Alle inzendingen over grenzen

Vind je het ook mooi Zoals ze spelen in de lucht Om elkaar heen vliegend Kijk jij met hetzelfde oog Of is jouw oog bevlekt Bevlekt door de geschiedenis door jouw land Of jouw familie De hand die jij mij ooit gaf Is de hand van een vogel Die niet naar grenzen kijkt Die overal zijn plek kan vinden Die went aan alle winden Aan elke storm…

Wijsgeren gehuld in een wijsgierige deken daaronder hun amulet, blijven transcedent , ik heb mij daarop stuk verkeken, wel alle grenzen van mijn ziel verkent. in de zandloper verloopt het zand in de richting van de hand hem plaatst, we kunnen hem blijven draaien, niet de ons aangemeten tijd.…

God liefhebben en de medemensen Dat betekent niet, blijf maar passief Hij zegt:“Heb uzelf en uw naaste lief” Aan liefde geven zijn geen grenzen. Zonder echte liefde kan niemand leven Gods liefde gaat alle begrip te boven Wij kunnen het bijna niet geloven Hij heeft ons Zijn enige zoon gegeven.…

vrijheid weet je die neem je niet je krijgt of geeft hem van of aan de ander om dat te zeggen wat je meent zonder onderscheid te zijn wie je bent vrijheid weet je is de mogelijkheid je echte zelf te zijn zonder grenzen van geloof hoop of liefde te doen en te laten lichamelijk en geestelijk wat jou bewegen laat vrijheid weet je…

Gedachten houd ik in mijn besloten wezen In ruimte en maten aan mij toebedeeld In parten en kwadranten van tijd verdeeld Gedeeld tussen grenzen van hoop en vrezen Ze zijn niet meer of minder dan een sleur Van alle jaren wisselende seizoenen Die zich als de getijden verzoenen Door de verschillen in klimaat en kleur Als ’t langzaam herwaarts…

De zonsopgang is echt wel helder al is de tijd hard en voeding schaars de grenzen worden zeer duidelijk lopend door de valleien en bergen maar luister , vrede daar is nog in oorlog. © 25-2-2018…

Voorheen opende je armen en benen om mij liefdevol welkom te heten, om kruis aan kruis en tong rond tong, samen te verstrengelen in elkaar; nu bewaar je afstand en bewaak je grenzen, laat je onze liefde slijten, dan is het voorbij.…

Met ziedende hand sloeg de hemel de nieuwe stad en de enorme toren uiteen, de Hangende Tuinen vlogen Vertrekken werden vliegtuigen en tapijten met gedekte tafels landden ver weg in de lange zee Een zware regen van kamers vormde met een plons een hemelhoge bergrug De mensen uit de Toren verspreiden zich in vijftig talen en vochten om grenzen…

verdriet waar je politiek gezien alleen verdriet over mag hebben of verdriet zoals het verdriet van de barmhartige samaritaan die ook het verdriet van buiten de grenzen ziet ?…

sprookjesboek ook daarin kwam vaak niet alles goed natuurlijk was jij niet altijd de schattige prinses ik maar zelden de grote tovenaar daarvoor deed ik altijd te raar wij speelden het naturel zonder verkleedpartij en muziekinstrumenten een spel zonder knikkers de waarheid kenden wij waren ontdekkingsreiziger bij onze eigen grenzen…

het was moeilijk om het leven uit je hand te kunnen lezen hoofdletters maakten hun eigen diep liggende lijnen in die ruimte kon verwerkt verdriet zonder pijn langzaam verdwijnen toch overlapten zij elkaar en werden er grenzen gesteld want juist voor emoties waar je maar amper de vinger op kon leggen was uiterste subtiliteit…

met pijn beladen zal ik ombuigen tot warme vreugd iedere dag van bitterheid zal ik vervagen tot herinnering ieder uur van diepe wanhoop zal ik uitwissen met mijn eerbied voor jou iedere seconde waarin je de dood vroeg om te komen zal ik je over de drempel van het leven tillen zo zal ik je liefhebben als een herboren mens tot over de grenzen…

Pijnlijk nodig laat jij van je horen; Mens, ik heb je lief, voorbij muren en grenzen.. Hoe onmachtig, ik blijf maar aan je denken.…

Want al snel raak ik de rand, Van zoals vastgesteld mijn grenzen. Het waren denkbeelden van de dwazen, Een aanslag op realiteitszin en geest. Niets vreemds kan me nu nog verbazen, Ik heb het gezien, ben er geweest. Het leven en de duistere dood, Het verschil lijkt maar zo klein.…

Over grenzen heen zweef ik met de wolken mee en vind een grenzenloos vertrouwen, waaruit ik put mijn breekbare kracht. Ze leiden me naar hemelsblauwe tranen, die weerspiegelen op mijn gezicht, telkens wanneer ik geloof in jouw puur gedicht. Jij bent het antwoord op mijn zoeken en omarmt me door mijn verhalen heen.…

"Eerlijkheid duurt altijd het langst" hoor ik mezelf tegen je zeggen, maar voor die eerlijkheid ben ik juist het bangst, het doet me mijn grenzen weerleggen. Je knikt gehoorzaam op en neer, maar ook jij weet net als ik, dat het niks uit maakt voor de volgende keer, dan geeft het weer net zo'n kick.…

