Alle inzendingen over gist muzikaal gebaar

Parfum Liep, loop, gelopen Rook, geur, geroken Leid, geleden, verleidde Kijk, achter je, Margootje Liefde Streel, straal, gestraalde Haar, haren, gebaren Kaal, kaler, bepaalde Liefde, lief, geliefde Uit Naakt, benakten, geboren Hoor, hoorde, bekoren Ach, weemoed, traan Ren, vlucht, gedaan.…

Een nachtegaal zingt groen minnend dansend, wolken duisteren maan dromend de weg terug zonder aarzeling begonnen, stille sterren en alle daargelaten zaken van het hart voel ik zo langzaam, vallen in de nacht, van wuivende gebaren, en jij daar in de verte weet van mijn dromen, buigt in stilte naar het zand dat wij ooit, zeldzaam, in…

ik hoorde woorden verdrinken in stemmen die zongen over wanhoop en pijn het lied van de zwemmers met stilte als repeterend refrein de barstende lippen van droogte en kou memoreerden hun vlucht voor angst en barbaar in een regen van kogels als minachtend gebaar zij hebben vrijheid voor even gezien het benedendek kraakte maakte snel…

Ineen verstrengeld ingeslapen na een hete strubbeling vol passie is het ontwaken wat eenzaam met de ruggen naar elkaar de vrije ruimte zoekend voor jullie armen en benen in een verstrekkend gebaar Om dan bij het eerste licht door de kieren van de gordijnen weer in elkaar te kruipen en wie weet het opnieuw te doen - ja, dat is leven…

is met liefdevol respect een flirt met het talent van wie jij houden wil een edele gast of gozer die grenzen respecteert met luisterend begrijpen heeft echt belangstelling bij het doen en het laten in wat de ander beweegt is een vertrouwde vriend die de vrijheid borgen zal van elke vorm van liefde is in elk woord en gebaar van…

Het sneeuwt over de kristalen herten aan het ijsmoeras, wat maant tot stilte, bewegingen verstillen in kilte, warme harten ademen alert op elk gebaar en blaast kapok uit neus en ogen, kool van transparante inkt maar even zichtbaar, onhoorbaar in de slag van snelle vleugels afgeworpen, verdwijnen schaduwen op het parelscherm van de avondwind…

ik hoorde je woorden maar zag bloemen wiegen in zon en de zomerse wind jij liet in de lyriek van je voordracht alle beelden weer leven expressief door blik en gebaar in een warm omgeven indringend koos jij voor stilte in scenes vol emotionele momenten ik raakte je onverwacht aan wij vonkten naar explosief zonder woorden zijn wij…

langzaam lossen zij op de witte wieven van het bos ze zijn zo gek nog niet in het rijden op een bezemsteel duurzaam en toch co2 neutraal vliegen zij voorbij de maan helpen in de laatste uren brengen dromen in de eerste slaap zij begeleiden je waar je ook gaat in herinnering geen puntmuts of raar penenhaar wel een knipoog en een lief gebaar…

Oude scherven raapt zij opnieuw bij elkaar haar gebaar van onuitputtelijk van hem te houden. Scherven, ze lijmt ze keer op keer maar telkens weer lijkt de lijm niet sterk genoeg te zijn en weer opnieuw, ziet zij scherven, groot en klein. Vlijmscherpe scherven ze snijden tot in het hart zo diep.…

ga de golven voor je beuken de zeeën splijten in obsceen gebaar op zoek naar het ultieme waarvoor ik altijd met je ga duik naar dieptes in het zwart heb alles wel gehad wrakken en koralen haaien die me paaien willen snaaien tot ik jou eindelijk vind in het labyrint van riffen die de dag bepalen jij bent het kind dat ik zo godvergeten…

Ik zie je in mijn dromen ik hoor je overal ik voel je steeds ik denk aan je bovenal Ik verlang zo naar jou naar je gebaren naar je stem dat we samen waren ik wil er altijd voor je zijn of je nu groot bent of klein al ben ik nog zo ziek weet ik vind het altijd fijn Ik hou zoveel van jou dat kan jij niet weten maar je zal het van mij…

Werp ik dan eens een steen, stapel hem niet op losse groeven, een ander gebaar volgt wel en metselt ons terug tegaar, al dan niet volgens plan.…

De bomen kregen een betekenis die zij nog zacht gebarend wilden weren, maar 't noodlot was niet meer te keren; een vogel streek klapwiekend in de wildernis van takken neer en nu hij roerloos zit (het licht wordt zo benauwend wit), denk ik aan dood, verrotte geur van blaren, hetzelfde zijn op steeds dezelfde plaats...…

Hoe onbevredigend en triviaal Zinledig gebaren soms, zonder de taal Van femina, femke en femme fatale Als je verlegen, te schuchter voor bonny Als tarzan, don juan of citizen kane Niet meegaat met sugar en niks doet met honey Bang voor brigitte of sweet lady jane Hoe onbevredigd blijft dan je verlangen Hoe onvervulbaar je wens nog een…

