Alle inzendingen over grauw

Grauw is de neergelaten sluier Welke gelijk een spinrag verstikkend omhult Meedogenloos is het doende de geest te vermoorden Aangegeven in het koele wit met onderbouwde woorden Vier Jaren van onzekerheid waarin men stilaan hoopt Overgegeven in blind vertrouwen waartoe men noopt Dan vanuit krochten van het orgaan wreekt het ongerief En is men…

Luister naar onbeschrijfelijke geheimen, die lichtvaardig lijken donkere gebieden als beschaving grauw trekken in zones weg, verschuiven naar verweven hemelsblauw. Van het licht naar waarheid, schoonheid in liefde zien stralen multi-dimensionaal in dromen, volgt de redding onvoorwaardelijk.…

Waarom dit en dat en zus en zo daarom vanwege hier en nergens overal vooral never nooit niks floreren inbrengwinkels omdat Gestalttherapie domineert hier en nu druipt water door grauwe kousen naar houten klompvoeten altijd al een warm kind willen baren jarenlang uren en minuten geteld van maanstanden en dagenlang zon naakt op gespierde…

Voel je jouw lichaam nog steeds niet vol van verwachting dansen, schemeren je schouders nog in het grauwe licht dan zeg ook ik maak de zoldering niet te hoog. Zie het zoetere zonnige van je hart en ziel ruik aan de geur van vers hout, geloof me tel de wolken morgen begint de wereld .…

gehuld in zijn donk,re grijze jas hangt hij stil dreigend in de lucht schuift over zomers hemelsblauw maakt witte wolken grijzig grauw samen met zijn vriend, de wind komt hij er aan, met natte vlagen spoelt alles helder schoon wat hij op zijn weg maar vindt spattend en spetterend roffelt hij op de daken stroomt over wegen en land naar…

Je kwam liefde te kort, een woord waarom gelachen wordt, het blauw wordt ijs, daarna grauw, niet in meer staat innerlijk te bloeien, in de kou wordt alles ontkend, de regen berijdt het blad waaronder de vlinder geen tehuis kon vinden en tot in de lente zal zwijgen, een kale boom op een oude prent, dat in elk seizoen van kleur verandert…

Ik zal de Satan te grazen nemen, met wie jij op moet trekken, schep genoegen in die daad, om die grauwe sluiers in je hoofd te wekken, ik laat hem met de noorderzon de benen nemen, zonder traan te wenen.…

Het waren grauwe dagen. En de zon scheen nog maar bij vlagen. De waarheid kwam naar boven, Ik wilde het eerst niet geloven. Duwde het weg uit mijn hart, En wilde weer een nieuwe start. Al die mooie woorden van jou, Daarom bleef ik je trouw. Wilde geloven in ‘wij samen’ En dacht dat we wel tot een oplossing kwamen.…

Onthoud ons de gena niet van uw trekken Zo niet bij dag, bij nacht uw ogen flonkeren Grauw zijn de schoonheên, die uw leden tooien. juli 1907…

De zonne guldt de gulden haan en 't al met groen en grauw bestoven verbogen transen hoog naar boven en 't deurtje aan de benen aan. Het oude kerkje staat zo stil, zo stil in 't gouden zonnelicht, een man met wee-doorkerfd gezicht die ach zo gaarne, sterven wil.…

Geen bloempje nam de vijand waar, Die op de hoogten lag, - Eer, in het grauwe nevelkleed, Dat kilheid met zich droeg, De berggeest van zijn sterkte gleed, En kleur en geur verjoeg. Wat lente koesterde in haar schoot, Wat heel een zomer bracht, En herfstmaand spaarde, werd gedood In éne winternacht.…

Flarden van verlangen hinken op een gedachte van leven oeverloos verder niet ziend Spoelen grondzeeèn de bodem los van bestaan het wit slechts als schuimkoppen Op grauwe golven doet monotoon motorisch geweld het scheepsdek verlangend trillen Patrijspoorten kijken schimmig van binnen naar buiten slechts achter druilerige regengordijnen…

Bomen kalen Wolken jagen late zonnestralen De hemel kleedt zich nu in grijs dan in grauw Een noord wind werpt zich tegen muur en dak rukt verstoord aan ieder blad en tak haast zich voort, vergaart de afgestorven blaren krijst, wervelt, blaast zijn kille adem door alle holten, kieren, gaten heen, een kou die aan mijn botten knaagt.…

De mist, uit zilverpeerlen als geweven, laat in de rozige uchtendschemering, de helling langs der grauwe heuvelkling, zijn golvend waas naar 't Westen toe verzweven. Ter kimme heeft, uit donzen wemeling, een rozewolk heur gouden wiek geheven.…

Toen de eerste regendruppels daalden zuchtte ik gelijk het dorre lover, zacht Wat had mij toch naar hier gehaald en waarom trotseerde ik die zwarte nacht Verre klonk het krijsend schril geluid van een onheilspellend nachtelijk dier Koude rillingen roerden stil mijn huid ik huilde om haar, reeds drie kwartier Grauwe wolken dekten verre de…