Dan worden pondjes mondjesmaat geduld -aan ieders draagvermogen komen grenzen- dus gaan ze hollen met hun dikke penzen en minder smullen, misschien slinkt de bult.…

De ware vrijheid luistert naar de wetten: Hij stelt de wet, die úwe wetten achtte: Naar eigen hand de vrije taal te zetten, Is eedle kunst, geen grens, die haar ontkrachtte; Beperking moet vernuft en vinding wetten; Tot heersen is, wie zich beheerst, bij machte: - De geest, in enge grenzen ingetogen, Schijnt krachtig als de popel op te schieten…

Waar het Friese land door aderen stroomt jaagt mijn bloed van onvervuld verlangen heldere lucht heeft mij weerloos gevangen ademloos worden mijn grenzen omzoomd pure kleurenpracht heeft mij totaal verblind blote voeten in het gras voelen leven de natuur omarmt mij als haar kind, even word ik door hartstochtelijke stilte bemind in dit stukje…

Met een koffer in de hand Een rugzak vol verleden Zegt hij zijn huis en thuis vaarwel En begint met reizen Van werelddeel naar wereld Via hoofd en hart Gebruikt hij podia en publiek private stromen Zo waart hij rond al wekenlang Langs eindeloze maanden Door sluiers vol geheimenissen En in nevelen gehuld Doorbreekt hij grenzen en gedachtegoed…

verdwijnen in het land van On boze blikken raken verdwaald verklikkers zijn hot complicaties verschijnen in het land van On krachtdadige slagen in de lucht beïnvloeden de positieve gedachten die kwijnen in het land van On planken voor hoofden pasklaar gemaakt maten gestandaardiseerd rechtlijnigheid in het land van On controle aan grenzen…

levens die je redde de richting die je velen bood in een op drift geraakte tijd noch dat wat je ons naliet als onbedoelde held die droom aan woord en daad kon paren ultieme keus om door te gaan verzet tot in de dood maar ook het licht dat jij bij mij ontstak de gloed in een gekwelde geest en zo, nog vele jaren later, voorbij de grenzen…

Weeïge drank adem was mijn deel Passie raasde wulps zonder enig gevoel Tierde met niet aflatend venijn door jou heen Pijnlijk besmeurd vernederd werd ik alleen Ongeremd laat je smerige lusten op mij los Waar pijn jouw geilheid doet vervoeren Grenzen steeds gewelddadig verlegd Mijn geest verstijft kil niet te beroeren Daar vunzige lust ongemeen…

verwaaien en rechtuit fabuleuze draaien neemt kent plezier de geheimzinnige weg van wel geweten maar niet gezegd of waar obstakels en stekels wegen markeren die in eenmalig proberen geen veiligheid gaven maar wel nieuwe vragen naar ultiemer genot en gevaar jouw lach kent de tweespalt perceptie want in het reiken zullen nieuwe grenzen…

Ik kijk je aan en lees de zinnen die dieper dan je woorden gaan en zie verstand strijdende staan om het gevoel te overwinnen maar terwijl de tijd versnelt verdiepen wij ons andermaal letter voor letter in het verhaal waar liefde nimmer grenzen stelt doch bij het dagelijkse schijnen slaan we het boek zuchtende toe begerig maar niet wetend…

zee een man of vracht teveel, te veel de klepel op de bodem verstomd wordt dit verhaal niet meer gebracht dan door die getuigenis in brons in het mee vergane want zeilt niet langer wind maar waart het water door de gaten zonder voeten, zonder benen ook met slijk en slib besmeurd verleden vol roemruchte overvaarten het Kanaal erkent de grenzen…

zee een man of vracht teveel, te veel de klepel op de bodem verstomd wordt dit verhaal niet meer gebracht dan door die getuigenis in brons in het mee vergane want zeilt niet langer wind maar waart het water door de gaten zonder voeten, zonder benen ook met slijk en slib besmeurd verleden vol roemruchte overvaarten het Kanaal erkent de grenzen…

splinterend dwarrelt de rijp, bedekt de bronzen klokken met zachtsprankelende witte vlokken de diepdonkere contouren van deze robuuste kerk tekenen zich scherp af tegen het volle maanlicht de klokken mompelen koperkleurig, hun gebronsde klanken klinken dof, diep en wijds over stil land elk van hun klanken markeert scherp en helder de grenzen…

Als de wereld morgen open gaat vouw ik grauwe wolkenluchten zachtjes samen en fluister vlug wat woordjes richting jou Als de wereld morgen open gaat breng ik kleine kiezelsteentjes naar het laatste kruisjespad waar armen wijd grenzen vervagen Als de wereld morgen open gaat verschuif ik het laatste restje zand en plant een rode roos in…

schaalt met wrangheid het geloof gegeseld met wrede tegenslagen de streken waar verdriet en pijn ronddoolt verban ik naar verre oorden Zomin als God ooit nederdaalt ’t geluk tovert uit gouden nerven van zijn ziel mijn weg plaveit met het dons van genegenheid behoort dit tot verloren dromen Schreeuw het verlangen uit mijn lijf over de grenzen…