Alle inzendingen over grijs

ik zag je glans wegdrijven op het zanderig water, ook je trots want je hemelde het blauw naar grijs aan jouw voeten schuifelt nog wat hoop in de gedaante van rot hout, maar je poort blijft voor eeuwig gesloten onklaar gemaakt en ingehaald door de tijd jouw kleur zonder vernis maakt je elk seizoen doffer het lijkt of onze sporen…

grijs getinte heuvels tekenen zich af op de ramen van mijn doorzonkamer ook al is de zomer reeds lang op zijn retour en de dag allengs meer bekort is het stof nog kraakhelder zichtbaar op mijn vinylen vloer en dressoir de hoge zetels hebben, door het oktoberlicht beschenen, nog niets aan waardigheid verloren het gobelin bloeit als nooit…

wat wordt het vandaag zwart of wit, een beetje grijs? nooit weet ik wat aan komt waaien hoe of wat te oogsten, is de muze goed geluimd, straf maar rechtvaardig, zwartgallig op het botte af, of pluk ik zelf de woorden vandaag?…

Alweer een nieuwe dag ontwaken zonder jou, dus grijs en achter die lach, alleen maar denken hoe ik van je hou. Alweer een dag vol gemis, een wolk van verdriet om mij hangend, die vol van leegte is en mij mateloos doet verlangen.…

de zon schijnt uit een ander perspectief kleurt nog vaag oranje schaduwen rafelen zacht klappende handen maken een grijs gebaar nog dwaalt een verloren schreeuw als spook door de aangeslagen stilte verwondering in toon omdat de vriend verloren ging op wie men dacht te bouwen verdriet omdat de helden gewone mensen zijn die spelen…

Het oude houten tafeltje achterin de tuin Heeft zijn beste tijd gehad Het mist de stevigheid en is grijs in plaats van bruin Niet meer zo fier als toen het de tuin betrad In de kieren is het met mos beklad Het heeft kwasten als een kale kruin Het doet alleen nog dienst als puin Verweerd is elke lat Er zijn tijden van vreugde geweest Warmte…

Ze bloeit en schittert en lokt bijen ver van hier om 't zoet van honing te vergaren nog eer de winter komt en alles weer in stilte toedekt, grijs en grauw. kijk nu nog even naar het blauw dat oeverloos de hemel kleurt en dat van heimwee wil vertellen, al weet je niet waar dat zo plots en ongenood vandaan komt, onafwendbaar.…

licht had geen kracht het pad slingerde doelloos rond zwart van een gat jij wist van de rand het struikelen een val de pijn al voorbij had geen oog voor vogels die schreeuwden draaiend in angstige vlucht jij spiraalde in grijs zag bij zwart raken een groen stukje staan een bloem bloeiend voor leven wilde haar hart aan jou geven…

voor Lucebert (alles van waarde is weerloos) ik maak mezelf wijs dat ik de weg weet in een tijd die niet meer is dat ik de grijs sluier oplicht als klamme vitrage zo zie ik het plaatje van mijn jeugd weer in zwart/wit op mijn netvlies wanneer ik probeer dit plaatje in te kleuren blijf ik steevast hangen aan het sepia wat…

(n.a.v. beroemd fresco van Giotto) De duivel danst, vliegt en trekt Op graven, voorbij en soms Vaker dan ooit vermoed lacht hij schizofreen En profil: morsdood vanuit alle posities donker Grijs zonder licht Gelaatstrek onaange- naam In wolk boven gepeu- pel Gebracht, de laatste groet Fresco vol van haat zijaanzicht niet…

je hebt me alle tinten van verdriet getoond die nu vergrauwd zijn tot het oeverloze grijs waarin verwachting is gestold tot dunne ijsgang op het brakke braaksel van mijn ziel.…

De wolken grijs, grijzer en de mens wijs, maar in wezen toch niets wijzer. Terwijl een regenboog altijd blijft bestaan zullen kennis en macht vergaan. Maar blijft Eeuwigheid tijd der tijden waarin wij onze eindigheid niet kunnen vermijden.…

Ze bloeit en schittert en lokt bijen ver van hier om 't zoet van honing te vergaren nog eer de winter komt en alles weer in stilte toedekt, grijs en grauw.…

vleugels kwijt ze glimlachte, hij vergat zijn eigen honger loop maar een eindje om, zei hij tegen zijn dochtertje op het eind van de Elisengarten zijn hand aaide nog even haar donkere haren nietsvermoedend verdween ze verderop in het licht dat met de rijen kasseien speelde het was zijn hand die bedelde net iets over vijf uur mensen, grijs…

Grijs zijn dus de avonden onder het schijnsel van een schemerlamp; Met uitdrukkingloze gezichten zijn wij nietszeggend zonder enige weerklank.…

weer prismaat zonlicht al mijn woorden kleurt chromatisch iedere zin en ik ik schilder ga daar altijd dwarser tegen in wil op doek jouw warmte in penselenstreken schaduw ik je zwakke kant maar het verkeerde licht trekt alles uit verband zet nachts de daglamp aan werk met het mooist pigment het ochtendlicht maakt alles grijs…