Hoog, op de bergtop, rijst de kleine kluis, Uit groenend hout en mossig riet geboren; Door spar en lork vaart een zacht gedruis, En wie daar zingen, doen een loflied horen; Vrij dartelt om de hut de vale muis, - Het dal ligt in de gloed der zon te gloren, Maar in de grauwe pij, voor 't houten kruis, Ligt de eenzame, in geprevel als verloren…

In mijn mooiste dromen zag ik jou met al je schoonheid voor mij staan Je woorden, zacht als morgendauw deinden in ‘t helder licht van maan In mijn mooiste dromen trof ik jou ergens van ver weg kwam jij eraan En ook al kleurde de hemel grauw scheen ons die hemel onaangedaan In de mooiste dromen kuste ik jou en keken wij elkaar met liefde…

En ergens, tussen al dat grauwe grijs zagen we een kleine ronde buis flonkeren die op ons netvlies bleef branden en niet verdween.…

graven Geërodeerde tekens trekken sporen in het oog Het zweemt naar oude stilte De Dood hangt er verborgen Nu nevels niet meer slierten om Hades’ koude bruid Zij hoort slecht nog het janken het spoken van de wind ondanks de vele zielen die zij opmerkzaam is Die wereld kent geen vensters gericht op wat nog komt Alleen de grauwe…

De duisternis gaf mij een hand, je zonden zal ik strelen, in het grauwe boetekleed van verlangen gaf je mij een laatste nacht, liet je slagen beuken op het holle vat van gegiste beloften, die snel waren vermorst, ik zal met een sleutel van de tijd de opening herwinnen voor de toekomst verborgen in je moederborst.…

Wolken, grijs en onstuimig, trokken boven door in de grauwe hemel. Er stond daar, tussen heel dat tumult, regen en wind, krachten en machten... een vrouw te dansen, in héél haar vrijheid: zij heet "Sshhh"... Zij draaide, met armen wijduitgespreid, gelijk een Engel... om haar as en telkens weer om, zonder naam.…

En hier en daar scheemren de lage daken, Wier heerlijk rood fel en ondoofbaar praalt, Als kleurge vlekken in het grauw verdwaald. En zacht: het doet een mijmering ontwaken Naar zoelte en jeugdig groen en broze fleur En wuivend gras en tere bloesemgeur.…

Het werd winter in de wereld en in mijn hart grauw in de uren zonder jou De rivieren waren vol ijsbloemen De wolken broos en weerloos maar kleurloos zonder jou... Toen kwam een heldere lentedag een dag vol zonnige hoop waarop je weer voor me stond en zei : “ik ben terug” De vreugde was immens... Onze ogen lachten en zongen...…

Als ik langs het water dool bij valavond hoor ik fluisterflarden door de branding ruisend als een korenveld van grauwe troost en zwarte marmervlekken. De golven deinen om me heen. Hun schuimkoppen staan hoog als duizend kruisen, open-armig. Er drijven kransen op het water. Nu is ze terug.…

Een grauw verdriet is in mijn ziel begonnen, De dag is triest en vol onduldbaar wee... Ik weet het nu: 'k heb mij te laat bezonnen, Geen deelt mij ooit meer van zijn deernis mee. Vroeger ben ik mijn eigen zelf ontronnen, Wellust verkoor ik boven zoele vreê. En thans, helaas!…

Zo glanzenrijk als wisseltintge zijde, Dan armlijk grauw en wedrom, voor hoelang? Eén blanke blauwte, en zò wisselt die zang Die eeuwig 't eeuwig spel zal begeleiden.…

P.S.A Grauw is de neergelaten sluier Welke gelijk een spinrag verstikkend omhult Meedogenloos is het doende de geest te vermoorden Aangegeven in het koele wit met onderbouwde woorden Vier Jaren van onzekerheid waarin men stilaan hoopt Overgegeven in blind vertrouwen waartoe men noopt Dan vanuit krochten van het orgaan wreekt het ongerief…

De hemel huilde.. hij had verdriet en tja, hij huilde tranen met tuiten Harde wind huilde ‘t treurigst lied ik weende tussen druppels, buiten De hemel schreide..van pure pijn hij was van god en mens verlaten Grauwe luchten voor zonneschijn op dat bankje, waar wij ooit zaten De hemel weende, al heel die dag ik kon dat in mijn innerlijk horen…

Als alle dagen op elkaar gaan lijken ontstaat bij mij een doods en kil gevoel als je dan ook nog iedere dag hoort van zoveel doden, vrachtwagens met lijken dan lijken die dagen op lijken te gaan lijken doods, bleek, grauw, rauw en oh zo ijzig stil even wordt ik zelf lijkbleek, doodsbang en moe maar dan spreek ik mij mens- en manmoedig…

En voort, tot waar dat blauw En groen in 't koren, Vol lokkend grijs en grauw, Verloopt, verloren; Zo ver als om-en-dom Het oog kan dragen, Het vlas staat in de blom Te wiegewagen.…