Dus waakte ik over mijn ziel en weerstond ik alle gebaren, waarmee vrouwen mannen vergaren, ook wanneer zwakte mij overviel. Ik heb mij heldhaftig verweerd, al stonden zij naakt te lonken en met hun borsten te pronken, ze zijn niet door mij onteerd.…

halflicht zonder tijd Diep Godshuis voor de eeuwigheid Uit oergrond gehouwen en geboren Toen godenschemer nog godengloren Toen zee nog blauw en naamloos was Laat jouw spelonk maar heilig blijven Je witte stenen preekstoel Je marmerschaken vloeren Je dak van mozaïek Je zwijgende altaren Ja ‘t zwijgt dat zwijgen moet Versteend in z’n gebaren…

de tijd staat stil wanneer tranen vloeien uit mijn ogen van jouw warmte vriendschap en jouw hopen mocht ik je nog eens tegenkomen dan gaan onze dromen niet meer verloren ze smelten samen in één gebaar een houden van elkaar dat is gewoon wat ik nu voel en geloof me dat is een heleboel laat me dit gevoel nu nog maar even…

Bloemen worden neergelegd als laatste liefdevolle gebaar.…

met een theatraal gebaar werp ik mijn shirt en short in de prullenbak ga douchen tot er niets meer van me over is…

Gebaar om aandacht te vragen voor een rijwiel. Hemelfietsers bestaan echt. Gebel, een dame op een Sparta-met. Hoe aards zijn hemelse zaken? Nu rookt een engel een sigaar. Een klap. Een grap. Het regent associaties. En wij maar fantaseren. Een hemel vol raadsels.…

Vereeuwigd achter glas staan moeder en vader plechtstatig tentoongesteld omrand door glanzend kader Met haar mooiste kleding zit zij met doffe oogopslag het hoofd passief geheven en met gedwongen lach In zijn trots versleten staat hij vlak naast haar zijn arm om haar leuning plechtig van gebaar Oud en moe als zij waren en met doorleefd…

de handen hebberig door gratis buit slechts een enkeling ontvangt de pracht in zacht verwachten zij openen en bloeien samen dit mooi moment vol enthousiasme zijn het koren op de molen van leven in de fleurigheid van zon als onze bron zij delen sfeer genereren goede vibraties laten ogen warm schitteren in een dankbaar samen gebaar…

en zo kwam het, dat je vinken ging vangen dat je koortsig een net had gespannen vanaf de eik naar de iep wild gebarend liep je rond en ik, ik kon niks doen had angst voor het schuim op je mond je plukte de vinkjes en hield ze gebroken in je hand weende om hun schoonheid en ik, ik las de krant toen, heel vreemd klom je in de zon op…

jij haalde als zovelen bedachtzaam je smalle vingers door het lang blonde haar een schijnbaar achteloos gebaar de afleider als ogen op zoek gaan naar meer klaar zijn met uiterlijk vertoon want schoonheid wordt saai in een droom zonder ziel juist het unieke straalt onderscheid niet zoals bij anderen maar met jouw kwaliteit…

Een gebaar overbrugt de afstand tussen vader en dochter. Voor een paar seconden bestaat er geen schoolplein, geen hek, geen groep roepende moeders om kwart over drie. Ogen doen de rest. Het vest, de tas, ze vliegen door de lucht.…

woorden kunnen iemand kwetsen zwijgen is de juiste taal het zal tenminste niemand schaden en het scheelt een boel kabaal als u toch iets moet vertellen zoek dan uw heil in het gebaar misschien dat gij begrip zult vinden raakt u wellicht de juiste snaar wanneer u het echt niet kunt laten de aandrang voelt om weer te praten weeg dan uw woorden…

ik heb gisteren muziek laten schallen de loftrompet gestoken maar natuurlijk is de melodie van ons allen aan instrumenten ontloken jouw rol in het orkest lijkt niet zo groot toch weet jij iedere noot gespannen sta je klaar volgt mijn klein gebaar in opmaat gaan we samen jij sluit het stuk met een schitterende toon de triangel…

dat je vingers me bevatten kunnen je door mijn aanwezigheid de taal bemint die wij eens spraken zonder woorden afgeladen in veinzen en in een heldere expressie o laat ze vrij, de vlinders van je ademhaling want intens smacht ik naar alles wat jij bent dat ik het spoor bijster raakte in mijzelf domweg hulpeloos ben,onervaren ben met hoe gebaar…

als je geen haantje de voorste wilt zijn ver van intrige en ogenvenijn red je het wel kun jij die talenten ontvouwen waarop mensen vertrouwen zonder onderling gekissebis weet jij snel wat er echt aan de hand is waar anderen krakelen over handen wapperen heb jij ze allebei aan bed en wuift zonder hak te zetten in vriendelijk gebaar…

En altijd weer het lied van liefde, de nacht doorleefd tot waar een mens een stil gebaar, een liefde eindeloos mocht vinden.…