Ik weet het niet meer Ik leg mijn hand op jouw steen Jouw steen, zo kil en grijs De vogeltjes luisteren mee Maar blijf verdrietig en alleen…

kom kleine meid kies voor geluk wat kan jou de wereld schelen je bent mijn grote puk ze maken liefde stuk door in het grijs te leven geen up's en down's maar altijd meer ontvangen dan ooit weg te geven nooit mocht jij dat koppie hoger steken ze maaiden onverhoeds je stil verlangen uit het gras brachten je terug naar wie je…

ik kartel wolken met een scherpe blik snijd gaten in het grijs om zon in blauw te laten schijnen op mijn witte huid maar winter sluit geen compromissen laat hagel springend sissen op bevroren grond ons naar lente gissen hoewel het licht al langzaam eerder komt ik hoor vogels fluiten in de sneeuw die valt, hun liedjes zijn niet…

En als ook dat niet kan, dan maar een droevig lied Zo van « het is november en het giet zo troosteloos en grijs en alle dag gelijk. » Helaas, dat is mij niet gegeven, het is allang gedaan. Rest mij dan toch, de lente zelf waardoor ik zachtjes fluit, maar ook het beeld van het verzonken land en droefenis, gedeeld, van wat niet is.…

ik was mijn handen weer in onschuld ook parelen mijn tanden in de mond hun lachend ongeduld ik wil wel spreken jou mijn zwarte piet toesteken maar je bent te lief om dief met mij te zijn ik was niet wit wat zwart moet wezen ik grijs in geld om daar te zijner tijd nog iets van op te steken ik rook pecunia altijd al…

weer beleefde ik de zomer het zonnen op een ochtendbloem het soezen in de middag en de avondvlucht beginnen met een zoen ik zag je in de nieuwe kleuren van het gras waarop ik je wilde strelen het spelen met de wind en jouw gedol ging nooit vervelen je vleugels wiekten grijs toen luchten donker vlogen ik gaf mijn liefde aan je prijs…

weer jagen flarden grijs langs onderkanten van een strakkendblauwe hemel de storm betaalt met regen maar bepaalt zijn eigen prijs de restanten uit een herfst die ooit oogstrijk is geweest in nagelaten groei aan takken die de winterkou niet hebben overleefd breken in het vlagen van zijn kracht afgeknapt in wilde schoning der…

ik wilde je lezen in het strelen van huid kraste met nagels mijn liefde voluit je voelde de pijn in het zien van de sporen jouw naam werd in rood heel langzaam geboren ik zocht naar je ziel in onherbergzame dalen we slechtten de bergen om waarheid te halen ik peilde je ogen in een landschap verdriet door het grijs van vergeten…

de pijler was gedoopt met bloed dat stolde tegen grijs beton bruinde in de zon voordat hij drager werd bloemen aan zijn voet de knuffels en de beren heren met hun kroost en vrouw, stille auto's in het ademloos passeren hij droeg de weg pas later over andere wegen verbond gescheiden zijn ontbond het leven uit het lijf in ziel…

Veelkleurig grijs in wolkenluchten Waartegen meeuwen, zwaluwstaarten Verhalende van buigeruchten Trachtende schuilen aan te kaarten Ik voel ze al de eerste droppen Het stort binnen de kortste keren Ook ik ga me ervoor verstoppen De vogels veren, mensen- kleren Het najaar is nog niet geboren Augustus is acht maanden zwanger September…

Ik knapte - onlangs mijn kamer op Veegde het stof van de plinten Witte de vale muren grijs van vele winters Boende de oude planken vloer Deed alles in de was Tooide mijn bed met nieuw bloemig beddengoed dat ik zag in een brochure Hing een reproductie op van Gauguin, om het sfeer te geven - iets met kleuren iets met vrolijke dames…

Verdwaald zoek je naar troost in een kroeg in Amsterdam Oost eindelijk mag jij helemaal jezelf zijn je bent ver heen en nog niet terug je vindt geluk bij plastic bloemen en toch ben je waar je bent gebleven waar geen kleur het grijs verbreekt altijd vrolijk, je heft het glas loze woorden, je blijft een gast leeft jouw leven in een liefdesplan…

Onze kleine meid is grijs. Op de mengkleur stel ik prijs. Onze kleine meid is grijs. Fijn, dat Piet me komt verblijden. Ik vind hem een toffe vent. 'k Wil een misverstand vermijden. 'k Weet, dat u nieuwsgierig bent. Ook al staat er 'ik' in 't lied, autobio is het niet. Ook al staat er 'ik' in 't lied, autobio is het niet.…

van de nacht sterren zijn weeskinderen die als licht lachen in duisternis alles is in jou vol gaten, krioelend vol maden je zal voor niets verteren een wereld zit me tegen de planeten en de regen je bent de nacht uit een boek dat ik nooit heb willen schrijven je bent de aarde van mijn grond je zuigt adem uit mijn longen alles is grijs…