicht snel gladjes in de plooi. Een laatste lieve kusje, natuurlijk red ik het wel Gelogen, want in mijn hartje ontluikt de rebel. Hoog in de lucht vliegt mijn liefde, een kriebel in de keel Bij mijn bakkie koffie mis ik je reeds en veel.…

Berlijn is enkel nog voer voor vuur Hitler snauwt met slinkende adem Naar de generaal die stamelt in de kraag Met de macht der gewoonte de arm strekt Voor een Sieg Heil die galmt in de bunker Een koortsig gewemel hangt daar rond De ondergang plant zich onderhuids voort Het volk verdient de galg De pletwals van rupsbanden Want de natuurwetten…

Alom, aan de ronde zomen van het rustig vergezicht, aan de lage damp ontkomen, aan de oever van het licht, achter 't levendig gewemel van de daken, op het goud van de uitgespannen hemel opgericht, is 't winterhout.…

De handige moeder hangt om de wiegenhemel Van kransen en kronen een krinkelbont gewemel En wacht, dat het wichtje van zelve stil ontwake, En blijde bij de glans der bloemen blake. En schoner schikt zij steeds de geurige schat, Die vervenwisselend blinkt van blad tot blad: Daar opent het bloedje ongewekt zijne ogen - En zie!…

En als met de' avond wonderdiep zich kolkte In rust van 't bergmeer 't wild ondiep gewemel, En in de straling van den opener hemel De vaste bergen diafaan verwolkten, Dan leefde op aard weer de oude sprook van leven, Van iedere aardedag op aard begonnen, En bij de sterontstoken horizonnen Avondlijk als gebed tot God geheven.…

Roerloze rust omfloerst het wit gewemel: Kristalbos op een dik-bevroren ruit Gelijkt het woud, en wind noch één geluid Beweegt de bleke stilte van de hemel. De grauwe berg bestulpen witter luchten, De nevel welt en sliert over het dal Zijn wijde sluier welks deinende val Verdooft de stad en haar diepe geruchten.…

het zingt: in struiken – wat warrig gewemel op straten – het laffe gebazel in zetels – het knoestige snurken in bossen – lusteloos vozen in de tabellen – schrikbarende hiaten op de schermen – onhoudbaar verval in de hoofden – de doorslaande angst op het terrein – de banale verschrikking wij dalen wij dalen wij dalen wij dalen de dalen…

- Zie, uit toegeschoven hemel, 't zachte donzen vacht gewemel rond u stuiven, als der veren val van onbesmette duiven. Zie elkaar, Uzelve aan, zie U staan, rein van 't leven onverricht in de zachte glans van 't ongekleurde licht.…

Gewemel. Reken maar dat ik mens ben met afgemeten schaamte als ik de ruimte meten wil in de ban van de hoogmoed Een verwarde roes die ik herinneren wil.…

wen der tegenheên vaak overstelpende vloed voor een ogenblik tijds is geweken, zij de bloesem van vroegere weelde vergaan, zij ’t voor altijd op aard met vreugde gedaan, voel’ zich ’t hart bij herhaling nog breken; — toch verheft zich in vrede de geest naar omhoog, bij de daauwdrop der smeltende smart in het oog, en men beurt uit ons werelds gewemel…

In 't gewemel En gewoel Rondgedreven Door een leven Zonder doel; Prooi der stormen; Aas der wormen; As van stof; Heb ik 't leven Weg zien zweven Als een boomblad in de hof. Wat 's de blinden 't Ondervinden Van het licht, Zo 't zijn stralen Onder 't dwalen Op hen richt?…

komt er aan Het is al laat op deze vrijdag avond Maar ach, ik heb nog maar een uurtje te gaan Dan rij ik eindelijk weer die parkeerplaats op En zal zij daar weer in die deuropening staan De lichtjes sieren de berghellingen De maan verlicht de heldere hemel Ik denk aan hoe ze me straks vasthoudt Mijn hart vult zich met hartstochtelijk gewemel…

Op ons, het gewemel op aarde schijnt ze. In de grote nachtelijke hemel tussen die vele witte sterretjes wordt ze een van hen. Niet meer dan een eindig klein wit sterretje onder vele andere verweg witte kleine sterretjes. Hangend in de eeuwigheid. Haar sterlicht als een kleine maagdelijke sleep van een bruidsjapon.…

Maar achter alles, achter 't ijl gewemel van ons gebaren, in der hersens scheem, en door de ruimte van die lege hemel, bleef schriklijk leven 't eeuwig Oer-Probleem. IV ‘De Mens alleen is God. - O Adam, kantel die outers om, en scheur u ene mantel in 't purperkleed van die verwurgde God!…

De wijde, heldre hemel blonk rijk in elk verschiet, waar 't fijnere gewemel zijn glans een doortocht liet, en luistervolle ronden van gulden misten bonden de stralen, die zij vonden vervloeien door de boog.…

.' In dit ondermaans gewemel Zoekt ieder op aard een Hemel, Doch meestal - Helaas!…